Geloof of familie?

[M@rije]

Ik kan met mijn schoonouders ook niet door 1 deur wat betreft het geloof. Als het aan zou komen op een keuze, kies ik zeker voor mijn geloof. Jezus is voor mij belangrijker dan wie dan ook. Mijn vriend mag dan zijn eigen keuze daarin maken, maar hij heeft ook al duidelijk gemaakt dat Hij kiest voor ''onze'' manier van doen en geloven.
Gelukkig hebben mijn schoonouders ervoor gekozen dit te accepteren. Ik wil ook niet weten hoeveel ongeluk het zou brengen als je je familie of schoonfamilie niet meer kunt zien door het geloof.

Is het dan trouwens ook voor je eega of aanhang ook niet hartstikke moeilijk dat je niet gelooft? En hoe combineer je dat?

[Rock-G]

Gewoon opzich, de kijk op het leven. Die kijk wordt heel anders als je ergens in geloofd.

[Rock-G]

Is het dan trouwens ook voor je eega of aanhang ook niet hartstikke moeilijk dat je niet gelooft? En hoe combineer je dat?

Heel simpel. Zij gaan wel naar een kerk of instituut,ik niet. Ik hou er rekening mee dat zij van zondag een uitzondering maken, zij houden er rekening mee dat als zij bij mij in huis zijn liever een ander onderwerp aansnijden dan bijvoorbeeld dogmatiek of vragen rond de standenprediking enz.

[M@rije]

Je zegt gewoon alsof dat dan heel makkelijk is ofzo. Ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken dat ik daar niet over zou kunnen spreken. Ik zou dat echt ervaren als een gemis. Ik zou constant pushen denk ik. Ook niet goed natuurlijk.
Nou ja, ik blijf natuurlijk, ook voor jou , hopen dat God je raakt . Goed, dat is mijn wens voor jou, met goede bedoelingen. Verder geen dogmatiek van mijn kant

[Aragorn]

Ik hou er rekening mee dat zij van zondag een uitzondering maken, zij houden er rekening mee dat als zij bij mij in huis zijn liever een ander onderwerp aansnijden dan bijvoorbeeld dogmatiek of vragen rond de standenprediking enz.

Dat zijn toch hartstikke gave discussieonderwerpen joh?

[Rock-G]

[André]

Misschien een wat confronterende tekst: Marcus 10: 21

Jezus keek hem liefdevol aan en zei tegen hem: ‘Eén ding ontbreekt u: ga naar huis, verkoop alles wat u hebt en geef het geld aan de armen, dan zult u een schat in de hemel bezitten; kom dan terug en volg mij.

Daaruit maak ik op dat je familie secondeer is aan je geloof.

[Nathanael]

Mijn vraag is nu dus : Wat zouden jullie kiezen als het er op aan kwam? Familie of geloof?

Voor allebei natuurlijk!
Nee, ik zal niet iets doen waarvan ik denk dat God het me verbied, maar het geloof is niet een set van regeltjes (daar lijkt het soms in Ger. Gem. wel op, en toch hou ik ook van die kerk).

Wat niet-christenen "het geloof" of "de religie", is bij een een relatie. Ik heb wonderen van God gezien. Maar ik hoef niet naar de kerk op zondag, en heel gek, toch doe ik het iedere zondag. Of toch niet gek?

Ik wil niet gaan oordelen wat jouw familie wel of niet zou moeten doen. Dat je vragen krijgt bij geloof is heel normaal: niemand kan geloven op gezag, zo van: Pa zegt God bestaat, dus ik geloof het ook. Want dat is niet echt geloven, dat is alleen maar even het goede antwoord geven als iemand je er naar vraagt. Geloven is overtuigd zijn dat wat je gelooft ook echt waar is, en als je er niet van overtuigt van ben dat, bijvoorbeed, God bestaat, moet je ook niet zeggen dat je dat gelooft. Daarom kun je geloof nooit opleggen.

Natuurlijk gun ik iemand ook een relatie met God door Jezus Christus, maar zou ik iemand als mens minder respecteren als die relatie er niet is? Nee hoor, nooit.

Dus, Rock_G: post gerust al je vragen hier op dit forum! Niemand jaagt je weg omdat je het ergens niet mee eens ben.

