Een ziekelijk jaloerse schoonzus

[Art Girl]

Het feit dat ik haar in eerdere berichten 'mevrouw' noem, heeft te maken met het feit dat ik uit woede haar graag wat andere titels zou willen geven, maar daar schiet ik niets mee op, vandaar.

We hebben het een tijdje gedaan dat mijn vriend alleen maar naar mij kwam, maar op een gegeven moment vonden zijn ouders dat vreselijk, dat ik wegbleef voor haar. Natuurlijk snapten ze de reden maar al te goed, maar omdat de verstandhouding tussen hen en mij goed is, wil ik daar niet meer aan beginnen.

Iig wel bedankt voor alle tips en ik blijf hopen op een betere tijd.

[Memmem]

Zet em op en trek het je niet teveel aan.

[saartje]

ha art girl, wat moet dit moeilijk voor je zijn! Ik kan me heel goed voorstellen dat je haar mevrouw ga noemen, of dit nu goed is of niet! ik geloof dat ik zelf het zelfde zou reageren!
Je wil de ouders niet kwetsen door niet te komen, omdat je ze lief vind, maar om zijn zus, zou je het liefst weg blijven.
Dit lijkt me een heel moeilijke situatie! ik vroeg me eerlijk gezegd gelijk af of die zus misschien vroeger of kort geleden iets heeft gehad of wat dan ook. Of dat ze bang is dat hun hechte gezin, HAAR broers (zo voelt ze het waarschijnlijk), uit elkaar gaat, en zij hen kwijtraakt. Vooral omdat ze zelf geen vriend heeft. Meiden voelen zich dan al sneller minderwaardig.
Ik heb eerlijk gezegd ook medelijden met haar al weet ik niet of ik dat ook zou hebben als ik in jou schoenen stond. Maar jaloezie is zondig, maar o zo moeilijk om tegen te vechten. Het houd je zo snel in z'n greep. Vooral als je merkt dat iedereen het stom vind dat je jaloers ben. Dan wordt het alleen maar krampachtiger, en lijkt er geen weg terug.
Misschien vind je dit maar een raar verhaal, maar ik denk dat die zus eenzamer is dan iedereen denkt. En dat ze het moeilijk heeft.
Maar meissie, ik snap jou haske goed, en ik hoop echt dat hier verbetering in komt! Misschien win je het meeste met rustig en vriendelijk blijven maar dat is moeilijk!
sterkte hé!!!
Liefs, saar

[Markie]

Verder is er absoluut niets mis mee als iemand van 23 nog thuis woont. Als het niet nodig is waarom zou je dan op je zelf gaan wonen?

Want het zal er wel van komen dat ze behandeling zal krijgen, want dit met haar broer zal niet het enige zijn, en op een bepaald moment barst de bom.

Nog een aanname die kant nog wal raakt.

Ik heb in de psychiatrie gewerkt, dus dit ziektebeeld komt mij wel bekend voor.

Wat is er bv mis als je op je 23ste nog thuis woont?

Het belemmert je volwassenwording als je te lang bij je ouders blijft wonen.
Op een bepaalde leeftijdmoet je uitvliegen, zo rond de 21.
Het is wel degelijk nodig om op jezelf te gaan wonen, nl voor je geestelijke ontwikkeling.

Ik snap je agressieve reactie niet ten opzichte van mij.
Ik probeer het meisje alleen mar te helpen.

Dat jij zegt dat het kant nog wal raakt als ik aanneem dat haar broer niet haar enige probleem zal zijn, vind ik zeer maar dan ook zeer kortzichtig.
Logischer is dat er meer aan de hand is dan alleen de verlatingsangst ten opzichte van haar broer.
Je ziet nooit dat zo iets op zichzelf staat. Er spelen in bijna alle gevallen andere factoren mee.


Ik weet niet hoe oud jou kinderen zijn, memmen, maar dievan mij tussen de 19 en 29, en het zou ziekelijk zijn als die van 29 nog bij mammie thuis zou wonen. Dat bedoel ik niet negatief, want misschien heb jij wel nog een zoon of dochter van 23 of 25 thuiswonen dat je zo fel naar mij uithaalt.

Hehe, ik heb dit topic tot hier doorgelezen, en wil toch is even hierop reageren.

Ik wil eens aan MariaMagdalena vragen waar ze die rare gedachtenkronkels vandaan haalt als zou iemand van boven de 21 die nog thuiswoont niet volwassen zou kunnen worden...
Ik ben 33 (ja je leest het goed: DRIE EN DERTIG) en ik woon ook nog thuis.
Volgens jou ben ik dus niet ontwikkeld en volwassen...
Wat heeft op jezelf wonen te maken met je geestelijke ontwikkeling? Volgens mij totaal niets.
Op het eind van je bericht zeg je zelfs dat het ziekelijk is als je eigen zoon van 29 nog bij je thuis zou wonen.
Komt niet echt lekker op me over ook. Je beweert hier dus mee dat ik op een of andere manier niet helemaal lekker ben in mijn bovenkamer, ja dat er zelfs iets grondigs mis is.

