vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[leclerc]

Hoewel zijn naam anders deed vermoeden was aan Isaac het Genesis-dieet niet besteed.

[RECI-TATIVO]

Iemand moest Bokito belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads had gedaan, werd hij op een morgen in zijn nachtverblijf geplaatst. De oppasser van Artis, zijn woon- en verblijfplaats, alwaar hij elke ochtend tegen achten zijn ontbijt kreeg, kwam deze keer niet. Dat was nog nooit gebeurd. Bokito wachtte nog een poosje, zag van zijn mat af richting de betonnen muur en voelde zich eenzaam.

[leclerc]

Sie Es Aai werkte ijverig door aan haar nieuwe boek." Het Evangelie volgens het blauwe wezen."

Daarin rekende zij keihard af met de hoer van Babylon, voze praatjes en het avondeten van de schakers uit het belendende pand.

[Smurffie]

Ork, ork, ork, inktvissubstantie eet je met twee stokjes. Althans, het gros van de meuk dan. De rest van de drab giet men zonder al te veel bombarie achter in de strot. ''Amen'' zei de het blauwe wezen op het zojuist voltooide onderzoek, alvorens zich weer bezig te houden met (s)pionnen, pipowagens en woestijnroos-bashende Afrikanen.

[leclerc]

De woestijnroos leek eerder aangevroten door een ordinaire muis. Daar kon zelfs het blauwe wezen niet tegen op. De afrikaan ging vrijuit.

[DesertRose]

de woestijnroos poste slechts een bericht, maar keek verder toe, hoe hij van zandkleurig, zwart werd gemaakt.

[scape]

tumbleweeds zijn dan geen rozen. Ze doen het in ieder geval beiden goed. Daar, ver weg.

[Harm-J]

Omdat tubleweed zo virtuoos en beweeglijk deze tekst begeleidtt, een tekst die dan ook nog de dwingende titel desertrozen zijn bruin , het viooltje stierf van verdriet draagt , lees ik vlot het indringende verhaal van mensen die leven op een manier waar wij, totaal geen weet van hebben.

Perkouw leeft, Bativa ging ten onder...

[RECI-TATIVO]

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

Ik wil dat dit lied klinkt als een gefluit,

Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht

In een oud stadje, langs de watergracht-

In huis was 't donker, maar de stille straat

Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat

Nog licht, er viel een gouden blanke schijn

Over de gevels in mijn raamkozijn.

Dan blies een jongen op een orgelpijp,

Het arme joch was een beetje leip,

Voor je het weet, heb je een loodvergiftiging.

[DesertRose]

Perkouw leeft? laat me niet lachen. en bativa moet Batavië zijn. Koninkrijk Batavië wel te verstaan

harme jongen...

[leclerc]

De sneue schrielaard had niet door dat hij zich bezig moest houden met de erfenis van vli en la en niet met de spelfouten van de kale nazaat van de ecclessia reforma of wat voor scene dan ook.
De notaris moest ingrijpen om de erfenis te redden. Die was beter besteed aan Afrikanen en de Utrechtse Heuvelrug.

[Abdijbiertje om 1:00]

Phan Sjo Vis vloog boven Batavia, zag dat het de moeite niet waard was om er te landen en wapperde terug naar de basis.

[scape]

Vrijmaking nog reformatie konden de kerkelijke identiteit van de Harme jongen typeren, sorry African boy. Het gebouw bestaat bijna geheel uit slechts een dak. Met wat geschuif kan het onderste deel, net onder het dak open. Zo waait er altijd een frisse wind door de kerk.

Zo nu en dan vloog er een troepiaal naar binnen die de laatste spinraggen der dogmatiek opruimde. Gevolgd door een extra rondje door de kerk en leek op zo'n reklame-cesna.
Klotsklots . . . De dominee, overgevlogen uit overijsels hoogveen vond dit echter niets. Demontratief liep hij op zijn klompen naar de preekstoel. De Kabritu begreep de hind en knabbelde geduldig aan wat dorre struiken. nu kon het beginnen.

[Othello]

Gisteren nog beukte de sjamaan vol overtuiging op zijn tamtam toen Karl May hem op volle snelheid besloot te verwijderen uit de tekst. Wat restte was slechts de herinnering, een inktvlek in het brein van de overspannen auteur. Zelfs een handjevol asperines bracht niet de verlangde verlichting. Die gloeilamp had ook zijn langste tijd gehad; hij hing er immers al toen Polly Magpie besloot van de regen in de drup te springen.

[FV]

Maar waar is nu de Vlila? Dat vroeg een vertwijfelde Arme zich af, toen hij zag hoe zijn verleden door tamtams en klompen in stukken gescheurd werd en in een zeurende hoofdpijn veranderde.