Worsteling met God

[Bloemenkind]

Deze tekst kreeg ik vandaag in m'n mailbox:

Hoe kunnen mensen leren
om zonder angst te leven?
..........
Door eerst te leren om
mét hun angst te leven.

Francis Lucille

Waarbij je voor 'angst' i.m.o. net zo goed 'pijn' kunt lezen.

Je hebt gelijk, die pijn is er, of ik er nou voor weg probeer te vluchten of niet.
Vluchten lukt helaas ook niet meer.
Wat niet wegneemt dat ik heel, heel graag zou willen dat dat wèl kon...

Ik kan niet ontsnappen, want waar ik ook ga, ik neem altijd mezelf mee, dus ook die pijn
Helaas.

Ik droom nog steeds van een almachtige God die al mijn pijn wegneemt...

Oefenen, geduld hebben, niet teveel/te snel resultaat verwachten...
Ik heb dat al zo vaak gehoord en het zal ook best wel waar zijn.
Maar na ruim 12 jaar van angst, dwang, depressie, eetstoornis, na ruim 12 jaar proberen, is het eigenlijk gewoon genoeg geweest.

Bedankt voor het neerzetten van je verhaal
Was er een directe aanleiding voor het 'ontwaken' van dat besef?

Wat fijn dat na die 2 jaar je vrienden en ouders er nog steeds voor je waren.
Ik besef dat eerlijkheid idd belangrijk is.
En dan misschien in de 1e plaats wel eerlijkheid t.o. jezelf.
Als je niet bereid bent te kijken naar wat zich aandient, in alle eerlijkheid, kom je niet ver.
Dat weet ik, in theorie.
Maar in de praktijk ben ik verschrikkelijk bang voor alles wat er zich nog ónder alle pijn etc. die ik ervaar bevindt...

Ik ben blij te lezen dat het met jou en de liefde (en je ego ) toch nog goed is gekomen
Overigens had ik geen idee dat yoga zoveel los kon maken

Heb jij nog 'professionele' hulp gehad in die tijd?

[Fly29]

Deze tekst kreeg ik vandaag in m'n mailbox:

Hoe kunnen mensen leren
om zonder angst te leven?
..........
Door eerst te leren om
mét hun angst te leven.

Francis Lucille

Waarbij je voor 'angst' i.m.o. net zo goed 'pijn' kunt lezen.

Je hebt gelijk, die pijn is er, of ik er nou voor weg probeer te vluchten of niet.
Vluchten lukt helaas ook niet meer.
Wat niet wegneemt dat ik heel, heel graag zou willen dat dat wèl kon...

Ik kan niet ontsnappen, want waar ik ook ga, ik neem altijd mezelf mee, dus ook die pijn
Helaas.

Ik droom nog steeds van een almachtige God die al mijn pijn wegneemt...

Oefenen, geduld hebben, niet teveel/te snel resultaat verwachten...
Ik heb dat al zo vaak gehoord en het zal ook best wel waar zijn.
Maar na ruim 12 jaar van angst, dwang, depressie, eetstoornis, na ruim 12 jaar proberen, is het eigenlijk gewoon genoeg geweest.

Bedankt voor het neerzetten van je verhaal
Was er een directe aanleiding voor het 'ontwaken' van dat besef?

Wat fijn dat na die 2 jaar je vrienden en ouders er nog steeds voor je waren.
Ik besef dat eerlijkheid idd belangrijk is.
En dan misschien in de 1e plaats wel eerlijkheid t.o. jezelf.
Als je niet bereid bent te kijken naar wat zich aandient, in alle eerlijkheid, kom je niet ver.
Dat weet ik, in theorie.
Maar in de praktijk ben ik verschrikkelijk bang voor alles wat er zich nog ónder alle pijn etc. die ik ervaar bevindt...

Ik ben blij te lezen dat het met jou en de liefde (en je ego ) toch nog goed is gekomen
Overigens had ik geen idee dat yoga zoveel los kon maken

Heb jij nog 'professionele' hulp gehad in die tijd?

Hoi Bloemenkind,

Het duurde even voor ik je antwoord geven kon. Ik had een lange week gewerkt(5.1/2 dag) en dat is behoorlijk vermoeiend voor me. Maar nu ga ik er weer even een antwoord op geven.

Ik heb er inderdaad wel proffessionele hulp bij gekregen. Deze leerde al de dingen die ik je reeds gezegt heb. Het is nu de kunst om inderdaad te leren dat je die angst hebt. Je weet nu inmiddels goed dat je een angst hebt voor nieuwe dingen. Het vermoeden is dat er in je verleden een punt is geweest dat verantwoordelijk moest zijn dat je niets meer durfde te ondernemen. Die angst laat je situaties sterk verwrongen en lang niet altijd duidelijk zien. Ik heb doormiddel van schrijven de boel leren inzien. de kwetsbare punten laten zien doormiddel van dit schrijven. Van elke moeilijke situatie moest ik opschrijven wat er gebeurde, door wie het gebeurde en hoe het gebeurde. Vervolgens moest ik mijn handelingen opschrijven en aan de hand hiervan leerde ik dus dat veel van mijn handelingen uitgevoerd werden op basis van mijn angst. Ik kon niet duidelijk op dat moment.

