Thomas heeft vorige week zijn eerste inenting gehad... Hij voelde zich flink beroerd...

Hij bleef maar huilen en kon niet lekker slapen door de pijn. En voor mijn idee hielp paracetamol bijna niet...
Op het cb heb ik maar eerlijk gezegd dat ik thomas overal en nergens laat slapen behalve in zijn eigen wieg en dat ik hem altijd op zijn buik leg, omdat ie anders niet wil slapen.
Ik had een hele tirade verwacht, maar dat viel gelukkig mee. Kreeg een boekje mee over regelmaat brent rust en dat moest ik maar eens doorlezen.
In dat boekje staat dat je kind moet slapen, dan voeden, dan bij jouw op de arm, in box en daarna moe, maar wakker weer in bed leggen. Op de rug!
Twee dagen geprobeerd, maar thomas weigerde te slapen op zijn rug. Die regelmaat doet hem wel goed, maar hij huilde vaak wel een uur lang en deed dan even 20 minuten een hazeslaapje waarna hij weer een uur lang huilde. Na twee dagen was hij lijkbleek en helemaal waterige rode oogjes. Ook lachte hij helemaal niet meer, hij was echt doodop.
Ik heb hem op zijn buik gelegd en hij heeft ruim drie uur geslapen! Ook de dagen daarna sliep hij bijna alleen maar. Nu is hij gelukkig weer aardig bijgetankt en hebben we weer een vrolijk lachend ventje in huis!
Toch voel ik me wel schuldig dat ik hem op zijn buik leg

, want ik weet dat het de kans op wiegendood vergroot en die kans wil je toch zo klein mogelijk houden... Maar als ik hem helemaal tevreden op zijn buik zie slapen, dan kan ik het hem niet aandoen om nog langer door te gaan met hem op zijn rug te leggen.
