Daarnaast mis ik soms wel de vader in verhalen. Niet perse nu hier hoor, maar het is bijna altijd de moeder die op is, die doodmoe is. Zeker als ze ook nog werkt.
Juist in zo'n zware periode moet je het toch samen kunnen doen, denk ik. Een heel enkel geval daargelaten dat het echt niet kan. Om beurten een nachtje doortrekken, zodat de ander goed kan slapen ofzo. Volgens mij zijn wij vrouwen veel te verzorgend
Ik denk ook al snel: ach, hij moet morgen weer vroeg zijn bed uit, ik hoef maar 3 dagen in de week te werken, hij 5 of 6, dus laat hem maar liggen.Maar uiteindelijk zijn het ook zijn kinderen en zijn verantwoordelijkheid, en hij kan ook nog eens beter tegen iets minder slaap dan ik. Dus als ik me dit soort dingen midden in de nacht bedenk is het simpeler om hem wakker te maken en naar 1 van de kids te sturen
Die fles toch eens proberen te geven kan misschien geen kwaad, ajl. Misschien het een paar dagen, even flink aan het groeien, en kan het dan met minder. hier heeft het wel steeds gewerkt, dus wie weet.
Frederiek is opeens ook van alles aan het eten. 's MOrgens dus pap sinds vandaag, tussen de middag een boterham en fles, fruit, groenten, gister voor het eerst yoghurt na het avondeten (geen idee of dat al mag eigenlijk
) maar dat vond ze heel vies, ze kokhalsde helemaal, en weigerde daarna haar mond nog open te doen 
