Adoptie

[Galateia]

En ik vind jullie reacties ronduit kwetsend.

Jullie trekken conclusies, die echt nergens op slaan. Maar ik geloof dat ik niet tot jullie door kan dringen... je snapt bijvoorbeeld nog steeds niet wat ik bedoel met het verschil tussen een positieve keuze en een negatieve keuze. En je bent nog steeds van mening dat een adoptiekind een eigen kind kan vervangen.

Nee, wij gaan het nooit eens worden. Dat is duidelijk!

[Rufi]

Ik trek helemaal geen conclusies, ik zeg dat het zo overkomt. Dat zeg ik gewoon open en eerlijk omdat ik vind dat het de discussie een beetje vervelend maakt. Ik snap dat je daarvan gaat steigeren, maar het is niet bedoeld om te kwetsen. Misschien zou je ook gewoon eens heel eerlijk naar je vorige postings kunnen kijken en je afvragen waarom je zo overkomt terwijl je dat niet zo bedoelt.

[Liarose]

Sommige mensen komen dit topic binnen en reageren dan heel selectief. Vooropgesteld: ik vind het heel erg leuk als dit topic druk bezocht wordt en dat mensen die zelf niets met adoptie 'hebben' wel meepraten en zo. Maar ik vind het wel jammer als er mensen zijn die even heel selectief reageren en niet verder kijken en zo.

De discussie die in dit topic ontstond ging over het maken van een positieve of negatieve keus voor adoptie. Niet over of het wel of niet goed is om biologisch eigen kinderen te krijgen en weet ik veel wat allemaal nog meer. Dat kwam er later bij.

Maar de kern van het gesprek, waar het Galateia en mij in eerste instantie om te doen was, waar wij over spraken en waar toen reacties op kwamen, is: dat wij het vreemd en niet goed vinden dat mensen als ze geen biologisch eigen kinderen kunnen krijgen, 'dan maar' gaan adopteren, en dat een adoptiekindje dan vervanging is van wat ze niet kunnen krijgen en éigenlijk willen, namelijk een biologisch eigen kind.

Wat Galateia ook in haar laatste post van de vorige pagina aangeeft: het is belangrijk (en dat hebben we niet van onszelf, maar daar hameren ze van Stichting Adoptievoorzieningen ook op) dat men eerst de pijn en het 'verlies' verwerkt en dan een positieve keus maakt voor adoptie.

De reden dat dat zo belangrijk is, is omdat dat goed is voor het adoptiekind. Want dat is wat centraal staat: het adoptiekind. Niet de ouders. Adoptie is niet in het leven geroepen om stellen die geen biologisch eigen kinderen kunnen krijgen alsnog van een kind te kunnen 'voorzien'. Adoptie is er om kindjes die het slecht hebben, die geen thuis hebben, etc, een goed leven te bieden, een veilig en liefdevol thuis te geven.

[esli]

Nou inmiddels begrijp ik het verschil tussen positieve en negatieve keuze heel goed, ik ben het daar zelfs wel mee eens. Alleen denk ik nog steeds dat je de hele procedure kan starten op grond van een negatieve keuze, die keuze moet dan wel in de loop van het proces veranderen in een positieve. Ik vind dat goed is uitgelegd waarom jullie niet arrogant zijn en ook daar ben ik het mee een.

Alleen dit vind ik raar:

Wat ik echt niet kan begrijpen, is dat sommigen onder ons, adoptie afdoen als iets wat misschien niet goed is. En dat vind ik zo arrogant en onchristelijk: hebben jullie je weleens verdiept in de situaties van kinderen? Is opgroeien in een kindertehuis temidden van soms meer dan 100 kinderen met 1 verzorgster dan een betere toekomst? Echt, ik snap soms niks van jullie. Niemand moet van mij adopteren, maar iemand die loopt te verkondigen dat een kindje beter in een kindertehuis weg kan kwijnen, daar begrijp ik niks van.

