ADD

[pannenkoek]

Hij heeft het zelf niet eens (altijd) in de gaten. Dan zeg ik, 'je, nu deed je het weer...' of ik vraag 'waarom doe je dat?' En dan zegt hij dat het vanzelf gaat, en dat hij het niet merk. Het naäpen is o p school voorbij, maar het is soms geen gezicht. Zo onrustig dat hij dan is.

[pannenkoek]

vd wk met de arts van Eleos over gehad. Hij krijgt nu Clonidine, tegen de tics. Ben benieuwd.

[Sophie77]

Clonidine slikt onze zoon ook, maar dan als middel om in slaap te komen. 'k Wist eigenlijk niet dat het ook gegeven werd om tics tegen te gaan. Hopelijk werkt het, pannenkoek!

[pannenkoek]

Clonidine slikt onze zoon ook, maar dan als middel om in slaap te komen. 'k Wist eigenlijk niet dat het ook gegeven werd om tics tegen te gaan. Hopelijk werkt het, pannenkoek!

Ja het is ook slaapverwekkend. Dit gaf hij aan als bijwerking. Moe, en bloeddruk verlagend. Hij heeft de broeddruk ook gemeten donderdag. 102-71

[T.A.F.]

Ik heb een aan autisme verwante contactstoornis.
Vastgesteld op mijn 3e.

Een aantal jaar later "mocht" mijn diagnose niet meer en werd ik ingedeeld als PDD-NOS, oftewel autisme, niet nader gespecificeerd, de grote restgroep.

Ik heb van 8-12 in een daggroep gezeten en van 15-20 in diverse interne groepen
ik heb van 4 tot 16 dipperon gekregen en van 16-18 risperdal
zodra ik 18 werd en medische bevoegdheid over mezelf kreeg gestopt met medicatie en nooit meer wat geslikt.

Ik heb de "hulpverlening" vaak als negatief ervaren, vooral omdat er te vaak gedacht word over dat soort jongeren, voor een groep die erg divers is.
Hierdoor heb ik nooit op mijn plek gezeten en is er eigenlijk mee schade gedaan dan geholpen.
Later, heb ik wel zelf boeken gelezen, en die psychologische kennis was nuttiger dan al die zogenaamde professionals die het wel dachten op te lossen.

Door mijn verleden ben ik zeer negatief over hulpverlening en medicatie, en ik ben van mening dat die in de meeste gevallen niet nodig zijn, of veel te veel gegeven worden. Therapie, of gezinsbegeleiding kan voor een beperkte tijd wel nuttig zijn om ermee te leren leven.

overigens zijn al geen twee autisten gelijk, en adhd is alweer een hele andere groep.
autisme in de kern is een verminderd aanvoelen van sociale signalen en sociale interactie.
ADHD is een teveel opmerken van ALLE impulsen (dus ook de niet sociale) om je heen (het missen van het natuurlijke filter tussen relevante en niet relevante informatie)

Het labeltje op zichzelf zegt ten diepste dus nog niks en is vaker meer een geruststelling voor ouders of personen een "aha dus DAT is er met hem/haar" dan een medische omschrijving.

[pannenkoek]

Ik heb een aan autisme verwante contactstoornis.
Vastgesteld op mijn 3e.

Een aantal jaar later "mocht" mijn diagnose niet meer en werd ik ingedeeld als PDD-NOS, oftewel autisme, niet nader gespecificeerd, de grote restgroep.

Ik heb van 8-12 in een daggroep gezeten en van 15-20 in diverse interne groepen
ik heb van 4 tot 16 dipperon gekregen en van 16-18 risperdal
zodra ik 18 werd en medische bevoegdheid over mezelf kreeg gestopt met medicatie en nooit meer wat geslikt.

Ik heb de "hulpverlening" vaak als negatief ervaren, vooral omdat er te vaak gedacht word over dat soort jongeren, voor een groep die erg divers is.
Hierdoor heb ik nooit op mijn plek gezeten en is er eigenlijk mee schade gedaan dan geholpen.
Later, heb ik wel zelf boeken gelezen, en die psychologische kennis was nuttiger dan al die zogenaamde professionals die het wel dachten op te lossen.

