wat vinden jullie van praiseavonden??

[Optimatus]

Ieder het zijne en mij het mijne.
Ik houd er niet van, maar als iemand anders er helemaal tot zijn recht komt, dan moet vooral gaan.

Uiteindelijk gaat het om God.

[Marnix]

Goed, ik wil best aannemen, dat praise een authentieke vorm is om het geloof met anderen te kunnen delen en om er persoonlijk door te worden opgebouwd.
Zelf denk ik, dat de werkelijke vreugde in contrast met de ons omringende werkelijkheid wordt gevonden. Zoals de betekenis van de liefde tussen Jezus en Petrus een echte verdieping krijgt tegen de achtergrond van Petrus' praktijken kort daarvoor. Idem bij Paulus, idem bij het volk Israel (met de ervaring van Egypte). Idem bij Elia (wanhoop), idem bij Adam (ongehoorzaam).
Dus: een opgewonden praise-avond zijn voor mij symptomen van een jong en onervaren christendom (best leuk, aanstekelijk en gevoelig, maar het peilt bij lange na niet de diepte van het menselijk drama en het ondenkbaar te achten wonder van Gods genade). Daarvoor is de stilte nodig, de overdenking en een intense gesprek. Daarvoor is bewustwording en inzicht nodig. Zodat je langzaam maar zeker ingebed raakt in de bijbelse waarheid en je leven rust en vrede krijgt. De uiting van vreugde die daarbij hoort is die van het vastgelegde moment: de officiele feesten. Zo hebben Jodendom, Christendom en Islam het terecht altijd gedaan. Het is geen spontaan feest (afhankelijk van je gevoel), maar het staat vast: dan en dan is het feest. Dan zingen we, dansen we.

try

Weet je.... Jezus roept mensen op te geloven als een kind. Jij roept op om precies het tegenovergestelde te doen. Misschien bedoelde Jezus wel dat je gewoon jezelf bent. Een kind is blij of niet, een kind is daarin vrij eerlijk. Een kind is niet blij maar uit dat toch maar niet, of niet blij en doet net alsof hij/zij dat wel is. Misschien mogen wij wel wat meer blij zijn omdat we verlost zijn. Het feit dat je steeds meer ontdekt hoe zondig je zelf bent en meer ontdekt hoe genadig en liefdevol God is is niet ervaring die logischerwijs je blijdschap en vreugde zal laten afnemen. Juist ervaringen over hoeveel moeiten er in het leven zijn kunnen je blijdschap omdat Jezus je daarvan verlost en je een eeuwige toekomst geeft waarin er geen tranen en pijn en dood meer zullen zijn nog veel groter maken. Je begint steeds meer te beseffen wat je mist... maar je gaat dus ook steeds meer inzien hoe fantastisch het eeuwige leven is wat Hij je gaat geven. Dat is dan toch alle reden om blij te zijn? Mogen we dat dan niet uiten omdat het leven veel meer factoren heeft, ook negatieve factoren? Maar dat is toch juist waar God ons van wil verlossen? Je haalt voorbeelden van moeilijke momenten uit de bijbel... maar je kijkt langs die uitingen van vreugde. Denk aan Israel na doortocht door de Rode Zee, denk aan David toen de Ark in Jeruzalem kwam, denk aan Paulus die elke brief begint en eindigt met uitingen van blijdschap en dankbaarheid. Dat zijn uitingen van vreugde buiten de officiele feesten om. Er zijn een heleboel van die vreugdeuitspattingen voor God in de bijbel terug te vinden.

Wat is je probleem daarmee? Waarom probeer je je eigen cultuur ten koste van de bijbel te verdedigen door onjuiste argumentatie aan te halen en selectief bijbelgedeelten te gebruiken? Je hebt gedeeltelijk gelijk wat betreft de feestdagen.... En je weet wat er wordt gezegd over halve waarheden he.

Waarom heb je er zoveel moeite mee dat mensen op een uitbundige manier God prijzen? Waarom kon dat in de tijd van de bijbel wel en mag het nu van jou niet meer (buiten de feestdagen om)?

