"Hoe gaat het ermee..?" "Goed hoor..."

[Flex187]

Meestal antwoord ik ook gewoon dat het goed gaat. Terwijl het helemaal niet goed gaat, ligt er ook een beetje aan wie het vraagt enzo.

[Yael]

meestal antwoord ik dat het goed gaat, maar als ik iemand wat beter ken en het gaat niet goed zeg dat dan meestal ook wel ligt aan de situatie waarin het gevraagt word.

[windekind]

Niet iedereen hoeft toch te weten dat jij je slecht voelt?

Inderdaad. Negen van de tien keer heeft de ander daar niets mee te maken en heb ik ook helemaal geen zin om hem te laten weten dat het niet goed gaat. Laat mij maar lekker met mezelf in de knoop zitten, daar hoeft een ander zich niet mee te bemoeien.

En dan krijg ik te horen dat ik zo gesloten ben.. tja, sorry hoor. Ik ben niet zo van de ziel-leg-blootclub en voel ook geen drang me daarbij aan te sluiten.

[Annemieke86]

Enne... hoe gaat het eigenlijk met jullie..?;)

Ja goed hoor t Gaat goed op m'n stage en iedereen is tevreden enz... De evaluatiegesprekken gaan goed en ze willen mij graag hebben!

[Rainbowgirl]

Heb ik een column over geschreven omdat ik dat standaarsgedoe diep in m'n hart haat. stiekem doe ik er wel even hard aan mee...
Hier de column

Saai

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik houd niet van saaie mensen.
De kans is groot dat je me nu gelijk weer naar de uitgang verwijst, maar laat me alsjeblieft even voet aan wal zetten.
Want weet je, jij hoeft je helemaal niet aangesproken te voelen. Saaie mensen lezen namelijk bij voorbaat mijn columns al niet. Deze bevolkingsgroep is te herkennen aan het onexpressieve gezicht, afgezien van gemaakte glimlachjes en diepgaande geeuwtjes die af en toe voor vernieuwing zorgen.
Als je deze mensen vraagt hoe het met ze gaat, krijg je standaard een uitdrukkingsloos en verveeld gezicht dat de woorden 'Goed, en met jou?' vormt.
'Ho, stop wacht!' reageer ik dan. ' Wat gaat er dan eigenlijk goed?' Tja, een positief antwoord vooronderstelt goed nieuws, toch?
Deze dan ook zeer normale vraag wordt echter beloond met een blik van 'heb ik jou daar' en een zeer mager antwoord: 'gewoon, goed...'.
Het vreemde is, dat als je eens probeert wat verder te kijken dan het uiterlijk, je zeker veel dingen te zien krijgt die meer dan 'gewoon, goed' zijn, zelfs als die dingen horen bij de dagelijkse sleur.
Er is alleen een bepaalde vanzelfsprekendheid waarmee men het leven aanvaardt: het leven overkomt ze, in plaats van dat zij het leven overweldigen met hun aanwezigheid. Ze springen noch hoog, noch laag bij het zien van de vanzelfsprekendheden die helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Ik spring dan werkelijk uit mijn inwendige vel. Dat zal er vast vreemd uitzien, maar ach... ik ben nou eenmaal geen saai mens. Het leven is er toch om te be-leven!? Er zit toch meer in een mens dan mooi weer-gesprekjes en 'gewoon goed antwoorden?'
Hoe hard ik ook zoek, bij saaie mensen ontdek ik geen diepgang. Waar wij, niet-saaie mensen de zee induiken of van de duikplank springen, zwemmen zij voortdurend hetzelfde baantje in vlinderslag, zonder enige expressie. Nee, daar houd ik niet van. Wij weten wel beter he?
Trouwens, met mij gaat het goed. Stel niet van die diepgaande vragen

[Acire]

Hmm..
ben ik nu echt zo raar? Als iemand aan mij vraagt: hoe gaat het. Zeg ik meestal ongeveer waar het op staat. Zoiets als: met goede mensen gaat het altijd slecht, of hm.. gaat wel. Of redelijk. Als ik zou zeggen: Goed, dan zou ik liegen. Wat voor n belang heb ik erbij om mooi weer te spelen?

