meboy schreef:Met dat gegeven kan je twee dingen doen. Je erbij neerliggen dat die kloof bestaat, of je laten kennen, je laten ervaren, je kwetsbaar maken zodat mensen in je ziel mogen kijken en mogen ervaren welke aanknopingspunten er zijn in het contact.
Het een sluit het ander niet geheel uit.
Die kloof is best een toepasselijk beeld.
Als je voor een ravijn/kloof staat en je moet aan de overkant zien te komen dan zal er aan de andere kant toch iemand moeten staan om dat eerste touw op te vangen. Staat daar niemand, dan kun je gooien wat je wilt maar telkens weer zal het touw langs de gladde rotsbodem wegglijden. En toch zie je daar mensen staan, alleen staan ze zo ver van de rand af. En het regent, de rotsen zijn spiegelglad.
Maar goed, kost wat het kost, die brug moet er komen. Dus kwetsbaar die kloof in, aan de andere kant omhoog worstelen. Als je omhoog kijkt zie je mensen over de rand heen staan kijken naar jouw geworstel. Hé, ze zijn er toch! Hoopvol kijk je omhoog; “Gooi eens een touw”. Een wollen draadje komt naar beneden, je krijgt hoop.. maar wol is wel warm maar breekt snel.
Uiteindelijk redt je het naar boven en na onderlinge samenwerking met die andere kant zijn de aanknopingspunten gereed. De brug ligt er. (Tijdens de bouw zijn er wel een aantal mensen het ravijn in gedonderd maar goed.) En dan is de dag van de feestelijke opening. Je hebt andere mensen aan de andere kant zien staan dus de nieuwe brug zal wel gebruikt gaan worden... toch?
Maar de brug blijft leeg...... of toch niet ... een zwaar bewapend figuur is in aantocht. Vol spanning wacht je bij het begin van de brug; “Kom maar, laat ons samen eten.” Even zie de figuur twijfelen, maar dan pakt die zijn zwaard en begint aan de touwen te zagen. Het regenend.......hopeloos en troosteloos.
Aan de andere kant lijkt het wel of de zon schijnt. En je roept; “Hou op, kom laat ons samen......ik probeert het wel over die kwetsbare brug, wel naar die zon toe. Maar het zagen gaat verder en de brug wordt levensgevaarlijk.
Moedeloos kijk je om je heen. En opeens zie je wat daarvoor niet hebt kunnen, hebt willen zien, zo gefocust was je op die overkant. Zie je opeens een regenboog. Hoog over jezelf, hoog over de brug en hoog over die andere kant. Een grote boog, helemaal over ons geworstel heen, helemaal naar de andere kant, naar de pot met goud!
Someone is talking to me
Calling my name
Tell me i’m not to blame
I won’t be ashamed of love
Sometimes i think that i know
What love’s all about
And when i see the Light
I know i’ll be all right.
Tot zo ver enige vingeroefeningen op mijn toetsenbord.
Weet je Meboy, het gaat mij er niet meer om of die kloof al dan niet blijft bestaan. Wat ik veel belangrijker vind is dat, gelet op wat er op dit moment zowel in kerkelijk als in seculier Nederland gebeurd, christelijke homo's elkaar tot steun moeten en kunnen zijn. Waarbij de focus m.i. niet meer ligt op de “grote boze buitenwereld” maar meer op elkaar.
Natuurlijk sta ik open voor elk ander gesprek, durf mij kwetsbaar op te stellen, maar niet meer tot elke prijs.