Je laat in ieder geval zien dta je het niet hebt begrepen... en dat je dus maar eens opnieuw naar de zaken moet kijken. In je eerste regel heb je het over opbouwen van jezelf en de band met elkaar.... Maar dat is niet het doel van praiseavonden. Het doel is om God de eer en lof te geven die Hij verdient, om Hem te vertellen hoeveel je van Hem houdt, hoe blij je bent dat Hij je Vader wil zijn. Je kan dat aan leeftijd en onervarenheid wijten en zelf op je eigen manier (ik zeg niet dat daar iets mis mee is) God eren.... maar veroordeel geen anderen omdat ze andere vormen hebben dan jij gewend bent.

[try]

Goed, ik wil best aannemen, dat praise een authentieke vorm is om het geloof met anderen te kunnen delen en om er persoonlijk door te worden opgebouwd.
Zelf denk ik, dat de werkelijke vreugde in contrast met de ons omringende werkelijkheid wordt gevonden. Zoals de betekenis van de liefde tussen Jezus en Petrus een echte verdieping krijgt tegen de achtergrond van Petrus' praktijken kort daarvoor. Idem bij Paulus, idem bij het volk Israel (met de ervaring van Egypte). Idem bij Elia (wanhoop), idem bij Adam (ongehoorzaam).
Dus: een opgewonden praise-avond zijn voor mij symptomen van een jong en onervaren christendom (best leuk, aanstekelijk en gevoelig, maar het peilt bij lange na niet de diepte van het menselijk drama en het ondenkbaar te achten wonder van Gods genade). Daarvoor is de stilte nodig, de overdenking en een intense gesprek. Daarvoor is bewustwording en inzicht nodig. Zodat je langzaam maar zeker ingebed raakt in de bijbelse waarheid en je leven rust en vrede krijgt. De uiting van vreugde die daarbij hoort is die van het vastgelegde moment: de officiele feesten. Zo hebben Jodendom, Christendom en Islam het terecht altijd gedaan. Het is geen spontaan feest (afhankelijk van je gevoel), maar het staat vast: dan en dan is het feest. Dan zingen we, dansen we.

try

Weet je.... Jezus roept mensen op te geloven als een kind. Jij roept op om precies het tegenovergestelde te doen. Misschien bedoelde Jezus wel dat je gewoon jezelf bent. Een kind is blij of niet, een kind is daarin vrij eerlijk. Een kind is niet blij maar uit dat toch maar niet, of niet blij en doet net alsof hij/zij dat wel is. Misschien mogen wij wel wat meer blij zijn omdat we verlost zijn. Het feit dat je steeds meer ontdekt hoe zondig je zelf bent en meer ontdekt hoe genadig en liefdevol God is is niet ervaring die logischerwijs je blijdschap en vreugde zal laten afnemen. Juist ervaringen over hoeveel moeiten er in het leven zijn kunnen je blijdschap omdat Jezus je daarvan verlost en je een eeuwige toekomst geeft waarin er geen tranen en pijn en dood meer zullen zijn nog veel groter maken. Je begint steeds meer te beseffen wat je mist... maar je gaat dus ook steeds meer inzien hoe fantastisch het eeuwige leven is wat Hij je gaat geven. Dat is dan toch alle reden om blij te zijn? Mogen we dat dan niet uiten omdat het leven veel meer factoren heeft, ook negatieve factoren? Maar dat is toch juist waar God ons van wil verlossen? Je haalt voorbeelden van moeilijke momenten uit de bijbel... maar je kijkt langs die uitingen van vreugde. Denk aan Israel na doortocht door de Rode Zee, denk aan David toen de Ark in Jeruzalem kwam, denk aan Paulus die elke brief begint en eindigt met uitingen van blijdschap en dankbaarheid. Dat zijn uitingen van vreugde buiten de officiele feesten om. Er zijn een heleboel van die vreugdeuitspattingen voor God in de bijbel terug te vinden.

Wat is je probleem daarmee? Waarom probeer je je eigen cultuur ten koste van de bijbel te verdedigen door onjuiste argumentatie aan te halen en selectief bijbelgedeelten te gebruiken? Je hebt gedeeltelijk gelijk wat betreft de feestdagen.... En je weet wat er wordt gezegd over halve waarheden he.

Waarom heb je er zoveel moeite mee dat mensen op een uitbundige manier God prijzen? Waarom kon dat in de tijd van de bijbel wel en mag het nu van jou niet meer (buiten de feestdagen om)?

