Ik vraag me werkelijk af of een ABSOLUTE DOODSTAAT altijd vooraf moet gaan aan bekering.
Even uit eigen ervaring gesproken: ik ben ong. 2 jaar geleden werkelijk tot geloof gekomen, niet vanuit een positie van absolute doodstaat, maar vanuit een God willen kennen, maar niet kunnen vanuit mezelf.
Ik merk dat die absolute doodstaat juist na die bekering steeds meer waar wordt. Hoe meer ik God leer kennen, hoe meer ik besef dat ik werkelijk niets kan vanuit mezelf en ik God in alles nodig heb.
Verder lees ik in het nt ook zeer regelmatig dat mensen tot geloof komen, zonder dat er een absolute doodstaat besef aan vooraf gaat.
Dat zou dus betekenen dat het geen voorwaarde is voor bekering/wedergeboorte, maar een logisch gevolg als je verder groeit in je relatie met God.
Maar misschien zit ik helemaal verkeerd?