Serenity:
IK vind het woord "papa" niet echt geschikt om te gebruiken t.o.v. een heilig god als YHWH. Vader vind ik meer gepast.
Ja, dan moet er voor me gebeden worden, want hoe vreselijk mis ik toch de ervaring die jullie hebben.
De discussie wordt op deze manier wel erg op de man gespeelt. Ik heb daar weinig behoefte aan. Daarbij spreek ik voor mezelf en niet voor een ander. Ik ben van mening dat het woord papa een goede weergave is van het bijbelse abba, maar dat wil niet zeggen dat ik
dus vind wat Peter77 vindt. Ik heb het idee dat Peter en ik behoorlijk verschillen.
Wat leert de bijbel ons dan? Papa zeggen? Het hele woord staat nergens in de bijbel, de vertaling "vader" is beter.
Je zegt dit nu keer op keer, maar ik heb nog geen enkele onderbouwing van deze stelling gezien.
Wat mij persoonlijk betreft, ik gebruik het woord papa niet als normale manier om God aan te spreken. Ik vind daarentegen wel dat het woord Abba een sterke emotionele lading heeft die verder gaat dan alleen vader. Als je kijkt naar Jezus dan zie je dat Hij het woord Abba maar 1x gerbuikt en wel in Gethsemane. Op alle andere plaatsen zien we dat Hij God aanspreekt / aanduidt met het Griekse 'pater' oftewel vader. Alleen als het water Hem aan de lippen staat, als Hij moeite heeft om de drinkbeker te drinken dan spreekt Hij zijn Vader aan met 'Abba'. In dat gebed valt al het overige weg en hoor ik een kind ten diepste roepen om zijn Papa. De volwassen vent die ik hierboven aanhaalde zal zijn vader meestal ook gewoon aangeduidt hebben als zijn vader. Maar op dat moment, op die plek, als al het andere niet meer telt blijft er maar 1 woord over: papa...
In dat ene woord wordt helemaal duidelijk wie iemand voor je is. Meer dan het woord vader benadrukt het woord papa de intieme band die je met je vader kunt hebben.
Ik ben ook zo'n volwassen vent die zijn Vader meestal als Vader aanduidt. Als is me dat soms ook nog te hoog gegrepen. Net als de verloren zoon denk ik vaak: noem me maar knecht, dat is voor mij al genoeg. Er zijn echter momenten dat ik dat intieme wel heel sterk ervaar. Ik gebruik dan denk ik het woord papa nog niet, maar ik voel de lading van dat woord wel als ik Hem aanspreek. Dat kan zijn als er moeilijke dingen in je leven gebeuren maar soms hoef ik ook maar iets te zien op TV om dat te ervaren. Ik herinner me zo een documentaire over aids-wezen in China. Ik zal de woorden niet exact zo gebruikt hebben, maar het gebed dat ik toen bad had zo ongeveer de lading 'waarom papa?'.
Het aanspreken van God als papa, is voor mij dus niet een gewoonte, maar wel een soort fundament waarop mijn beeld van God als Vader gebaseerd is. Die speciale liefde die je als vader voor je kinderen kunt voelen is zo bijzonder dat ik ook niet geloof dat er met het woord papa iets kleinerends of wat dan ook voor negatiefs meekomt. Als vader ben je zo blij als een kind als je kinderen je papa noemen. De liefde, de onbevangenheid en de afhankelijkheid die daaruit spreekt is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Welke vader vind het nu een belediging als hij wordt aangesproken met papa? Als ik me bedenk dat God me ook zo liefheeft dan krijg ik absouut niet de neiging om Hem te behandelen als mijn maatje. Integendeel, als ik me dat werkelijk realiseer groeit alleen mijn eerbied voor Hem.
*nou goed*
