Respect voor God...

[Optimatus]

Johannes 3:16-17

16 Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

17 Want God heeft zijn Zoon niet in de wereld gezonden, opdat Hij de wereld veroordele, maar opdat de wereld door Hem behouden worde.

Dat is toch duidelijk?

[jas]

Johannes 3:16-17

16 Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

17 Want God heeft zijn Zoon niet in de wereld gezonden, opdat Hij de wereld veroordele, maar opdat de wereld door Hem behouden worde.

Dat is toch duidelijk?

En is dat een vrijbrief om God als je buurman te benaderen?
Overigens, die tekst van je geeft mij alleen maar gelijk.
Zoals ik al zei; alleen door Jezus Christus.

[Optimatus]

En wie is Christus?
*rhetorische vraag*

[Marnix]

Juist.

Dat is dan ook een verschil met de tijd waar de tekst die jij, Jas, als eerste aanhaalde. Nu is Jezus gekomen en dankzij Hem mogen we weer bij God komen... en tegelijk leert Hij om God niet alleen als grote en machtige God te zien maar ook als Vader! Hij leerde ons om God niet aan te spreken als grote machtige en heilige Schepper van alle dingen.... maar als Vader. Dankzij Jezus lijden en sterven kwam de Trooster door wie wij zeggen: Abba, Vader.

Tja Jas, dat is persoonlijk, dat is niet afstandelijk.... Het geeft aan dat God een hechte relatie met je wil, geen afstandelijke Koning-slaaf-relatie... maar een Vader-kind-relatie. Een kind zegt hallo tegen zijn vader, een kind vraagt zijn vader allerlei dingen zonder allerlei titels te gebruiken, alleen "vader". Tegelijk hebben kleine kinderen respect en ontzag voor hun vader.

Zo wil God een relatie met ons hebben. We mogen Hem Vader noemen, we hoeven niet allerlei mooie woorden en titels te bedenken... echt ontzag zit hem niet in je woordkeus... maar in je gedrag.

Ik moet denken aan die verloren Zoon die thuiskwam... en tegen zijn vader zegt: Ik ben het niet waard uw kind te heten, maak me maar een van uw slaven. En de vader omhelst hem en maakt hem duidelijk hoe blij hij is dat zijn zoon er weer is. God neemt ons aan als Zijn kinderen. Ontzag mogen we voor Hem hebben, maar Hij vraagt ons ontzag voor Hem te hebben als kinderen, en niet als afstandelijke slaven.

[jas]

Juist.

Dat is dan ook een verschil met de tijd waar de tekst die jij, Jas, als eerste aanhaalde. Nu is Jezus gekomen en dankzij Hem mogen we weer bij God komen... en tegelijk leert Hij om God niet alleen als grote en machtige God te zien maar ook als Vader! Hij leerde ons om God niet aan te spreken als grote machtige en heilige Schepper van alle dingen.... maar als Vader. Dankzij Jezus lijden en sterven kwam de Trooster door wie wij zeggen: Abba, Vader.

Tja Jas, dat is persoonlijk, dat is niet afstandelijk.... Het geeft aan dat God een hechte relatie met je wil, geen afstandelijke Koning-slaaf-relatie... maar een Vader-kind-relatie. Een kind zegt hallo tegen zijn vader, een kind vraagt zijn vader allerlei dingen zonder allerlei titels te gebruiken, alleen "vader". Tegelijk hebben kleine kinderen respect en ontzag voor hun vader.

Zo wil God een relatie met ons hebben. We mogen Hem Vader noemen, we hoeven niet allerlei mooie woorden en titels te bedenken... echt ontzag zit hem niet in je woordkeus... maar in je gedrag.

Ik moet denken aan die verloren Zoon die thuiskwam... en tegen zijn vader zegt: Ik ben het niet waard uw kind te heten, maak me maar een van uw slaven. En de vader omhelst hem en maakt hem duidelijk hoe blij hij is dat zijn zoon er weer is. God neemt ons aan als Zijn kinderen. Ontzag mogen we voor Hem hebben, maar Hij vraagt ons ontzag voor Hem te hebben als kinderen, en niet als afstandelijke slaven.

Was God voor Abraham dan geen Vader denk je? Ik ben het overigens wel met je eens hoor. Toch vind ik het tegenwoordig te familiair. Men gaat voorbij dat Jezus een Kind van God is door generatie, en wij door aanname, adoptie.

[joris]

heeft dat niet veel meer met valse bescheidenheid en stiekumme werkheiligheid te maken? we willen gewoon nederig blijven zodat onze goede dingen groter worden.

Waarom niet gewoon zeggen: Yes, het voorhangsel is gescheurd we mogen weer bij God komen? Als God ons zelf de metafoor van Vader geeft, waarom dan niet bij Hem op schoot kruipen? Juist omdát je zo afhankelijk van hem bent? Heb je ooit een puber bij zijn vader op schoot zien kruipen? nee, dat doen peuters en kleuters die veiligheid komen zoeken.

