negatief zelfbeeld --> hoe en wat?

[Raido]

Is niks rottigs, wie zijn vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief, dat zegt niks over zelfliefde als je geen vrouw hebt het constateerd alleen een fout

[Mariamagdalena]

Ik heb mijn haar vrijdag blondgeverfd, en ik moet zeggen dat het mijn zelfbeeld behoorlijk heeft veranderd, in positieve zin. Het is nu blond met lichtrood gemengd, onbedoeld geheel modieus. Het moest nl blond worden, maar omdat ik er een keer een roodtint in had geverfd (zwartkersenrood) krijg je dat er moeilijk uit.
Maar, ik krijg zeer positieve reacties. Het voelt alleen een beetje touwerig aan

Wat ik er mee wil zeggen, is, dat een andere kop af en toe wel meewerkt aan je zelfbeeld, dan hoef je niet telkens tegen dezelfde kop aan te kijken als je in de spiegel kijkt.

[paprikameisje2]

ik weet zeker dat een msen niet altijd alleen een positief zelfbeeld kan hebben. Ik sat tot mijn grote verwondering en dankbaarheid positief in het leven. Een afwijzing van een sollicitaitie kan dat zeker groot end usdagnig veranderen. Dat zijn dus dingen die ik erg moielijk vind.

Het is dan weer de kunst om zo snel mogeljk uit die cirkel te komen, van ik kan et niet, dus durf ik et niet, ik kan niks, ik ben waardeloos.... etc....

Vaak is het dankzij andere personen die dan zeggen, waar ben je mee bezig, draai die knop eens weer om, kijk eens wat je allmeaal hebt, naast al di eongelukkige dingen. Ik leef nog, trwijl ik dat ech tniet verdien etc etc. T blijft denk ik altlijd een heen en weer gaan...

[Anglia]

Zo, dit is nog eens een goeie topic! Daar zijn er meer van natuurlijk, maar ik ben hier echt heel blij mee, om allemaal ervaringen te lezen van mensen die net als ik een negatief zelfbeeld hebben.

Bij mij hangt het heel erg samen met perfectionisme. Dat uit zich niet direct in alles perfect willen doen, eigenlijk ben ik best wel een chaoot, af en toe. Het zit meer in mijn denken, aan het einde van de dag en ook tussendoor ga ik echt alles tot in detail na of ik niet iets fout gedaan heb. Vooral op het sociale vlak, hoe ben ik met mensen omgegaan, heb ik ze pijn gedaan, heb ik niets verkeerd gezegd, enzovoorts. Dus ik denk dat ik mezelf niet echt accepteer hoe ik ben, maar dat ben ik nu wel een beetje aan het leren geloof ik... Wat bij mij heel erg helpt is om proberen spontaner te zijn, want dat zit niet zo in mij, maar je krijgt er zo veel voor terug als je hartelijk en meelevend naar anderen toe bent ook al is dat niet zo makkelijk als je een beetje een binnenvetter bent.

Wat ik bij anderen ook al gelezen heb is het issue van arrogantie. Ik voel mezelf vaak ook arrogant en het ergste is dat ik weet dat anderen dat ook vaak vinden van mij, dat is echt geen verzinsel van mezelf. Heeft ook weer te maken met mijn geslotenheid, beetje afstandelijk enzo, verder heb ik op de een of andere manier m'n stem tegen waardoor ik vaak heel erg hooghartig klink. Ik ben vaak heel bang voor trots, omdat dat weer tot arrogantie kan leiden maar de laatste tijd leer ik weer een beetje mezelf te waarderen. Ik ga daar echt niet voor in therapie, ik heb een heel goede vriendin waar ik echt alles aan kwijt kan en ze helpt me echt geweldig, dan gaan we samen een beetje mijn (en haar) psyche na, en kijken wat je dan eraan kunt doen.

Het is dus, denk ik, heel belangrijk hoe je jezelf opstelt naar anderen toe maar ik heb wel gemerkt hoeveel invloed mijn omgeving op mij heeft. Ik ben altijd erg bang voor kritiek, zenuwachtig bij presentaties enzo en bang om in het openbaar te spreken terwijl ik echt m'n mondje wel bij me heb. Maar sommige (negatieve) opmerkingen van jaren geleden blijven zo ontzettend hangen, ik liet vroeger echt over me heenlopen, nu trek ik me ook nog veel te veel aan maar ik laat het i.i.g. niet meer zo merken. Maar ik kreeg best vaak te horen dat ik, tsja hoe zeg je dat, dat ik anderen nadeed en alleen m'n mond open durfde te trekken als ik met anderen samen was. Ik weet niet hoe ik dat precies moet uitleggen. Maar i.i.g. kreeg ik daardoor het idee dat ik een karakterloos typetje was wat inderdaad maar een meelopertje was. Nu weet ik dat dat absoluut niet zo is, misschien toen wel een beetje maar ja dat heb je wel vaker in de puberteit, maar ik krijg soms zelfs het compliment dat ik echt een karaktervolle meid ben, daar word ik dan echt ongelooflijk blij van.

