Adoptie

[Jo'tje]

MissF, dat zeggen ze toch ook?
Er zijn stellen die positief kiezen en stellen die dat niet doen.

[Galateia]

MissF, dat zeggen ze toch ook?
Er zijn stellen die positief kiezen en stellen die dat niet doen.

Precies.

[MissF]

Nee, niet helemaal. Ik begrijp wel dat mensen uit liefde kiezen, maar ik probeer aan te geven dat zo'n keus in het begin vooral geen liefde zal zijn. Of dat mensen helemaal niet overstromen van liefde, en overal rondbazuinen dat ze het zo spannend en mooi vinden, en zo blij zijn en zo snel willen dat alles goed loopt.
Omdat zo'n beginfase zo lastig is, lijkt mij. Dan ben je nog aan het onderzoeken hoe je het wilt, en zijn er nog veel vragen, en hoef je nog helemaal geen zekerheid te hebben.
Dat hoef je als aanstaande ouders met biollogische kids ook helemaal niet te hebben. Natuurlijk is er een reden om aan kinderen 'te beginnen' maar het hoeft echt niet meteen vol liefde te zijn, vind ik. En als je er achter komt dat het toch niks voor je is, dan stop je toch alsnog ermee?
Ja, en als je zoals Laura zo ver bent met de hele procedure, dan lijkt het me logisch dat je wel weet dat je het erg graag wilt, en gelkooft dat je (al is het pas als het kind er is) liefde kunt geven. Maar dat hoeft mijns inziens echt niet meteen al te zijn. Er kunnen best andere redenen zijn voor adoptie (maar nogmaals: het is mijn keus absoluut niet, dus ik weet er denk ik ook te weinig vanaf)

[Liarose]

Daarom zeggen mensen ook zo vaak: als je eenmaal je (biologische) kind in je armen hebt, dan gaat er zó' enorm gevoel door je heen, waar je van tevoren niet over durfde te dromen. Dat zal met zoiets wel hetzelfde kunnen zijn...

En wat als dat nou niet het geval is?

[Liarose]

maar het hoeft echt niet meteen vol liefde te zijn, vind ik.

En als je er achter komt dat het toch niks voor je is, dan stop je toch alsnog ermee?

Dat is toch geen instelling? Het is geen uitprobeerseltje of zo

[Galateia]

Het is toch ongelooflijk logisch dat ouders graag een kindje willen? En ik kan me ook onwijs goed voorstellen dat, voor het kindje er is, je een heel ander gevoel hebt, als je ongewild kinderloos bent gebleven!
Het groeit allemaal niet in jouzelf.

Dan vind ik persoonlijk, dat je eerst je ongewenste kinderloosheid moet verwerken, accepteren en een plaatje moet geven. Door onder andere de wetgeving en de bijkomende leeftijdsdruk zijn er veel aspirant-adoptieouders die dat niet hebben gedaan. Het is zo belangrijk om eerst je verdriet en je gevoelens een plaats te geven. En er zijn stellen die dat doen en een positieve keuze maken voor adoptie. Nou, niks aan de hand. Maar er zijn ook stellen die het niet goed verwerken en 'dan maar' kiezen voor adoptie, alsof het een 'tweede keus'-kindje is. En nogmaals: als je op een voorlichting mee kon kijken, dan zou je direct snappen wat hier wordt bedoeld!

Waarom mag zo'n kind niet een vervanging zijn? Vervanging is toch niet altijd negatief? Ik vind het gaaf dat mensen dan alsnog alles opzij zetten voor zo'n kindje. Terwijl het verdriet enorm moet zijn. En voor het kindje er is, is het zo logisch dat het als vervanging voelt.

Het is inderdaad logisch, als je je verdriet nog niet hebt verwerkt. Als je een negatieve keuze voor adoptie hebt gemaakt. Een kind mag nooit een vervanging zijn. Dat kind kan namelijk niet iets vervangen wat er nooit is geweest. Wat kan het kind er aan doen, dat jij dat verdriet hebt? Wanneer je je kind als vervanging ziet, dan zadel je het op met een enorme last. En dat kind heeft al zoveel meegemaakt in het korte leventje hier op aarde. Wanneer je adopteert, dan adopteer je een wezentje, een echt klein mensje, dat er mag zijn zoals het er is. Dat wezentje kan niemand of niets vervangen. Dat wezentje, dat humpie, dat prachtige schepsel is mooi en gaaf zoals het is. En op zijn of haar beurt kan dat wezentje ook niet vervangen worden.

Laat ik het anders formuleren: kan iemand anders jouw man vervangen?
Lijkt me niet. Als jij ooit je man zou verliezen, dan kun je niet zomaar hertrouwen: dan zul je eerst zijn dood moeten verwerken. Want een nieuwe man kan niet je eerste man vervangen, die er niet meer is, die uniek was op zichzelf.