[Green]

heeft dat niet veel meer met valse bescheidenheid en stiekumme werkheiligheid te maken? we willen gewoon nederig blijven zodat onze goede dingen groter worden.

Waarom niet gewoon zeggen: Yes, het voorhangsel is gescheurd we mogen weer bij God komen? Als God ons zelf de metafoor van Vader geeft, waarom dan niet bij Hem op schoot kruipen? Juist omdát je zo afhankelijk van hem bent? Heb je ooit een puber bij zijn vader op schoot zien kruipen? nee, dat doen peuters en kleuters die veiligheid komen zoeken.

Heb je ooit wel eens een peuter of kleuter al jubelend op schoot zien kruipen bij vader en zeggen: ha pa, ik kom even vertellen dat ik opnieuw heel stout ben geweest maar je hebt het mij al zo vaak vergeven, dat doe je nu weer wel, dus lieverd......... (vul maar aan).
Als we iedere dag Gods vergevende liefde nodig hebben, slaan we echt geen familiaire toon aan. Lees de boet psalmen maar eens goed door.
Of zijn die uit de tijd nu het voorhangsel gescheurd is?

[Raido]

Jezus is my nigga, my homie... tuuuurlijk

[Optimatus]

Af en toe beland ik wel eens in een kerk waar men bijna gebogen naar binnen komt, schielijk naar z'n plaats rent om daar dan de hele dienst gebogen te gaan zitten luisteren om na de dienst weer met dezelfde noodgang de kerk te verlaten om zich weer aan het leven over te geven.

Dit soort valse vroomheid en gemaakte afstandelijkheid naar God vind ik schijnheilig. God ziet toch wel wat je doordeweeks doet, dan hoef je in de kerk en in het gebed echt niet ook nog eens vijf kilometer verder van God te gaan staan.

Wij hebben een God tegen wie je mag zijn wie je bent. Voor God hoef je geen toneel te spelen.

[joris]

Wij hebben een God tegen wie je mag zijn wie je bent. Voor God hoef je geen toneel te spelen

amen! en dus op schoot kruipen als dat bij jou past. En eerbiedig zijn als dat bij jou past.

[Raido]

Ja bij je vader kun je op schoot kruipen... niet bij je broertje..

[Aragorn]

Heb je ooit wel eens een peuter of kleuter al jubelend op schoot zien kruipen bij vader en zeggen: ha pa, ik kom even vertellen dat ik opnieuw heel stout ben geweest maar je hebt het mij al zo vaak vergeven, dat doe je nu weer wel, dus lieverd......... (vul maar aan).

Nee, zo'n toon slaan ze eerder aan als ze met hun vader aan het stoeien zijn, als ze blij zijn.

Het is een misleidend voorbeeld waarin je 2 heel verschillende dingen met elkaar combineert.

[Raido]

Maar hij slaat wel zijn spijker op zijn kop! http://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?t=8709

[Maja de Bij]

Gen. 18:27;
"En Abraham antwoordde en zeide: Zie toch; ik heb mij onderwonden te spreken tot den Heere, hoewel ik stof en as ben."
Abraham, die van aangezicht tot aangezicht met de Heere sprak over de aanstaande verdelging van Sodom en Gomorra, neemt een zeer nederige gestalte in. Stof en as noemt hij zichzelf. Nee, Abraham noemt de Heere niet papa of vriend of weet ik wat. Maar die gestalte van Abraham daar moeten we tegenwoordig niet veel meer van weten. Want wat we niet kennen, dat ontkennen we. En dat God liefde is, ja hoor allemaal waar. Maar voor wie. Als God dan voor iemand Liefde was, dan was het wel voor Abraham. Toch weet Abraham zich stof en as, die zich niet waardig acht om tot God te spreken.
Waar zijn wij gebleven met onze zelfkennis?

Je bent me hier te eenzijdig.
Het mooie van dit gedeelte is dat Abraham zich inderdaad "stof en as" voelt ten opzichte van de Heere, maar ondertussen probeert hij met ongekende vrijmoedigheid het plan van de Heere met Sodom en Gomarra bij te stellen. Het verhaal presenteert zich als een discussie waarbij de Heere telkens het onderspit delft. Waarom? Misschien wel omdat Abraham pleit op liefde en genade tegenover het oordeel. En dan raak je bij de Heere een gevoelige snaar. Juist de grote Naam van de Heere -die maakt dat wij moeten wegzinken- geeft ons dus ook de vrijmoedigheid om tot Hem te naderen.

[Aragorn]

Maar hij slaat wel zijn spijker op zijn kop! http://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?t=8709

Nee, het klopt niet. Ik kan ook net zo'n voorbeeld verzinnen om het tegenovergestelde te 'bewijzen'.