Je laat in ieder geval zien dta je het niet hebt begrepen... en dat je dus maar eens opnieuw naar de zaken moet kijken. In je eerste regel heb je het over opbouwen van jezelf en de band met elkaar.... Maar dat is niet het doel van praiseavonden. Het doel is om God de eer en lof te geven die Hij verdient, om Hem te vertellen hoeveel je van Hem houdt, hoe blij je bent dat Hij je Vader wil zijn. Je kan dat aan leeftijd en onervarenheid wijten en zelf op je eigen manier (ik zeg niet dat daar iets mis mee is) God eren.... maar veroordeel geen anderen omdat ze andere vormen hebben dan jij gewend bent.

Marnix, je reageert iets te gehaast. Wat die feesten betreft: Het Pascha staat in relatie met de bevrijding uit de slavendienst. Het heeft te maken met de velossing uit jarenlange onderdrukking en slavernij, met de bloedige slag die de Egyptenaren treft, met de vlucht voor Farao en met een lange woestijntocht die het volk te wachten staat. Middenin die ongelooflijk moeilijke positie wordt de redding (op het nippertje) gevierd. Het is een loflied, jazeker, maar het staat helemaal in het teken van 'ternauwernood'. Dat makt de vreugde niet minder, maar wel minder oppervlakkig. Het heeft een hele serieuze achtergrond. We leven, omdat we bijna dood waren geweest.
Datzelfde gelst voor de christelijk feesten. Kerst: ook tegen de achtergrond van een verscheurd joods land, een wrede Herodes, geen plaats in de herberg, vlucht naar Egypte, armoede.
Pasen: opstanding na een bittere afwijzing, vernedering, verraad, verloochening, geseling, Godverlaten kruisdood. Het is geen hoera, maar een diepe, nauwelijks te bevatten wending op het toneel. Gods genade overwint, tegen alle ongeloof, verwarring en onheil in.

Pinksten, ja dat is nu zo'n feest, waarop het uitbundig kan zijn. Maar ook hier staat vervolging en vreemd zijn in de wereld voor de deur.

Er is in de christelijke feesten altijd weet van de omstandigheden waaronder die feesten gevierd worden (en warom de feesten gevierd moeten worden. Ook het Jodendom plant haar feesten tegen de achtergrond van ballingschap, verwoesting van de tempel, vervolging (Esther) en holocaust.

Wanneer je na de holocaust toch weer gaat vieren, krijgt die viering een intensiteit, die een heel andere is dan de sfeer, die jonge en vitale, onbekommerde mensen met vrijheid, toekomst, mogelijkheden en een positivistisch geluk-geloof met elkaar bouwen.

Er zit ook een hele diepe kant aan het prijzen van God, maar toch schat ik die specifieke praise-avonden (geheel losgemaakt van de ons omringende werkelijkheid) als een aangename, vooral sociaal versterkende bijeenkomsten, met eigen codes en een stevig wij-gevoel. Dat geeft de muzieksoort ook aan: easy, light, mainstream: geen enkele wanklank, geen ruwe onderbrekingen...genieten maar. Of we daar Jezus' leven en werk nu helemaal recht mee doen?

try

[Philindertje]

Marnix, je reageert iets te gehaast. Wat die feesten betreft: Het Pascha staat in relatie met de bevrijding uit de slavendienst. Het heeft te maken met de velossing uit jarenlange onderdrukking en slavernij, met de bloedige slag die de Egyptenaren treft, met de vlucht voor Farao en met een lange woestijntocht die het volk te wachten staat. Middenin die ongelooflijk moeilijke positie wordt de redding (op het nippertje) gevierd. Het is een loflied, jazeker, maar het staat helemaal in het teken van 'ternauwernood'. Dat makt de vreugde niet minder, maar wel minder oppervlakkig. Het heeft een hele serieuze achtergrond. We leven, omdat we bijna dood waren geweest.
Datzelfde gelst voor de christelijk feesten. Kerst: ook tegen de achtergrond van een verscheurd joods land, een wrede Herodes, geen plaats in de herberg, vlucht naar Egypte, armoede.
Pasen: opstanding na een bittere afwijzing, vernedering, verraad, verloochening, geseling, Godverlaten kruisdood. Het is geen hoera, maar een diepe, nauwelijks te bevatten wending op het toneel. Gods genade overwint, tegen alle ongeloof, verwarring en onheil in.

