TheKeimpe schreef:Persoonlijk houd ik niet zo van dat nagedane tale Kanaäns...
het is een soort geheimtaal om extra vroom te klinken, bah!
, terwijl we juist de taak hebben alles uit te leggen en toegankelijk te maken voor alle volken etc.
Moderator: Moderafo's
TheKeimpe schreef:Persoonlijk houd ik niet zo van dat nagedane tale Kanaäns...
TheKeimpe schreef:Ik ben het niet met je eens dat het altijd gebruikt wordt om de schijn op te houden. Er zijn momenten waarop een bepaalde uitdrukking heel kernachtig aan kan geven wat je voelt. meemaakt, etc. Maar dan moet je het alleen gebruiken als je weet dat de ander ook weet wat je bedoeld.
hazelaar schreef:@schelpje3, even een aantal pagina's terug in de discussie, je gaf aan dat er ogenblikken kunnen zijn dat Gods kinderen niet aan het Avondmaal kunnen aangaan.
Dat roept bij mij verbazing op. Zou je kunnen uitleggen waarom je als kind van God niet altijd aan het Avondmaal kunt gaan? (hiermee doel ik even buiten het feit dat je niet kunt aangaan als je in onmin leeft met je naaste, of in andere grove openbare zonden bent gevallen en er dus eerst een schuld belijden moet zijn).
esli schreef:Waarom niet? Het gaat toch niet om de ervaring van een mens maar om onze grote God? Mensen zijn veranderlijk, maar God gelukkig niet!
hazelaar schreef:Dat het na wedergeboorte niet altijd vlak is ben ik volledig met je eens! De oude zondige mens kan idd gigantisch opspelen en ons ver van God houden. En ik snap heel goed dat in een week van voorbereiding de strijd heel groot kan zijn (is tenminste bij nog wel eens zo), omdat als je ziet naar je tekortkomingen, je dwalingen, je ik-gerichtheid etc etc er geen enkele grond is om aan het Avondmaal te gaan. Maar de grond van ons behoud ligt niet in onszelf! Die ligt in Jezus Christus. Als we dat mogen weten dat Hij onze Zaligmaker is, dan mogen we aangaan, met al onze zonden, met die enorme rugzak vol schuld, schuld, schuld en vertroost en bemoedigd worden door onze Heiland.
Zelf heb ik nog wel eens het gevoel (dit bedoel ik absoluut niet om iemand aan te vallen, maar zo zie ik het) dat in rechts-reformatorische kringen de rechtvaardigmaking wordt opgehangen aan het gevoel. Aan ervaringen die meegemaakt zijn, bepaalde doorlevingen. Nu zeg ik niet dat gevoel er niet bij hoort. Maar het gevoel mag nooit de grond zijn waarop we staan. Onze houvast, onze troost in leven en sterven hoort te zijn, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigendom ben. En als we op die grond mogen staan, daarin ons geloof en vertrouwen op mogen stellen, dan kunnen en mogen we dwars door alle twijfel, aanvechting, zonden en gebreken heen aangaan aan het Avondmaal om ons aan Hem te laven.
Nu nog even heel kritisch (dat betekent dat je net zo kritisch naar mij terug mag zijn):
Ik snap niet dat het mogelijk is dat in bepaalde gemeenten het merendeel van de belijdende leden niet aan het Avondmaal gaat? Hoe kun je belijdenis afleggen, hoe kun je je kind ten doop houden, als je zelf niet je vertrouwen, je geloof op Jezus Christus alleen stelt en leef in afhankelijkheid van Hem en dienstbaar aan Hem? Waarvan doe je dan belijdenis? Bij mij komt het over als (correct me if i'm wrong): "Ik geloof wel dat wat in de kerk geleerd wordt waar is, maar ik wil zelf de controle over mijn leven houden en durf me niet geheel en al toe te vertrouwen op Jezus Christus en me radicaal tot Hem te bekeren". En ik kan er niet bij dat je op die manier God kunt wederstaan.
Riska schreef:Het is zoals Hazelaar aangeeft.
Ik begrijp het ook allemaal niet.
Ik hoef niks, ik moet niks, ik mag alleen: aan tafel komen bij de Heer die mij heeft genodigd.
Een predikant legde het zo uit, toen er ook allemaal bezwaren werden genoemd:
"Soms ben ik heel erg kwaad op mijn zoon, over wat hij heeft gedaan. Hij krijgt daarvoor van mij op zijn kop. Dan is het etenstijd en hij is gewoon welkom aan tafel, ook al weet ik dat hij waarschijnlijk als hij de kans krijgt, het weer doet. Zo weet de Heer dat wij de fout zijn ingegaan, maar Hij reikt ons de hand, nodigt ons aan Tafel, ook al weet Hij dat we hetzelfde binnen de kortste keren weer doen".