Ten eerste vind ik de term "onchristelijk" altijd erg vervelend klinken, niemand kan over een keuze van iemand zeggen dat het onchristelijk is, daar hoeft geen mens een oordeel over te hebben.
Vervolgens zegt niemand dat een kind dan maar moet wegkwijnen in een kindertehuis, alleen wordt er gezegd dat adoptie misschien niet de beste oplossing is. Nu denk ik ook dat adoptie niet de beste oplossing is, maar goed als er geen betere alternatieven zijn, wordt het vanzelf de beste oplossing. Ik zou zelf niet voor adoptie kiezen omdat het in mijn omgeving altijd "fout" gaat met adoptiekinderen uit verre oorden, terwijl de keuze van de ouders heel positief was. Helaas heb ik er vooral narigheid gezien, en dat zorgt bij mij voor vraagtekens bij het fenomeen adoptie.
Nouja gelukkig gaat het ook vaak goed en ik vind het wel erg mooi om te zien dat hier mensen zijn die zoveel liefde hebben dat ze nu al van die kinderen houden!

[Liarose]

Esli, als adoptie niet de beste oplossing is, wat is volgens jou dan wél de beste oplossing?

[Liarose]

Ik snap overigens Galateia's reactie met 'onchristelijk' wel een beetje. Ik wil niet zeggen dat mensen die niet voor adoptie kiezen geen christen kunnen zijn natuurlijk. Maar, als christenen adoptie absoluut niet goed vinden, dan vraag ik me af hoe dat kan. Omdat in de bijbel opdrachten genoeg staan over dat je je moet ontfermen over mensen die hulp nodig hebben, Jezus zelf gaf het voorbeeld: hij ging juist naar mensen die arm waren, ziek, etc. Dus ik denk ook dat Galateia daarom die term gebruikte?

[Galateia]

Nu denk ik ook dat adoptie niet de beste oplossing is, maar goed als er geen betere alternatieven zijn, wordt het vanzelf de beste oplossing.

Hierbij is het denk ik ook heel erg belangrijk om te beseffen, dat adoptie alleen plaatsvindt, wanneer alle andere alternatieven uitgebreid geprobeerd/onderzocht zijn. Ook daarom zit een kind soms zo lang in een tehuis: er wordt alles op alles gezet om nog familie te vinden, een pleeggezin, een gezinsvervangend tehuis... noem maar op. Pas als er echt geen mogelijkheden meer zijn, dan, in het uiterste geval, wordt een kindje ter adoptie aangeboden.

En dat - samen met wat Rosalie net uitlegt - zorgt er bij mij voor dat ik sommige uitspraken soms wat 'onchristelijk' vind overkomen, waarmee ik niks anders bedoel dan 'niet in lijn met de algemene strekking van wat de Bijbel volgens mij leert: liefde voor onze medemens'.

En wanneer er dan opmerkingen komen als 'ik zou dan wel willen adopteren, maar alleen een kindje uit NL', dan snap ik daar dus helemaal niks van. Vandaar die opmerking.

[esli]

Als je niet voor adoptie bent, zegt dat werkelijk helemaal niks over dat je je niet zou ontfermen over je medemens ed.
Ik ben christen en niet heel erg voor adoptie, en de reden is dat ik het vaak met de kinderen (en daardoor ook met de rest van het gezin) het fout heb zien gaan. Nu weet ik dat dat geen goede steekproef is en dat ik dat zeker niet mag doortrekken op het hele fenomeen adoptie, maar voor mij reden genoeg om het zelf niet aan te durven.
Ik zou er een hele studie (hmm promoveren op het onderwerp 'adoptie en de beste oplossing' ) van moeten maken om aan te geven wat de beste oplossing is. Maar ik heb wel wat ideetjes, het lijkt me om te beginnen goed dat zwangere vrouwen die het niet zien zitten om hun eigen kind op te voeden te helpen, psychisch en materieel, gezien zodat ze hun kind niet af hoeven te staan. Mocht het om wezen gaan dan lijkt het me beter om ze in het land waar ze geboren zijn te houden en dus binnenlandse adoptie toe te passen. Verder lijkt het me sowieso belangrijk dat de situatie in die kindertehuizen verbeterd (heel veel verbeterd, want als ik die verhalen van jullie lees wordt ik erg verdrietig ). Nu klopt het dat dit waarschijnlijk niet haalbaar is en dat er daardoor nog adoptie bestaat. Voor nu is het misschien ook wel een oplossing, maar ik denk dat het goed is als adoptie uiteindelijk niet meer nodig hoeft te zijn.
Dit is allemaal niet bedoeld als aanval op jullie, mensen die kinderen uit verre landen, gaan adopteren. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie hier mee bezig zijn. Maar goed dit zijn een beetje mijn kanttekeningen daarbij.

