Over die vrouwelijke/mannelijke arts: ikzelf zou dat fijner vinden, vooral ook als er bij mijzelf onderzoek zou moeten plaatsvinden enzo. Is een gevoelskwestie, denk ik.
Over kinderwens/adoptie: ik vind ook dat je pas kinderen kan adopteren, op het moment dat je (het uitblijven van) de biologische kinderwens een plek hebt kunnen geven... dat is ook de reden waarom manlief en ik ons niet hebben ingeschreven. Ikzelf hoop heel erg dat ik ooit een kind in mij mag voelen groeien, vanaf het eerste moment daarbij mag zijn, etc.
Adoptie is bij mijn man en ik een punt dat altijd al gespeeld heeft, maar we vinden allebei dat het niet zo mag voelen alsof het een vervanging is... (van het type: "als het niet lukt, dan nemen we toch gewoon een adoptiekindje"
](./images/smilies/eusa_wall.gif)
). Ik onderschrijf dan ook volledig wat hier al eerder genoemd is: voor adoptie moet je volledig gaan en op dit moment hoop ik heel erg dat ik eerst het natuurlijke proces mag meemaken. Dan voelt het niet goed, om dan alvast de adoptiemolen maar in te gaan...