Kindermishandeling

[Mariamagdalena]

Hm....ik heb er persoonlijk geen verstand van, maar ik kijk altijd de serie 'schatjes' van de EO. Daarin wordt door de echte 'kenners' een gezin met kids geholpen.
En wordt er dan gezegd: geef je kind maar n tik? Nee, altijd met woorden, of juist zonder woorden, of met een strafstoeltje ofzo, maar nooit met slaan of een tik. Dus ik heb zo'n idee dat blijkbaar de beste weg, die het beste werkt, dat is

Nou, ik kijk ook altijd naar dat programma, en ik denk altijd: kan het nog debieler?
Werkelijk, wat een nurdo's van ouders zijn dat.
Natuurlijk kan je op tv in deze maatschappij niet aanbevelen om een kind die het bloed onder je nagels vandaan treitert een tik te geven,
want dan gaat het bij dat soort mensen als in de serie inderdaad uitlopen op kindermishandeling.
Bovendien is het mode om je kinderen de baas te laten zijn, en in discussie te gaan, iplv autoritair op te treden.
Veel kinderen zijn tegenwoordig de baas.
Ik vind die leidinggevende op tv ook echt wel goed, ze doet het goed, maar je ziet in die situaties dat het altijd ouders zijn, die zich totaal niet kunnen inleven in hun kind.
Je weet, als je een beetje verstand hebt, toch wel het verschil of een kind zijn grenzen aan het verleggen is, aandacht loopt te trekken, enz.

Ik heb nooit zoveel problemen met de opvoeding gehad, mede omdat ik streng was, een vast patroon had, dus duidelijkheid voor de kinderen.
Tucht, orde en regelmaat, zodat ze precies wisten waar ze aan toe waren.
Ja was ja en nee was nee. En geen gezeur.

En ik zie vaak, dat als kinderen doorzeuren, dat moeders dan toch ja zeggen. Kan het nog dommer?
Kijk, dan heb je het al voor jezelf verpest, en voor je kind, dat raakt dan in de war.
Ieder kind heeft leiding nodig, ander snappen ze het niet.
Nou, mijn oudtse was ook bepaald geen schatje, maar we hebben de dingen toch altijd goed weten op te lossen, met duidelijkheid.
En soms geeft een tik voor de broek een hele verfrissende duidelijkheid.

Een vriendin van mij is kinderarts, en als je dan die verhalen hoort....... dat een vader bv aan een kind van 3 jaar VRAAGT of het zich uit WIL kleden.
Nou, iedere dombo weet dat een kind van 3 dan NEE zegt.
Vervolgens gaat zo'n vader dan een debat met dat kind aan, of het zich uit WIL kleden, en waarom dan niet, etc, eindeloos gezeur.
Zo'n kind heeft dus dan niet echt een vader,want een vader hoort leiding te geven, maar een persoon waarmee het kan strijden, kijken wie het wint.
Dan maak je soms mee, dat zo'n kind met de kleertjes nog aan bij de dokter komt, en dat de papa zegt: hij wil zich niet uitkleden.
En dan zegt zij: Wat wilt u dan? Wilt u dat uw kind onderzocht wordt?
Daar had papa nog niet over nagedacht, wat hij wilde, het ging erom wat het lieve kindje wilde.............

Ik praatte soms in "wij" vorm.
Zo van: Zo, nu gaan wij ons even gezellig uitkleden.
Dat werkt vaak goed, in wijvorm praten, en niet vragen of een klein kind iets WIL, want dan zegt het altijd NEE, dat weet iedere debiel.

[Riska]

Mystery,

Ik denk dat je onderscheid moet maken, hoewel het voor een kind/puber altijd moelijk is en dat kind/puber er wellicht geen boodschap aan heeft.
Wanneer er een kind heel veel aandacht vraagt in het gezin - bv. door gedragsproblemen of een zeer ernstige ziekte - dan gebeurt het inderdaad zeer vaak dat de andere kinderen verwaarloosd worden. Dat zien die ouders wel, maar ze kunnen er even niks aan veranderen. Het gebeurt aan hen, overkomt ze.
Sommige ouders hebben het ouderschap domweg niet in zich. Eigenlijk zouden ze nooit kinderen hebben moeten krijgen of tenminste een soort oudercursus moeten volgen... Maar helaas is dat niet zo. Wanneer in de ouder niet de warmte zit die nodig is, kun je er waarschijnlijk weinig aan doen. Natuurlijk, het kind zit ermee.
Vaak vindt een kind dan een alternatief in grootouders, een tante, de moeder van een vriendinnetje enz.
Dat betekent niet dat het kind niet blijft hunkeren en het kan heel goed zo zijn dat dat kind de ouders hun tekort (zoals het kind dat ervaren heeft) verwijt als het eenmaal de deur uit is.