[Galateia]

Eslis, al die oplossingen die jij nu noemt, dat zijn precies ook de alternatieven die onderzocht worden, voordat een kind geadopteerd mag worden (lees: naar het buitenland, binnenlandse adoptie wordt ook altijd geprobeerd en gepromoot). Het probleem is alleen niet alleen geld: ook culturele aspecten spelen mee. Zo willen sommige vrouwen hun kind echt niet hebben, omdat het ze schande oplevert, of omdat een nieuwe man in hun leven de kinderen niet accepteert. Het probleem zit dus helaas veel dieper.

En ik ben het helemaal met je eens: ik zou er alles voor over hebben om in een wereld te leven, waarin adoptie niet meer nodig is!

[esli]

Nou volgens mij zijn we het dan aardig eens. Ik heb alleen niet gezegd dat ik alleen een kindje uit nederland wil adopteren'(ik wil gewoon niet adopteren denk ik, maar goed momenteel heb ik ook nog niet echt een kinderwens ofzo). Al denk ik idd. dat dat minder 'problemen' met zich mee brengt, omdat een kind niet uit eigen cultuur ed. wordt gehaald. Dat ik niet wil adopteren is een persoonlijke keuze, ik durf het gewoon niet aan. Ik heb er ook wel bewondering voor als mensen het wel aandurven, terwijl ze heel goed weten wat er allemaal kan gebeuren/mis kan gaan. Ik denk dat het je leven meer op de kop zet als bij biologische kinderen.

[Liarose]

Ik ben wel benieuwd naar inhoudelijke reacties van Jaël, *|Scatie, Rufi en MissF...

[Rufi]

Nou die inhoudelijke reactie kun je krijgen natuurlijk, al heb ik al eerder inhoudelijk gereageerd en verteld hoe ik tegenover adoptie sta.
Ik ben er niet heel erg positief over. Ik vind het een goed idee om kinderen te willen helpen, maar om ze uit hun cultuur weg te halen, daar heb ik moeite mee. Ik heb ook te veel verhalen gehoord over dat het misging, dat er grote problemen waren met de hechting e.d., of dat de adoptie niet goed was gegaan, zodat er bijvoorbeeld kinderen verkocht waren terwijl de moeder ze wel had willen houden.
Daarom begrijp ik de mensen ook die hier zeggen: ik zou wel een kind uit Nederland willen adopteren maar niet uit het buitenland. Dat kunnen jullie dan wel onbegrijpelijk vinden, maar ik denk dat veel mensen dat wel begrijpen. Nou weet ik dat je dan gaat zeggen dat ik me er niet goed genoeg in heb verdiept, dat zij dan zo, maar zo denk ik erover.
En dat een adoptiekindje net zo zal voelen als een eigen kind, daar heb ik ook mijn twijfels bij. Zeker zul je van zo'n kind kunnen houden, dat zou ik ook kunnen, maar die bloedband, daar moet je niet te licht over denken. Als je dat gevoel niet kent, is het misschien moeilijk voor te stellen, ik had eigenlijk ook geen idee daarvan voordat ik moeder werd. Dat je dus de voorkeur geeft aan adoptiekinderen boven eigen kinderen, daar zal ik dus nooit bij kunnen. Dat je volledig handelt vanuit altruïstische motieven wil ik best geloven, al vind ik het vreemd dat je ergens zei dat je meer hebt met bruine dan met witte kindjes. Ook noemde Galateia ergens dat ze waarschijnlijk moeite zou hebben liefde voor een eigen kind te voelen als ze onverwacht zwanger zou zijn. Later nuanceerde ze dat wel, maar toch vond ik dat onbegrijpelijk. De gevoelens die je hebt voor je eigen kind zijn zo natuurlijk, dat is gewoon ingeschapen. Nou weet ik wel dat het daarin ook wel eens misgaat, maar de meeste mensen die kinderen hebben, voelen toch die onmiddelijke en zeer sterke band. Dan kun je daar wel makkelijk overheen stappen en zeggen dat die bloedband niet uitmaakt, maar dan sla je denk ik toch de plank mis. Nogmaals: natuurlijk kun je van een adoptiekind houden en natuurlijk is het goed kinderen te helpen. Maar bestempel mensen die er anders over denken niet als arrogant en onchristelijk, alsof zij niet weten wat naastenliefde is. En noem mensen die wel graag een biologisch kind willen niet egoïstisch. Alsof zo'n kind met open armen en vol liefde uit Gods hand ontvangen iets egoïstisch is.