Ik denk dat je zelf heel ouderwets opgevoed bent. Je was zelf waarschijnlijk heel vroeg het huis uit, misschien omdat je moest trouwen of iet dergelijks. Je was toen ook nog heel niet zelfstandig, en je bent daar nu, een jaar of 30 later, nog steeds gefrustreerd over. Ik denk ook dat je nu niet echt gelukkig bent, en je probeert je hart te luchten op deze manier. Je vind waarschijnlijk dat jongeren van tegenwoordig ook maar eens moeten voelen hoe jij het vroeger voelde om op eigen benen te staan. Ze moeten ook maar is weten dat dat niet meevalt.
Tegenwoordig gaat het echter meestal niet meer zo kan ik je meedelen. Veel mensen zitten op hun 21e nog op school om zichzelf geestelijk verder te ontwikkelen dan jij vroeger gedaan hebt. Achter een aanrecht doe je niet zoveel geestelijke kennis op lijkt mij.
Ik denk dan ook dat je op geestelijk vlak net zover bent als toen je trouwde. Dat onderstreept de posting hierboven ook duidelijk.

Ik woon zelf nog thuis dus, ben 33, en in jou opinie ben ik dus een soort achterlijk figuur dat niet ontwikkeld is.
Ik wil met jou elke discussie aangaan over élk onderwerp. Ook in real life dus. Dan kun je gelijk je uitspraken staven me bewijzen.
Waar ik bang voor ben (:mrgreen: ) is dat het tegenovergestelde zal blijken.

Je mag natuurlijk gerust een mening hebben, maar ga niet in het wilde weg dingen zitten roepen die kant noch wal raken.

Welke gek( ) trouwt er tegenwoordig nog op zijn 21e?? Dan ben je net uit de puberteit en de meesten zitten tegenwoordig nog op school. Hoe moeten die dat in hemelsnaam betalen allemaal? Ze kunnen natuurlijk met een vent trouwen die 15 jaar ouder is, zoals jij, maar dat zal vast ook niet iedereen zien zitten.
Vaak zie je ook van die gevallen waarbij er zoveel leeftijdsverschil is, dat de man zijn veel jongere echtgenote dom probeert te houden. In sommige gevallen lukt dat ook wel

Goed, verder nog aan de ts:

Zeer rare zaak met de zus van je vriend. Er lijkt me idd iets psychisch niet helemaal lekker te zitten. Hoe ermee om te gaan is moeilijk, zo niet onmogelijk voor jou. Ik zou het zelf behoorlijk frustrerend vinden, en me denk ik ook af gaan zetten tegen haar. Het lijkt me dat ze gefrustreerd is op het gebied van relaties. Misschien is haar broer ( jou vriend dus) wel jonger dan haar ook, en dan wordt het voor haar misschien nog moeilijker. Ze denkt misschien dat ze zelf overschiet thuis en nooit een vriend zal krijgen. Misschien dat je haar duidelijk kan maken dat wanneer ze zo blijft doen ze zéker nooit een relatie zel krijgen. Wie wil er nu zo iemand? Je kan ze misschien vertellen dat de meeste jongens een grote hekel hebben aan jaloerse meiden. Of vraag ze of ze een relatie met iemand zou willen die zich gedraagt zoals zij doet. Als ze dan nee zegt moet je zeggen dat iedereen er zo over denkt.
Ben blij dat mijn schoonzusje niet zo doet! Ik zou ze echt wel de wind van voren geven. Maar je weet niet wat het beste is.
Veel sterkte ermee in elk geval!

[Shito]

Ik weet niet in hoeverre de kant van die zus ondertussen ook bekeken wordt. De meeste mensen met een psychische stoornis hebben er zelf geen of weinig schuld aan. Vaak een aantal ervaringen in het verleden die hen dusdanig hebben geraakt van binnen dat ze panisch worden zodra ze het gevoel krijgen dat het weer gaat gebeuren.

Een van de grootste kwalen daarbij, vooral vandaag de dag, is eenzaamheid. Ik weet niet wat voor leven zij heeft gehad, maar vaak beginnen ook ziekelijke depressies in de jeugd, bijvoorbeeld door aanhoudende pesterijen, buitensluiting, verkrachting, vaak door degenen die het dichtst bij iemand staan. Klasgenoten, vrienden, familie.

Als dat zou kloppen, is dit daar een gevolg van. Zien dat je "alweer" genegeerd wordt, iedereen om je heen krijgt een relatie, zij niet. Dat doet pijn. Ze wordt dan "alweer" buitengesloten. En wellicht is ze inderdaad ook bang dat jij haar broer van haar afpakt (en dat zij dus helemaal niks meer overhoudt).

