Ik herken er wel iets van hoor Mortlach.
Mijn lieve gemakkelijke dochter veranderde op een nacht opeens in een verwend prinsesje-op-de-erwt.
En was niet meer te volgen in veel dingen.
Voorbeeldje: ze wilde blonde strengetjes in haar haren. Ik vond dat niks, want die lijm is slecht voor je haar.
Dan maar laten bleken. Vond ik haar te jong voor.
Na veel gezeur, zelf ervoor sparen, ruzie, heb ik maar toegegeven.
Ik zette haar af bij de kapper en zou haar later ophalen.
Toen ze buiten kwam zag ik op het oog niks, nou dat viel mee, gelukkig geen ordinair gebleekte haardos.
In de auto vroeg ik voorzichtig: is het goed gelukt, ben je er blij mee?
Ze keek me aan
pffft je ziet toch wel dat het gewoon mijn eigen kleur is.
Ow, ging het niet goed dan?
Nee, de kapster zei: dat jouw moeder het goed vindt, snap ik niet.
Ze was toen 13 ongeveer, net in de brugklas.
Maar van andere moeders begreep ik dat sommige meiden al in groep 7 en 8 al behoorlijk aan het puberen waren geslagen.
In het leven van je kinderen komt het en gaat het. Ik heb er eentje die op zn 20e een soort ging laatpuberen.
Was ook niet fijn. Maar ach, op een dag is alles weer normaal.
Verder leer je als ouder dat je kind een eigen persoonlijkheid is, met eigen nukken en gewoontes, die niet allemaal even gezellig of hanteerbaar zijn.
Je kunt enigszins bijsturen, maar denk nooit dat je het kunt veranderen.
Als ze echt een domme vraag stelt, zoals: is er brood? terwijl de zak met brood op tafel ligt.
Even wachten, niet direkt reageren. Of je blik op de zak brood richten.
Ik heb zelf het idee dat het gaat om een reactie, boeit hen niet welke je dan geeft.
Als je oudere kinderen hebt, behandelen ze soms jou of je dom bent. Ik hoor dat van vrienden ook.
"Heb ie al gezegd", ook zo iets.
Tja, misschien is dat een gat in de programmamarkt, nanny Jo voor adolescenten.
. 
en dan vragen ze het wel gewoon 
