Twijfel in een relatie

[Claire]

praat erover tegen elkaar, echt als je je twijfels uitpraat zijn ze vaak alweer een stuk minder.

[Claire]

Ik denk dat je ook wel twijfel in een relatie kunt hebben zonder ruzie... Sommige mensen maken gewoon bijna nooit ruzie, dat maakt sowieso uit. Ik denk dat ook heel belangrijk is of je elkaar uberhaupt aanvoelt en begrijpt, niveauverschil zie ik dan ook vaak als iets fataals in een verkering...

Inderdaad, mijn vriend heeft een hele poos getwijfeld, maar wij hebben gewoon nog nooit ruzie gehad. Hij is helemaal geen ruziezoeker dat ligt niet in zijn aard, en ik ben ook niet op ruzie uit!

We houden het nu al 8.5 maand uit zonder ruzie!!!

[Lalage]

Wij hebben donderdag 33 maanden
maar wel af en toe een ruzietje, we botsen soms weleens. Maar dan maken we het ook lekker weer goed

[muis]

Twijfel....
Tja.. Ik moet zeggen dat ik er nooit echt last van heb gehad. Ik heb weleens getwijfeld, maar als ik voor onze relatie bad en God vroeg wat Zijn wil was, dan werd ik weer overspoeld met verliefdheid voor mijn vriend. En dat was voor mij antwoord genoeg.
Ook zijn we allebei heel erg naar elkaar toegegroeid. Ik ben veel rustiger geworden en mijn vriend is opener geworden. Dat heeft onze relatie erg goed gedaan. En ruzie was er nooit bij. Het liep allemaal goed, ondanks mijn twijfels die ik wel eens had. Maar ik hield heel veel van hem en dat was voor mij het belangrijkste.
Tot nu toe. We hebben een relatie van 3,5 jaar. De verliefde gevoelens worden steeds minder, maar dat niet alleen, ook het 'houden van' wordt steeds minder.
Ik ga steeds meer de verschillen in ons zien en begin me er aan te ergeren. Ik heb bijvoorbeeld een hoger niveau als mijn vriend. Ik weet dat ik me daarom moet aanpassen aan zijn niveau, omdat dat andersom niet gaat. Op zich niet zo erg, maar een diepgaand gesprek voeren, waarbij we op één lijn zitten is onmogelijk. En dat kan ik met anderen wel, waardoor ik het bij mijn vriend steeds meer ga missen.
Ook zijn er met mijn vriend geen afspraken te maken. Op het moment dat ik met hem iets wil afspreken, dan begrijpt hij me helemaal en stemt hij met de afspraak in, maar uiteindelijk blijkt later dat hij zich helemaal niet aan de afspraak houdt. En als ik hem daar op aanspreek, dan kapt hij boos het gesprek af.
Hierdoor ontstaat steeds meer verwijdering. En ik ben nu op een punt gekomen dat ik echt twijfel of ik nog verder wil met mijn vriend.
Hij weet ook van mijn twijfel, maar praat er over heen en doet alsof er geen twijfel is.
Ik vind het echt heel moeilijk, want ik kan me een leven zonder hem niet meer indenken, maar als ik er aan denk dat ik de rest van mijn leven met hem moet delen, dan zie ik dat eigenlijk helemaal niet zitten. Iig niet als het dan gaat zoals het nu gaat. En aangezien ik met hem geen afspraken kan maken, hem niet kan corrigeren, ben ik bang dat het later echt niet zal veranderen.
Maar mijn leven is al zo verweven met die van mijn vriend dat ik er echt niet zomaar een punt achter kan zetten.
En ik wil heel graag doen wat God wil. Ik durf niet zomaar mijn relatie te verbreken als ik niet weet of God er achter staat en wat Hij met mijn leven wil. Want ik zie Gods leiding wel heel duidelijk in onze relatie. En mijn vriend is wel in veel opzichten positief veranderd, sinds we een relatie hebben en daarin zie ik ook Gods hand. Maar aan de andere kant denk ik: Tot hoever gaat je eigen verantwoording?

[knufgup]

wow men... 3,5 jaar is wel lang....
maar als je een toekomst samen niet ziet zitten, dan is een relatie toch überhaupt geen optie? Je moet toch juist met verlangen naar de toekomst kunnen kijken? En juist een goed gesprek lijkt me de kern van een relatie, als je dat niet samen kunt hebben, wat blijft er dan over....?