Een voorbeeld. Op mijn werk moest ik eens een keer aan de kant van een collega. Dat betekende ik achteruit en vervolgens op hem wachten. Daar had ik geen zin in. Ik zei dus dat HIJ maar achteruit moest. Want dat was logischer ook nog. In deze situatie leerde ik dus sterk voor mezelf op komen en aangeven dat het anders kon. Dat zou ik vroeger niet gedaan hebben. Want dit werd niet op een vriendelijke manier gedaan maar op een dwingende toon. Schrok ik daar vroeger van terug, nu is dat echt niet meer zo. Voorts heb ik ook mogen ervaren dat het niet aan mij meer ligt als ik een conflict niet vooruit kan komen. Je doet je best en als dat niet meer lukt, dan ligt het niet altijd bij jou. Als je dat gaan realiseren dan zul je merken dat je leven een stuk rustiger ervan wordt. Nu boks ik alleen af en toe tegen een gevoel van machteloosheid en onbegrip dat mensen het soms niet begrijpen dat je dingen uit kunt praten of geduld moet tonen wat een situatie vaker ten goede komt. Ook hiermee leer ik vanzelf wel weer verder mee komen.

Het allereerste begin klinkt moeilijk maar als je eenmaal een paar keer op deze manier hebt leren werken, dan merk je vanzelf wel dat de mensen respect voor je krijgen en jij voor jezelf.

Voorts heb ik altijd respect behouden voor mijn ouders. Zoveel mogelijk voor ogen gehouden dat ik mijn best moet blijven doen ze zo te blijven zien. Ze hebben best wel gebreken, maar welke ouders niet? Goed ik erken dat ze een paar flinke fouten hebben gemaakt bij me. Maar wat schiet je ermee op als je er op blijft hameren wat ze allemaal wel niet fout hebben gedaan? Probeer je eigen leven zoveel mogelijk op de baan te houden, dat is jouw verantwoordelijkheid. Zorg dat je het idee vast houd dat ieder ZIJN verantwoordelijkheden heeft. Het mistaat je niet als je moet zeggen dat je even genoeg aan jezelf hebt. Beter dan dat je helemaal opgebrand voor een jaar of langer uit de roulering gaat. Uiteindelijk laat degene voor wie jij steeds klaar stond tot aan het bezwijken toe jouw liggen, het komt vaker voor dat deze zelfde persoon jou niet ziet staan als jij in de rotzooi zit. Je moet dus dragen naar vermogen.

En bijbels gezien mag dat gerust. Het is geen kwaad als je moet zeggen dat het je nu niet goed uitkomt. Het is dragen naar de draaglast die je kunt tillen. Wat heb je er aan als je met tegenzin iets doet? Dat kan ook niet. Dan ga je niet meer uit liefde. Vroeger dacht ik namelijk steeds in 70 maal 70 vergeven. Je kan het inderdaad vergeven maar soms is het wel beter om dan afstand te nemen van de zaak. Zo voorkom je dat het een onbeheersbare twist worden gaan. Op die manier heb ik met twee familieleden afstand moeten nemen. Ik heb er geen moeite meer mee hoe of dat ze denken. Ik heb alleen moeten constateren dat ze dingen niet veranderen willen en niet tot een begripvolle gesprekken willen komen. Verder wijd ik daar nu niet uit op dit forum.

Goed.. weer een stuk geschreven.

Groet,

Fly29

[Fly29]

[quote="Bloemenkind"]Zo, daar ben ik weer.
Ik heb gisteren een roman uitgelezen die ging over het leven van Jezus.
Ik werd er erg door geraakt, werd er erg verdrietig van.
Ik wilde dat ik in die tijd leefde; dat ik met Jezus kon praten.
Dat ik zelf kon zien/ervaren wie Hij is en wat Hij doet.
Misschien zou ik me dan wèl durven openstellen voor Jezus/God
Ik wilde dat ik geloof had, vertrouwen.
Dan zou de duisternis die ik ervaar zoveel makkelijker te dragen zijn (denk ik).
Hoe zit dat toch, dat sommige mensen zelfs bij zware tegenspoed een rotsvast geloof kunnen behouden?
Waarom lukt mij dat niet?

Hoi Bloemenkind,

Komt voornamelijk door het gebrek aan vertrouwen. Angst voor dingen. Jij denkt namelijk steeds dat het jouw niet zal lukken. Daardoor kijk je tegen deze mensen op. Neem van mij aan dat ook zij regelmatig zullen twijfelen. Zullen denken: waarom dan toch?


Ik heb gebeden, Jezus gevraagd of Hij zich in mijn leven wil manifesteren.
En als ik daar dan niet meteen iets van merk, al is het maar dat ik me getroost voel, dan verlies ik gelijk de moed alweer.

Het kan met stil vertrouwen een stuk schelen. Je bent wanhopig bezig om houvast te krijgen. Het liefst moet het allaminuut. Dat kan niet. Stil denken dat het je lukken gaat. Zeggen dat het eventjes mag duren voor je iets merken zult. Om te kunnen luisteren moet je je hart kunnen openen voor degene waarna je roept. Met denken in de trant van: Het lukt toch niet! sluit je onbewust je hart. Dit bevestigd bij je dat het ook inderdaad niet gaat. Begin met erkennen dat het moeilijk is en het tijd zal kosten om een opening in de verdediging te maken. Ik weet dat je Jezus werkelijk kunt vertrouwen. Stil aan Hem alles vertellen waarmee je zit. Op een gegeven ogenblik komt het dan goed met je. Wanneer? dat weet ik niet.