Ik vind het een beetje vreemd dat jullie daar zo op reageren, want het is een totaal andere beleveing dan jullie hebben. Omdat jullie redenen totaal anders zijn, maar dan hoeven niet alleen jullie redenen oké te zijn!

Er zijn ongetwijfeld heel veel redenen, maar ik kan de reden 'ik adopteer een kind, want ach, ik kan het zelf niet krijgen, dus dan maar zo' niet echt als ok zien. En ik heb boven al uitgelegd waarom niet.

Het gaat er toch uiteindelijk om dat zo'\n kindje een nieuwe kans krijgt? En dat krijgt het sowieso in Nederland (al twijfel ik daar soms gedeeltelijk over, maargoed, das een andere discussie). En die liefde kan echt wel later komen

Denk je dat jouw moeder stiekem al van jou hield toen je groeide in haar buik? Ik denk het wel. En het is aangetoond dat die liefde al invloed heeft op de baby. Een kind voelt dat. Een kind is een soort gevoelsradar. Een kind dat je adopteert voelt ook haarfijn aan of het gewenst is en of je van hem/haar houdt of niet. Dus nee, wanneer je van jezelf weet dat die echte liefde nog moet komen, begin dan niet aan adoptie. Daar schiet het kind niks mee op.

Daarom zeggen mensen ook zo vaak: als je eenmaal je (biologische) kind in je armen hebt, dan gaat er zó' enorm gevoel door je heen, waar je van tevoren niet over durfde te dromen. Dat zal met zoiets wel hetzelfde kunnen zijn...

Mijn man en ik zijn ook al zwanger, van onze (adoptie)kinderen. We voelen ons zo vol liefde voor die kinderen. We zijn zo benieuwd naar hoe ze eruit zien, enzo. En als we ze dan eenmaal in onze armen hebben, dan zal die liefdegolf onvoorstelbaar zijn.

[Liarose]

Dank Galateia, voor je prachtige bewoordingen! Het geeft erg goed weer wat ik voel en hoe ik het ervaar.

[Galateia]

En dan gooi ik hier meteen iets anders neer, waar ik toch wel erg benieuwd naar ben! Net las ik weer zoiets in de post van MissF: wanneer men denkt over eventuele adoptie als eigen kinderen krijgen niet lukt, dan wil men alleen adoptie van een Nederlands kindje overwegen. Dus geen kindje uit het buitenland.

Wat is daarvan de reden? Om heel eerlijk te zijn - zonder meteen iemand te beschuldigen - komt zo'n opmerking op mij racistisch over. Ik heb namelijk ook weleens (hier of in het zwangeren of kinder topic) gelezen, over donkere huidskleur enzo.

Hoe zit dat toch? Waar komt zo'n opmerking nou toch uit voort?

[MissF]

Bij mij omdat ik in mijn werk teveel de negatieve gevolgen van het adopteren van buitenlandse kinderen zie.
Ik heb totaal niks tegen het kleurtje (Poolse kinderen zijn net zo blank als wij, dus buitenlands is niet meteen anders gekleurd, maargoed).
Maar ik zie zelf veel negatieve gevolgen, omdat dit toch een hele andere cultuur is, het kindje is toch uit een andere cultuur gehaald.

En het is helemaal niet aanvallend bedoeld ofzo, en ik gun jullie met alle liefde een adoptiekindje, maar ik zou het wel fijn vinden als jullie ook iets minder andere mensen die voor andere redenen kiezen (in de beginfase, zoals ik al eerder zei) veroordelen. Tenminste, zo komt het nu echt over. En dat vind ik heel jammer.

Maargoed, bovenstaande zou dus mijn reden zijn om geen kindjes uit het buitenland te halen. Maar dat is dus persoonlijk, en door wat ik om me heen heb gezien. Er zullen ook vast heel veel goede verhalen zijn, die ik op mijn werk dus helaas niet mee krijg.

[Tuinfluiter]

Ik begrijp heel goed wat Missf duidelijk wil maken.


Mijn schoonzus bijv die wilde zo graag zwanger worden, na een paar maanden was ze het, zegt ze gewoon dat ze er niet blij mee kan zijn.
Maar nu naarmate de datum van bevallen dichterbij komt, gaat ze steeds meer van haar kindje houden.
Zoiets is denk ik ook met het adopteren, er zullen zeker stellen zijn, die ongewenst kinderloos zijn en die aan adoptie gaan beginnen terwijl ze helemaal niet zo dolgelukkig zijn.
Maar ben er van overtuigd dat dat gevoel na een tijd echt wel komt, anders ga je ook niet adopteren als je eigenlijk alleen maar een eigen kindje wilt en liever niet een adoptie kind.
Ook heeel goed te begrijpen dat er stellen bij zijn die het best moeilijk vinden het adopteren, tis toch een soort van iets afsluiten, dat je geen eigen kind krijgt, maar dat je een adoptiekind mag krijgen.
Maar dat gevoel komt echt wel goed na verloop van tijd.