[hananja]

Beste Rock_G,
ik snap dat je het heel moeilijk hebt met het geloof als de gelovigen die je mee hebt gemaakt zo met je om zijn gegaan.. Ik hoop dat dit forum je beeld van christenen wat bij kan stellen.. Zoals eerder gezegd, vragen staat vrij. Dit hoeft niet te betekenen dat we alle antwoorden hebben, maar we kunnen je wel proberen te helpen zoeken naar antwoorden op je vragen. Je misschien een aanzet geven ofzo..
Onze dominee heeft het ook tijdens mijn belijdenis cathechisatie mooi verwoord.. De strekking was deze: De kerk is een verzameling mensen, allemaal met hun eigen gebreken. Door deze gebrokenheid zal het nooit perfect zijn.
Ik denk, en ik merk ook dat onze kerk dat iig probeert, dat je met je leer en je mening zo dicht mogelijk bij de Bijbel moet blijven staan. En dan niet met losse bijbelteksten, want dan kan je zelfs zeggen dat in de Bijbel staat dat er geen God is (De dwaas zegt in zijn hart: er is geen God) maar met stukken in hun verband en soms ook in hun tijd geplaatst (bijv. onbedekte hoofden, losse haren --> in de tijd van de Bijbel een teken van prostituee-zijn, nu heel normaal..)
Ik weet niet hoe je relatie met je moeder nu is en wat ze nu er over zegt, maar het lijkt me verstandig aan haar voor te leggen hoe je tegenover haar, de kerk en het geloof staat. En dan niet verwijtend of met de houding alsof ze dom is, maar heel gewoon als volwassenen onder elkaar (wie ben ik om dit te zeggen met mijn 18 lentes )
Ik weet niet of dit kan met je moeder, ik denk dat jij dat beter in kan schatten maar misschien staat ze nu je niet meer de enige bent die niet meer mee gaat naar de kerk wat meer open voor gesprek en ook wat dieper gesprek over wat je tegen is gevallen. Zij heeft je iig beter gekend dan de meeste mensen en begrijpt je misschien daardoor ook wat makkelijker...
Ouders zeggen soms ook dingen in buien van woede en verontwaardiging die kinderen iets te letterlijk opvatten en vervolgens roepen dat hun ouders hen weg willen hebben (tenminste, dat maak ik mee met een vriendin van mij.. haar ouders roepen bijna elke ruzie dat ze maar weg moet gaan... wat ze vervolgens ook doet, waarop haar ouders weer spijt als de haren op hun hoofd krijgen) maar ik weet niet hoe jij weg bent gegaan, dus ook dat kan ik niet inschatten....
met andere woorden, vertel ajb wat meer over jezelf

Maar ja, persoonlijk denk ik dus dat dit meer een kwestie is van een extreme reactie van je moeder (die het vast ook heel zwaar moet hebben gehad... ze is ook maar een mens ) dan dat het perse aan de kerk zou liggen... Toch proef ik ook wel een beetje de vraag: waarom laat God dit toe als Hij al bestaat? of heb ik dat nu verkeerd?

Nou ja.. ik denk dat ik waarschijnlijk alweer veel te veel heb gezegt, dus voor nu houd ik even mijn mond, maar als je evt hier verder persoonlijk over door wil praten mag je me ook wel pb-en voor m'n msn... (dat praat over het algemeen wat makkelijker en sneller )

Groet,
Hananja

[Cybercurse]

Ey linkse rakker, ik ga op een iets andere toon reageren als in je Bush-topic

Hehe, strakke actie van je broer Echter, (ook gezien z'n leeftijd) zou zoiets nooit mogen leiden tot zulke spanningen.

Persoonlijk heb ik een vrij grote aversie tegen de gergem, omdat zulke incidenten niet op zichzelf staan, het lijkt daar te draaien om 'goede werken'.
Aan de andere kant zal je moeder het goed bedoelen, alleen is ze niet bij machte om haar kinds zo te laten zijn als ze zelf graag zou zien.

Erg vreemd dat daar zo'n lange verbanning uit voorkomt, mensen kunnen onwijs koppig zijn. Kan het me ook goed voorstellen dat je broer, en ook jij, door zulke dingen een grote aversie krijgt tegen alles wat kerkelijk is.

Op zich hoor je vaker dat mensen God gaan haten en/of ontkennen wanneer hen iets ergs overkomt. Ik weet ook niet hoe ik zelf zou reageren op zo'n situatie. Je leert of weet dat God almachtig is, Hij zou dus zulke gebeurtenissen kunnen voorkomen.
Aan de andere kant zijn wij mensen verantwoordelijk voor het feit dat mensen kunnen sterven, ook op momenten waarop het ons al helemaal niet uitkomt.

Ooit heb ik gehoord: alles wat er hier op aarde gebeurt is gepland, geen ding geschiedt met geval. Maar: ook alles wat er gebeurt heeft z'n bedoeling. Het leven is als de onderkant van een borduurwerk, de onderkant ziet er niet uit, alleen maar losse draadjes, het gaat helemaal nergens over, terwijl het van boven perfect is. Ik geloof dat (wanneer ik zalig mag worden) God het perfecte borduurwerk in de hemel zal laten zien. Op aarde kun je het onmogelijk begrijpen.

