Berichtdoor alex leusink » 28 apr 2005 11:23
Ik lees hier veel dat mensen teleurgesteld zijn in de reformatorische kerken, of zo je wilt de ultra rechtsen, de bevindelijken, de zwaren. ( En misschien zeg je stiekem de zwarte kousen kerken)
Dat je teleurgesteld bent in de eenheid, okee, dat ben ik ook. Ik ben dan ook iemand die vind dat dat wat samen hoort, ook samen moet gaan.
Ik wil wel graag een tegenreactie geven op velen van jullie. De meesten geven af op de kerken in hun openbaringsvorm naar buiten als zijnde een nest met onbekeerde traditievolgelingen. In al die reacties voel ik dat die kerken nog niet zo slecht zouden zijn als ze iedereen zalig zouden spreken, en tegelijkertijd al hun tradities overboord zouden gooien.
Ik denk dat dat niet juist is. Want dat maakt het de kerk niet. Ik ben zelf lid van een van die kerken, dus ik weet wel waar ik over praat. In de meeste van die prediking worden allerlei standen van het geestelijk leven aan de hand van voorbeelden genoemd. Echter, geen enkele dominee heb ik nog horen zeggen dat aan de hand van die voorbeelden het eigen geestelijk leven getoetst moet worden. Men dringt wel aan op de zekerheid van het geloof. En die is ook moeilijk, als we op onszelf zien. De onzekerheid wordt volledig weggenomen als de zondaar op Christus ziet. Dat is Evangelie, dat is de meest rijke boodschap voor arme zondaren!
Vaak voel ik meer antipathie en irritatie in de reacties van zij die menen om de Kerk altijd te moeten bekritiseren, dan liefde en gebed. Is het ook onze schuld al geworden dat het geestelijk in (kerkelijk) Nederland veel te wensen overlaat, of denken we dat de Heere ons aangesteld heeft als zijn plaatsvervangende rechters op aarde?
Samengevat: als je kritiek hebt, die er altijd kan zijn , omdat de kerk altijd een samenkomst van MENSEN is, leg het dan voor de Heere neer, in de wetenschap dat Hij weet wat maaksel wij zijn, gedachtig zijnde dat wij stof zijn, maar dat Hij machtig is.
Hardere aanpak wildplassers: Dweilen met de kraan open!