Ja, de schrik komt dan pas achteraf. Eerst moet er gewoon gebeuren wat er moet gebeuren, hoofd koel houden en doen. Maar als dan alles gedaan is, dan dringt het pas goed door. Het is net als in Nigeria. Daar moest er twee keer in hem gesneden worden (in verband met ontstekingen op zijn buik en achterhoofd). Verdoving, daar doet men in het midden van niks natuurlijk niet aan. Kind vasthouden, verstand op nul en er moet gebeuren wat er moet gebeuren... en dan als hij sliep zaten we in ons kamertje alles een beetje op een rijtje te zetten.
Maar goed. Vannacht is het goed gegaan, hoor. Ik moest vandaag werken, dus manlief was thuis. Hij heeft ontbeten bij papa op schoot, want toen was hij nog wel een beetje ondersteboven, maar verder is hij weer helemaal de oude. Ze hebben vandaag wat aan de 'nieuwe' auto gesleuteld, er onder, er in, onder de motorkap en kindlief vond het allemaal even prachtig. En toen ik thuiskwam zag ik door het glas van de deur twee ondeugende pretogen staren in het hoofd van een mooi donkerbruin mannetje, dat me naar binnen trok, omdat hij met papa een cadeautje had gekocht voor mama
Het litteken, dat is nu nog het enige waar ik me druk om maak. En inderdaad, zoals door anderen al geschreven: iedereen zegt iets in de trant van 'stoer, hoor'. Nou, ik vind er niets aan. Het zal heus wel onopvallend worden, uiteindelijk, maar net als bij een blanke huid, is het eerst een hele tijd heel licht. Het duurt veel langer voordat het een mooie donkerbruine kleur heeft...