Wat betreft "professionele hulp": heeft ze in het verleden daar ervaring mee gehad? Voor veel mensen helpt psychiatrie; voor sommigen breekt het enkel af. Er medicijnen voor gebruiken helpt ook voor sommigen, voor sommigen ook niet, en heel wat mensen willen inderdaad geen medicijnen gebruiken, om allerlei redenen, sommige religieus, andere ethisch, nog weer andere simpelweg angst voor rotzooien met je hersens. Zeker als eerdere medicatie niet hielp is het niet uitzonderlijk dat mensen hun medicijnen weigeren.

Verplichte opname is ook zoiets. Het klinkt als hulp, maar als je zelf in haar schoenen staat voelt het heel anders aan. Ten eerste wordt je je huis uit gegooid (al is het niet daarom; toch zijn weinig dingen zo erg als door je ouders eruit getrapt worden, en zo voelt het wellicht ook aan voor haar). Ten tweede is het idee om in een gekkenhuis gesmeten te worden al afschrikwekkend genoeg. Opnieuw, het is weliswaar niet het doel, maar het werkt onbewust toch zo. Als je het iemand aan probeert te smeren doe je alsof het een gewone medische behandeling is. Maar tegelijk, een psychisch ziek iemand wordt meestal niet gezien als ziek, maar als raar. Een weirdo, een verwerpeling. Iemand die er niet bij hoort. En als dat nu net datgene is dat je probleem al is... dan doet het alleen maar meer pijn.

Dreigen met uit huis zetten -> zelfmoord dreiging. Ook niet uitzonderlijk. Gedeeltelijk is het niet eens bedreiging/chantage, maar waarschuwing. Ze hecht denk ik weinig waarde aan haar eigen leven, en als ze op straat staat zal ze waarschijnlijk niet veel moeite doen om zichzelf te verzorgen. En aan de andere kant opnieuw: als ze op die manier ook nog haar ouders en familie kwijtraakt, is dat wellicht ook gewoon te veel voor haar.

Je zegt geloof ik ook dat ze zich overdag kan inhouden, maar snachts losbarst. Ook niet onherkenbaar, al ken ik de redenen niet, ik hoor het meer. Waarschijnlijk opgekropte emotie, frustratie, woede, angst, verdriet, enzovoort. Ik betwijfel of ze het ergens kwijt kan of durft. Overdag wil het nog, maar savonds, als je moe bent, geen puf meer hebt, geen mensen bij je, eenzaam bent, dan kan het makkelijk te veel worden.


Ik weet niet in hoeverre dit op haar slaat. Misschien weet jij het wel. Zo ja: wat ze het meest nodig heeft is niet een psychiater of een bak pillen. Wat ze nodig heeft is dan vriendschap. Vertrouwen. Mensen bij wie ze zich veilig voelt, met wie ze kan lachen en met wie ze kan huilen. En wellicht kun jij dat voor haar zijn. En nee dat is niet makkelijk, misschien duurt het jaren voordat je eindelijk doorbreekt. Maar, als je het volhoudt, en als je contact kunt maken met haar binnenste, dan kun jij haar helpen met haar moeite, helpen genezen, en dat helpt duizend keer meer dan wat de beste dokter kan doen.

[Rufi]

Hehe, ik heb dit topic tot hier doorgelezen, en wil toch is even hierop reageren.

Ik wil eens aan MariaMagdalena vragen waar ze die rare gedachtenkronkels vandaan haalt als zou iemand van boven de 21 die nog thuiswoont niet volwassen zou kunnen worden...
Ik ben 33 (ja je leest het goed: DRIE EN DERTIG) en ik woon ook nog thuis.
Volgens jou ben ik dus niet ontwikkeld en volwassen...
Wat heeft op jezelf wonen te maken met je geestelijke ontwikkeling? Volgens mij totaal niets.
Op het eind van je bericht zeg je zelfs dat het ziekelijk is als je eigen zoon van 29 nog bij je thuis zou wonen.
Komt niet echt lekker op me over ook. Je beweert hier dus mee dat ik op een of andere manier niet helemaal lekker ben in mijn bovenkamer, ja dat er zelfs iets grondigs mis is.

