schaapje schreef:Hallo gravo
Toen ik op dit web kwam en zei ik mijn argeloosheid " ik heb me bekeerd tot God " fout! fout! fout!
snap ik nu,... ben ik op zo,n akelige manier aangevallen, ik wist niet dat er in sommige kringen
zo veroordeeld kan worden op woorden, bij ons noemen we dat zo en hebben de woorden
NIET de intentie dat we zelf ons heil hebben bewerkt,....maar goed voor vele hierop dit web
ben ik nu een "gearriveerde-doehetzelve christen, het zij zo.
Ik kan maar niet begrijpen dat gelovigen zelf niet in de Bijbel kunnen ontdekken
hoe groot Gods liefde is, en dat Hij souverein is en Zich niet vastlegt een regels
die door oudvaders (zo worden die toch genoemd) denken te moeten zien in bepaalde
teksten.
We hebben toch allen de Heilige Geest ontvangen als gelovige, en we kunnen lezen
wat de apostelen, die het uit de Mond van Jezus zelf hebben vernomen, hoe we moeten
leven voor Zijn aangezicht en wat we zijn in Christus Jezus.
Ik kan het niet verdragen als er gezegd wordt dat een mens niet tot God kan komen
dat de mens dood ligt in zonden.
En als ik ga vertellen op dit web hoe God het bevestigd heeft in mijn hart dat ik met
alle zekerheid mag weten gered te zijn en bij Hem hoor.....als ik dat vertel breekt de h.l los.
Wat dat wordt helemaal niet meer gekent, dus zal het afgedaan worden als leugen
en niet uit God.
Die hele leer gaat dus over machtmisbruik...wij wel...en julie niet !
Dan zijn er straks vele schuldig, omdat door deze leer vele denken niet
gered te zijn en denken in die doods-staat te leven, en dus niet tot een
levend geloof komen.
Ik zie er toch vele die wel geloven maar het niet durven uit te spreken
of niet durven te denken, dat bedoel jij ook.gravo.
Dag schaapje,
Het is zoals je zegt: er zit een element van macht in die rigide indeling van de enkeling die zalig wordt en de velen die verloren gaan.
De grootste zonde in bevindelijk gereformeerde kring is zeggen: "ik ben een waarachtig wedergeboren kind van God". Ik heb uitgelegd hoe dat komt.
Tegelijkertijd is dit ook de zwakke plek van deze geloofsgemeenschappen. Want ze zijn druk met de buitenkant (TV, kleding, gewoonten, schibboleths, raak niet, smaak niet, roer niet aan), maar ze weten dat het gaat om "het ene nodige". Laat dat nu net het tere punt zijn. In alles zijn ze onberispelijk, ze waken ervoor om niet uit de toon, uit de boot te vallen. Er staat veel op het spel: sociaal (men kan uit de groep van bevindelijk gereformeerden gestoten worden), economisch (niet zelden hebben deze mensen een werkgever van bevindelijk gereformeerden huize) en op het gebied van het geestelijk heil (men kan het risico lopen dat men geestelijk gaat dwalen en zo moedwillig het heil verspelen).
Maar ondanks al die inspanningen om in het gareel te blijven en de goedkeuring van de gemeenschap te blijven behouden, weet men zich als persoon geestelijk dood. Zij zijn en blijven verdoemelijk voor God. Ze kunnen geen troost ontlenen aan hun kerkgang, hun zingen, bidden en christelijke overtuiging. Ze zijn immers niet bekeerd? Ze hebben nog niet ontvangen wat ontvangen moet worden wil men zalig leven en sterven?
Je moet je dan ook niet verkijken op de uiterlijke dingen. Men is zeer correct, vriendelijk, het zijn vaak warme en prettige mensen, ze zullen geen vlieg kwaad doen, maatschappelijk dwingen ze respect af...maar innerlijk is er een groot verdriet...men gaat verloren als het zo blijft.