Door mijn verleden ben ik zeer negatief over hulpverlening en medicatie, en ik ben van mening dat die in de meeste gevallen niet nodig zijn, of veel te veel gegeven worden. Therapie, of gezinsbegeleiding kan voor een beperkte tijd wel nuttig zijn om ermee te leren leven.

overigens zijn al geen twee autisten gelijk, en adhd is alweer een hele andere groep.
autisme in de kern is een verminderd aanvoelen van sociale signalen en sociale interactie.
ADHD is een teveel opmerken van ALLE impulsen (dus ook de niet sociale) om je heen (het missen van het natuurlijke filter tussen relevante en niet relevante informatie)

Het labeltje op zichzelf zegt ten diepste dus nog niks en is vaker meer een geruststelling voor ouders of personen een "aha dus DAT is er met hem/haar" dan een medische omschrijving.

Over hulpverlening zijn wij niet ontevreden. We worden verder goed geholpen. Twee jr geleden voor onze zoon, ( voor iets anders) toen hoorden we ook negetieve geluiden, maar dat was onze ervaring niet.
Met medicatie moet je het in de gaten houden.
Ritalin helpt goed, hij is veel geconcentreerder op school, thuis gebruikt hij het verder niet. En op woensdagmiddag ook niet.
Met Clonidine is het ff aankijken, vanmorgen de 1e gehad. HEt moet wel helpen, anders kun je er beter mee stoppen.

Sophie77 jou zoon slikt het voor het slapen gaan, echt 's avonds voor bedtijd?

[Sophie77]

Ja, gelijk met de melatonine. Dus echt om in slaap te kunnen komen. Pas hebben we geprobeerd het af te bouwen (in overleg met de arts), maar dat was geen succes; hij sliep gem. 3 kwartier later dan mét clonidine. Hij slikt 2 tabletjes van 0,025 mg.

[pannenkoek]

Ja, gelijk met de melatonine. Dus echt om in slaap te kunnen komen. Pas hebben we geprobeerd het af te bouwen (in overleg met de arts), maar dat was geen succes; hij sliep gem. 3 kwartier later dan mét clonidine. Hij slikt 2 tabletjes van 0,025 mg.

ok, onze zoon, nu 1x 0,025 puur om op te bouwen. Naar welke hoeveelheid hij toe mag weet ik niet. Hij zei net dat ie het niet vond werken, maar het is ff aankijken,

[T.A.F.]

Sja voor ouders/omgeving werken medicatie idd, mijn neefje heeft ADHD.
echter als ik op hem pas heb ik nergens last van.. ik heb het idee dat het vaker is dat mensen de aandacht niet kunnen opbrengen die zo'n kind vraagd.
(zolang je heb voldoende aandacht geeft, en dan bedoel ik oprechte intresse, is het kind gewoon lief, vaak doet hij pas druk als hij eigenlijk niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft)

in wiens belang is die medicatie eigenlijk? die van hem, of die van de omgeving/ouders/leraren?

[*Annet*]

Als jij alleen op je neefje past krijgt hij 1 op 1 aandacht, dat gaat prima. Maar in een gezin zijn vaak meerdere kinderen, in een klas heel veel kinderen en dan heb je het nog niet over een schoolplein. Gymles bijv. zijn zoveel prikkels dat is voor zo'n kind niet te verhapstukken. Als een kind door medicijnen daar beter mee om kan gaan kan ik me steeds beter voorstellen dat ouders dat willen.

Weet je hoe erg het is als je als ouders te horen krijgt wat voor bizar gedrag je kind vertoond waar je zelf geen weet van hebt? We gaan nu bepaalde signalen beter oppikken en begrijpen maar het vergt heeeeeeeeeel veeeeeel energie. Het kind krijgt negatieve reakties van de omgeving op zijn/haar gedrag dat is voor een kind ook niet goed.

Maar wat ouders ook doen en proberen voor hun kind later blijkt 9 van de 10 x toch dat ze het niet goed hebben gedaan naar de mening van hun kind en hebben ze wel een of ander trauma opgelopen.

