Chaya schreef:Ik herken er wel iets van hoor Mortlach.
Mijn lieve gemakkelijke dochter veranderde op een nacht opeens in een verwend prinsesje-op-de-erwt.
En was niet meer te volgen in veel dingen.
Voorbeeldje: ze wilde blonde strengetjes in haar haren. Ik vond dat niks, want die lijm is slecht voor je haar.
Dan maar laten bleken. Vond ik haar te jong voor.
Na veel gezeur, zelf ervoor sparen, ruzie, heb ik maar toegegeven.
Ik zette haar af bij de kapper en zou haar later ophalen.
Toen ze buiten kwam zag ik op het oog niks, nou dat viel mee, gelukkig geen ordinair gebleekte haardos.
In de auto vroeg ik voorzichtig: is het goed gelukt, ben je er blij mee?
Ze keek me aanpffft je ziet toch wel dat het gewoon mijn eigen kleur is.
Ow, ging het niet goed dan?
Nee, de kapster zei: dat jouw moeder het goed vindt, snap ik niet.
Ze was toen 13 ongeveer, net in de brugklas.
Maar van andere moeders begreep ik dat sommige meiden al in groep 7 en 8 al behoorlijk aan het puberen waren geslagen.
Ik moet zeggen dat ik een behoorlijk sarcastische inslag heb - zoals misschien ook wel te merken is op het forum, en dat is helaas niet altijd goed als het om dit soort zaken gaat. Ik weet me gelukkig meestal wel in te houden, maar soms is het je ineens een beetje te veel.
Wat dat haarkleuren betreft, de onze is 9 en wilde haar haar kleuren. Nou, prima hoor, als ze dat graag wil. Leeftijdsgrenzen voor dit soort (niet-permanente) dingen vind ikzelf altijd een beetje arbitrair. Waarom is 13 te jong, maar 15 prima? Of in ons geval 9.
In het leven van je kinderen komt het en gaat het. Ik heb er eentje die op zn 20e een soort ging laatpuberen.
Was ook niet fijn. Maar ach, op een dag is alles weer normaal.
Verder leer je als ouder dat je kind een eigen persoonlijkheid is, met eigen nukken en gewoontes, die niet allemaal even gezellig of hanteerbaar zijn.
Je kunt enigszins bijsturen, maar denk nooit dat je het kunt veranderen.
Ach, ik ben allang blij als ik het erin krijg dat ze gewoon zichzelf mag zijn en niet allerlei flauwe sociale spelletjes hoeft te spelen met ons. Ze is enigskind, dus dan krijg je vanzelf een beetje dat ze aan haar moeder zit vastgeplakt. Ik moet haar soms echt even wegsturen om ergens anders iets te gaan doen, want mijn vrouw is niet zo goed in haar geduld bewaren als ik.
Als ze echt een domme vraag stelt, zoals: is er brood? terwijl de zak met brood op tafel ligt.
Even wachten, niet direkt reageren. Of je blik op de zak brood richten.
Ik heb zelf het idee dat het gaat om een reactie, boeit hen niet welke je dan geeft.
Als je oudere kinderen hebt, behandelen ze soms jou of je dom bent. Ik hoor dat van vrienden ook.
"Heb ie al gezegd", ook zo iets.
Tja, misschien is dat een gat in de programmamarkt, nanny Jo voor adolescenten.
Soms zegt ze iets en dan zeg ik dus "welke reactie verwacht je nou van me?" En meestal is het dan "niks". - Nou, wat moet ik er dan verder mee? Maar goed. We hebben het in ieder geval bespreekbaar gemaakt en we hopen haar snel door deze fase heen te loodsen.
Kunnen ook zakken hooi zijn, maar dat merken we dan wel weer. Tot die tijd stampen we het er maar in dat ze respect verdient en dat ze beter uit de buurt kan blijven van mensen die haar niet goed gedragen.