[AikonGirl]

Ligt er aan wie het vraagt.

Gaat het iemand niets aan? Dan gaat het altijd goed met me.
Is het een goede vriend? Dan hoef ik niet eens wat te zeggen; hij ziet al gelijk hoe het gaat.

[nonno]

Haha wel grappig. Er werd paar weken geleden ook aan mij gevraagd hoe het ging (word wel vaker gevraagd hoor), maar toen antwoordde ik ook: ow.. wel goed. En opeens vond ik het zo dom klinken… wat een mega standaard antwoord. Maar ja, ik had op dat moment gewoon geen behoefte om aan die persoon te vertellen hoe ik me voelde. Scheelt dus echt wie het vraagt.
Idd het antwoord is misschien dan wel standaard.. de vraag kan net zó overkomen. Soms vraag ik ook wel of ze het echt willen weten. Reacties zijn dan wel grappig.
Maar sinds ik er achter ben hoe algemeen het ‘goed’ wel klinkt, probeer ik toch beter uit te duiden hoe het écht met me gaat.

Hoe het met me gaat?
Afgezien dat ik de laatste dagen nogal chaotisch bezig ben, gaat het verder best goed. De ene dag beter dan de andere, maar ik blijf maar voor ogen houden dat ik met één Doel leef, en dat helpt in de mindere dagen.

[Raido]

Ligt er aan wie het vraagt.

Gaat het iemand niets aan? Dan gaat het altijd goed met me.
Is het een goede vriend? Dan hoef ik niet eens wat te zeggen; hij ziet al gelijk hoe het gaat.

exact.

Er zijn twee typen : de een vraag hoe gaat het, de ander, wat is er/hoe voel je je?

[mystery]

Ik vind het zelf altijd beschamend voor mezelf dat ik zo weinig durf te vragen naar hoe het nu met iemand gaat in het geloofsleven. Vaak ligt daar een taboe op. Je vraag wel hoe het gaat en meestal antwoord je dan naar je lichamelijke gezondheid. Maar als het nu geestelijk niet goed gaat, zeg je dat dan ook of houd je de schijn op?

Of vraag je wel eens aan mensen hoe het gaat met hun geestelijk leven?

Ik vind het moeilijk.

De vraag hoe het gaat in je geloof, ervaar ik vaak als een taboe-vraag. Ik denk dat het juist erg belangrijk is om hiernaar te vragen, maar dat je deze vraag niet zomaar aan iedereen kan stellen. Aan goede vrienden of aan je familie, daarbij zou het een 'normale' vraag moeten zijn. Ik stel deze vraag wel aan sommige goede vrienden waarvan ik weet dat ze erover durven/kunnen praten. Als mensen deze vraag aan mij stellen, ben ik eerlijk. Ik houd geen schijn op, want daar heb ik een hekel aan.

De 'hoe is het' vraag probeer ik meestal naar eerlijkheid te beantwoorden. Maar, net als wat meer mensen zeiden, het ligt er ook aan wie de persoon is die deze vraag stelt en ook of ik zin heb om het te vertellen hoe het werkelijk gaat.

Ik vind 'hoe ist het ermee?' nog altijd veeeel beter als: 'Alles goed?'. Als iemand dat vraagt zeg ik:'Alles is veel' of iets in die richting.

[joepie]

Het ligt er inderdaad wel aan wie het vraagt en of ik wel zin heb om over de ellendige kant van mijn leven te praten. Ik kijk namelijk nogal graag naar de mooie kant.