Ik voel me nu nog steeds erg verdrietig en eenzaam in mijn strijd.
Ook al heb ik dat voor een groot deel zelf in de hand.
Ik zoek en zoek, naar antwoorden, naar vrede, naar liefde.
Maar mijn hart is gesloten, mijn geest maakt overuren en mijn lichaam, tja...

Piekeren. denken. Je zou er uit moeten gaan. Afleiding gaan zoeken in de stad. Ergens onder de mensen. Een grote groep onbekende mensen. Kalmpjes in het centrum op een bankje gaan zitten en mensen gaan kijken. Leuke afleiding. haha.. doe ik soms ook wel. Je hebt heel wat verschillende mensen zeg.

Het liefst zou ik vluchten.
Niet aandachtig zijn, want dat betekent al die pijn voelen.
Ontsnappen, aan alles.
Aan alle angst en twijfels.
Aan alle onzekerheid.
Ontsnappen in de veilige armen van een liefdevolle God

Vluchten kan tot op zekere hoogte. Ik denk eerder dat het veel belangrijker is voor je dat je die angst gaan erkennen. Te durven zeggen: ik ben schijtbang. Daarna moet je de moed gaan krijgen om tegen die angst in te gaan. Dat zal denk ik samen met een psygoloog en ook je vriend moeten gaan. Die moeten jouw door die angst heen gaan werken. Voor mij werd het duidelijk op papier. Door situaties op papier te zetten zag ik precies de knelpunten.

@ MrSokkie: zoals je kunt lezen, werkt het mindfull zijn wat minder vandaag...
Ik voel dan onmiddellijk de neiging het maar op te geven 'want het werkt toch niet'.
Maar bij deze besluit ik toch maar weer door te gaan.
Toch maar weer te proberen te observeren, waar te nemen zonder oordeel, zelfs de oordelen er te laten zijn zonder oordelen
Maar vaak, zoals nu, lijkt het zo'n hopeloze opgave

Met kleine stapjes.. Toen je een klein kind was, zat je ook niet meteen op de fiets en liep je ook niet meteen even naar de stad om een boodschap voor je ma te doen.

Vergeven is ook wel durven toegeven dat het gebeurd is. Vergeven is dingen durven vergeten. Om uit een negatieve spiraal te komen moet je vergeven. Het beste werkt nog altijd om uit liefde te handelen. Kun je tegen de persoon zeggen dat je het niet leuk vond en deze geeft het toe, dan ben je een flink eind op weg. Lukt het niet je verhaal kwijt te raken zorg dan dat je de situatie afstand kan doen. Eerlijk zeggen dat het je niet lukt om er vrede mee te krijgen. Haat gevoelens zijn vaak gevoelens van onmacht en jaloersie. Je kan dingen niet veranderen dus je gaat hier met geweld tegen in. Jaloersie komt voort uit onmacht omdat JIJ dat niet kan wat de ander wel kan. Kijk eens naar de opzet van geweld die je dagelijks voor je kiezen krijgt. Allemaal gebaseerd op onmacht en jaloersie. Omdat je iets niet voor elkaar kunt krijgen, ga je het met geweld proberen of de ander onder je macht proberen te krijgen. Lukt ook dat niet dan is het vaak nog sterker en maak je de ander dood. Hetzij fysiek of wel geestelijk.

Groet,

Fly29

[MrSokkie]

Oefenen, geduld hebben, niet teveel/te snel resultaat verwachten...
Ik heb dat al zo vaak gehoord en het zal ook best wel waar zijn.
Maar na ruim 12 jaar van angst, dwang, depressie, eetstoornis, na ruim 12 jaar proberen, is het eigenlijk gewoon genoeg geweest.

Hee, je gaat toch geen dingen doen waar ik later spijt van krijg he?

Was er een directe aanleiding voor het 'ontwaken' van dat besef?

Gewoon een gevoel dat het zo echt niet langer kon, denk ik. Het staat me allemaal niet zo heel helder meer voor de geest.

Ik ben blij te lezen dat het met jou en de liefde (en je ego ) toch nog goed is gekomen
Overigens had ik geen idee dat yoga zoveel los kon maken

Ja, het was nu ik er zo aan terugdenk echt een moment van totale onthechting. Het ene moment was ik helemaal euforisch, het moment daarna een haast oneindig verdriet. Maar toen de yoga-instructeur zei dat ik het los kon laten, toen ging dat, en toen hij zei dat je moest luisteren naar de muziek in jezelf, toen hoorde ik The Offspring en niet zoals ik nuziek hoor als ik er aan denk, maar echt horen. (Offspring is een supervrolijk punkbandje). Dat was echt een gaaf moment, dat er blijkbaar ondanks alle ellende nog steeds supervrolijke en energieke muziek in mijn hart zat.

Ik baal nu alleen dat die cursusleider en cursussen gegeven worden in een plaats die net te ver weg ligt, anders had ik me zeker opgegeven voor de volledige cursus.

Heb jij nog 'professionele' hulp gehad in die tijd?

Nee, dat wilde ik niet. Achteraf was het misschien wel beter geweest, maar ik had ook alle standaard argumenten om geen hulp aan te nemen. (ik moet het zelf doen; van antidepressiva wordt je een zombie; ik hoef geen psycholoog want ik ben niet gek; etc)

Ik heb wel een gesprek gehad met een studentenpsycholoog, maar dat vond ik helemaal niks. Het was misschien nog te vroeg op dat moment en later met mijn huisarts gepraat toen ik eenmaal eerlijk was tegen mensen. Die wilde me laten opnemen, maar dat wilde ik ook niet. Het meeste heb ik gehad aan een oud-leraar engels van de middelbare school, die was ook depressief geweest toen hij jong was, en dat was voor het eerst dat ik met een "lotgenoot" kon praten. Hij kon precies uitleggen wat ik voelde, en wat er zou gebeuren. Daar heb ik echt enorm veel steun aan gehad.

