Berichtdoor Collateral » 08 apr 2006 10:59
Toen - bij volle maan - zijn hond Brutus zich hijgend tegen hem keerde, kreeg de oude Egbert de onweerstaanbare neiging om weer kaas te gaan maken. 'De neiging tot het maken van kaas heb ik welbeschouwd jarenlang onderdrukt,' realiseerde Egbert zich verrast, 'ik mag Brutus wel bedanken.' Recht voor zijn raap als hij was verkocht hij Brutus een rotschop tussen diens achterpoten en stortte zich woedend op de kaasmakerij. Brutus, totaal verrast door het eigenaardige 'dankjewel', zong ter plekke op hoge toon de sopraanpartij van geïmproviseerde, maar daarom niet minder toepasselijke liederen. Het moet door zijn totale overgave tot stand zijn gekomen dat Helma, de eerste (en enige) vrouw van Egbert, na 27 jaar uit haar coma kwam en van schrik uit de bedstee rolde, waarbij ze haar nek brak en prompt opnieuw in coma raakte. 'Een gunstige breuk,' zou een optimistische arts, of wie dan ook, gezegd kunnen hebben, maar Egbert vond een arts, of wie dan ook, überhaupt niet nodig. Hij voorzag gouden tijden: hij had in de kaas een nieuwe levenskracht aangeboord en bovendien zou hij voortaan meer ruimte hebben in de bedstee.
