vraag??

[trijntjejohanna]

ik had dit geplaatst in de topic "de dood" maar daar werd er een beetje over heen gepraat, dus open ik hiervoor even een nieuwe topic!

maar wat ik mij afvraag is het volgende..

mijn eerste stage was in een verpleeghuis in groningen. De mensen die daar woonden en werkten waren vrijwel allemaal ongelovig.. tijdens die eerste stage van 10 weken, zijn er 10 mensen overleden..
er waren een paar mensen bij wie je het al een tijdje aan zag komen, dat ze niet lang meer zouden leven.. Als je dan 's morgens kwam en je ging die mensen wassen of je kwam er 's middags nog een keer weer langs, dan begonnen ze wel eens over de dood te praten... en dan zeiden de mensen dat ze bang waren om dood te gaan, en niet wisten wat er met hun ging gebeuren..

hoe kun je daar nu het beste op reageren??

[hijwel]

moeilijk werk lijkt mij!
Maar tegelijk lijkt me het ook heel mooi.

Je kan met die mensen praten dat ze niet bang hoeven te zijn als ze vragen aan Hem of hij hun zonden wil vergeven. Want dat doet hij!

[joepie]

Ik zou ze vragen waar ze bang voor zijn. Is het voor het moment dat ze dood gaan? Is het voor de angst dat er hierna toch nog iets is/
Veel mensen zijn bang voor het moment van sterven en niet eens zozeer voor wat er na zal komen.
Dus ik zou eerst gewoon doorvragen.

[anna]

En als je over bidden of de bijbel verteld en ze vragen je om op dat moment te gaan bidden of bijbel te lezen is het wel een hele mooie taak om dat te doen. En ik denk ook dat je mag vertellen over Hem.

[Willemina]

Inderdaad, doorvragen en peilen wat er in iemands hart leeft. Als er een opening is mag je ook getuigen van je geloof en de hoop die in je is. Maar het is niet altijd makkelijk en ik heb ook meegemaakt dat mensen zeer vijandig stierven, of ervan overtuigd dat er na de dood niets meer is. Dat is erg moeilijk.

[anna]

Ik kom ook bewoners tegen die heel erg met de dood bezig zijn. (ook gelovige bewoners) Maar dat vindt ik best ook nog wel erg, vooral als het communiceren al wat moeizaam gaat.

[trijntjejohanna]

wat ik mij eigenlijk afvraag.. hebben nog meer mensen wat tips? of ervaringen?? je blijft dit nl altijd wel tegenkomen.. hoe ga je er mee om??

[joris]

ga voor ze bidden of vraag of je met ze mag bidden. Misschien kan je ze geruststellen door te vertellen dat je gelooft dat de Vader met open armen staat te wachten.

[trijntjejohanna]

ga voor ze bidden of vraag of je met ze mag bidden. Misschien kan je ze geruststellen door te vertellen dat je gelooft dat de Vader met open armen staat te wachten.

maar zij geloven toch niet?? staat God dan met open armen op ze te wachten??

[parkiet]

pff dat is idd moeilijk.... het is wel heel mooi om in zo'n situatie over je geloof te vertellen, of met/voor ze te gaan bidden.... maar ik denk dat je daar ook voorzichtig mee moet zijn, niet alle verzorgingsinstellingen enzo zijn er blij mee als hun medewerkers dat doen. Dit zeg ik niet om te voorkomen dt jij dat gaat doen ofzo, maar ik ken iemand die met haar patienten over haar geloof praatte en toen nogal klachten heeft gehad... en dat is denk ik ook niet erg prettig als je zo'n reactie op je openheid krijgt... Ik denk trouwens dat die mensen het iig al heel erg zullen waarderen als je naar ze luistert, en terug praat.... ook al vind je het moeilijk, je kan zeker interesse in ze tonen, en dat vinden mensen sowieso wel fijn.... succes ermee..

[joris]

wat voro zichtig! In China en korea nemen ze elke dag meer risicos om stiekum christen te zijn dan wij nemen om openlijk christen te zijn. ik schaam mij daar wel eens voor. Ben heel erg bang dat ik niet voro mij geloo fdurf uit te komen als de verdrkukking er eenmaal echt is.

God wil vader zijn voor iedereen! Dus ook van krakkemikke mensjes in een ziekenhuisbed. Vaak verteld God ze dat zelf op dat moment. IEdereen is onderweg naar God als ze sterven, alleen de een om door te mogen naar het feest en de ander naar de ''hel''. Dus hoe dichter je bij God komt, hoe meer je van Hem merkt, ook ongelovigen. Dus ik denk dat je ze alleen maar van dienst kunt zijn door te vertellen over God.