[muis]

wow men... 3,5 jaar is wel lang....
maar als je een toekomst samen niet ziet zitten, dan is een relatie toch überhaupt geen optie? Je moet toch juist met verlangen naar de toekomst kunnen kijken? En juist een goed gesprek lijkt me de kern van een relatie, als je dat niet samen kunt hebben, wat blijft er dan over....?

Daar heb je op zich gelijk in en daarom vind ik het ook juist zo moeilijk.
Maar aan de andere kant durf ik onze relatie niet te verbreken als ik niet weet wat God van ons/ mij wil. Als Hij met ons meegaat de toekomst in, hoe moeilijk die dan ook zal zijn, dan geloof ik toch dat het goed is en goed komt.
Door onze relatie blijft mijn vriend iig ook nog met het geloof in aanraking. Als het uit gaat, dan weet ik zeker dat hij het geloof de rug toekeert. Hij gaat nu namelijk ook naar de kerk en catechisatie enzo voor mij, maar ik hoop dat dat ooit eens zal veranderen en dat hij het voor God zal doen. Ik weet wel, dat dit niet van onze relatie afhangt, maar toch blijft hij nu iig Gods Woord horen. En ik hoop gewoon heel erg, dat God mij wil gebruiken om mijn vriend bij God te brengen.

[joris]

muis

Hij weet ook van mijn twijfel, maar praat er over heen en doet alsof er geen twijfel is.
Ik vind het echt heel moeilijk, want ik kan me een leven zonder hem niet meer indenken, maar als ik er aan denk dat ik de rest van mijn leven met hem moet delen, dan zie ik dat eigenlijk helemaal niet zitten. Iig niet als het dan gaat zoals het nu gaat. En aangezien ik met hem geen afspraken kan maken, hem niet kan corrigeren, ben ik bang dat het later echt niet zal veranderen.

moeilijk verhaal. Heb je het boek 'vijf talen van liefde'al eens samen gelezen? waardevol vond ik zelf om die met mijn vriendin door te nemen.
pas op he, dat je je vriend niet alleen wilt veranderen. weet hij ook wat je juist zo tof aan hem vindt? je kan niet zonder hem, dus is er iets wat hij je wel geeft. Is het mogelijk dat jij iets verandert inplaats van dat hij moet veranderen?
Vrouwen die mannen willen veranderen zijn bedreigend voor mannen. Ik wil gewoon mij zelf kunnen zijn. tuurlijk wil ik rekening houden met irritaties en wil ik mijn foute dingen veranderen. Maar mijn vriendin moet niet vergeten dat ik mijzelf ben . En ik nooit hetzelfde zal worden als zij.

[knufgup]

Vrouwen die mannen willen veranderen zijn bedreigend voor mannen. Ik wil gewoon mij zelf kunnen zijn. tuurlijk wil ik rekening houden met irritaties en wil ik mijn foute dingen veranderen. Maar mijn vriendin moet niet vergeten dat ik mijzelf ben . En ik nooit hetzelfde zal worden als zij.

geldt van man naar vrouw even goed overigens...

[Lalage]

Mijn vriend irriteert zich vaak aan kleine dingen. Dan ga ik ook weleens denken van: kan ik daarmee leven. Maar niemand is perfect en communicatie is lastig. En dan zie ik dat m'n ouders dezelfde maffe ruzietjes hebben als wij en dan moet ik daar wel stiekem om lachen.

Om de vergelijking even te maken: ik moet me dus ook aanpassen aan mijn vriend, omdat hij zich aan dingen irriteert en daar kan hij gewoon nix aan doen (ook al vind ik het soms zwaar overdreven). Het is goed om je af te vragen hoe lang je dat volhoudt. Met niveauverschil is het misschien wel wat anders, omdat je bepaalde dingen niet kunt delen. Maar elk stel zal wel dingen hebben die de ander niet snapt. En dan is het belangrijk dat je wel ziet dat je vriend(in) die dingen wel belangrijk vindt en dat je wel luistert naar wat de ander te zeggen heeft.

Verder: dat boekje wat joris noemt heeft een vreselijk foute voorkant (althans in de versie die ik ken), maar ik heb er al veel goeds over gehoord.

[Evelien]

tja heb nog geen ervaring in dit soort dingen.