Ik noem dit de zwakke plek, omdat dit dus een religie is met allerlei uiterlijke kenmerken, maar het is een religie zonder troost, zonder hoop, zonder toekomst. In feite hebben ze een zeer somber en uitzichtsloze levenovertuiging. Ze bereiden zich voor op de dood en daarna het oordeel en daarna de eeuwige straf vanwege hun zonden en onbekeerlijkheid. Ik denk wel eens: het zwart waarin sommigen zich kleden heeft wel wat van het zwart dat we kennen van de nihilistische punkers of de anarchistische jeugdcultuur. Door en door pessimistisch. We gaan allemaal dood! Voor ons is er geen heil!
Om dit zwakke punt aan te raken (met de bedoeling om mensen aan het denken te zetten) vraag ik dan vaak op de man af: "ben jij nu wel of niet wedergeboren?" Daar schrikt men van. Een echte bevindelijk gereformeerde (mits hij geen predikant is of een in hoog aanzien staande ouderling) zal daar nooit bevestigend op kunnen antwoorden. Zeker hij heeft wel een 'iets' mogen ervaren, maar men durft het niet te aanvaarden als echt werk van God. Ik vind dat zeer tragisch, omdat daarmee de christelijke gemeente in twee kampen gescheiden wordt. Er ontstaat een hierarchie. En er ontstaat een heersende klasse. Alles, echt alles wordt door de dominee besloten. In sommige kringen heeft hij bijna een goddelijke status. Lees maar eens wat er allemaal op de begrafenis van iemand als ds. Mallan is gezegd.
De enige manier om hier aan te ontsnappen is geestelijke moed. Er is namelijk nog 1 laatste bastion waar men doorheen moet breken.
Ik zei al: de grootste zonde is het om zichzelf als wedergeborene te presenteren (het daagt de dominee en z'n machtsbasis namelijk uit).
De laatste verdediging van de dominee is dan nog om te suggereren dat men "de zonde tegen de Heilige Geest zou kunnen begaan". Dat is het aller- allerergste wat een bevindelijk gereformeerde kan overkomen. Bekend is namelijk dat er voor deze zonde (waarvan niet precies bekend is waar en wanneer men die pleegt) geen vergeving meer mogelijk is. Het is het allerlaatste redmiddel van het kerkgenootschap om mensen terug te dwingen in de angst en de onzekerheid: de zonde tegen de Heilige Geest. En echt...als het er op aan komt, begint men daarover te spreken. dan sta je met de rug tegen de muur, als je dan geen geestelijke moed hebt.
Je zult je afvragen: hoe kunnen deze kerkverbanden bestaan en zelfs nog behoorlijk uitgroeien? Het antwoord is simpel, niet omdat er geestelijke vruchten gevonden worden, niet omdat er geloof en bekering worden verwacht, niet omdat er de hoop op het eeuwige leven gevonden wordt...nee, deze kerken houden zichzelf in stand, omdat ze een hechte gemeenschap vormen die het vooral op aarde met elkaar goed hebben. Ze zorgen voor elkaar, ze kennen en ontmoeten elkaar, ze koesteren zich in de idee dat de waarheid bij hen wordt gevonden, ze voeden hun kinderen op in de gemeenschap, runnen de kerk, spelen orgel, zingen en komen samen. En dat is ook prachtig natuurlijk, ik ken het van binnenuit.
Maar één ding is er niet: er is geen christelijke hoop, geen dankbaarheid voor vergeving en verzoening, geen reikhalzend uitkijken naar de hemel, geen zaligheid in het hart. Het is maar tijdelijk, het is maar algemene genade. Daarom is de grondhouding er een van diepe somberheid.
Vast zal er nu wel weer iemand opspringen die zegt dat dit overdreven is. Ik zou dan als volgt reageren: gelukkig, vertel me eens gauw, is het inmiddels anders bij jullie? Dat zou fijn zijn.
Maar ik zou ook diezelfde vraag weer stellen: "hoeveel mensen weten dan nu zeker dat ze gered zijn, dat ze een waar kind van God zijn, dat ze het eeuwige leven deelachtig worden en met Christus zijn opgestaan, weet jij persoonlijk dat je een waar kind van God bent?"
En dan zal, helaas, weer blijken dat men dat niet durft te zeggen. Men gaat schelden of men zwijgt, maar een bevestigend antwoord komt er niet. De zwakke plek. De klemmende angst en onzekerheid is niet zomaar weg, vrees ik. En daarom blijft die vraag de toetssteen voor de bevindelijk gereformeerden.
gravo