Sterkte!

[Bloemenkind]

Hoi Fly29,

Wat lief dat je, na zo'n drukke werkweek, toch de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren

Ik ben me ervan bewust dat mijn leven draait om angst.
Angst voor het leven, angst voor de dood, angst voor God, angst voor het ' eeuwige leven'.
Angst rondom eten.
Angst om af te worden gewezen.
Angst voor verandering.
Enz., enz., enz.
Ik voel eigenlijk continu angst, ben constant gespannen.

Er zit veel angst tussen die ik niet kan plaatsen.
Het is ook helemaal niet duidelijk waar mijn angsten vandaan komen.
Dat maakt het lastig de angst ook 'aan te pakken'.
Het is niet zo dat er e.o.a. trauma aan ten grondslag ligt dat ik kan verwerken om de angst 'op te lossen'.

Mijn grootste probleem ben ik dus zelf, zit in mezelf, en heeft erg weinig te maken met anderen.
Degene die ik moet vergeven, ben ik ook voornamelijk zelf.

Ik heb niet zozeer problemen met anderen en neem anderen ook niet zoveel kwalijk.
Ik ben m.n. boos op mezélf en neem m.n. mezélf heel veel kwalijk.

Idd heeft ieder z'n eigen verantwoordelijkheid.
Ik neig er nog wel eens toe teveel de vernatwoordelijkheid voor de ander op me te nemen.
Niet door die ander alles uit handen te nemen, maar door de ander mijn ellende te willen besparen.
Waarbij ik die ander dus niet de kans geef er te zijn voor mij en daarbij zelf zijn eigen grenzen aan te geven.

Idd, soms moet je afstand nemen van mensen.
Ik heb dat in mijn leven ook diverse keren gedaan (met heel veel schuldgevoelens).
Als ik me écht niet goed meer voelde bij de persoon in kwestie.
Waardoor ik nu denk: logisch dat mensen míj in de steek laten, dat is mijn verdiende loon c.q. Gods straf omdat ik zelf ook verschillende contacten heb verbroken

Ik heb geen vertrouwen, dat klopt.
Niet in mezelf, niet in een liefdevolle God die er voor me is, niet in het leven, niet in de toekomst.
Waar haal je vertrouwen vandaan?
Dat is toch iets wat moet groeien?
En hoe kan dat groeien als ik, om een vb. te noemen, niet ervaar dat God er voor me is?
Dan kan mijn vertrouwen in Hem toch ook niet groeien?

Geduld, dat is ook een zwak punt idd.
Ik heb voor mijn gevoel al zó vaak gebeden zonder dat God me heeft gehoord, dat ik er ook boos om ben geworden.
En mijn hart heb afgesloten.
Mede omdat ik nog steeds bang ben dat mijn hele situatie een vorm van straf is.

Kortom, ik draai nog steeds in een cirkel rond.
Krijg geen grip op mezelf, op mijn situatie.

Wat je schrijft helpt me wel, ook al kan ik het niet meteen praktisch toepassen.
Dat zal ook wel iets zijn wat moet groeien...
Iig bedankt, ik laat alles nog eens rustig op me inwerken.

Groet,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Hoi MrSokkie,

Ik denk veel aan de dood en zou vaak willen dat mijn leven afgelopen was.
Maar ik heb een aantal goede redenen om daar niet zelf voor te zorgen.
Dus nee, ik ga niet zelf een eind aan mijn leven maken.

Wat een bijzondere ervaring heb je gehad bij die yoga-les!
Totale onthechting...
Dat lijkt me idd heel apart, om te ervaren dat er nog zoveel vrolijkheid in je zat.
Heb je daarna nog wel eens zulke momenten of periodes ervaren?

Ik kan me voorstellen dat je veel steun hebt gehad aan het contact met je oud-leraar.
Mijn vriend is zelf ook depressief geweest, dus hij kan zich heel goed in mij verplaatsen.
Dat maakt dat hij ook veel meer begrip voor me heeft dan de meeste mensen.

Bij hem heeft het ook heel lang geduurd voordat hij eruit kwam en kwam de 'ommekeer' ook vrij plotseling.
Dat houdt hij me regelmatig voor, als ik echt geen kracht en moed meer heb om door te gaan.
Helaas geeft me dat niet meer vertrouwen in mijn eigen toekomst.

Ik heb wel eens vaker met iemand gesproken die ook depressief was geweest, maar ik heb gemerkt dat ik daar voor mezelf geen hoop of steun uit kan halen.
Dus modder ik voorlopig nog maar even door.

Dankjewel

Groet,

Bloemenkind

[MrSokkie]

Ik denk veel aan de dood en zou vaak willen dat mijn leven afgelopen was.
Maar ik heb een aantal goede redenen om daar niet zelf voor te zorgen.
Dus nee, ik ga niet zelf een eind aan mijn leven maken.

Nou gelukkig, maar het zouden natuurlijk geen externe redenen voor nodig moeten zijn. (maar ja, zou moeten is wel heel makkelijk gezegd.) Wat ik maar wil zeggen: neem er geen genoegen mee, zoek die oplossing!