[@mic]

Maar mijn leven is al zo verweven met die van mijn vriend dat ik er echt niet zomaar een punt achter kan zetten.
En ik wil heel graag doen wat God wil. Ik durf niet zomaar mijn relatie te verbreken als ik niet weet of God er achter staat en wat Hij met mijn leven wil. Want ik zie Gods leiding wel heel duidelijk in onze relatie. En mijn vriend is wel in veel opzichten positief veranderd, sinds we een relatie hebben en daarin zie ik ook Gods hand. Maar aan de andere kant denk ik: Tot hoever gaat je eigen verantwoording?

Jij hoeft en kunt je vriend niet bekeren , dat is juist Gods werk. En je weet niet hoe Hij dat wil doen. Wieweet komt hij juist als je het uit maakt wel zo in de put dat hij daardoor God nog veel meer gaat zoeken. (niet dat je het daarom uit moet maken natuurlijk ). Je schrijft dat hij meegaat vanwege jou, en niet vanwege God. Hoe is dan de relatie met jullie drie-en? Zou je op deze voet verder willen? Om te denken iemand wel te kunnen bekeren in een relatie is redelijk naief, want daar is geen enkele garantie voor. En zou je dan nog steeds met je vriend kunnen leven? En zou dat nog steeds Gods wil zijn?

Deze post niet veroordelend opvatten, maar dat zijn gewoon wat vragen die ik dan zou hebben. Maar misschien zie ik het allemaal wat te negatief.

[muis]

moeilijk verhaal. Heb je het boek 'vijf talen van liefde'al eens samen gelezen? waardevol vond ik zelf om die met mijn vriendin door te nemen.

Nee, ik ken het boek niet, maar ik moet zo toch de richting van de boekwinkel op, dus ik zal eens kijken.

pas op he, dat je je vriend niet alleen wilt veranderen. weet hij ook wat je juist zo tof aan hem vindt? je kan niet zonder hem, dus is er iets wat hij je wel geeft. Is het mogelijk dat jij iets verandert inplaats van dat hij moet veranderen?

Hij weet wat ik tof aan hem VOND. Hij geeft nu totaal geen meerwaarde meer aan mijn leven. Eerder afbreuk. Want je vraagt of het mogelijk is dat ik IETS verander, ipv hij, maar het probleem ligt ook wel voor een gedeelte juist hier. Want ik ben al heel veel veranderd voor hem. En als er iets tussen ons is, dan ben ik altijd degene die als eerst zijn excuses aanbiedt voor m'n gedrag terwijl hij juist vaak nog veel fouter is. En als hij wil dat ik me aanpas, dan pas ik me aan, alleen maar om het hem naar de zin te maken. Hierdoor zie ik ook dat er steeds meer van mijzelf verdwijnt en dat maakt me bang, als ik zie dat ik niet meer mijzelf kan zijn in onze relatie.
Je stelt dat ik niet zonder hem kan, dus dat er iets is wat hij me wel geeft. Ik denk dat het vooral zo is, dat ik kijk naar hoe goed het allemaal geweest is tussen ons en ik hoop dat dat weer terug komt. En verder kan ik gewoon niet zonder hem, omdat ik me een leven zonder hem niet voor kan stellen. Maar misschien blijkt als onze relatie over zou zijn, dat ik juist heel goed zonder hem kan. Het is denk ik de angst voor het onbekende, het weer alleen zijn, waarom ik niet zonder hem wil.

Vrouwen die mannen willen veranderen zijn bedreigend voor mannen. Ik wil gewoon mij zelf kunnen zijn. tuurlijk wil ik rekening houden met irritaties en wil ik mijn foute dingen veranderen. Maar mijn vriendin moet niet vergeten dat ik mijzelf ben . En ik nooit hetzelfde zal worden als zij.

Ik verwacht niet van hem dat hij hetzelfde zal worden als mij. Ik verwacht alleen van hem, dat hij respect voor me heeft en zich aan gemaakte afspraken houdt. Verder heeft hij helemaal zijn eigen leven, want we zien elkaar alleen in de weekenden, dus verder kan hij zijn leven inrichten hoe hij dat wil. Is dat nou zo onoverkomelijk wat ik van hem vraag?

[muis]

Maar mijn leven is al zo verweven met die van mijn vriend dat ik er echt niet zomaar een punt achter kan zetten.
En ik wil heel graag doen wat God wil. Ik durf niet zomaar mijn relatie te verbreken als ik niet weet of God er achter staat en wat Hij met mijn leven wil. Want ik zie Gods leiding wel heel duidelijk in onze relatie. En mijn vriend is wel in veel opzichten positief veranderd, sinds we een relatie hebben en daarin zie ik ook Gods hand. Maar aan de andere kant denk ik: Tot hoever gaat je eigen verantwoording?

