happy mom schreef:Mocht het ooit zover komen, heb je al zoveel verdriet en dingen die op je af komen lijkt ons,
dat het misschien makkelijker is om dingen op papier te hebben staan zodat je dan niet daar nog eens uitgebreid over na moet denken.
Het is inderdaad zo dat na een overlijden een groot aantal beslissingen genomen moeten worden die niet alleen emotioneel zwaar zijn maar ook verregaande consequenties hebben voor wat betreft de rouwverwerking en de financiën. Juist in die paar dagen die zitten tussen het overlijden en de uitvaart moet je in het verdriet beslissingen nemen terwijl je daar op dat moment veelal eigenlijk niet nuchter over na kunt denken.
Voor mij geldt de vraag, nog afgezien van het financiële aspect; “Is het eerlijk om je nabestaanden op te zadelen met het nemen van beslissingen terwijl ze daar eigenlijk helemaal niet aan toe zijn?”
De opmerking “ze zoeken het maar uit, ik merk er toch niets van” die je vaak hoort is onverschillig. Aan de andere kant hoor je ook mensen die zeggen “Ze moeten het zelf maar beslissen wat voor hen het beste is”. Dat klinkt natuurlijk heel lief maar laat onverlet dat men dan toch de nabestaanden opzadelt met keuzes.
Een ander aspect, wat in mijn ogen ook heel belangrijk is, stel dat je het regelen van je uitvaart volledig uit handen geeft aan je nabestaanden, bv je familie of ouders, zal die uitvaart dan een afspiegeling zijn van jouw leven waarbij ook ruimte is voor je eigen vrienden, of word het dan iets wat goed is in de ogen van je familie maar waar niets meer over is van jouw levensinstelling. Ik maak in de praktijk regelmatig mee (zeker bij alleenstaanden) dat er een uitvaart plaats vindt die totaal anders is dan het leven van de betrokkene.
Ik kom bv ook nog steeds tegen dat mensen niet eens weten of hun man/vrouw nu eigenlijk begraven wilde worden of dat deze voor een crematie zou kiezen. “Ja daar hadden we het nooit over”. En dan moet er opeens een beslissing genomen worden. Of mensen die volledig in de stress schieten omdat er nog geen adressenlijst is.
Nadenken over je eigen uitvaart heeft wel degelijk zin, ook al is het niet het leukste onderwerp. Je neemt je nabestaanden een hoop moeilijke beslissingen uit handen en je weet dat je uitvaart recht doet aan de manier waarop jij leefde. Ook al zou dat betekenen dat er dan liederen gezongen worden waar je familie het niet mee eens is. Let wel, een uitvaartcodicil is een wettelijk document en nabestaanden zijn verplicht zich daaraan te houden.
Riska schreef:En ik geef je op een briefje, dat die gaandeweg je leven totaal veranderen... Ik had Bijbelteksten, ik had liederen, allemaal ergens opgeschreven.
Er is niet één meer over.
Want je geloof verandert, omdat het groeit (als het goed is!!!) en dan verandert ook je liedkeuze...
Natuurlijk, maar dat niet alleen, ook je adressenlijst veranderd vrijwel elk jaar, je kunt andere keuzes maken. Daarom is het goed om je uitvaartwensen toch 1 x per 2 jaar nog eens onder de loep te nemen.
Wat het financiële aspect betreft.
Ik ben geen absolute voorstander van uitvaartverzekeringen. Hoe je het ook wendt of keert, aan het eind van de looptijd heb je je uitvaart al minstens 2 x betaald en als je een naturaverzekering hebt met een vast pakket dan zie je dat in de praktijk er vrijwel altijd bij betaald moet worden.
Zeker als het om een begrafenis gaat. De kosten van een graf stijgen jaarlijks schrikbarend. En al woon je nu in een gemeente waar een graf nog geen duizend euro kost, wie zegt dat je daar straks nog woont?
Wel is het goed om een bedrag te reserveren. Maar dan is sparen op een aparte rekening nog veruit de beste manier. Tenminste, als je daartoe in staat bent.
Lukt dat niet, dan is een verzekering een goede optie, maar kies dan voor een uitbetaling in kapitaal en niet voor een uitkering in natura.
Trouwens, ook als je een verzekering hebt is het goed om minstens een keer in de twee jaar de waarde van de polis te vergelijken met de werkelijk kosten en deze polis indien nodig aan te passen.
