Angst voor kerken

[Raido]

Alle mensen kijken... maar God ziet je hart. Ach ik snap het wel, hoe je je voelt maar zou niet weten wat je er mee aanmoet DK.

[André]

100% duidelijk en open verhaal, ik heb er ook veel over nagedacht......
Wat ook moeilijk schijnt te zijn voor kerkleden is om naar iemand toe te gaan of eens te bellen die deze "problemen" heeft.
En ik denk dat het voor jou en mij moeilijk is om niet de mensen er persoonlijk op aan te kijken.
Ik kan/kon ook erg boos en verdrietig worden als je in mijn geval een kind naar school brengt (je bent even in beeld) dat ze dan in 1 keer wel belangstelling tonen.
Ik had vooral een tijd terug dan zoiets van DUUUUH, nu wel en toen niet
Dat ik niet meer in de kerk kom heeft in mijn geval ook met angst te maken om in zo'n ruimte te zitten, dat "lawaai" en dat op de stoel "moeten" blijven zitten enzo.
Als ik jou was zou ik wel proberen om de koppeling belijdenis-kerkleden-kind van God, wat los van elkaar te zien.
En proberen te denken dat het over maanden, jaren misschien iets makkelijker voor je wordt.
Het belangrijkste is dat je je God als hulp blijft ervaren zoals je ook schrijft.
En of je dat met een bandje, online dienst of email preek doet is nu niet van belang.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Bel anders een keer als je zin hebt.

Groet André

[frekje]

Het is echt heel erg zoals die mensen handelen. Direct ergens over iemand gaan oordelen, het is mij ook wel eens erg zwaar geworden dat oordelen.

Gelukkig zijn het niet je grootste vijanden, maar toch, ze wantrouwen jou. Waarom laten die mensen het niet aan God over? Hij weet toch wat goed voor jou is, niet die mensen toch?

Tja, en daar zul je vastlopen. Daar hebben de mensen je geraakt. Dat is heel erg jammer en vreselijk. Misschien is een open gesprek met de mensen uit jouw kerk eens heel goed voor zover dat mogelijk is. Dat je hun gewoon duidelijk uitlegd hoe het zit, en ook niets verzwijgd.

Het is heel erg fijn dat je er toch op vertrouwd dat je ooit weer in de kerk zult komen. Toch, het laatste waar ooit de rust gevonden wordt, is in de Kerk met een hoofdletter. Daar zullen geen mensen meer zijn die je aankijken, maar zul je warm onthaalt worden.

[mystery]

Eerlijk zeg! Het lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk als je zo'n angst ervaart als je in een kerk zit. Je bent dan, lijkt mij, niet bang voor de kerk op zich, maar voor de mensen. Wat zij denken, hoe ze naar je kijken, etc. Ik herken het wel een beetje, voel mensen vaak ook zo 'oordelend staren' als ik in een kerk zit. Maar ik weet niet wat mensen denken over mij. Jij hebt echt ervaren dat mensen je niet opzochten of bemoedigden terwijl jij het moeilijk had. Sjonge.

Als ik je tweede reactie lees, dan lijkt mij optie 'andere kerk' niet handig. Wat Marnix zei over een brief in het kerkblad, dat lijkt mij wel een goed plan. Hoe zie jij dat, DK?

Sterkte ermee he!

[mystery]

Ik begin me af te vragen of zij dan wel echt christenen zijn, als ze zo over je roddelen en niet eens vragen hoe het met je gaat of het aan je ouders vragen bijvoorbeeld. Misschien moet je naar een gemeente zoeken waar Jezus alle eer krijgt en waar mensen echt het lichaam van Christus vormen.

Waar is die kerk, Lalage?

[Lalage]

Ik begin me af te vragen of zij dan wel echt christenen zijn, als ze zo over je roddelen en niet eens vragen hoe het met je gaat of het aan je ouders vragen bijvoorbeeld. Misschien moet je naar een gemeente zoeken waar Jezus alle eer krijgt en waar mensen echt het lichaam van Christus vormen.

Waar is die kerk, Lalage?