Soms ligt de grens tussen verwaarlozing/mishandeling en onvermogen heel dichtbij. Er is domweg een grijs gebied, waar niemand wat mee kan: het kind niet en de ouders ook niet.

[evelien87]

Geestelijke mishandeling is erger dan lichamelijke mishandeling. Door geestelijke mishandeling word je zelfbeeld heel erg naar beneden gehaald. Als door je ouders elke dag word gezegd dat je dik of waardeloos bent dan ga je dat op de duur geloven. En wat als je ouders niet achter je vervolgopleiding staan?Dus na de middelbare school en dan MBO of HBO. Je wilt als kind heel graag die opleiding doen, omdat je dat beroep wil gaan doen. Je mag de opleiding doen, maar als je met je huiswerk bezig bent hoor je dan vaak van Ben je nog met je huiswerk bezig of je kunt beter stoppen met je opleiding je moet zoveel verslagen maken. Dit werk op het kind ik reken 16 jaar en ouder heel erg slecht. Voor de 1 geldt dat ze liever direct stoppen met opleiding, voor een ander is het om te strijden tegen de woorden die je ouders zeggen. bewijzen dat je het een leuke opleiding vind. Want in de leeftijd van 16 jaar ben je op weg naar zelfstandigheid, je wilt zelf weten welke opleiding je wil gaan doen en welk beroep je wil uitoefenen. Je wilt ergens voor leren wat je echt leuk vind. En niet iets wat je niet leuk vind.

Lichamelijk mishandeling gebeurd ook vaak, het is een teken van onmacht. Het niet met woorden meer uit kunnen drukken van emoties en gevoelens. Maar met de vuist. Een teken van onmacht dat je niet weet hoe je moet praten tegen je kinderen, als die iets heeft gedaan dat je liever niet had gezien. Maar lichamelijk mishandeling doet zeer, je wordt geslagen, geknepen, ect. Je hebt pijn als het afgelopen is, en je wilt lieft huis uitvluchten omdat je denkt dat je niks verkeerd gedaan hebt. Als kinderen elke dag wordt geslagen om een domme reden, dan word zelfbeeld ook lager. Want ze stellen hun zelf de vraag kan ik dit wel doen, of doe ik dit wel goed, moet dit niet anders. Vragen die oproepen omdat ze aan hun zelf gaan twijfelen.

Ik vind dat een kind niet mag worden geslagen en zeker niet geestelijk mag worden mishandeld.

PRATEN MET HET KIND HELPT VEEL MEER DAN SLAAN EN SCHELDEN OP HET KIND.

[Riska]

Lichamelijke mishandeling gaat ook vaak gepaard met geestelijke mishandeling, want als je een kind voor rot slaat gaat dat meestal gepaard met woorden die er niet om liegen.
Daarnaast: een kind dat bewust door de ouder pijngedaan wordt, bouwt de gedachte op dat hij/zij kennelijk weinig of niets waard is en die ouders vast en zeker niet van hem/haar houden. Het groeit op in een zeer onveilige omgeving, hetgeen weer geestelijke/emotionele verwaarlozing met zich meebrengt.
Meestal kun je het een niet van het ander scheiden.
Het enige is dat bepaalde vormen van mishandeling beter te 'bewijzen' zijn en dat iedereen het erover eens is dat lichamelijke mishandeling uit den boze is.
Emotionele/geestelijke mishandeling is veel verborgener en geniepiger, want als een ouder al zegt dat je niet deugt, etc. etc. dan moet dat toch wel waar zijn...

Natuurlijk is praten met een kind altijd beter dan wat ook.