Ik denk dat je zelf heel ouderwets opgevoed bent. Je was zelf waarschijnlijk heel vroeg het huis uit, misschien omdat je moest trouwen of iet dergelijks. Je was toen ook nog heel niet zelfstandig, en je bent daar nu, een jaar of 30 later, nog steeds gefrustreerd over. Ik denk ook dat je nu niet echt gelukkig bent, en je probeert je hart te luchten op deze manier. Je vind waarschijnlijk dat jongeren van tegenwoordig ook maar eens moeten voelen hoe jij het vroeger voelde om op eigen benen te staan. Ze moeten ook maar is weten dat dat niet meevalt.
Tegenwoordig gaat het echter meestal niet meer zo kan ik je meedelen. Veel mensen zitten op hun 21e nog op school om zichzelf geestelijk verder te ontwikkelen dan jij vroeger gedaan hebt. Achter een aanrecht doe je niet zoveel geestelijke kennis op lijkt mij.
Ik denk dan ook dat je op geestelijk vlak net zover bent als toen je trouwde. Dat onderstreept de posting hierboven ook duidelijk.

Ik woon zelf nog thuis dus, ben 33, en in jou opinie ben ik dus een soort achterlijk figuur dat niet ontwikkeld is.
Ik wil met jou elke discussie aangaan over élk onderwerp. Ook in real life dus. Dan kun je gelijk je uitspraken staven me bewijzen.
Waar ik bang voor ben (:mrgreen: ) is dat het tegenovergestelde zal blijken.

Je mag natuurlijk gerust een mening hebben, maar ga niet in het wilde weg dingen zitten roepen die kant noch wal raken.

Welke gek( ) trouwt er tegenwoordig nog op zijn 21e?? Dan ben je net uit de puberteit en de meesten zitten tegenwoordig nog op school. Hoe moeten die dat in hemelsnaam betalen allemaal? Ze kunnen natuurlijk met een vent trouwen die 15 jaar ouder is, zoals jij, maar dat zal vast ook niet iedereen zien zitten.
Vaak zie je ook van die gevallen waarbij er zoveel leeftijdsverschil is, dat de man zijn veel jongere echtgenote dom probeert te houden. In sommige gevallen lukt dat ook wel

Waar slaat dit op Markie? Dit kun je echt niet maken!

[Jos123]

Nou mensen, volgens mij gaat de discussie een heel andere kant op dan Art Girl oorspronkelijk had bedoeld. Uit haar schrijven komt heel duidelijk naar voren dat ze haar schoonzusje als mens ziet, maar haar gedrag ontzettend moeilijk vind.

Ik ben gezien het bovenstaande trouwens wel benieuwd hoe ik getypeerd word, aangezien ik voor mijn studie 4 jaar uit huis ben geweest en nu weer thuis woon. Ben ik nu 4 jaar lang geestelijk goed ontwikkeld en nu weer aan het degenereren?


Art Girl, ik neem aan dat jouw vriend hier toch wel eens met zijn zus over praat. Wat geeft zij dan als oorzaak voor haar gedrag? Vertoont ze dit gedrag ook in andere gevallen of alleen als het gaat om jullie relatie? Als het alleen om de relatie gaat zou je zeggen dat goed duidelijk moet worden voor haar, dat ze door jullie relatie echt haar broertje niet kwijtraakt, maar juist een zusje erbij krijgt.

De oorzaak gaat misschien wel veel verder dan jaloezie "omdat haar broertje verkering heeft". Dan heeft ze hulp nodig, maar het blijkt dat ze die weigert. Ik weet niet of het mogelijk is om gedwongen hulp te krijgen, maar in dit geval lijkt me dat toch op zijn plaats. Het lijkt me wel een uiterste mogelijkheid, maar op een bepaald moment zal het niet anders kunnen.

Iig heel erg veel sterkte en bid maar om hulp. Zeker ook voor je schoonzus.

[Art Girl]

Mijn vriend en ik hebben zowel afzonderlijk als met zn 3en met haar gepraat. Beide keren begon het gesprek rustig, maar eindigde met een grote scène. Het kwam er op neer dat ze me persoonlijk wel mag, maar niet als zijnde 'vriendin van'. Waarop ik letterlijk zei: ,,Dus, niet beledigend bedoeld, is het jaloezie" waarop ze boos werd en zei dat ze helemáál niet jaloers is.

Voor mij is het duidelijk dat ze wel degelijk jaloers is dus. Maar is die jaloezie zo groot dat ze haar ouders ook het leven zuur maakt?

Sinds 3 weken weet ze zeker dat ze op zich zelf wil, maar afgelopen weekend zei ze dat ze dat toch niet wil omdat ze (letterlijk geciteerd!) het wel makkelijk vond met zo'n sloofje als moeder die alles voor dr doet, waarop haar moeder boos werd en het weer eindigde in een grote huilbui en schoppen en slaan enz enz.

Maandag was mn vriend jarig, ze heeft hem en mij niet gefeliciteerd. M'n ouders kwamen ook (voor de eerste keer, vanwege grote afstand, maar toch beetje spannend) en de avond ervoor bekende ze heel zenuwachtig daarvoor te zijn. (Dit omdat mijn moeder had besloten dat ik daar niet meer heenmocht toen ik ziek was, zie eerdere berichten.) Ze was bang dat mn moeder haar de waarheid zou zeggen en durfde toen ze uit dr werk kwam eerst niet tevoorschijn te komen. Later kwam ze wel, met een grote mond, maar mn moeder aankijken durfde ze niet.