Volgens mij bestaan die best. Ik denk dat het belangrijk is dat een gemeente opgedeeld is in kringen, die met elkaar bijbelstudie doen en bidden. Dan komen vanzelf verhalen naar boven van mensen die het moeilijk hebben ergens mee. Ik zit zelf bij een studentenvereniging die opgedeeld in kringen en daarvoor zat ik bij een jeugdkring van een kerk. Dat heeft me altijd erg goed gedaan (ook al veranderen de kringen bij de studentenvereniging elk jaar). Op een kring is, als het goed is, openheid. Je kunt dan ook voor elkaar bidden en dat is een erg krachtig middel.

DeeKaa: misschien kun je beginnen met je aansluiten bij een bijbelkring. Dan hoef je nog niet naar de kerk, zit je gewoon bij iemand in de huiskamer en met niet zoveel mensen.

[mystery]

Ik heb zo'n kerk nog nooit gevonden. En als ik wist waar die was hier op aarde, dan zou ik er graag naar toe gaan.
Je kunt eenheid wel voelen, ervaren in kringen enzo, maar dat is nog geen kerk. Het zou fantastisch zijn als je een eenheid was met de gemeente... Ik denk dat zo'n kerk alleen niet op aarde bestaat, dat deze alleen bij God in de hemel is.

[André]

Je kunt eenheid wel voelen, ervaren in kringen enzo, maar dat is nog geen kerk.

In ben het met Lala eens dat je idd eerst kunt beginnen (als je dr aan toe bent) om naar een bijbelstudie achtig iets te gaan.
En idd daar is men geïnteresseerd in elkaar is mijn ervaring.
Maar de praktijk van het "gemeente zijn" heb ik reeds proberen te beschrijven hierboven.
Ik denk dan maar even aan onze eigen gemeente waar enorm veel energie is gestoken in "gemeente zijn" projecten en "gemeente +" enzo.
Mijn bescheiden mening is dat je dan een stap overslaat namelijk, het "gemeente worden" project.

[Marnix]

Ik heb zo'n kerk nog nooit gevonden. En als ik wist waar die was hier op aarde, dan zou ik er graag naar toe gaan.
Je kunt eenheid wel voelen, ervaren in kringen enzo, maar dat is nog geen kerk. Het zou fantastisch zijn als je een eenheid was met de gemeente... Ik denk dat zo'n kerk alleen niet op aarde bestaat, dat deze alleen bij God in de hemel is.

Ik denk dat we er ook te weinig moeite voor doen, ons teveel laten afleiden. En al snel zeggen: Tja, zo'n kerk kunnen we hier nooit krijgen. Kijk eens naar de eerste gemeente in Jeruzalem.... dat kwam denk ik meer in de richting. Maar we zijn tegenwoordig zo druk met andere dingen, kunnen nog net 1 dag in de week vrijmaken om een beetje aan de band met God en de band als gemeente te werken. Pakken we het soms af en toe verkeerd aan en stellen we misschien verkeerde prioriteiten?

[Marnix]

Punt blijft dat ik niet hen de schuld wil geven... Ik geloof er in dat ook zij goede mensen zijn maar dat ik misschien te moeilijk te bereiken ben of iets dergelijks.

Andere kerken.. Ik heb er al een aantal gehad maar overal waar ik binnen stap heb ik meteen weer angst. En dan niet van "Ik vind het niet leuk hier" maar echt een angst dat ik het liefste er gewoon niet zit, weg wil rennen.. laatst heb ik maar een bandje van mijn vader gepakt met een preek van dominee Velema... en dat was fijn... maar als ik dan weer in een kerk zit met alle mensen om mij heen..... dan ben ik echt mega onrustig.. en mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd redelijk relaxed ben