Maar je kunt soms rare reacties krijgen als je inderdaad zegt dat het helemaal niet zo goed gaat. Ik zei dat eens tegen iemand die (dacht ik) belangstellend vroeg hoe het ging, en ze begon te stotteren en moest ineens nog iemand NODIG spreken!
Praten we nog weleens over, goed? en weg was ze.
Nooit meer gesproken natuurlijk.

[mystery]

Het ligt er inderdaad wel aan wie het vraagt en of ik wel zin heb om over de ellendige kant van mijn leven te praten. Ik kijk namelijk nogal graag naar de mooie kant.

Maar je kunt soms rare reacties krijgen als je inderdaad zegt dat het helemaal niet zo goed gaat. Ik zei dat eens tegen iemand die (dacht ik) belangstellend vroeg hoe het ging, en ze begon te stotteren en moest ineens nog iemand NODIG spreken!
Praten we nog weleens over, goed? en weg was ze.
Nooit meer gesproken natuurlijk.

Dat is echt jammer en raar. Ik denk dat zulke mensen bang zijn voor het diepere in hun leven, bang om te ontdekken dat het leven niet zo volmaakt is dan zij denken.. of denk ik nou te vooroordelend?

[joepie]

Ik schaar die mensen onder het kopje: wel belangstellend lijken maar het niet zijn. Staat wel interressant als je aan anderen vraagt hoe het gaat. Lijkt het net of je met ze begaan bent.

Dezelfde persoon zei ook elke keer dat ze nodig eens op de koffie moest komen. Om het vervolgens nooit te doen. En dan wel zo hardop dat anderen konden horen dat ze dat zei.
Toen ik op een gegeven moment zei: zeg als je toch niet komt hoef je het voor mij ook niet zo hard te zeggen. Ik heb liever dat je niks zegt en gewoon komt dan dat je zegt dat je komt en het nooit doet. Aan zulke mensen heb ik niks.
Daarna was haar "belangstelling" over.

[Cathy]

Niet iedereen hoeft toch te weten dat jij je slecht voelt?

Inderdaad. Negen van de tien keer heeft de ander daar niets mee te maken en heb ik ook helemaal geen zin om hem te laten weten dat het niet goed gaat. Laat mij maar lekker met mezelf in de knoop zitten, daar hoeft een ander zich niet mee te bemoeien.

En dan krijg ik te horen dat ik zo gesloten ben.. tja, sorry hoor. Ik ben niet zo van de ziel-leg-blootclub en voel ook geen drang me daarbij aan te sluiten.

Zeer herkenbaar
Alleen als de ander ècht doorvraagt wil ik wel wat bloot geven. Dat is voor mij het teken dat er echte interesse is.

[Mariamagdalena]

Ik ben het met Joepie eens.
Mensen zeggen:hoe gaat het? uit gewoonte.
Ik zeg nu ook altijd:goed
Want als je bv allemaal afschuwelijke dingen meemaakt, en je licht een tipje van de sluier op tegen mensen die vragen hoe het gaat, dan wordt men ongeduldig en zit helemaal niet te wachten op jou verhaal.
Dus het is beter om te zeggen : goed.
Want als je bv in een situatie zit, met kanker van dichtbij, dan ontwijken mensen je omdat ze denken dat je dan daarover vertelt.
Dan leer je pas je echte vrienden kennen, en dat is een handje vol.
Zelfs mensen van de kerk, die zeggen dat God een bedoeling heeft met die dingen. Das wel aardig gezegd, maar daar koop je niks voor als je bijna de hele dag loopt te janken. Maar zelfs mensen van je eigen kerk kunnen heel hard reageren en oordelen, als je werkelijk in de problemen zit, omdat ze zelf de pijn niet kennen.
Pas als ze ook zoiets meemaken, dan komen ze soms wel naar je toe om te zeggen: ja, nu begrijp ik pas wat je toen voelde, nou, dat jij toen zo sterk was, zeg..... blabla dan snappen ze het ineens wel.