Toen na de verjaardag zn ouders naar het ziekenhuis waren (familielid ligt daar) en we met zn 3en thuiswaren, hadden mn vriend en ik erover of het klikte tussen beide ouders, wat gelukkig het geval is. Zij hoorde dat gesprek en schreeuwde direct: ,,Wat zeggen jullie? Of ik hem kneep voor haar ouders?" Ik bleef rustig en zei: ,,Nee joh, we hadden het erover of het tussen beide ouders klikte" waarop ze beledigd wegliep. Later zei ze wel dat ze vond dat zij maar domme, achterlijke boeren waren en je aan mij en mn ouders kan merken dat wij uit 'de grote stad' komen. Dit heeft ze al eerder gezegd en ik heb maar wijselijk gezwegen. Zeggen dat dat niet waar is heeft toch geen zin, ik heb daar ondertussen wel mee geleerd.

Toen ik weer veilig thuis was, begin deze week, heeft ze nog 2 grote scènes gemaakt, waarbij ze haar ouders flink heeft geslagen. Het ging over haar collega's, die ze schijnheilig vind (waarom zegt ze niet, ws is het niet eens waar). Haar ouders hadden gezegd dat dat wel aan dr zelf zou liggen en toen was de boot aan.

Misschien was dit de frustratie van de verjaardag, de spanning en zo, die eruit kwam, maar gezond was het niet.

Zijzelf was gister jarig. Ik belde om te feliciteren, maar ze weigerde aan de telefoon te komen. Toen haar oma later belde, precies hetzelfde verhaal.

Dit weekend heb ik ook te horen gekregen dat mn broer vader wordt (1e kind, ik helemaal blij), hij belde zondagavond toen we met zn allen beneden zaten. Ze vroeg of ik blij was. ,,Tuurlijk," zei ik, ,,ik heb een hele goede band met hem, ik vind het hartstikke leuk", waarop ze kattig zei (wederom letterlijk geciteerd): ,,Nou, als J. (oudste broer) dat vertelt verklaar ik hem voor gek, wie neemt nou een kind, want n****n is vies. G. (= vriendin van haar) heeft nu ook een kind, wie doet dat nou?!"

Het blijkt dus dat ze seks hebben ranzig vindt, kinderen krijgen snapt ze niet en meer van zulke ideeën. Het gaat vooral om jaloezie, maar er is meer aan de hand, dat weet iedereen. Ze weigert nog steeds medicijnen en op haar zelf gaan wil ze niet meer.

Het is een lang bericht geworden, maar kmoest t ff kwijt, ik word er echt niet goed van af en toe. Zo beledigend, alsof ik een straathond ben. Maar ja, ik hou zielsveel van mn vriend, zn ouders zijn schatten, maar die zus... ondanks dat ze gewoon ziek is, ik kan haar af en toe wel... nou ja, jullie snappen me wel!

[Pieter]

Hmz. Je zegt dus dat ze haar ouders aframmelt? Is dat zo langzamerhand geen reden voor gedwongen opname?

Sowieso vind ik dat haar ouders keihard haar voor de keus moeten stellen: of je laat je behandelen of je gaat het huis uit. Basta.

Ik geloof absoluut niet dat ze zichzelf iets zal aandoen. En dan nog, als dit zo doorgaat, gaan er veel meer mensen aan onderdoor.

[Lalage]

/off topic

Markie: ik vind het echt van de zotte dat iemand die z'n eigen brood verdient op z'n dertigste nog thuis woont. Ik begrijp er nix van. Ik kan erg goed opschieten met m'n ouders, maar was er op m'n 21ste erg aan toe om op kamers te gaan. Wat jij doet moet je zelf weten, maar je bent zoals je weet een uitzondering.
Trouwen op je 21ste vind ik inderdaad vroeg, maar als je al vijf jaar verkering hebt kan ik me het goed voorstellen. Wat het geld betreft: ik zit de laatste tijd veel na te denken over trouwen en ik denk dat het best wel goedkoop kan. Je hoeft niet perse 10.000 euro uit te geven aan een feestje van een dagje.

/on topic

[Ansje]

Sjonge, wat een verhaal weer Artgirl...