Helaas heb ik nu even niet de tijd om alle verhalen even goed door te nemen maar bedankt voor alle reacties zo ver

hehe, ja je komt wel relaxt over inderdaad

Tja, blijkbaar zit er toch een barriere, een obstakel tussen jou en andere mensen, en is die ontstaan in de tijd dat je depri was. Ik kan niet anders zeggen dan dat de enige oplossing is: Het bespreken met de rest. Hoe moeilijk dat ook is, ik zie geen andere oplossing. Misschien hebben die mensen inderdaad niet het idee dat er iets mis is gegaan, zijn ze zich ergens niet bewust van. Je hoeft als je het bespreekt ook geen schuldige aan te wijzen. Leg gewoon uit wat je hebt ervaren en wat dat nu voor gevolgen heeft en kijk hoe je dat kan oplossen. Bespreek het eventueel eerst met 1 iemand, je ouderling bijvoorbeeld of je dominee en vraag om advies. Juist voor pastorale taken en het oplossen van problemen bij gemeenteleden zitten ze er ook. Alleen door te praten kun je denk ik de barriere weg krijgen, dat gaat niet vanzelf, in je eentje hem wegslepen lukt niet. En de bedoeling is dat je in een gemeente open moet kunnen zijn naar elkaar toch? Het is niet makkelijk maar ik denk dat het uiteindelijk zeker de moeite waard is en veel meer oplevert dan het kost!

[Fly29]

Hmm.. zou er ook niet die angst inzitten van dat dogmatische. Een plat getrapt paadje uit lopen en niet verder kijken? Zelf ben ik soms wel eens erg open en ruimdenkend. Dat botst met sommige mensen. Het is voor sommige mensen moeilijk om ook eens van een andere kant de zaak te bekijken. En ja.. wat waren precies de problemen die je uit de kerk zijn gaan houden? Kon je met de boodschap niet meer over weg? Was deze niet zo makkelijk voor je toe te passen in deze maatschappij? Ik heb gelezen dat de kerken tegenwoordig ook leg lopen. Dat komt vaak doordat de boodschap geen inhoud meer heeft. Men kan de boodschap niet meer in praktijk brengen. En juist hierop zou nu eens moeten worden in gesprongen. Men blijft veel te veel in de 19e eeuw zitten. Het is nu 2005 dus een hele andere tijdsperk. Dus moet je de boodschap ook hierop aan passen zonder dat de inhoud veranderd. Dus liepen ze vroeger in een lang gewaad, nu lopen we in een driedelig kostuum. Dat is gewoon veranderd. En dat wordt vaak gemist. Ik lees de vragen nog eens door. Heb nog niet begrepen waarom je echt uit de kerk bent gegaan. Ik blijf je wel zeggen... De kerk hoeft niet altijd alles te zijn. God is uiteindelijk overal bereikbaar. Je doet het voor Hem en dat is niet tijds en plaatsgebonden. Persoonlijk ga ik zondags maar 1 keer naar de kerk. Of s'ochtends of s'avonds. De andere helft doe ik aan bijbelonderzoek en ga ik voor mezelf stukjes lezen en overdenken. Ik voel me daar fijn bij en geheel niet schuldig. Juist omdat ik dan geen druk voel is het contact met God voor mij beter. En dat is toch wat je uiteindelijk moet hebben. Met een open gemoed en met vreugde willen luisteren naar het Woord. Persoonlijk is de kerk per definitie niet DE plaats waar ik God kan ontmoeten. Maar goed dat ik niet een paar eeuwen geleden leefde. Dan had ik waarschijnlijk nu mijn laatste berichtje wel geschreven. De ketter!

Groet,

Fly29

[mystery]

Ik heb zo'n kerk nog nooit gevonden. En als ik wist waar die was hier op aarde, dan zou ik er graag naar toe gaan.
Je kunt eenheid wel voelen, ervaren in kringen enzo, maar dat is nog geen kerk. Het zou fantastisch zijn als je een eenheid was met de gemeente... Ik denk dat zo'n kerk alleen niet op aarde bestaat, dat deze alleen bij God in de hemel is.

Ik denk dat we er ook te weinig moeite voor doen, ons teveel laten afleiden. En al snel zeggen: Tja, zo'n kerk kunnen we hier nooit krijgen. Kijk eens naar de eerste gemeente in Jeruzalem.... dat kwam denk ik meer in de richting. Maar we zijn tegenwoordig zo druk met andere dingen, kunnen nog net 1 dag in de week vrijmaken om een beetje aan de band met God en de band als gemeente te werken. Pakken we het soms af en toe verkeerd aan en stellen we misschien verkeerde prioriteiten?

