Het geven van een pedagogische tik...

[gempa]

daar ben ik het mee eens

[TheKeimpe]

of uitschelden, minstens net zo erg als een tik geven.

Nee, het is niet minstens zo erg. Uitschelden ios het allerergste wat je een kind kunt aandoen.
Als kinderen gepest worden zeggen ouders vaak dat 'schelden geen zeer doet'. Maar dat doet het wel. Woorden blijven haken, raak je niet meer kwijt.

Kijk, het gaat niet alleen om de tik of een pak op de billen. Als duidelijk is dat een kind iets fout heeft gedaan, maar niet fout is dan scheelt dat al een stuk. En als na de tik - of het pak op de billen - voor het kind duidelijk is dat het vergeven is, dat het weer goed is - dus dat dat ondubbelzinnig duidelijk gemaakt wordt, scheelt het ook. Dan heeft het kind het gevoel dat het iets fouts, stouts, gedaan heeft, maar het niet is.
De negatieve impact komt vooral omdat er niet de handeling achteraan komt dat het kind weet dat het vergeven is en er weer mag zijn. Meestal is er nog een snauw of grauw achteraan.

Een stevig standje geven kan ook. Dat heeft niets met schelden te maken.

Dit had ik nooit gedacht! In dit topic ben ik het met Riska eens.

[Riska]

[qwast]

Kijk, het gaat niet alleen om de tik of een pak op de billen. Als duidelijk is dat een kind iets fout heeft gedaan, maar niet fout is dan scheelt dat al een stuk.

Op het moment dat je een kind slaat, wijs je het toch af? Dus dan is het stout.

[Riska]

Elke correctie maakt het kind duidelijk dat zijn gedrag niet goed is. Elke correctie moet gevolgd worden door een duidelijke vergeving en dat je als ouder blij met hem/haar bent.
Het kind heeft op dat moment fout gedrag, maar het is niet fout. Het kind doet iets ondeugends, maar het deugt wel.
Persoonlijk, als kind, is mij te verstaan gegeven - en bekrachtigd door heel veel klappen - dat ik niet fout deed, maar fout was, dat ik, kortom, niet deugde. Dat raak je nooit meer (helemaal) kwijt.
Hoe ik op zich over slaan denk is genoegzaam bekend.
Maar ik besef wel dat de wijze waarop ik geslagen ben buitenproportioneel was en helemaal als je daarbij voortdurend hoort dat je een rotkind bent dat nooit geboren had moeten worden.
Op slaan blijf ik emotioneel reageren, omdat ik het zelf ervaren heb en nog altijd een lijfelijke reactie ervaar als ik bv. in een film zie dat er een pak slaag uitgedeeld wordt en omdat ik in een kinderhuis kinderen gezien heb waarbij één pedagogische tik toch was uitgegroeid tot slaag die grenzen voorbij gaat. Want die ene tik hielp niet, dus nog maar een tik etc. Als er één straf is waarbij de machteloosheid van het kind groot is t.o..v. de macht van de ouder, dan is het wel het slaan.

[Mortlach]

Ik herinner mij nog heel goed een gebeurtenis zo'n 10 jaar geleden. Ik liep in de supermarkt en er was een vrouw (moeder zou ik het niet willen noemen) die luidkeels staat af te geven op haar dochter van een jaar of 4. Dat die niet deugde, dat de vrouw dat kind nooit gewild had, op een gegeven moment vroeg ze zelfs aan een voorbijganger of die het kind niet wilde hebben, want zij moest het niet.

Dat ging toen al door merg en been. Nog steeds word ik zo ontzettend verdrietig als ik daaraan moet denken. Wat voor een leven heeft zo'n kind nou? Ik baal nog steeds dat ik toen niks gedaan had, maar het was zo schokkend om te zien, dat niemand wist wat ze daar nou mee moesten.

Niet dat een pedagogische tik meteen in dit soort kindermishandeling uitmondt, gelukkig niet.

[Riska]

Mortlach, dat doet mij denken aan een gedicht van Ida Gerhardt:

Het Distelzaad

Ik hoorde een vrouw; zij zeide tot haar kind
zómaar op straat: ''t Was heel wat beter als
jij nooit geboren was'. Het zei niets terug,
het was nog klein, maar het begon ineens
sleepvoetig traag te lopen; als een die
in ballingschap een juk met manden torst
en radeloos merkt dat het zwanger is.
In Babylon misschien of Nineveh.

Ja, het was zwanger, zwanger van dat woord.
Dat was, in duisternis ontkiemd, op weg
tot in het derde en vierde nageslacht.

