Adoptie

[Liarose]

Zodra ik eigen en adoptie kinderen in 1 huis zou rondlopen dan zijn ze allemaal mij even dierbaar.

Dit gaat over mijn wens

OK duidelijk

Ik denk inderdaad dat dat dan niet uitmaakt!

[Poesje]

Ehm , wanneer je eigen kinderen hebt..en adoptiekinderen zal er toch het verschil blijven. Al zijn ze je allemaal even dierbaar. De 'bloedband' ontbreekt, en dat zal je dan toch merken.
En, ik denk wat adoptie betreft hetzelfde er over als Gerdien. Als ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen, dan zou ik wsl wel adopteren. Ik vind een gezin pas echt compleet als er kinderen zijn. (Maar goed, dat is mijn mening:) )

[sela]

dat van die bloedband, daar heb je een punt mee denk ik.

[Liarose]

Misschien is dat zo, dat van die bloedband, maar toch zie ik voorbeelden van gezinnen waar ik er echt niets van merk!

Maargoed, ik zelf zou graag alleen maar een adoptiekindje/adoptiekinderen willen.

[Poesje]

Eh..dat merk je als buitenstaander ook niet op, denk ik.
Maar voor jezelf, als ouder van zo'n kind wel.
Het is niet je eigen kind, en dat word het ook nooit..

(Ik weet het uit verhalen van enkele adoptieouders, en ik merkte ook dat ze daar niet eerlijk en open over 'durven' te zijn. Omdat ze denken dat het 'vreemd' is als ze 'dat' op die manier voelen..)

[Liarose]

Eh..dat merk je als buitenstaander ook niet op, denk ik.
Maar voor jezelf, als ouder van zo'n kind wel.
Het is niet je eigen kind, en dat word het ook nooit..

(Ik weet het uit verhalen van enkele adoptieouders, en ik merkte ook dat ze daar niet eerlijk en open over 'durven' te zijn. Omdat ze denken dat het 'vreemd' is als ze 'dat' op die manier voelen..)

Mwah ik denk niet dat dat vreemd is?

Maar weet je, wij hebben een financieel adoptiekindje en zelfs bij hem heb ik al een gevoel van 'hij is een beetje ons kindje'. Kan je nagaan wat je hebt als je een kindje in je armen sluit! Als het echt je wens is: adopteren, dan is dat gelijk jouw kind!

[MissF]

Het is wel zo het een feit is dat veel adoptiekinderen later, in de pubertijd, of nog later, problemen krijgt, psychisch. Ik heb een aantal meisjes in mijn omgeving van hun ''thuis' los zien raken, omdat ze toch voelden 'dit is mijn thuis niet, en terug kan ik ook niet'. Best moeilijk.
Mijn vriend en ik willen supergraag kinderen. Maar als we ze niet kunnen krijgen, is er denk ik een erg grote kans dat, vooral ik, zeg: geen adoptiekinderen, omdat het gewoon echt problemen kan geven. En die kunnen eigen kinderen je ook wel geven, maar het is toch heel anders dan. Je bent wel de biologische ouders van het kind in dat geval.

Ik zou veel liever dan pleegouders worden, met eigen kinderen trouwens ook, als het goed zou gaan in mijn gezin

[Liarose]

Het is wel zo het een feit is dat veel adoptiekinderen later, in de pubertijd, of nog later, problemen krijgt, psychisch. Ik heb een aantal meisjes in mijn omgeving van hun ''thuis' los zien raken, omdat ze toch voelden 'dit is mijn thuis niet, en terug kan ik ook niet'. Best moeilijk.
Mijn vriend en ik willen supergraag kinderen. Maar als we ze niet kunnen krijgen, is er denk ik een erg grote kans dat, vooral ik, zeg: geen adoptiekinderen, omdat het gewoon echt problemen kan geven. En die kunnen eigen kinderen je ook wel geven, maar het is toch heel anders dan. Je bent wel de biologische ouders van het kind in dat geval.

Ik zou veel liever dan pleegouders worden, met eigen kinderen trouwens ook, als het goed zou gaan in mijn gezin

Pleegouders worden is ook mooi! Maar nog veel moeilijker dan adopteren... Want die kinderen zijn vaak al wat ouder en hebben nog veeeel meer meegemaakt!

