Depressiviteit genetisch bepaald?

[Rock-G]

Dat bepaalde mensen minder stabiel zijn dan de ander is bekend.
Toch vraag ik me af hoe het nou toch komt dat de één nog nooit een psycholoog heeft gezien, en de ander de zieleknijper bijna als familielid kan beschouwen.

Ben van m'n 14e tot mn 17e onder psychologische behandeling geweest, heb op een jongerenafdeling c.q school van Eleos gezeten, heb ook 3 jaar pillen geslikt (voor degene die daar geinteresseert in zijn ; ik weet niet meer hoe die krengen heetten) ...ben nu 19 en heb woensdag weer een afspraak met een psychiater. Dat deze mensen geen wonderen kunnen verrichten weet ik nu, maar ik ben zo bang dat ik er nooit meer vanaf kom. Dat ik mn hele leven al ellende/ellendige mensen aantrek is toch niet mijn schuld? Iedere keer als ik denk m'n leven op orde te hebben is er weer een punt dat ik de ondertussen overbekende opmerking ' zeg..zou je es niet met iemand gaan praten?' krijg. Ik vroeg me daarom af of depressie een genetisch bepaald iets is. Wat is jullie mening?

[muiz]

Hebben je ouders er ook last van dan?
Ik neem aan dat dat niet zo simpel vast te stellen is. In sommige gevallen is het wellicht erfelijk, maar in veel gevallen ook niet.

Zou het misschien kunnen dat je persoonlijkheid gewoon afwijkt van wat andere mensen 'normaal' noemen? Heb je er zelf ook echt last van? of zijn het meer de mensen om je heen die er moeite mee hebben?

[essieee]

Ha Rock-G


Herkenbaar verhaal. Hier mijn reactie.
Ik geloof inderdaad dat depressiviteit genetisch bepaald is, schijnt ook voor een groot gedeelte bewezen te zijn. Maar of je het dan ook wordt hangt af van de omgevingsfactoren. Is met bijv. Kanker ook zo.
Dus niet bij iedereen bij wie het gen in zich heeft, krijgt niet per defintie een deppressie.

Toch vraag ik me af hoe het nou toch komt dat de één nog nooit een psycholoog heeft gezien, en de ander de zieleknijper bijna als familielid kan beschouwen.

Nou, ja....er zijn mensen die hangen in de ontkenning.....
Waarom zijn er zovelen die een oncoloog, chirurg, huisarts of dominee als bijna familie lid hebben? Ik herken je frustratie wel hoor, ik ben er ook kind aan huis geweest !

maar ik ben zo bang dat ik er nooit meer vanaf kom. Dat ik mn hele leven al ellende/ellendige mensen aantrek is toch niet mijn schuld? Iedere keer als ik denk m'n leven op orde te hebben is er weer een punt dat ik de ondertussen overbekende opmerking ' zeg

FF een bemoediging; ik bezocht de eerst psych toen ik 8 was, ben 2 jaar opgenomen geweest en kan nu eindelijk zeggen dat ik weer leven kan.....
Ik lees ook zo tussen de regels (denk ik ) dat je behoorlijk wanhopig en gefrustreerd bent, ik zou je willen zeggen dat het helelmaal goed komt...weet ik niet en ik denk dat je altijd op dit vlak extra kwetsbaar zult zijn maar dat je er op een gegeven moment wel mee leert omgaan!!!

Ik zou nog veel meer willen tikken maar hou het hier bij....
Als ik helpen kan....

[Pauline]

ik zat eigelijk gelijk te denken aan het boek 'leven in je leven' van young.
dit is een boek over schema's, valkuilen cirkeltjes waar je in vast loopt.
en met tips hoe je die kan verbreken.
als ik jou verhaal zo lees dan denk ik dat je zo'n cirkeltje hebt omdat het een tijdje goed gaat, en dan krijg je toch weer zo'n opmerking.

lees dat boek eens.
Plien

[Rock-G]

Allereerst dank voor alle reacties. Zal op een paar post even ingaan.

Hebben je ouders er ook last van dan?
Ik neem aan dat dat niet zo simpel vast te stellen is. In sommige gevallen is het wellicht erfelijk, maar in veel gevallen ook niet.

Mijn vader is overleden, met mijn moeder heb ik geen contact meer, maar het zou kunnen dat die ook depressie gevoelig is. Door netzogoed een hoogst onplezierig leven is ze een ijskoud mens geworden, misschien is dat de ontkenning van depressie.