Ook al is dit een beetje off-topic.
Je zou gelijk kunnen hebben, Marnix! Ik lees in de Bijbel inderdaad dat het kan, dat zulke gemeentes er zijn geweest. Maar ik heb (nog) geen kerk gevonden waar er zo'n christelijke band in de gemeente is. Misschien zou je het zelf moeten regelen, in kleiner verband. Ik geef je wel gelijk dat we te weinig tijd vrijmaken voor God en de gemeente. Dank voor je antwoord, zet me weer op ander spoor.

[Lalage]

Mystery, naar wat voor kerk ga jij?
Het beste voorbeeld van een kerk die jij bedoelt heb ik meegemaakt in Berlijn. We gingen daar naar de internationale kerk, toen we daar op vakantie waren. We werden meteen opgenomen in de groep en uitgenodigd voor een smallgroup (huiskring) waar we twee keer zijn geweest. De mensen daar delen alles waar ze zich zorgen over maken en daar zaten nogal heftige situaties tussen. Ik werd geraakt door de manier waarop ze deze dingen in gebed bij God brachten, zo vol vertrouwen. En volgens mij gaat dat in de hele gemeente zo, maar die is ook niet zo groot (50 mensen). Dus het kan wel.

[mystery]

Mystery, naar wat voor kerk ga jij?
Het beste voorbeeld van een kerk die jij bedoelt heb ik meegemaakt in Berlijn. We gingen daar naar de internationale kerk, toen we daar op vakantie waren. We werden meteen opgenomen in de groep en uitgenodigd voor een smallgroup (huiskring) waar we twee keer zijn geweest. De mensen daar delen alles waar ze zich zorgen over maken en daar zaten nogal heftige situaties tussen. Ik werd geraakt door de manier waarop ze deze dingen in gebed bij God brachten, zo vol vertrouwen. En volgens mij gaat dat in de hele gemeente zo, maar die is ook niet zo groot (50 mensen). Dus het kan wel.

*verhuist naar Berlijn*
Ik zit in allerlei kerken.. Ik ben zoekende naar een kerk waarin ik me thuisvoel. Ik hoor oorspronkelijk bij de Gereformeerde Gemeente.
Dat wat jij beschrijft: dát lijkt me toch zo onwijs gaaf om mee te maken! Het lijkt mij ook wel dat je zulke dingen niet kunt bereiken in een grote groep. wow, het kan dus...

[DeeKaa]

Eerlijk zeg! Het lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk als je zo'n angst ervaart als je in een kerk zit. Je bent dan, lijkt mij, niet bang voor de kerk op zich, maar voor de mensen. Wat zij denken, hoe ze naar je kijken, etc. Ik herken het wel een beetje, voel mensen vaak ook zo 'oordelend staren' als ik in een kerk zit. Maar ik weet niet wat mensen denken over mij. Jij hebt echt ervaren dat mensen je niet opzochten of bemoedigden terwijl jij het moeilijk had. Sjonge.

Als ik je tweede reactie lees, dan lijkt mij optie 'andere kerk' niet handig. Wat Marnix zei over een brief in het kerkblad, dat lijkt mij wel een goed plan. Hoe zie jij dat, DK?

Sterkte ermee he!

Dat van het kerkblad zie ik absoluut niet zitten. Ik neem het hen niet kwalijk.. althans, hoe moet je dat uitleggen.. Tuurlijk vind ik het jammer dat het allemaal zo is gelopen maar ik kan er niet boos van worden of iets dergelijks... *zucht* Ik kan het niet goed uitleggen Ik pak mensen niet graag op de "fouten" die ze hebben gemaakt etc.. En al helemaal niet door het in een kerkblaadje te zetten.. Dan zou ik nog veel eerder toch wel op ze af stappen omdat ik het kerkblaadje te "afstandelijk" vind..

Ik kan alle reacties niet meer bijhouden mensen Ik probeer alles bij te lezen...