[Liarose]

Rufi, dankjewel voor je reactie, je verhaal. Maar waar ik éigenlijk benieuwd naar ben, is je inhoudelijke reactie op bijvoorbeeld dit:

De discussie die in dit topic ontstond ging over het maken van een positieve of negatieve keus voor adoptie. Niet over of het wel of niet goed is om biologisch eigen kinderen te krijgen en weet ik veel wat allemaal nog meer. Dat kwam er later bij.

Maar de kern van het gesprek, waar het Galateia en mij in eerste instantie om te doen was, waar wij over spraken en waar toen reacties op kwamen, is: dat wij het vreemd en niet goed vinden dat mensen als ze geen biologisch eigen kinderen kunnen krijgen, 'dan maar' gaan adopteren, en dat een adoptiekindje dan vervanging is van wat ze niet kunnen krijgen en éigenlijk willen, namelijk een biologisch eigen kind.

Wat Galateia ook in haar laatste post van de vorige pagina aangeeft: het is belangrijk (en dat hebben we niet van onszelf, maar daar hameren ze van Stichting Adoptievoorzieningen ook op) dat men eerst de pijn en het 'verlies' verwerkt en dan een positieve keus maakt voor adoptie.

De reden dat dat zo belangrijk is, is omdat dat goed is voor het adoptiekind. Want dat is wat centraal staat: het adoptiekind. Niet de ouders. Adoptie is niet in het leven geroepen om stellen die geen biologisch eigen kinderen kunnen krijgen alsnog van een kind te kunnen 'voorzien'. Adoptie is er om kindjes die het slecht hebben, die geen thuis hebben, etc, een goed leven te bieden, een veilig en liefdevol thuis te geven.

[Rufi]

Daar wil ik ook nog wel op reageren.
Ik vind dat als mensen geen kinderen kunnen krijgen en dan kiezen voor adoptie niet verkeerd, ook niet als ze toch altijd het gevoel blijven houden dat ze liever een eigen kind hadden gehad, dat is toch logisch?
Ze zullen heus van een adoptiekind kunnen houden en dat gevoel zal ook zeker groeien. Een adoptiekind moet je dan niet als vervanging zien denk ik, maar als een andere mogelijkheid. Ik kan me niet voorstellen dat mensen aan een adoptieprocedure beginnen met het idee dat ze het eigenlijk helemaal niet willen.
Natuurlijk moet de insteek zijn dat ze een kind een thuis willen geven en het willen helpen. Maar er spelen volgens mij altijd meerdere motieven mee, ook bij jullie: onbaatzuchtige en egoïstische (omdat je gewoon graag zo'n kindje wilt).
Als je echt vol verdriet ben over het feit dat je nooit een eigen kind zult krijgen en daarom niet in staat bent om liefde aan een adoptiekind te geven, moet je er niet aan beginnen vind ik.

[*|Scatie]

Ik snap jullie heel goed Galateia en Rosalie en ik heb veel bewondering voor jullie keuze en op de manier hoe jullie ermee omgaan en er achterstaan. Respect!
Het enige punt waar ik over viel is dat er werd aangegeven dat mensen biologische kinderen krijgen uit egostisch oogpunt.
Mijn mening daarover moet je in 't vorige stukje maar even lezen, anders moet ik 't 2x typen.
Wij hebben 't persoonlijk samen nog nooit over adoptie gehad. 'k Weet niet hoe m'n man er tegenover staat. Ik laat 't een beetje in 't midden.
Ik denk dat 't financieel en de tijd van de procedure voor ons niet erg haalbaar is. Meer in de zin van dat ik aan mezelf twijfel of ik dat aankan.
Wij en jullie hebben een kinderwens. Die van ons is in de eerste plaats gericht op biologische kinderen, die van jullie op adoptie.
Dat jullie geen wens hebben om biologische kinderen te krijgen, is voor mij moeilijk te begrijpen. Andersom zal dit net zo zijn denk ik.
Toch vraag ik me af of jullie een adoptiekindje alleen een thuis willen geven. Jullie willen toch zelf ook graag voor een kindje zorgen?
En jullie geloven toch dat dit Gods plan met jullie is? Kijk dan kan ik meer met jullie reacties omdat ik die punten ook in mijn eigen gevoel met betrekking tot een eigen kindje herken.
Misschien wat vaag verhaal, maar 'k weet ff niet zo goed hoe ik 't beter moet omschrijven.