Je zegt dat ze seks ranzig vind... Je zou bijna denken dat er (vroeger) misschien iets gebeurt is, waardoor ze zo is gaan denken... Ik denk dan zelf aan aanranding of verkrachting of iets dergelijks...
Als ze daar nooit over gepraat heeft, draagt ze het mee, zonder het tegen iemand te uiten, maar het zit er wel... Vanuit haar gezichtspunt kan ik me dan voorstellen dat je gefrustreerd raakt als je verliefde mensen om je heen ziet, waarvan je weet dat daar op langere termijn ook iets op sexueel gebied gaat gebeuren...
Misschien draaf ik een beetje door...sorry daarvoor, maar ik probeer alleen met je mee te denken...en ook te zoeken naar een reden/oorzaak waarom zij zulk gedrag vertoont.
Dat ze psychisch niet helemaal in orde is, dat is duidelijk. Toch moet daar mijns inziens een reden voor zijn...je gaat niet zomaar tegen iedereen tekeer...het is een reactie op iets...maar op wat? Dat blijft de vraag...

Ik wil jou en je vriend veel sterkte wensen, en ik heb echt medelijden met haar (die zus)...want als je met een onbesproken probleem zit (en stel dat dat iets met aanranding of verkrachting te maken zou hebben...waar je toch bijna tegen niemand over durft te beginnen...) is het leven niet makkelijk...en probeer je alleen te vechten, zonder te beseffen dat je er zonder (psychische) hulp niet komt...en daardoor voor iedereen het leven zuur blijft maken...

[MissF]

Verder is er absoluut niets mis mee als iemand van 23 nog thuis woont. Als het niet nodig is waarom zou je dan op je zelf gaan wonen?

Want het zal er wel van komen dat ze behandeling zal krijgen, want dit met haar broer zal niet het enige zijn, en op een bepaald moment barst de bom.

Nog een aanname die kant nog wal raakt.

Ik heb in de psychiatrie gewerkt, dus dit ziektebeeld komt mij wel bekend voor.

Wat is er bv mis als je op je 23ste nog thuis woont?

Het belemmert je volwassenwording als je te lang bij je ouders blijft wonen.
Op een bepaalde leeftijdmoet je uitvliegen, zo rond de 21.
Het is wel degelijk nodig om op jezelf te gaan wonen, nl voor je geestelijke ontwikkeling.

Ik snap je agressieve reactie niet ten opzichte van mij.
Ik probeer het meisje alleen mar te helpen.

Dat jij zegt dat het kant nog wal raakt als ik aanneem dat haar broer niet haar enige probleem zal zijn, vind ik zeer maar dan ook zeer kortzichtig.
Logischer is dat er meer aan de hand is dan alleen de verlatingsangst ten opzichte van haar broer.
Je ziet nooit dat zo iets op zichzelf staat. Er spelen in bijna alle gevallen andere factoren mee.


Ik weet niet hoe oud jou kinderen zijn, memmen, maar dievan mij tussen de 19 en 29, en het zou ziekelijk zijn als die van 29 nog bij mammie thuis zou wonen. Dat bedoel ik niet negatief, want misschien heb jij wel nog een zoon of dochter van 23 of 25 thuiswonen dat je zo fel naar mij uithaalt.

Hehe, ik heb dit topic tot hier doorgelezen, en wil toch is even hierop reageren.

Ik wil eens aan MariaMagdalena vragen waar ze die rare gedachtenkronkels vandaan haalt als zou iemand van boven de 21 die nog thuiswoont niet volwassen zou kunnen worden...
Ik ben 33 (ja je leest het goed: DRIE EN DERTIG) en ik woon ook nog thuis.
Volgens jou ben ik dus niet ontwikkeld en volwassen...
Wat heeft op jezelf wonen te maken met je geestelijke ontwikkeling? Volgens mij totaal niets.
Op het eind van je bericht zeg je zelfs dat het ziekelijk is als je eigen zoon van 29 nog bij je thuis zou wonen.
Komt niet echt lekker op me over ook. Je beweert hier dus mee dat ik op een of andere manier niet helemaal lekker ben in mijn bovenkamer, ja dat er zelfs iets grondigs mis is.

Ik denk dat je zelf heel ouderwets opgevoed bent. Je was zelf waarschijnlijk heel vroeg het huis uit, misschien omdat je moest trouwen of iet dergelijks. Je was toen ook nog heel niet zelfstandig, en je bent daar nu, een jaar of 30 later, nog steeds gefrustreerd over. Ik denk ook dat je nu niet echt gelukkig bent, en je probeert je hart te luchten op deze manier. Je vind waarschijnlijk dat jongeren van tegenwoordig ook maar eens moeten voelen hoe jij het vroeger voelde om op eigen benen te staan. Ze moeten ook maar is weten dat dat niet meevalt.
Tegenwoordig gaat het echter meestal niet meer zo kan ik je meedelen. Veel mensen zitten op hun 21e nog op school om zichzelf geestelijk verder te ontwikkelen dan jij vroeger gedaan hebt. Achter een aanrecht doe je niet zoveel geestelijke kennis op lijkt mij.
Ik denk dan ook dat je op geestelijk vlak net zover bent als toen je trouwde. Dat onderstreept de posting hierboven ook duidelijk.