Pinksten, ja dat is nu zo'n feest, waarop het uitbundig kan zijn. Maar ook hier staat vervolging en vreemd zijn in de wereld voor de deur.

Er is in de christelijke feesten altijd weet van de omstandigheden waaronder die feesten gevierd worden (en warom de feesten gevierd moeten worden. Ook het Jodendom plant haar feesten tegen de achtergrond van ballingschap, verwoesting van de tempel, vervolging (Esther) en holocaust.

Wanneer je na de holocaust toch weer gaat vieren, krijgt die viering een intensiteit, die een heel andere is dan de sfeer, die jonge en vitale, onbekommerde mensen met vrijheid, toekomst, mogelijkheden en een positivistisch geluk-geloof met elkaar bouwen.

Er zit ook een hele diepe kant aan het prijzen van God, maar toch schat ik die specifieke praise-avonden (geheel losgemaakt van de ons omringende werkelijkheid) als een aangename, vooral sociaal versterkende bijeenkomsten, met eigen codes en een stevig wij-gevoel. Dat geeft de muzieksoort ook aan: easy, light, mainstream: geen enkele wanklank, geen ruwe onderbrekingen...genieten maar. Of we daar Jezus' leven en werk nu helemaal recht mee doen?

try

Als ik een praiselied zing, zing ik dat omdat ik blij ben dat Jezus mij verlost heeft. Omdat het dus vóór mijn verlossing juist helemaal niet goed met mij zat, en omdat ik zo blij ben en dankbaar, dat Hij mij uit al die ellende heeft gered! Jammer dat je zegt dat alleen in de lofliederen uit de bijbel goede dingen kunnen zitten... tuurlijk zijn die liederen goed, maar er zijn echt wel andere dingen te zeggen over God dan die dingen die in de lofzangen/psalmen in de bijbel staan.
Ik ben het wel met je eens, dat we moeten uitkijken, dat we niet naar praise-avonden gaan alleen maar voor de kick... das wel een goeie om es over na te denken...

[Boekenlezer]

hallowhallow ff een vraagje hoor wat vinden jullie nou eigenlijk van praiseavonden ik ga er af en toe wel eens heen en vind er zelf nix verkeerds aan maar heb pas ergens gelezen dat het slecht was ofsow : nouwjah wil ff wete hou jullie er over denke xxxx

Ja, slècht natuurlijk als rechtgeaarde refo!

(Weer zo'n flauw en niet zo serieus antwoord die uit mijn spontane brein voortkomt.)

Tja, wat vind ik er van?
Ik kom er eigenlijk nooit. Het lijkt mij dat het een beetje zo is van: blij blij blij, en een hele hoop opwekkingsliederen. Dat vind ik wat eenzijdig.
Maar ik denk dat een hele hoop refo-kritiek net zo goed eenzijdig is: dat het niet past bij het gebroken zijn van hart en zo. Moet je dan àltijd in die emotionele toestand zijn? Dan zat Petrus er ook naast met zijn onuitsprekelijke vreugde!
Ik denk dat dergelijke kritiek vaak niet meer is dan het tegen elkaar uitspelen van bepaalde smaken.

[Marnix]

Goed, ik wil best aannemen, dat praise een authentieke vorm is om het geloof met anderen te kunnen delen en om er persoonlijk door te worden opgebouwd.
Zelf denk ik, dat de werkelijke vreugde in contrast met de ons omringende werkelijkheid wordt gevonden. Zoals de betekenis van de liefde tussen Jezus en Petrus een echte verdieping krijgt tegen de achtergrond van Petrus' praktijken kort daarvoor. Idem bij Paulus, idem bij het volk Israel (met de ervaring van Egypte). Idem bij Elia (wanhoop), idem bij Adam (ongehoorzaam).
Dus: een opgewonden praise-avond zijn voor mij symptomen van een jong en onervaren christendom (best leuk, aanstekelijk en gevoelig, maar het peilt bij lange na niet de diepte van het menselijk drama en het ondenkbaar te achten wonder van Gods genade). Daarvoor is de stilte nodig, de overdenking en een intense gesprek. Daarvoor is bewustwording en inzicht nodig. Zodat je langzaam maar zeker ingebed raakt in de bijbelse waarheid en je leven rust en vrede krijgt. De uiting van vreugde die daarbij hoort is die van het vastgelegde moment: de officiele feesten. Zo hebben Jodendom, Christendom en Islam het terecht altijd gedaan. Het is geen spontaan feest (afhankelijk van je gevoel), maar het staat vast: dan en dan is het feest. Dan zingen we, dansen we.