[gempa]

Sja voor ouders/omgeving werken medicatie idd, mijn neefje heeft ADHD.
echter als ik op hem pas heb ik nergens last van.. ik heb het idee dat het vaker is dat mensen de aandacht niet kunnen opbrengen die zo'n kind vraagd.
(zolang je heb voldoende aandacht geeft, en dan bedoel ik oprechte intresse, is het kind gewoon lief, vaak doet hij pas druk als hij eigenlijk niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft)

in wiens belang is die medicatie eigenlijk? die van hem, of die van de omgeving/ouders/leraren?

dit is wel een super kort door de bocht antwoord
daar zit je dus niet op te wachten op zulke kortzinnigheid als ouder. natuurlijk is je neefje 1 op 1 rustiger.
maar als ouders kan dat niet tenzij je de andere kinderen de deur uit zet. daarnaast zie je hem alleen in bebaalde situaties.
als ik naar mijn zl kijk, zou een vreemde zegen wat een irritant druk ventje, terwijl in normale situatie juist vrij rustig is.
als ik naar dl kijk hadden ze op school niet eens in de gaten dat ze problemen had, maar thuis was het met enige regelmaat herrie en was ze erg depressief.
dus denk even wat verder dan je neus lang is voor je een oordeel velt.

natuurlijk zie ik ook wel dat er een groot probleem is met de maatschappij en het schoolsysteem van nu, en dat kinderen ook wel eens te vaak aan de medicatie worden gezet, maar dat betekent niet dat je iedereen over 1 kam kan scheren.
daarnaast heb je gewoon dingen die je niet kan veranderen als ouder, bv 30 kinderen in 1 klas, of je gezinsgrote(tenminste niet meer tegen de tijd dat de diagnose er ligt)

[wervelwind]

ADHD is niet alleen hyperactiviteit T.A.F., er komt veel meer bij kijken. Ik heb zelf als kind geen medicijnen gehad (omdat de diagnose toen nog niet was gesteld), maar ik kan je vertellen dat het wel degelijk in het belang van het kind is om medicatie te geven. kijk eens naar de waslijst van comorbiditeiten die op kunnen treden (vooral door een inadequate behandeling), het negatieve zelfbeeld wat een kind krijgt als alles wat hij doet fout is en iedereen hem druk/lastig vindt, het zich niet goed kunnen ontwikkelen door concentratieproblemen, etc,etc,etc.

[pannenkoek]

Sja voor ouders/omgeving werken medicatie idd, mijn neefje heeft ADHD.
echter als ik op hem pas heb ik nergens last van.. ik heb het idee dat het vaker is dat mensen de aandacht niet kunnen opbrengen die zo'n kind vraagd.
(zolang je heb voldoende aandacht geeft, en dan bedoel ik oprechte intresse, is het kind gewoon lief, vaak doet hij pas druk als hij eigenlijk niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft)

in wiens belang is die medicatie eigenlijk? die van hem, of die van de omgeving/ouders/leraren?

Nou, bij ons zeker wel in die van het kind.
Hij gebruikt het alleen op school. Anders pakte hij een koptelefoon om geen andere geluiden te hebben, en deze heeft hij nu niet meer nodig.
Thuis gebruikt hij het niet.
Wij hebben er nog 3 lopen, hij krijgt al de aandacht die hij nodig heeft, maar zal best tekort komen doordat ik niet alles tegelijk kan. Hij moet ook wel eens ff wachten, omdat in op dat moment geen tijd heb, of er simpelweg niet ben. Als hij eenmaal speelt kan hij ook erg lief zijn,zeker als hij slaapt

[Sophie77]

Onze zoon baalt er erg van als hij z'n medicijnen is vergeten te slikken en hij heeft ze niet bij zich ... Hij voelt zelf dat hij mét Concerta alles beter op een rijtje heeft, minder chaotisch is etc. en dat vindt hij dus echt wel een fijner gevoel dan dat drukke, verwarde, overprikkelde gevoel dat hij anders heeft.

En natuurlijk is het ook voor ons fijn als hij rustiger overkomt, minder snel z'n grenzen bereikt (en uit z'n dak gaat) etc., dus die medicijnen slikt hij én voor zichzelf én voor z'n omgeving.

[gempa]

daarom ik zie dat mijn kinderen, behalve dat ze op school beter mee komen, ook veel beter in hun vel zitten. beter vrienden kunnen houden.hun zelfvertrouwen is met sprongen toegenomen.
daarom zie ik het niet iets wat we alleen doen om het de leraren of onszelf makkelijker te maken