Ik woon zelf nog thuis dus, ben 33, en in jou opinie ben ik dus een soort achterlijk figuur dat niet ontwikkeld is.
Ik wil met jou elke discussie aangaan over élk onderwerp. Ook in real life dus. Dan kun je gelijk je uitspraken staven me bewijzen.
Waar ik bang voor ben (:mrgreen: ) is dat het tegenovergestelde zal blijken.

Je mag natuurlijk gerust een mening hebben, maar ga niet in het wilde weg dingen zitten roepen die kant noch wal raken.

Welke gek( ) trouwt er tegenwoordig nog op zijn 21e?? Dan ben je net uit de puberteit en de meesten zitten tegenwoordig nog op school. Hoe moeten die dat in hemelsnaam betalen allemaal? Ze kunnen natuurlijk met een vent trouwen die 15 jaar ouder is, zoals jij, maar dat zal vast ook niet iedereen zien zitten.
Vaak zie je ook van die gevallen waarbij er zoveel leeftijdsverschil is, dat de man zijn veel jongere echtgenote dom probeert te houden. In sommige gevallen lukt dat ook wel

Sorry voor de lange quote, maar ik wilde ff melden dat ik het zelden zo eens ben geweest met iemand op rw
Idd Markie, ik sluit me helemaal bij jouw verhaal aan!

Ik denk dat er eerder iets in de verhoudingen naar je ouders toe scheef zit, als je op je 21 perse het huis uit wilt. Niet dat het fout is, juist niet, ik wilde het ook altijd graag, terwijl er helemaal niets scheef zit bij ons, je wilt uitvliegen enzo, maar als je er zo op gefocust bent dat je voor je 21e op jezelf wilt wonen, wat zit er dan mis??
Ik ben dolblij dat mijn ouders juist zeggen: Je mag bij ons blijven zolang jij wilt. Op een bepaalde leeftijd is het misschien voor jouzelf beter om op jezelf te wonen, maar je bent altijd, altijd welkom hier.

Maargoed, dit is offtopic geloof ik sorry

[Omega]

Ieder mens heeft last van jaloezie. De meesten weten dat prima te verbergen achter een masker van maatschappelijk gewenst gedrag. Dit meisje heeft blijkbaar geen sociale controle over zichzelf. Dus moet je controle over haar zien te krijgen.

If you can 't beat them, join them, is een bekend gezegde. Volgens mij moet je die richting uit. Je vertelde dat je een keer een goed gesprek met haar hebt gehad. Daar ligt denk ik de oplossing van het probleem. Als er iemand tegen mij schreeuwt, loop ik altijd op hem af. "Ik ben wat doof. Ik hoor je niet zo goed," is dan mijn reactie. Vervolgens maak ik een grappige opmerking of stel een geïnteresseerde vraag. Je moet je 'tegenstander' positief verrassen. Laconiek blijven en humor gebruiken.

Ga gerust zelf het gesprek aan met die narrige dame. "Kan ik wat te drinken voor je inschenken. Zullen we samen gaan winkelen. Kun je me helpen met....". Gaat ze schreeuwen, loop dan naar haar toe. Ga zitten en zeg: "Lieverd, wat zit je dwars." Doe vrolijk (ook al ben je het niet) en blijf vriendelijk (ook al wil je het tegenovergestelde). Het is de gestage druppel die de steen uitholt.

De oorzaak lijkt me inderdaad een vorm van jaloezie. Het kleine gezellige gezinnetje dreigt door jouw komst uit elkaar te vallen. Bovendien neem jij haar plaats in als lieve dochter, tenminste zo ziet ze dat. Ze voelt zich enorm bedreigd in haar positie.

Haar opmerking over seks moet je zien in het licht van het feit dat ze zelf geen vriend heeft. Ook op dat terrein mist ze veel. Ieder mens heeft immers behoefte aan tederheid, liefde en gemeenschap. Omdat ze niet wil toegeven dat het haar moeite kost een relatie op te bouwen, zet ze zich juist af tegen dit aspect.

[Markie]

Juist. Het ligt ook helemaal aan je persoonlijke situatie op welke leeftijd je het ouderlijk huis verlaat. Als je goed met je ouders overweg kan en zij zien het niet als een probleem dan is daar volgens mij niets mis mee. Mijn ouders zijn juist blij met het feit dat ik nog thuis woon. Ik mag ook zolang thuis blijven wonen als ik wil. En ik sta verder volledig op eigen benen voor wat betreft meningen op kerkelijk gebied enzo, en dat respecteren ze ook volledig.
Verder zou het ook zo kunnen zijn dat iemands ouders in meer of mindere mate hulpbehoevend zijn, en dat je hun dus van dienst kan zijn. Waarom ze dan aan hun lot overlaten?
De ene situatie is gewoon totaal niet te vergelijken met de andere. Kijk als je op je 17e al verkering hebt en je trouwt dan op je 23 ofzo dan is dat normaal lijkt me. Dan heb je dus al 6 jaar verkering.
Ik heb ook verkering, maar pas 15 maanden, en een paar mislukte relaties achter de rug. Als dat goed gegaan was was ik ook wel het huis uitgeweest hoogstwaarschijnlijk.
Dan heb je ook nog het probleem van huisvesting. Dat valt tegenwoordig ook niet mee. Ik sta ook ingeschreven bij 2 woningbouwverenigingen voor een huurhuis. Al 3 jaar nu. De gemiddelde wachttijd is hier 5 jaar ook! In mijn eentje een huis kopen kan ik niet vanwege de financieen. Allemaal factoren die meewegen natuurlijk.