Wat een bijzondere ervaring heb je gehad bij die yoga-les!
Totale onthechting...
Dat lijkt me idd heel apart, om te ervaren dat er nog zoveel vrolijkheid in je zat. Heb je daarna nog wel eens zulke momenten of periodes ervaren?

Ik heb een aantal hele bijzondere ervaringen gehad tijdens het mediteren. Dat heeft me er mede van overtuigd dat dat mijn pad is. Maar zulke heftige ervaringen zijn zeldzaam, en je moet er ook niet aan gaan hechten . Ik probeer voorlopig gewoon door te oefenen en ik zie wel wat er allemaal gaat gebeuren.

Mijn vriend is zelf ook depressief geweest, dus hij kan zich heel goed in mij verplaatsen. Dat maakt dat hij ook veel meer begrip voor me heeft dan de meeste mensen.

Ja, je moet het toch hebben meegemaakt om het te kunnen begrijpen.

Bij hem heeft het ook heel lang geduurd voordat hij eruit kwam en kwam de 'ommekeer' ook vrij plotseling.
Dat houdt hij me regelmatig voor, als ik echt geen kracht en moed meer heb om door te gaan.
Helaas geeft me dat niet meer vertrouwen in mijn eigen toekomst.

Dat komt nog wel... ALs het maar vaak genoeg herhaald wordt, ga je het vanzelf geloven. (net zoals je waarschijnlijk zo vaak hele nare dingen over jezelf denkt dat je ze nu gelooft). Herhaling is een hele sterke kracht ten goede of ten kwade.

Ik heb wel eens vaker met iemand gesproken die ook depressief was geweest, maar ik heb gemerkt dat ik daar voor mezelf geen hoop of steun uit kan halen. Dus modder ik voorlopig nog maar even door.

Met je voeten in de modder, maar met je handen uitgestrekt naar het licht!

Inademen, glimlachen, uitademen en loslaten.

Sterkte

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Het zijn niet alleen maar externe redenen die me in leven houden hoor.
Angst voor de dood en angst voor pijn zijn 2 behoorlijk belangrijke interne redenen.

Tja, zoek die oplossing...
Wat als je ervan overtuigd bent dat er gewoonweg geen oplossing ís?
Ik heb wel een aantal gedachten over stappen die ik evt. zou kunnen zetten.
Maar zonder een gevoel erbij van: ja, dít is het.
Dus blijven het gedachten waarop geen handeling volgt.

Haha, nee idd.
Maar het lijkt me wel moeilijk om niet terug te verlangen naar zo'n bijzondere ervaring.
Ik ben overigens benieuwd hóe jij mediteert, aangezien er zoveel verschillende manieren zijn.
Maar misschien is dat niet echt iets voor op dit forum

Er hebben in mijn leven al heel veel mensen tegen me gezegd dat het 'goed' gaat komen met me, dat ik sterk genoeg ben om hieruit te komen, dat de nacht, elke nacht, weer voorbij gaat.
Maar helaas vallen dat soort positieve bekrachtigingen meteen door de bodem van de put.
Positieve dingen blijven maar heel even hangen bij mij, negatieve dingen veel en veel langer.
Dat is altijd al zo geweest.
Ik heb me wel eens een tijd gericht op het zgn. 'positieve denken', maar ook dat werkte totaal niet.
Vermoedelijk omdat mijn overtuiging van het tegendeel veel krachtiger is en was...

Met je voeten in de modder, maar met je handen uitgestrekt naar het licht!

Dat is een mooie!

Inademen, glimlachen, uitademen en loslaten.

Hmm, zou het feit dat ik vaak (onbewust) mijn adem inhou hier een rol in spelen?

Dank je

[MrSokkie]

Het zijn niet alleen maar externe redenen die me in leven houden hoor.
Angst voor de dood en angst voor pijn zijn 2 behoorlijk belangrijke interne redenen.

Ja, okee, maar ook niet echt positieve redenen he. Ik heb diezelfde gevoelens ook gehad, en gebruikte ze om mezelf nog verder de grond in te trappen. Achteraf ben ik (uiteraard) heel erg blij dat ik angst voor de dood had.

Tja, zoek die oplossing...
Wat als je ervan overtuigd bent dat er gewoonweg geen oplossing ís?
Ik heb wel een aantal gedachten over stappen die ik evt. zou kunnen zetten.
Maar zonder een gevoel erbij van: ja, dít is het.
Dus blijven het gedachten waarop geen handeling volgt.

Dan moet je eens stoppen met zelf de boel willen controleren en erkennen dat je het zelf niet lukt. Hulp vragen is geen schande, het maakt je niet zwak. Integendeel zelfs, ik denk dat je een enorme overwinning op jezelf maakt als je wél hulpt vraagt. Maar goed, dat was net één van de problemen, niet, dat dat niet lukte.

Haha, nee idd.
Maar het lijkt me wel moeilijk om niet terug te verlangen naar zo'n bijzondere ervaring.

Dat is inderdaad een valkuil waar je niet in moet trappen. Ook de momenten van euforie die je beleeft tijdens het mediteren zijn slechts gedachten en dus tijdelijk.

Ik ben overigens benieuwd hóe jij mediteert, aangezien er zoveel verschillende manieren zijn.
Maar misschien is dat niet echt iets voor op dit forum

Er zijn wel onderwerpen over mediteren, maar die verzanden meestal vrij snel in dat het slecht is, en niet-christelijk, en dat je je open stelt voor allerlei kwade machten... beetje jammer. Maar goed, als je een nieuwe poging wilt wagen zal ik er wel aan bijdragen hoor, en anders kan het altijd met een priveberichtje.