try

Weet je.... Jezus roept mensen op te geloven als een kind. Jij roept op om precies het tegenovergestelde te doen. Misschien bedoelde Jezus wel dat je gewoon jezelf bent. Een kind is blij of niet, een kind is daarin vrij eerlijk. Een kind is niet blij maar uit dat toch maar niet, of niet blij en doet net alsof hij/zij dat wel is. Misschien mogen wij wel wat meer blij zijn omdat we verlost zijn. Het feit dat je steeds meer ontdekt hoe zondig je zelf bent en meer ontdekt hoe genadig en liefdevol God is is niet ervaring die logischerwijs je blijdschap en vreugde zal laten afnemen. Juist ervaringen over hoeveel moeiten er in het leven zijn kunnen je blijdschap omdat Jezus je daarvan verlost en je een eeuwige toekomst geeft waarin er geen tranen en pijn en dood meer zullen zijn nog veel groter maken. Je begint steeds meer te beseffen wat je mist... maar je gaat dus ook steeds meer inzien hoe fantastisch het eeuwige leven is wat Hij je gaat geven. Dat is dan toch alle reden om blij te zijn? Mogen we dat dan niet uiten omdat het leven veel meer factoren heeft, ook negatieve factoren? Maar dat is toch juist waar God ons van wil verlossen? Je haalt voorbeelden van moeilijke momenten uit de bijbel... maar je kijkt langs die uitingen van vreugde. Denk aan Israel na doortocht door de Rode Zee, denk aan David toen de Ark in Jeruzalem kwam, denk aan Paulus die elke brief begint en eindigt met uitingen van blijdschap en dankbaarheid. Dat zijn uitingen van vreugde buiten de officiele feesten om. Er zijn een heleboel van die vreugdeuitspattingen voor God in de bijbel terug te vinden.

Wat is je probleem daarmee? Waarom probeer je je eigen cultuur ten koste van de bijbel te verdedigen door onjuiste argumentatie aan te halen en selectief bijbelgedeelten te gebruiken? Je hebt gedeeltelijk gelijk wat betreft de feestdagen.... En je weet wat er wordt gezegd over halve waarheden he.

Waarom heb je er zoveel moeite mee dat mensen op een uitbundige manier God prijzen? Waarom kon dat in de tijd van de bijbel wel en mag het nu van jou niet meer (buiten de feestdagen om)?

Je laat in ieder geval zien dta je het niet hebt begrepen... en dat je dus maar eens opnieuw naar de zaken moet kijken. In je eerste regel heb je het over opbouwen van jezelf en de band met elkaar.... Maar dat is niet het doel van praiseavonden. Het doel is om God de eer en lof te geven die Hij verdient, om Hem te vertellen hoeveel je van Hem houdt, hoe blij je bent dat Hij je Vader wil zijn. Je kan dat aan leeftijd en onervarenheid wijten en zelf op je eigen manier (ik zeg niet dat daar iets mis mee is) God eren.... maar veroordeel geen anderen omdat ze andere vormen hebben dan jij gewend bent.

Marnix, je reageert iets te gehaast. Wat die feesten betreft: Het Pascha staat in relatie met de bevrijding uit de slavendienst. Het heeft te maken met de velossing uit jarenlange onderdrukking en slavernij, met de bloedige slag die de Egyptenaren treft, met de vlucht voor Farao en met een lange woestijntocht die het volk te wachten staat. Middenin die ongelooflijk moeilijke positie wordt de redding (op het nippertje) gevierd. Het is een loflied, jazeker, maar het staat helemaal in het teken van 'ternauwernood'. Dat makt de vreugde niet minder, maar wel minder oppervlakkig. Het heeft een hele serieuze achtergrond. We leven, omdat we bijna dood waren geweest.
Datzelfde gelst voor de christelijk feesten. Kerst: ook tegen de achtergrond van een verscheurd joods land, een wrede Herodes, geen plaats in de herberg, vlucht naar Egypte, armoede.
Pasen: opstanding na een bittere afwijzing, vernedering, verraad, verloochening, geseling, Godverlaten kruisdood. Het is geen hoera, maar een diepe, nauwelijks te bevatten wending op het toneel. Gods genade overwint, tegen alle ongeloof, verwarring en onheil in.