"Doe dit tot Mijn gedachtenis" wil zoveel zeggen dat wij telkens als het brood gebroken wordt, de wijn geschonken wordt, gedenken dat Hij voor ons de dood is ingegaan. En niet omdat wij heilige boontjes zijn, maar omdat wij zondaars zijn...
En elke keer als er Avondmaal is mag je aangaan en gesterkt worden in je geloof en getroost worden dat Hij dat allemaal voor jou heeft gedaan.
Riska schreef:@Schelpje: Wat is er nou moeilijk aan?
Wij zijn zondaars - en Jezus kwam in Zijn leven uitgerekend bij tollenaars en zondaars.
En na Zijn dood en Opstanding mogen wij ingaan op de nodiging om aan Tafel te komen. Met al ons lek en gebrek, met al onze zonden.
Mijn genade zij U genoeg, zei de Heere tegen Paulus op dit soort toestanden.schelpje3 schreef:hazelaar schreef:Dat het na wedergeboorte niet altijd vlak is ben ik volledig met je eens! De oude zondige mens kan idd gigantisch opspelen en ons ver van God houden. En ik snap heel goed dat in een week van voorbereiding de strijd heel groot kan zijn (is tenminste bij nog wel eens zo), omdat als je ziet naar je tekortkomingen, je dwalingen, je ik-gerichtheid etc etc er geen enkele grond is om aan het Avondmaal te gaan. Maar de grond van ons behoud ligt niet in onszelf! Die ligt in Jezus Christus. Als we dat mogen weten dat Hij onze Zaligmaker is, dan mogen we aangaan, met al onze zonden, met die enorme rugzak vol schuld, schuld, schuld en vertroost en bemoedigd worden door onze Heiland.
Zelf heb ik nog wel eens het gevoel (dit bedoel ik absoluut niet om iemand aan te vallen, maar zo zie ik het) dat in rechts-reformatorische kringen de rechtvaardigmaking wordt opgehangen aan het gevoel. Aan ervaringen die meegemaakt zijn, bepaalde doorlevingen. Nu zeg ik niet dat gevoel er niet bij hoort. Maar het gevoel mag nooit de grond zijn waarop we staan. Onze houvast, onze troost in leven en sterven hoort te zijn, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigendom ben. En als we op die grond mogen staan, daarin ons geloof en vertrouwen op mogen stellen, dan kunnen en mogen we dwars door alle twijfel, aanvechting, zonden en gebreken heen aangaan aan het Avondmaal om ons aan Hem te laven.
Nu nog even heel kritisch (dat betekent dat je net zo kritisch naar mij terug mag zijn):
Ik snap niet dat het mogelijk is dat in bepaalde gemeenten het merendeel van de belijdende leden niet aan het Avondmaal gaat? Hoe kun je belijdenis afleggen, hoe kun je je kind ten doop houden, als je zelf niet je vertrouwen, je geloof op Jezus Christus alleen stelt en leef in afhankelijkheid van Hem en dienstbaar aan Hem? Waarvan doe je dan belijdenis? Bij mij komt het over als (correct me if i'm wrong): "Ik geloof wel dat wat in de kerk geleerd wordt waar is, maar ik wil zelf de controle over mijn leven houden en durf me niet geheel en al toe te vertrouwen op Jezus Christus en me radicaal tot Hem te bekeren". En ik kan er niet bij dat je op die manier God kunt wederstaan.
Niet alleen in de week van voorbereiding !!
Ik ken ware kinderen van God, die kunnen vertellen van de daden des Heeren, maar toch, schuldig ! Afgedwaald.
Belijdenis is (helaas) een losstaande gebeurtenis van het H.A. Er wordt nu eenmaal van je verwacht, vroeg of laat, dat je een keuze maakt. Het is een beetje belachelijk ook als je als 30jarige tussen pubers op de catechisatie zit.
En je gaat kiezen, als het allemaal goed is, in jeugdige overmoed, ik geloof dus..... Ook zeg je ja, maar je komt erachter dat de duivel machtig is, je aanvechtingen krijgt, je niet met rust gelaten wordt, er iets kan gebeuren dat tussen de Heere en jou komt te staan.
Het is geen makkelijke vlakke weg, integendeel ! Het is strijd om in te gaan, tot de laaste snik, want de satan zal je niet met rust laten. Je zult maar een doorn in het vlees hebben, of een zwakkeling zijn in bepaalde dingen, dat is na je bekering niet over hoor !
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 22 gasten