Er hebben in mijn leven al heel veel mensen tegen me gezegd dat het 'goed' gaat komen met me, dat ik sterk genoeg ben om hieruit te komen, dat de nacht, elke nacht, weer voorbij gaat.
Maar helaas vallen dat soort positieve bekrachtigingen meteen door de bodem van de put. Positieve dingen blijven maar heel even hangen bij mij, negatieve dingen veel en veel langer.
Dat is altijd al zo geweest. Ik heb me wel eens een tijd gericht op het zgn. 'positieve denken', maar ook dat werkte totaal niet.
Vermoedelijk omdat mijn overtuiging van het tegendeel veel krachtiger is en was...

Tja, het is mens eigen om elkaar te ondersteunen, al is het soms met cliche's.

Met je voeten in de modder, maar met je handen uitgestrekt naar het licht!

Dat is een mooie!

Niet van mezelf hoor, al weet ik zo gauw even niet waar ik hem vandaan heb. volgens mij was het een beschrijving van een Lotusbloem

Hmm, zou het feit dat ik vaak (onbewust) mijn adem inhou hier een rol in spelen?

Dank je

Wie weet. Zeker je adem kun je niet vasthouden. Je adem is altijd in beweging, in flux. Dat kan je niet vasthouden.

[Bloemenkind]

Zo, daar ben ik weer.
Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, aangezien het telkens meer van hetzelfde is en aangezien ik toch de stap naar hulp (nog?) niet durf te zetten.

Ik voelde mij als kind al niet 'thuis' in de wereld, en al zeker niet in de huidige maatschappij.
Mijn 'niet willen leven' heeft dus niet alleen te maken met het feit dat ik depressief ben.
Het heeft ook te maken met een 'niet op aarde willen zijn', dat er al heel lang is.
Dat maakt het extra moeilijk mezelf te motiveren hulp te zoeken, aangezien ik het leven op zichzelf gewoon niet de moeite waard vind.

Dat is natuurlijk wel versterkt door mijn depressies.
Als ik nu naar buiten kijk, naar het leven kijk, dan maakt wat ik zie me steeds moedelozer.
En dan versterkt wat ik zie het idee dat ik niet in deze maatschappij wil horen steeds meer.

Ik vind, kortom, noch mezelf, noch het leven, genoeg de moeite waard om te willen 'genezen'.
Maar aangezien er voor mij geen andere optie is dan toch maar doorleven...
Heb jij iets dergelijks ook ervaren toen jij depressief was?

Misschien moet ik mezelf idd maar voorhouden, zoals jij zegt, dat hulp zoeken juist moedig is i.p.v. zwak, aangezien de drempel voor mij zo hoog is.
En dat het juist moedig is alle duistere hoekjes in mijn geest eens grondig te gaan onderzoeken.

Ik heb zelfs al wat ideeën over wélke hulp ik nu zou willen.
Alleen de juiste nog kiezen, aangezien er meerdere therapievormen zijn die me aanspreken...

Overigens... momenten van euforie zijn slechts gedachten?
Beleef je die niet ook in/met je lichaam?
Ik denk dat ik maar weer eens een topic over meditatie ga openen dan

Haha, ik kan alles vasthouden, zelfs mijn adem
Nee, zonder gekheid, ik merk dat ik echt vaak m'n adem inhoud, meestentijds zonder dat ik het in de gaten heb.
Zal daar ook eens mindfull naar proberen te kijken...

[MrSokkie]

Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, aangezien het telkens meer van hetzelfde is en aangezien ik toch de stap naar hulp (nog?) niet durf te zetten.

Geeft niks joh, als je maar wat wegzet. Met er in je eentje mee doortobben kom je er ook niet.

Ik voelde mij als kind al niet 'thuis' in de wereld, en al zeker niet in de huidige maatschappij. Mijn 'niet willen leven' heeft dus niet alleen te maken met het feit dat ik depressief ben. Het heeft ook te maken met een 'niet op aarde willen zijn', dat er al heel lang is. Dat maakt het extra moeilijk mezelf te motiveren hulp te zoeken, aangezien ik het leven op zichzelf gewoon niet de moeite waard vind.

Tja, dat je dit al zo lang hebt, maakt het wel extra ingewikkeld. Ik heb wel eens gelezen over mensen die zoiets hadden, en daar lukte het uiteindelijk niet mee, maar die hadden er dan al jaren intensieve therapie opzitten. Dus zo snel geef ik je niet op hoor.

Dat is natuurlijk wel versterkt door mijn depressies.
Als ik nu naar buiten kijk, naar het leven kijk, dan maakt wat ik zie me steeds moedelozer. En dan versterkt wat ik zie het idee dat ik niet in deze maatschappij wil horen steeds meer.

Je kunt die maatschappij deels zelf vormen natuurlijk. Maar goed, je depressie zal de boel zeker vertekenen, en niet ten goede.

Ik vind, kortom, noch mezelf, noch het leven, genoeg de moeite waard om te willen 'genezen'. Maar aangezien er voor mij geen andere optie is dan toch maar doorleven... Heb jij iets dergelijks ook ervaren toen jij depressief was?

Niet zo specifiek. Mijn depressie is pas laat op komen zetten. Dat ik het allemaal niet waard vond klopt wel, maar ik heb hier niet van kinds af aan al mee te maken gehad.