[Galateia]

Nogmaals: kiezen voor adoptie vanuit ongewenste kinderloosheid is niks mis mee. Want het kan zijn, dat je het pas gaat overwegen als er geen eigen kinderen komen. Nogmaals: heel logisch.

Maar je kunt gewoon niet beweren, dat je maar moet gaan wachten op die liefde, ofzo. Dat kun je zo'n beschadigd kind niet aan doen. Dus dan vind ik: eerst verwerken en een positieve keuze maken.

En dat is het grote verschil, maar volgens mij begrijpen jullie niet wat ik bedoel. Ik heb het niet over die allereerste AANLEIDING om over adoptie na te denken, maar over het wel of niet positief kiezen voor adoptie. Een groot verschil.

[esli]

Ik ben het eens met MissF. Die positieve keuze moet er idd zijn voordat het adoptiekind er is, daar ben ik het mee eens. Maar voordat dat kind er is moet je zo'n lange weg gaan, zoals jullie (Galateia en Rosalie) heel goed weten. Er is dan toch niks mis mee dat je die positieve keuze nog niet gemaakt heb voordat je aan de voorlichtingen gaat beginnen. Het lijkt me belangrijk dat tijdens het proces het verlangen groter wordt, is dat niet zo dan is het denk ik goed om te stoppen met het adoptieproces. En het maken van een positieve keuze is weer anders dan al liefde voelen, dat hoeft denk ik pas als het kind er is of dat je weet wie het gaat worden ofzo. Net als bij het biologische proces: Je maakt een positieve keuze voor het krijgen van kinderen, dan hoef je nog geen liefde te voelen dat komt vast vanzelf wel in de loop van zwangerschap of bij de geboorte.

[Galateia]

Mijn hart stroomt over van liefde. Ik weet me soms gewoon geen raad... ik kan met die liefde nergens naar toe. En dat allemaal voor mijn kinderen die ik niet ken, waarvan ik niet weet of ze al geboren zijn of niet, waarvan ik niet weet uit welk land ze zullen komen...

Op het moment dat mijn man en ik kozen voor adoptie, was die liefde daar. En die is alleen maar groter geworden. Die borrelt en barst uit z'n voegen.

Als die liefde er niet is, zelfs niet een kiem diep van binnen, die speciale liefde voor dat onbekende speciale kind, dan vind ik dat je er niet aan moet beginnen. Je kunt dat risico met zo'n kind met zo'n geschiedenis niet lopen.

En dat meen ik echt vanuit het diepste van mijn hart!

[Jaël]

Ik ben het eens met MissF. Die positieve keuze moet er idd zijn voordat het adoptiekind er is, daar ben ik het mee eens. Maar voordat dat kind er is moet je zo'n lange weg gaan, zoals jullie (Galateia en Rosalie) heel goed weten. Er is dan toch niks mis mee dat je die positieve keuze nog niet gemaakt heb voordat je aan de voorlichtingen gaat beginnen. Het lijkt me belangrijk dat tijdens het proces het verlangen groter wordt, is dat niet zo dan is het denk ik goed om te stoppen met het adoptieproces. En het maken van een positieve keuze is weer anders dan al liefde voelen, dat hoeft denk ik pas als het kind er is of dat je weet wie het gaat worden ofzo. Net als bij het biologische proces: Je maakt een positieve keuze voor het krijgen van kinderen, dan hoef je nog geen liefde te voelen dat komt vast vanzelf wel in de loop van zwangerschap of bij de geboorte.

Je verwoord mijn gedachten

Zelf zou ik ook niet kiezen voor adoptie. Niet omdat ik racistisch ofzo zou zijn. Negatieve gevallen heb ik ook niet meegemaakt. Maar heb zelf sterk het idee dat als wij geen kinderen kunnen krijgen, dat God een ander plan met ons leven heeft. En dan meer in de richting van erzijn voor mensen rond om ons heen. Maar goed, dat is allemaal nog vrij vaag, en we zullen zien wat God op onze weg brengt.

[Liarose]

Uit de praktijk blijkt dat stapels stellen kindjes adopteren (het uiteindelijk dus echt doen) uit idee 'we kunnen geen biologisch eigen kinderen krijgen, dus dan maar adoptie'. En daar ging het mij straks vooral om. Dát vind ik niet okee. Het moet uit liefde voor het kind zijn!

Kinderen die voor adoptie beschikbaar worden gesteld, worden dat niet voor niets. Die hebben in hun korte leventje vaak al zo veel meegemaakt, dat is ongelooflijk. Deze kindjes hebben juist, meer dan wie dan ook, een liefdevol en veilig thuis nodig. Deze kindjes moeten zich ontzettend gewenst voelen en niet het idee krijgen dat ze in plaats van een kind komen wat er nooit geweest is, maar wat de ouders eigenlijk liever hadden gehad.

Ik heb het idee dat sommigen hier geen idee hebben van wat de achtergrond van veel kindjes is en hoe belangrijk het dus is dat ze met stapels liefde omringd worden.