Zou het misschien kunnen dat je persoonlijkheid gewoon afwijkt van wat andere mensen 'normaal' noemen?

Dat in ieder geval ja. Heb een zogenoemde 'P-V cliff' wat simpel gezegd inhoudt dat mn linker en rechter hersenhelft 2 totaal verschillende IQ's hebben, wat soms voor wonderlijke situatie zorgt. Heb daarnaast PDD-Nos, Bdd, en enkele symptomen van Borderline. En daar zal ik toch mee moeten leven.

FF een bemoediging; ik bezocht de eerst psych toen ik 8 was, ben 2 jaar opgenomen geweest en kan nu eindelijk zeggen dat ik weer leven kan.....
Ik lees ook zo tussen de regels (denk ik ) dat je behoorlijk wanhopig en gefrustreerd bent, ik zou je willen zeggen dat het helelmaal goed komt...weet ik niet en ik denk dat je altijd op dit vlak extra kwetsbaar zult zijn maar dat je er op een gegeven moment wel mee leert omgaan!!!

Ik zou nog veel meer willen tikken maar hou het hier bij....
Als ik helpen kan....

Dank Essieee

[ezri]

Interessante vraag: in hoeverre is depressiviteit genetisch bepaald.

Ik weet helaas niet het complete antwoord.

Een collega van me is heel lang depressief geweest en bij haar in haar family komt dat vaker voor. Zij vond het een verademing te weten dat het genetisch bepaald is, als de oorzaak van depressiviteit uitsluitend bij jezelf zou liggen, zou dat nog een stuk ingewikkelder zijn.

Het kan dus ook je situatie relativeren.

[Rock-G]

Het kan dus ook je situatie relativeren.

Relativeren wordt tijdens een depressie helaas flink lastig.
Maar het kan idd een verademing zijn ja..daarom vroeg ik ook eigenlijk

[essieee]

Het kan dus ook je situatie relativeren.

Relativeren wordt tijdens een depressie helaas flink lastig.
Maar het kan idd een verademing zijn ja..daarom vroeg ik ook eigenlijk

Inderdaad, relativeren doe je pas achteraf !

[ezri]

Het kan dus ook je situatie relativeren.

Relativeren wordt tijdens een depressie helaas flink lastig.
Maar het kan idd een verademing zijn ja..daarom vroeg ik ook eigenlijk

Ja, als je er middenin zit, wordt dat moeilijk.

Maar voor mij was het nieuw dat zoiets ook je situatie kan relativeren. En dat wilde ik even kwijt.

[Jerryman]

*inactive*

[evelien87]

Ik denk depressiviteit niet helemaal genetisch is bepaald, omdat je ook door je omgeving je minder gaat voelen. Elke dag voel je je wat slechter en steeds stapje slechter, door dat je geen vrienden/vriendinnen hebt, geen goede band met je ouders ect. Doordat je dan niemand hebt om je heen waar je een schouderklopje van krijgt als je het moeilijk hebt of je iets moeilijks hebt verricht.

Ik denk wel dat je wel weer van een depressie af kunt komen, door contact te zoeken met God. Bidden en bijbellezen. Eventueel schrijf gedichten als je je goed en minder goed voelt. Voel je je minder goed lees dan de gedichten door wanneer je je goed voelde.
En het belangrijkste van depressie is dat je je niet stil houdt, maar er met iemand over gaat praten. Want als je je stil houdt, krop je het op, en anderen in je omgeving kunnen niet zien wat er in je hoofd aan de hand is. Praat erover met vriend/vriendin, 1 van je ouders, dominee, ouderling, diaken en anders via maatschappelijk werk en als je jonger als 18 bent via bureau Jeugdzorg.

[Rock-G]

En het belangrijkste van depressie is dat je je niet stil houdt, maar er met iemand over gaat praten. Want als je je stil houdt, krop je het op, en anderen in je omgeving kunnen niet zien wat er in je hoofd aan de hand is. Praat erover met vriend/vriendin, 1 van je ouders, dominee, ouderling, diaken en anders via maatschappelijk werk en als je jonger als 18 bent via bureau Jeugdzorg.