Misschien moet ik mezelf idd maar voorhouden, zoals jij zegt, dat hulp zoeken juist moedig is i.p.v. zwak, aangezien de drempel voor mij zo hoog is. En dat het juist moedig is alle duistere hoekjes in mijn geest eens grondig te gaan onderzoeken.

Dat is het zeker. Ik durf ook niet altijd naar binnen te kijken omdat ik bang ben wat ik tegen zal komen. Maar langzaam maar zeker komt het wel.

Ik heb zelfs al wat ideeën over wélke hulp ik nu zou willen.
Alleen de juiste nog kiezen, aangezien er meerdere therapievormen zijn die me aanspreken...

Hee, prima. Welke ideeen heb je? Er zijn inderdaad zo ontzettend veel keuzes, en als de eerste niet werkt, kunnen ze je misschien wel verder helpen met zoeken naar iets wat wel bij je past.

Overigens... momenten van euforie zijn slechts gedachten?
Beleef je die niet ook in/met je lichaam?
Ik denk dat ik maar weer eens een topic over meditatie ga openen dan

Ik heb het gezien, ik ga er zeker aan bijdragen. En al je gedachten beleef je met je lichaam, daarom zijn ze allemaal maar tijdelijk en moet je er niet aan vasthouden.

Haha, ik kan alles vasthouden, zelfs mijn adem
Nee, zonder gekheid, ik merk dat ik echt vaak m'n adem inhoud, meestentijds zonder dat ik het in de gaten heb.
Zal daar ook eens mindfull naar proberen te kijken...

Dat kan natuurlijk nooit kwaad.

[Fly29]

Beste Bloemenkind,

Al lezende kwam ik tot de conclusie en een vraag

Waarom heb je een vriend? Als voor jouw het leven geen zien heeft, waarom wel een vriend? Een indringende vraag maar met dit antwoord haal ik je argument namelijk onder je vandaan dat het leven geen zin heeft. Leer eens zeggen dat het leven zin heeft. Je moet als een klein kind leren. Om je nu weer een positieve draai te geven moet je eens meer in kleine stappen gaan denken. Toen je klein was, stapte je ook niet meteen de tuin in en de grote wereld in. Nee, het was eerst je bedje, toen je slaapkamer en vervolgens kwam de woonkamer inzicht. Vandaaruit ben je het weiderop gaan zoeken. Zo gaat het ook met de problemen waarmee je nu zit. ban die gedachte je hoofd uit en zorg dat je afleiding gaat krijgen. Want wat je nu doet is door doemdenken je klem zetten. Als je bij voorbaat al zegt: het mislukt! Dan mislukt het. Neem je vriend mee en hobbel er vandoor. Rondje stad. Ga mensen kijken in de winkelstraat. Voordeel is dat je ze niet kent en hun jouw niet kennen. Ga de wereld verkennen en laat het eens op je af komen. Niet meteen angstig worden en het idee hebben dat je met iedereen moet praten. Gewoon een vreemde omgeving in. Tenzij je tevrede bent met je eigen wereldje. Dat laatste is niet zo want je maakt een aantal opmerkingen die het tegendeel beweren. Het is behoorlijk moeizaam als je met vooroordelen de wereld ingaat. Zelf heb ik daar ook best last van gehad. Maar nu niet meer. Ik ga meer onbevangen de wereld in. Laat het over je komen. Stelt een van de mensen je teleur laat je er niet door inpakken. Ga dan verder. Er is meer dan alleen je voordeur. Die angst zul je moeten overwinnen. En dat kan je.

Trouwens.. schrijven doe je graag zie ik wel.. ga pennen en laat dit je vriend zien! In het begin deed ik dit ook bij mijn vriendin(mijn vrouw dus). Ik vond het heel moeilijk om het te vertellen. Dus ik ging alles opschrijven. Op die manier leerde ik toch mijn gedachte te uiten en al doende ging het steeds een beetje meer naar het praten over. Hier zie je dus dat ik met kleine stapjes te werk gegaan ben. Ik kon ook niet praten, en nu dus wel.

Op het moment dat je met een vooroordeel naar een situatie gaat, is het bijvoorbaat al bepaald hoe het lopen zal.

Groet,

Fly29

[Fly29]

En dat het juist moedig is alle duistere hoekjes in mijn geest eens grondig te gaan onderzoeken.

Waarom zou je niet je duistere hoekjes willen accepteren? Wat ik wel geleerd heb is dat de mens uit een goede en een minder goede kant bestaat. Persoonlijk had ik vroeger heel veel moeite met de preek op zondag bij mijn vriendin. Daar werd altijd erg de nadruk op het zondige bestaan gelegd. Maar als je heel logisch nadenkt dan kom je tot de ondekking dat het een onderdeel van je is wat niet los van je kan. Zou God je dan niet accepteren omdat je die duistere kant hebt? Daarover zat ik vroeger veel na te denken. Ik kwam tot de conclusie dat God, als Hij almachtig is, barmhartig is, dit zal accepteren als een onderdeel van mij. Ik ben geboren met een duistere kant en een lichte kant. Aan jouw de keuze welke kant je gaat benadrukken. Ik kon namelijk niet geloven dat God het belangrijk vind hoe erg je slechte kant is. Ik had het idee dat God meer naar mijn inspanningen zou kijken om deze slechte kant te overwinnen. Is het niet veel belangrijker om je positieve kant te benadrukken? Voor mij was dat dus wel. Want je kan eenvoudigweg niet verlangen dat we het foutloos doen. Dus min of meer zou je dan bij voorbaat al verloren zijn, en dat kon nooit de bedoeling zijn geweest van God. Het zou een ander verhaal worden als je toe zou geven aan die slechte kant. Dan is het terecht als je daarop wordt veroordeeld. En ik maak me sterk dat je daarmee ook een onbewust probleem hebt. Vroeger hoorde je alleen maar dat je zondig was en geen ding goed kon doen. Dat is niet zo. Want een mens kan dat ook niet maar dit wil nog niet zeggen dat je er dan zo op moet hameren. Ik ga liever voor de positieve benadering en hou me voor ogen dat het met mijn beste inspanning gedaan wordt. Voor ogen houd ik de tien geboden. Daarna moet je leven en deze moet je op de dagelijkse situaties toepassen. Verder zal ik de discussie niet voeren. dat is denk ik een ander topic of anders prive een discussiepunt om over te bomen.