[Poesje]

Nee, het is ook niet vreemd. Maar ik merkte op, dat ze dachten dat het kindje ooit wel het gevoel zou geven hun eigen kind te zijn/worden.
Maar dat gaf het hun niet. Wat in hun ogen dus 'vreemd' was. En om dat toe te geven, was moeilijk.

Ik begrijp je wel, natuurlijk is het dan 'jullie' kindje. Als dat niet het geval zou zijn, zou er ook iets aan de hand zijn..
Wsl is dat in jullie situatie ook anders, omdat jullie alleen adoptiekinderen willen. Het lijkt me ook moeilijker, wanneer je al eigen kinderen hebt.

[Liarose]

Het is best moeilijk om me dat voor te stellen omdat ik zelf nu natuurlijk niet in die situatie zit. Maar ik ken 1 gezin die hebben biologische kinderen, adoptiekinderen uit het buitenland en elke keer andere pleegkinderen uit Nederland. Maar bij hen merk je dus geen verschil. Volgens mij zien die elk kind als hetzelfde! Echt zo bijzonder!

[MissF]

Het is wel zo het een feit is dat veel adoptiekinderen later, in de pubertijd, of nog later, problemen krijgt, psychisch. Ik heb een aantal meisjes in mijn omgeving van hun ''thuis' los zien raken, omdat ze toch voelden 'dit is mijn thuis niet, en terug kan ik ook niet'. Best moeilijk.
Mijn vriend en ik willen supergraag kinderen. Maar als we ze niet kunnen krijgen, is er denk ik een erg grote kans dat, vooral ik, zeg: geen adoptiekinderen, omdat het gewoon echt problemen kan geven. En die kunnen eigen kinderen je ook wel geven, maar het is toch heel anders dan. Je bent wel de biologische ouders van het kind in dat geval.

Ik zou veel liever dan pleegouders worden, met eigen kinderen trouwens ook, als het goed zou gaan in mijn gezin

Pleegouders worden is ook mooi! Maar nog veel moeilijker dan adopteren... Want die kinderen zijn vaak al wat ouder en hebben nog veeeel meer meegemaakt!

Absoluut, maar dat worden never je eigen kinderen, adoptiekinderen in principe wel, zij gaan na een tijdje weg, adoptiekinderen niet...

[Liarose]

Ja inderdaad! Daarom lijkt me het nog moeilijker! Want je gaat je hechten aan een pleegkind, hoe langer ze bij je wonen hoe meer je gaat hechten, en dan moeten ze weer weg!

[Gerdien B.]

Pleeggezin worden lijkt mij ook erg mooi!
Dat is ook echt iets wat ik zeker wil gaan overwegen later.

Een poleegkind kan om het weekend is 2 dagen komen, maar het kan ook gebeuren dat een kind 18 jaar lang bij je in huis woont. Ik denk dat het voor gevoel dan niet anders is dan adopteren.

[Corine]

Ik denk dat het heel erg persoonlijk ligt.

Mijn man zn beste vriend is geadopteerd samen met nog twee zusjes. Zijn ouders konden zelf geen kinderen krijgen en hebben toen besloten kinderen te adopteren. Toen ze graag een vierde kind wilden adopteren werden alle deuren die ze openden gesloten en beseften toen dat ook kinderen adopteren een gift is van God, wat ook niet voor iedereen is weggelegt. Achteraf, nu de kinderen volwassen zijn zien ze in dat het goed was. Drie kinderen uit Gods hand gekregen.

[Liarose]

Pleeggezin worden lijkt mij ook erg mooi!
Dat is ook echt iets wat ik zeker wil gaan overwegen later.

Een poleegkind kan om het weekend is 2 dagen komen, maar het kan ook gebeuren dat een kind 18 jaar lang bij je in huis woont. Ik denk dat het voor gevoel dan niet anders is dan adopteren.

Inderdaad, als je zo lang voor iemand zorgt voelt dat misschien wel hetzelfde. Hoewel je waarschijnlijk wel altijd in je achterhoofd houdt dat hij of zij weer weg 'moet'.