Pinksten, ja dat is nu zo'n feest, waarop het uitbundig kan zijn. Maar ook hier staat vervolging en vreemd zijn in de wereld voor de deur.

Er is in de christelijke feesten altijd weet van de omstandigheden waaronder die feesten gevierd worden (en warom de feesten gevierd moeten worden. Ook het Jodendom plant haar feesten tegen de achtergrond van ballingschap, verwoesting van de tempel, vervolging (Esther) en holocaust.

Wanneer je na de holocaust toch weer gaat vieren, krijgt die viering een intensiteit, die een heel andere is dan de sfeer, die jonge en vitale, onbekommerde mensen met vrijheid, toekomst, mogelijkheden en een positivistisch geluk-geloof met elkaar bouwen.

Er zit ook een hele diepe kant aan het prijzen van God, maar toch schat ik die specifieke praise-avonden (geheel losgemaakt van de ons omringende werkelijkheid) als een aangename, vooral sociaal versterkende bijeenkomsten, met eigen codes en een stevig wij-gevoel. Dat geeft de muzieksoort ook aan: easy, light, mainstream: geen enkele wanklank, geen ruwe onderbrekingen...genieten maar. Of we daar Jezus' leven en werk nu helemaal recht mee doen?

try

Try, mijn probleem is niet dat je aangeeft dat er niet alleen rede tot blijdschap is, dat het leven namelijk lang niet altijd makkelijk en plezierig is. Mijn probleem zit het in een regel als: Het maakt de vreugde minder oppervlakkig. (omdat het om het ternauwernood etc. gaat) Prima hoor, maar indirect wijs je daarmee op de oppervlakkigheid van praise-avonden, alsof die mensen die bij zo'n avond zijn niet beseffen dat dood waren, verloren zouden gaan... maar door Gods genade verlost zijn. Volgens mij is dat juist de reden dat ze Hem prijzen!

Het is ongelofelijk, het kostte God ontzettend veel... maar dat neemt niet weg dat we juist daarom ook blij mogen zijn. Ik denk dat het juist een reden is om dat WEL te mogen zijn. En dat is niet oppervlakkig... dat is God geven waar Hij recht op heeft.... en aannemen wat Hij je gaf... Iets wat Hem heel veel kostte.... en waar je juist daarom zo blij en dankbaar voor mag zijn!

We leven waar we bijna dood waren geweest. Het was op het nippertje. Maar waar ga je nu het accent leggen? Waar ga je op hameren? Op het bijna dood geweest zijn? Op dat nippertje? Dan klopt er iets niet. Het gaat erom dat we mogen leven! Het feit dat dat zoveel kostte, dat het op het nippertje was.... maakt de blijdschap over het feit dat we toch mogen leven alleen maar groter. Wat dat betreft heb je gelijk dat dat besef blijdschap minder oppervlakkig maakt... maar wat heeft dat met praise-avonden te maken? Moeten ze dat daar allemaal nog ontdekken? Is daar dan oppervlakkige vreugde aanwezig en wordt de door jou genoemde verdieping in die vreugde zichtbaar door het steeds minder te gaan uiten van je blijdschap?

Dat snap ik dus niet helemaal. Ik snap je relaas en kan me er best in vinden. Hoe meer je de ellende waar je als mens in ziet gaat inzien, des te groter wordt de blijdschap van de verlossing! Zoals Jezus in de gelijkenis duidelijk maakt: Iemand die meer wordt kwijtgescholden zal ook meer dankbaar zijn. Zo is ook hoe meer we zien hoeveel ons is kwijtgescholden, hoe groter de dankbaarheid en vreugde. Maar hoe koppel je dit aan praise-avonden en je bewering dat daar oppervlakkigheid zou heersen? Denk je dat die mensen die op een avond bij elkaar komen om God te prijzen hun hele leven alleen maar met hun hoofd in de wolken lopen en zich totaal niet met schuld/zonde bezig houden? Misschien zou je me die link willen toelichten want die zie ik niet, je verhaal geldt volgens mij voor ieder christen, of hij/zij nou naar praise-avonden of naar evensongs gaat of naar beiden.... Ik zie niet in waarom je het in dit verband plaatst.