Een oom van me is ooit het huis uit geschopt omdat hij z'n haar liet groeien. De vriend van m'n zusje wordt door m'n vader meer gewaardeerd wanneer hij z'n oorbel uit laat als hij bij ons thuis komt. Al heeft dit ook een iets zakelijke insteek: hij vindt het netter zonder, maar hij zou 'm nooit weigeren met oorbel. Dat is de juiste insteek, je eigen waarden: oké, maar respecteer anderen. Voor die goser: hij moet z'n oorbel gewoon uitlaten, uit respect, simpel, of hij het er mee eens is of niet. Al mag ik 'm met oorbel even graag

Mijn vraag is nu dus : Wat zouden jullie kiezen als het er op aan kwam? Familie of geloof?

Moeilijke vraag, vooral omdat we in jouw geval meer kunnen praten over familie en niet-geloof. Ik denk dat wanneer je echt gelooft je niet anders kunt dan het geloof voor laten gaan. Maar ook je familie is zeer belangrijk. Is er echt geen mogelijkheid om het met de familie weer enigsinds goed te krijgen terwijl je niet naar de kerk gaat??

[Rock-G]

Even over die oorbel (het is overigens een oorknopje,diamantje ) : ik doe die als ik bij mn vriendin thuis kom ook uit. Inderdaad, gewoon uit respect. Thuis lag dat iets anders. Thuis was respect zowiezo,voor wie dan ook ver te zoeken. Het was meestal ruzie aangezien ik 'echte' en 'half broers en zussen heb..Achternamen-ruzie noem ik dat. Dus nee,die oorbel deed ik niet uit, omdat ik puber was en dus provoceerde, en omdat ik er een statement mee probeerde te maken.

Voor mij is het niet meer de vraag 'komt het nog goed met de familie'.
Mijn moeder is onlangs hertrouwd, en dat vergeef ik haar nooit, ik zie het als verraad tegenover mij overleden vader. Mijn vraag was dus puur voor de gene die dit lezen, gewoon..om je dat es af te vragen.

[Maria_00]

Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig.
En die zijn kruis niet op zich neemt, en Mij navolgt, is Mijns niet waardig.
Die zijn ziel vindt, zal dezelve verliezen; en die zijn ziel zal verloren hebben om Mijnentwil, zal dezelve vinden.

[Rock-G]

Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig.
En die zijn kruis niet op zich neemt, en Mij navolgt, is Mijns niet waardig.
Die zijn ziel vindt, zal dezelve verliezen; en die zijn ziel zal verloren hebben om Mijnentwil, zal dezelve vinden.

Juist ja..hele mooie tekst opzich maar kan het verband met dit forum niet helemaal leggen..nouja,gedeeltelijk. Bedoel je dat je beter de Heer kunt liefhebben dan je ouders/kinderen?

[hamlap]

Mijn vraag is nu dus : Wat zouden jullie kiezen als het er op aan kwam? Familie of geloof?

Indrukwekkend verhaal vertel je hier. Ik ben van mening dat ook als kinderen je het bloed onder de nagels vandaan halen, het toch je kinderen blijven. Als ouders heb je de taak om je kinderen goed op te voeden. Wil je dat goed doen, dat opvoeden, moet je zeker niet de deur voor ze dicht houden, maar je kinderen als je het ergens niet mee eens, ze in liefde uitleggen waarom je er als ouder zo over denkt. Omgekeerd moet je als kind naar je ouders luisteren, in zoverre ze je liefdevol opvoeden. Ik zeg bewust niet dat je je ouders in alles moet gehoorzamen! Als kind ben je jong en mis je levenservaring. Ouders hebben dat doorgaans meer, en daarom kunnen zij uit liefde je soms dingen verbieden. Dat is in eerste instantie voor kinderen soms reuze irritant, maar juist omdat ouders meer overzicht en levenservaring hebben, kan dat later z'n positieve effecten hebben.
Nu de vraag: als je moet kiezen tussen familie of geloof, waar ik dan voor zou kiezen. Moeilijk: ik denk juist omdat ik geloof kan ik niet zonder m'n familie: ze zijn me gegeven door God en ik wil niets liever dan een goede band met ze hebben/houden. Juist het geloof is een bron van liefde, omdat God liefde is. Nu zou je kunnen zeggen: 'ja, maar m'n ouders zus en m'n ouders zo, van de kerk mag dit niet, enzovoorts.' Ik weet het, er is veel aan te merken op gelovigen, maar houd het jezelf ook voor: als ik zelf leef vanuit de liefde van God, dan heeft dat effect op de omgeving, op je familie. En dan geldt: de aanhouder wint!

[Pauline]

ik zou kiezen voor geloof.
maar ik kan jou ook wel begrijpen.
al vind ik het jammer, omdat het de regeltjes, de dogma's waren die jou van god hebben verwijdert. en niet god zelf. snap je? het waren de mensen...
maar dat is mijn mening.
daarom baal ik ook persoonlijk heel erg van van die stomme kerkregels, die niet altijd ergens over gaan.
ik heb zelf ook voor zulke keuzes gestaan. en bij mij is het wel god geworden. en niet mijn familie.