Jij hoeft en kunt je vriend niet bekeren , dat is juist Gods werk. En je weet niet hoe Hij dat wil doen. Wieweet komt hij juist als je het uit maakt wel zo in de put dat hij daardoor God nog veel meer gaat zoeken. (niet dat je het daarom uit moet maken natuurlijk ). Je schrijft dat hij meegaat vanwege jou, en niet vanwege God. Hoe is dan de relatie met jullie drie-en? Zou je op deze voet verder willen? Om te denken iemand wel te kunnen bekeren in een relatie is redelijk naief, want daar is geen enkele garantie voor. En zou je dan nog steeds met je vriend kunnen leven? En zou dat nog steeds Gods wil zijn?

Deze post niet veroordelend opvatten, maar dat zijn gewoon wat vragen die ik dan zou hebben. Maar misschien zie ik het allemaal wat te negatief.

Ik weet wel dat ik mijn vriend niet kan bekeren. Gelukkig ook maar, want dat laat ik liever gewoon aan God over. Maar ik weet wel dat mijn vriend liever niets met het geloof te maken wil hebben. Hij weet niet eens of hij wel bekeerd wil worden. En daardoor voel ik me zo wanhopig. Want het is het belangrijkste in je leven, wat hij nu dus aan de kant schuift! En daarom wil ik hem niet loslaten. Want door onze relatie, blijft hij toch steeds van God horen en hoop ik dat God dat wil zegenen en mijn vriend wil bekeren.
Hoe de relatie tussen ons drie-en is; die is heel slecht. We bidden nooit (meer) samen. Wel lezen we af en toe samen de Bijbel en dan leg ik uit wat het allemaal betekent, want de Bijbel is net Russisch voor hem. Ook praat ik wel met hem over mijn persoonlijke relatie met God, maar dat trekt hij in twijfel. Maar nu ik dit opschrijf, zie ik toch dat er eigenlijk helemaal geen 3-relatie is. Want we praten wel samen OVER God, maar niet samen MET God.
Op je vraag of ik zo verder zou willen, zeg ik aan de ene kant nee. Ik zou zo graag willen dat we op geestelijk gebied dichter bij elkaar zouden staan. Maar aan de andere kant denk ik, mijn vriend is voor God niet minder als ik. God houdt net zo veel van hem als van mij. En wie ben ik om te zeggen, dat ik persé een vriend wil die op dezelfde golflengte zit, qua geloof als ik.
Het was voor mij iets anders geweest, als deze kloof er altijd al was, maar ik moet zeggen, dat ik me ook nooit in het geloof interesseerde. Ik ging altijd wel naar de kerk enzo, maar het geloof leefde niet voor mij. Pas sinds een paar maanden, mag ik weten een kind van God te zijn en daardoor is mijn leven heel erg veranderd, en loop ik tegen heel veel dingen aan in onze relatie, die gewoon moeten veranderen. Maar ik kan moeilijk van m'n vriend verwachten dat hij zich nu opeens helemaal aanpast aan mij, want dat zou voor hem geen leven zijn. Daarom doe ik nu al weer water bij de wijn en doe sommige dingen die ik eigenlijk vanwege het geloof liever niet zou doen. En dat voelt voor mij zo ontzettend fout, want ik wil mijn vriend niet boven God stellen, maar het is ook onmogelijk om van mijn vriend te verlangen dat hij zich aan mijn geloof aanpast.

[Lalage]

Maar jij moet wel heel hard gaan bidden muisje... Als het kan, moet je hier eens irl met iemand over praten. En anders zijn er wel mensen op refoweb waarmee je een goed gesprek kunt hebben.

[lampje99]

Mijn vriend heeft een korte tijd geleden te horen gekregen dat hij kanker heeft.
Daarvoor leefde we allebei met twijfel want we gingen alleen maar samen uit en naar kroegen.
En we waren nooit samen en praten bijna nooit dus leefden we langs elkaar op.
We wisten eigenlijk niet zoveel van elkaar.
Maar nu we dit weten, het is misschien gods zege, zijn we veel dichter bij mekaar gekomen en weten we ook dat we van elkaar houden.
We zijn veel meer gaan nadenken over het leven en zien ook dat de weg die wij bewandelde niet kon.
En door dit alles is de twijfel weg en steunen we elkaar door dik en dun.