[tante-tortel]

Ik herinner mij nog heel goed een gebeurtenis zo'n 10 jaar geleden. Ik liep in de supermarkt en er was een vrouw (moeder zou ik het niet willen noemen) die luidkeels staat af te geven op haar dochter van een jaar of 4. Dat die niet deugde, dat de vrouw dat kind nooit gewild had, op een gegeven moment vroeg ze zelfs aan een voorbijganger of die het kind niet wilde hebben, want zij moest het niet.

Dat ging toen al door merg en been. Nog steeds word ik zo ontzettend verdrietig als ik daaraan moet denken. Wat voor een leven heeft zo'n kind nou? Ik baal nog steeds dat ik toen niks gedaan had, maar het was zo schokkend om te zien, dat niemand wist wat ze daar nou mee moesten.

Niet dat een pedagogische tik meteen in dit soort kindermishandeling uitmondt, gelukkig niet.

Ik wil toch wel even heel duidelijk hebben dat dit soort praktijken niets te maken hebben met de pedagogische tik waar ik het steeds over heb.
Een tik wil iets wat op een andere manier op dat moment niet duidelijk wordt even kort duidelijk maken.
Maar moet gegeven worden in liefde. En dat is het bovenstaande verhaal van Riska en Mortlach totaal niet.

[Schipje]

Van de zomer liep ik op het strand. Er kwam een gezinnetje aanlopen, vader werd om een of andere reden kwaad op zijn zoontje en kneep hem in zijn oor en draaide! Misschien denk je: beter dan een harde klap, nee, dit ging hard!! Dat ventje had heel veel pijn en die vader zag eruit als een hells angel. Ik kon hem wel wat doen! Maar durfde niet, die vader zag er echt angstaanjagend uit...

Maar goed dit is ook geen pedagogische tik.

[nonno]

Dat iemand er eng/angstaanjagend uitziet wil niks zeggen over het wel/niet slaan van kinderen. Misschien is desbetreffende man wel ontzettend aardig.
Een keurig uitziend iemand kan net zo goed een kind een pedagogische tik geven/draai aan de oren.

[Schipje]

Dat iemand er eng/angstaanjagend uitziet wil niks zeggen over het wel/niet slaan van kinderen. Misschien is desbetreffende man wel ontzettend aardig.
Een keurig uitziend iemand kan net zo goed een kind een pedagogische tik geven/draai aan de oren.

Ja, dat weet ik maar al te goed, ik bedoelde niet dat ik die man wantrouw omdat hij er angstaanjagend uitzag, ik bedoel dat ik er niks van durfde te zeggen omdat hij er angstaanjagend uitzag.
het was echt geen gewone draai aan z'n oren, dat kind werd gewoon aan z'n oor opgetild, hij riep ook en pa zij dat hij zijn grote bek dicht moest houden..... ik heb het totaalplaatje gezien, niet normaal in ieder geval.

[tante-tortel]

Soms kunnen kinderen hun ouders tot wanhoop brengen, ongewild, en ook zonder dat ze er eigenlijk zelf iets aan kunnen doen.
Maar die wanhoop is er dan wel degelijk.
En dan kun je wel eens gekke dingen doen.

[MissF]

En dat vind ik dus erg jammer, je bent volwassen, je moet jezelf toch echt leren in de hand te houden, ook als een kind je tot wanhoop drijft.
Natuurlijk word ik wel eens gek als ik Jurian voor de 20e keer van de jaloezieen vandaan haal, maar ik probeer steeds te bedenken dat hij gewoon nog jong is, en het niet altijd snapt, en dat het ook mooi is. En als me dat niet meer lukt, zet ik hem in de box en ga ik zelf even ontladen achter de computer ofzo. Ik vind het echt erg als een volwassen kerel of vrouw zich zo laat gaan

[tante-tortel]