En idd als je pérse op je 21e of een andere leeftijd het huis uit wil zit er iets goed mis in de verhoudingen met je familie waarschijnlijk óf met jezelf.
Ik heb ook heus weleens gedacht om op mezelf te gaan wonen, maar dan was ik toch ergens bij iemand in gaan wonen of op een kamer ofzo, omdat je zomaar geen huis hebt. Op een kamer lijkt me helemaal 3x niks, want dan heb ik thuis nog veel meer privacy. Zoals ik al zei, ik kan thuis doen en laten wat ik wil, en mijn ouders laten me overal vrij mee zo'n beetje. Als dat niet zo zou zijn, of als de verhouding tussen mij en mijn ouders niet goed was had ik nu niet meer thuis gewoond.

@Artgirl,

Het feit dat ze klappen uitdeelt aan haar ouders lijkt me een gegronde reden voor een gedwongen opname.
Dat ze verbaal geweld gebruikt is nog tot daarentoe, maar dit is duidelijk een stap te ver. Ze vormt op deze manier een gevaar voor haar omgeving lijkt me.
Een goede reden om haar zo nodig al dan niet door tussenkomst van een rechter uit huis te plaatsen, in geval de huisarts niet meewerkt.
Vooral als ze zichtbaar lichamelijk letsel achterlaat. Maar daar komt wel het een en ander bij kijken ws. Je zal wel bewijzen moeten hebben, dus heeft er iemand blauwe plekken, foto's ervan maken etc.
Het lijkt wel of ze misbruikt is idd. Als je sex vies vind dat is er iets goed mis lijkt me ja. Of misschien heeft het ook weer te maken met jaloezie, daar ze zelf nog nooit sex gehad heeft misschien, en ze in haar omgeving wel steeds meer mensen ziet die sex hebben of die ze daarvan verdenkt.
T is erg lastig!

[Markie]

Ieder mens heeft last van jaloezie. De meesten weten dat prima te verbergen achter een masker van maatschappelijk gewenst gedrag. Dit meisje heeft blijkbaar geen sociale controle over zichzelf. Dus moet je controle over haar zien te krijgen.

If you can 't beat them, join them, is een bekend gezegde. Volgens mij moet je die richting uit. Je vertelde dat je een keer een goed gesprek met haar hebt gehad. Daar ligt denk ik de oplossing van het probleem. Als er iemand tegen mij schreeuwt, loop ik altijd op hem af. "Ik ben wat doof. Ik hoor je niet zo goed," is dan mijn reactie. Vervolgens maak ik een grappige opmerking of stel een geïnteresseerde vraag. Je moet je 'tegenstander' positief verrassen. Laconiek blijven en humor gebruiken.

Ga gerust zelf het gesprek aan met die narrige dame. "Kan ik wat te drinken voor je inschenken. Zullen we samen gaan winkelen. Kun je me helpen met....". Gaat ze schreeuwen, loop dan naar haar toe. Ga zitten en zeg: "Lieverd, wat zit je dwars." Doe vrolijk (ook al ben je het niet) en blijf vriendelijk (ook al wil je het tegenovergestelde). Het is de gestage druppel die de steen uitholt.

De oorzaak lijkt me inderdaad een vorm van jaloezie. Het kleine gezellige gezinnetje dreigt door jouw komst uit elkaar te vallen. Bovendien neem jij haar plaats in als lieve dochter, tenminste zo ziet ze dat. Ze voelt zich enorm bedreigd in haar positie.

Haar opmerking over seks moet je zien in het licht van het feit dat ze zelf geen vriend heeft. Ook op dat terrein mist ze veel. Ieder mens heeft immers behoefte aan tederheid, liefde en gemeenschap. Omdat ze niet wil toegeven dat het haar moeite kost een relatie op te bouwen, zet ze zich juist af tegen dit aspect.

Hehe omega, ik zat net mn bericht te typen toen jij ook bezig was.

Het laatste gedeelte wat je hier stelt zie ik ook zo, en dat zei ik dus ook in mn bericht. Alleen op een iets andere manier.