Groet,

fly29

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Dat is toch weer de angst die opspeelt hè.
De angst dat jullie die dit lezen er ook genoeg van krijgen...
Maar goed, voorlopig post ik dapper door

Gister overdag voelde ik me redelijk 'rustig'.
Maar gisteravond was het weer zwaar
Ik werd (weer eens) geconfronteerd met mijn beperkingen a.g.v. mijn eetstoornis & depressie en oh, wat was ik boos op mezelf.
En nog steeds
Niet eens zozeer om wat ik mezelf aandoe, maar om de gevolgen die het voor anderen heeft, voor mijn vriend m.n.
Waardoor ik me intens slecht en schuldig voel

Ik was ook weer boos op God, boos omdat Hij me niet helpt.
Terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat ik veel te bang ben voor hulp, ook voor 'Goddelijke' hulp.
Op die momenten haat ik mijn vrije wil

Vlakbij waar ik woon zit een gezondheidscentrum waar verschillende therapieën worden aangeboden.
Daar zitten verschillende vormen tussen die mij wel wat lijken.
Ik denk na over acupunctuur, klassieke homeopathie, craniosacraal therapie en haptotherapie.

Ik weet dat ik mijn eetstoornis nog niet los wil laten.
Hoeveel last en beperkingen ik er ook van ondervind, ik ben nog veel te bang het los te laten
Dus had ik bedacht dat het misschien goed is iets lichaamgerichts te gaan doen, zoals haptotherapie.
Misschien helpt me dat meer vrede te krijgen met mijn lichaam en hoef ik alles wat er in mij leeft, niet meer te uiten in anorectisch gedrag.

Anyway, de folders liggen in huis, het centrum ligt op 1 minuut loopafstand, dus ik zit erover te denken komende week eens een intake gesprek aan te vragen.
Misschien dat zij me kunnen helpen te bepalen wat goed voor mij kan zijn.
Misschien een combinatie, of eerst het een, dan het ander.

Ik denk niet dat wat ik nu heb genoemd 'genoeg' zal zijn.
Maar als het me kan helpen anders met mijn emoties en mijn lichaam om te gaan en mijn lichaam niet meer te willen 'vernietigen', ben ik toch al een stapje verder dan nu.

Voorlopig probeer ik maar weer de boosheid en haat en schuldgevoelens te observeren en er te laten zijn.
Maar het verdriet dat daaronder ligt, dat is nog wat lastiger

[Bloemenkind]

@ Fly29:

Waarom heb ik een vriend?
Omdat ik hem 'toevallig' leerde kennen op een forum.
Omdat zijn posts me aanspraken en omgekeerd.
Omdat, toen we elkaar langzaam maar zeker beter leerden kennen, hij heel lief en bijzonder bleek te zijn.
Omdat we van elkaar zijn gaan houden.

Ik zie je punt.
Ik denk ook wel eens: misschien is hij me wel door God gezonden als lichtpuntje in de duisternis.
Om mij te helpen door het donker heen te komen.
(Hoewel dat natuurlijk niet de enige reden zal zijn.)

Wat betreft de zin van het leven: daar ben ik op dit moment echt niet van te overtuigen.
Dat het leven zin heeft, is iets wat je ten diepste moet vóelen/ervaren.
Niet iets wat ik met mijn verstand eventjes kan beslissen.

Menigeen heeft een poging gewaagd mij de zin van het leven, of toch tenminste van míjn leven, te doen inzien.
Daar is niemand in geslaagd.

Misschien ga ik die zin inzien als het niet meer zo donker is.

Momenteel ben ik wel tevreden met mijn eigen wereldje.
De buitenwereld kost me gewoon teveel energie.
Tuurlijk kom ik wel eens buiten, de boodschappen halen zich niet vanzelf.
En ik ben ook niet sociaal fobisch o.i.d., dus her en der een praatje maken lukt ook wel.
Toch ben ik altijd weer blij als ik weer rustig thuis zit.

De meeste afleiding haal ik niet uit sociale contacten, maar uit het lezen van een goed boek en uit internet.
Een paar jaar geleden kon ik niet alleen zijn, ontvluchtte ik mezelf.
Nu ontvlucht ik de mensen deels, maar dat vind ik wel even oké.

Grappig dat jij je ook uitte naar je naar je vriendin/vrouw door te schrijven.
Dat doe ik nl. ook naar mijn vriend toe, via de mail.
En dat werkt idd goed

Praten over wat er in me omgaat, lukt ook nog wel.
Maar het daadwerkelijk laten zíen, met alle intensiteit, dát is nog het probleem.

Mooi stuk heb je geschreven n.a.v. mijn 'duistere hoekjes'!