Dan begrijp je niet hoe het ook kan zijn. Want waar jij over praat is iets geheel onschuldigs. Ja, je wordt er weleens moe van om je kind elke keer uit de gordijnen te moeten halen. En daar kun je afleiding voor zoeken. Fijn dat het kan.
Maar dat er ook kinderen zijn waar je juist geen afleiding bij kunt zoeken begrijp je blijkbaar niet.
Die gevaarlijke dingen doen, waarbij zij zich zelf of anderen iets kunnen aan doen.
Die je waarschuwing of het afleiden niet begrijpen doordat het niet aan komt in hun hoofd.
Dat zulke kinderen hun ouders tot wanhoop brengen en ze daardoor wel eens iets zouden kunnen doen kun jij niet begrijpen.
En dat is maar gelukkig want dan heb je het nog nooit meegemaakt.
Dat het soms jaren en jaren duurt voor er eindelijk enige hulp komt voor dit soort kinderen en gezinnen begrijp je misschien ook niet.
Toch is het zo.
Voor je als ouders daar komt waar je wezen moet en dan nog, hoe een lange adem je moet hebben voor er eindelijk hulp is. En voor er duidelijk is wat er met het kind aan de hand is! Dat is eigenlijk te gek voor woorden.
En dat er dan ouders zijn die in hun wanhoop een kind harder aanpakken dan ze zouden willen, kan ik dus heel goed begrijpen. Dat je dan soms dingen zegt die je niet zou moeten zeggen, kan ik ook heel goed begrijpen. En dat iemand er dan heel boos en afwijzend uit kan zien, kan ik ook goed begrijpen.

Mijn kleinzoon is nu vier jaar en 4 maanden. Gaat vier maanden naar de kleuterschool en omdat de school zegt dat hij inderdaad niet te hanteren is in de klas wordt er ineens een oplossing gezocht. Terwijl onze dochter en haar man al een aantal jaren er mee bezig zijn om duidelijkheid te krijgen bij hem.
Dat hij daarvoor al een aantal malen heeft geprobeerd zijn broertje te verstikken, of zijn andere broertje van de trap gooien, alles onder de poep smeert, en ik kan nog wel een aantal andere dingen hier over schrijven, maar ik denk dat dit al wel aan geeft hoe wanhopig ouders daarvan kunnen worden. Maar nu pas, wordt er ingezien dat het inderdaad niet aan de ouders ligt maar dat er daadwerkelijk iets aan de hand is met hem.
Ik spreek dus niet van 20 x uit de gordijnen moeten halen, dat is onschuldig.

[Samanthi]

Dan begrijp je niet hoe het ook kan zijn. Want waar jij over praat is iets geheel onschuldigs. Ja, je wordt er weleens moe van om je kind elke keer uit de gordijnen te moeten halen. En daar kun je afleiding voor zoeken. Fijn dat het kan.
Maar dat er ook kinderen zijn waar je juist geen afleiding bij kunt zoeken begrijp je blijkbaar niet.
Die gevaarlijke dingen doen, waarbij zij zich zelf of anderen iets kunnen aan doen.
Die je waarschuwing of het afleiden niet begrijpen doordat het niet aan komt in hun hoofd.
Dat zulke kinderen hun ouders tot wanhoop brengen en ze daardoor wel eens iets zouden kunnen doen kun jij niet begrijpen.
En dat is maar gelukkig want dan heb je het nog nooit meegemaakt.
Dat het soms jaren en jaren duurt voor er eindelijk enige hulp komt voor dit soort kinderen en gezinnen begrijp je misschien ook niet.
Toch is het zo.
Voor je als ouders daar komt waar je wezen moet en dan nog, hoe een lange adem je moet hebben voor er eindelijk hulp is. En voor er duidelijk is wat er met het kind aan de hand is! Dat is eigenlijk te gek voor woorden.
En dat er dan ouders zijn die in hun wanhoop een kind harder aanpakken dan ze zouden willen, kan ik dus heel goed begrijpen. Dat je dan soms dingen zegt die je niet zou moeten zeggen, kan ik ook heel goed begrijpen. En dat iemand er dan heel boos en afwijzend uit kan zien, kan ik ook goed begrijpen.

Mijn kleinzoon is nu vier jaar en 4 maanden. Gaat vier maanden naar de kleuterschool en omdat de school zegt dat hij inderdaad niet te hanteren is in de klas wordt er ineens een oplossing gezocht. Terwijl onze dochter en haar man al een aantal jaren er mee bezig zijn om duidelijkheid te krijgen bij hem.
Dat hij daarvoor al een aantal malen heeft geprobeerd zijn broertje te verstikken, of zijn andere broertje van de trap gooien, alles onder de poep smeert, en ik kan nog wel een aantal andere dingen hier over schrijven, maar ik denk dat dit al wel aan geeft hoe wanhopig ouders daarvan kunnen worden. Maar nu pas, wordt er ingezien dat het inderdaad niet aan de ouders ligt maar dat er daadwerkelijk iets aan de hand is met hem.
Ik spreek dus niet van 20 x uit de gordijnen moeten halen, dat is onschuldig.

drie dingen, waarom zo kleinerend naar MissF toe?
de PT heeft dus ook geen effect gehad
en als derde de PT kan dus wel degelijk uitgroeien tot meer als een PT en er is dan ook nog begrip voor.
gr Samanthi