Dat was m'n punt dus een beetje.Dat ik m'n hele leven aan die mensen vast kan zitten. Ben ondertussen bij die mevrouw van Emergis geweest, heel aardig enzo, maar het ziet er naar uit dat ik die nog wel een jaar ga zien..dat bedoel ik nou

[Cisca]

Rock-G, zo te zien heb je al heel wat meegemaakt, wat best de oorzaak van je depressie zou kunnen zijn, ik denk niet, dat het altijd genetisch bepaald hoeft te zijn, omdat ik zelf een moeilijke depressieve periode heb meegemaakt, terwijl het in m'n familie nagenoeg niet voor komt.
Wel heb ik veel ellende en narigheid meegemaakt, wat de depressivieit dus veroorzaakte.
Het heeft jaren gekost, voor ik weer mezelf, en gelukkig was, dat lijkt veel, ik begrijp wel, dat je daar nu tegenop ziet, maar het is het dubbel en dwars waard.
Je bent nog jong, en hebt het leven nog voor je, dan kun je beter nu doorzetten, wel een moeilijke periode, die veel doorzettingsvermogen vraagt, maar, later zul je blij zijn, dat je het gedaan hebt, en een fijn leven kunt leiden.

[18293]

Ik ben ervan overtuigd dat het niet genetisch bepaald is!

Tuurlijk heb je bepaalde vormen die daar wel aan liggen ik weet niet hoe het heet maar het heeft met de maanstand te maken mijn vader heeft er soms een beetje last van. (ik soms ook)

Maar ga eens terug in je leven,
Hoe komt die depresiviteit er?
Dat komt (bijna) altijd door de omstandigheden die je meegemaakt heb.
Hoe komt het dat een pshygiator kan helpen bij depresiviteit?
Hij kan niet jouw DNA veranderen ook niet jouw van de depresviteit afhelpen, dat moet je echt zelf doen! Daarom moet je eraan blijven werken en altijd er tegen verzetten want je gaat er really verrot aan. als je maar altijd in die put blijft zitten (spreekt uit ervaring). Het is zwaar maar als je er elke dag aan werkt gaat het vanzelf beter en uiteraard moet je niet negatief zijn (ook daaraan kan je zo werken).

Kortom door eraan te werken kan je veranderen dat lukt met DNA zo niet.
Want hoe hard je er ook aan werkt je been wordt niet 10 cm langer. dat is nog niemand gelukt! maar het lukt wel met negatieviteit en depresiviteit.

Er zijn inderdaad wel tabletten voor maar die onderdrukken alleen maar bepaalde stoffen in je lichaam zodat je anders reageert maar ze genezen niets! want dat zit in je hoofd!

Nu wil ik absoluut niet zeggen dat de starter van dit topic er niet aan werkt. Ook ik heb van alles meegemaakt vroeger en daarom heb ik dubbel respect voor die jongen en weet ik hoe moeilijk hij het kan hebben, maar één ding weet ik wel dat hij eraan kan werken en dat moet hij echt doen want anders gaat hij (hard gezegd) naar de klote!

Izak,

[Rock-G]

Dank voor je bezorgtheid Izak. Ik vroeg me af of het genetisch bepaald zou kunnen zijn omdat het iedere keer terug komt, en ik zie het ook met andere mensen..ze vechten..en ze verliezen..iedere keer weer.
Dat gevoel bedoel ik. Mijn vader overlijdt, en beloof mezelf nooit meer te zullen lachen. Dat heb ik 3 jaar lang ook niet gedaan. In mijn kledingkast hing alleen zwarte kleding. Maar een meisje heeft me weer aan het lachen gekregen..liet zien dat het leven niet alleen kommer en kwel is.
Onvoorstelbare ruzie met mijn familie (vooral mn 'moeder') ..ze sleepte me er doorheen....
Drie weken geleden heeft ze me verlaten. Na 4 jaar. We hadden alles op orde. We woonden sinds kort samen, alles ging zoals het hoorde, maar ik ging 'te snel' voor haar. Geen vader meer, geen familie meer, geen vriendin meer..ik leef nu voor m'n werk. Dan helpen pilletjes niet, echt niet. Dan kan een psychiater zeggen dat er nog miljoenen andere meiden op de wereld zijn..dan kan ze zeggen dat mijn familie het over 10 jaar allemaal vergeten is : je zit dan in-de-put. En mensen om mij heen zie ik lachen, plezier maken, een goed leven hebben ..en ik kan gewoon niet van álles mezelf de schuld geven, dus misschien is het wel simpelweg genetisch bepaald.