Ik ga niet proberen om van mijn negatieve zelfbeeld af te komen, wel om er niet te veel op te letten. Het zit voornamelijk in mijn karakter en ik denk dat je daar toch mee moet leren leven. Samen met God en alle toffe mensen om mij heen moet dat lukken.

Aargh wat een afschuwelijk lang stuk. Iedereen scrolt er vast heeeel snel doorheen omdat het veel te lang is en alleen maar over mij gaat.... Maar tis wel lekker om het even van je af te schrijven. Ik hoop dat dit topic nog even in leven blijft want een stukje herkenning helpt ook, gewoon weten dat je niet de enige bent. En nu ga ik weer aan het werk.

[Raido]

vooral dat laatste stukje doet het hem... Anglia, zuster in het positieve negadom! Ik ben ook een perfectionist op bepaalde gebieden en daardoor gaat het fout (in mijn ogen) terwijl andere vinden dat het goed ging.

[André]

Aargh wat een afschuwelijk lang stuk. Iedereen scrolt er vast heeeel snel doorheen omdat het veel te lang is en alleen maar over mij gaat....

Duidelijk te volgen en open verhaal vertel je hier, dit laatste stukje quote ik ff want weet je, voor een ander proberen te denken kost enorm veel energie.
Is btw wel een item wat bij de rest van je verhaal "past" hoor

[Anglia]

Anglia, zuster in het positieve negadom!

Dat klinkt als een klok! Net zoiets als Ridder in de orde van Oranje-Nassau .

[Anglia]

weet je, voor een ander proberen te denken kost enorm veel energie.

Ja en dat doe ik nou echt altijd... Heel fout I know.

[Voda]

Even een stukje uit "Leen mij je ogen" van Walter Trobisch. Omdat het toch niet wordt gedrukt op dit moment zullen ze dat bij Kok Voorhoeve Kampen niet erg vinden denk ik

CITAAT :

Niemand heeft zichzelf lief

Het is een vaststaand feit dat niemand geboren wordt met de bekwaamheid om zichzelf lief te hebben.
De Duitse psychotherapeut Dr. Guido Gröger, vat de bevindingen van de moderne psychologie met deze woorden samen:

Het schijnt een wijdverbreide mening te zijn dat iedereen zichzelf bemint en dat er niets anders nodig zou zijn dan de mensen voortdurend in herinnering te brengen dat zij elkaar moeten liefhebben.
Het is de taak van de theologen om uit te maken hoe het woord des Heren: ‘Bemin uw naaste als u zelf’ geïnterpreteerd moet worden: als een gebod, gevolgd door een constatering, dan wel als een dubbel gebod.
In beide gevallen kan de psycholoog alleen maar onderstrepen dat de mens geen eigenliefde is aangeboren.
Eigenliefde wordt óf verworven óf ze bestaat niet. Wie ze niet of onvoldoende verwerft, is in het geheel niet resp. slechts onvoldoende in staat anderen lief te hebben. Voor zo iemand zou hetzelfde waar zijn voor zijn relatie tot God.
Het staat vast dat de grondslag voor dit vermogen om zichzelf te accepteren gelegd wordt in de eerste kinderjaren. Maar even waar is het dat een volwassene, soms in geringer soms in ruimer mate, afhankelijk van de onderscheiden levenssituaties, bevestiging, de verzekering aanvaard te worden, nodig heeft.
Omdat deze bevestiging – speciaal in christelijke kringen– de mens vaak onthouden wordt, onstaat er een type christen dat plichtmatig liefheeft en daardoor niet alleen anderen maar ook zichzelf kwelt.
Niet zelden wordt men tot de keuze van het beroep bewogen door zulk een gebrek aan liefde. Men hoopt zijn eigen behoeften te bevredigen door die van anderen te bevredigen. Maar dat is een misrekening.
Van de andere kant schrijft de katholieke filosoof Romano Guardini in zijn essay De aanvaarding van jezelf: ‘De daad van zelfaanvaarding is de wortel van alle dingen. Ik moet het ermee eens zijn dat ik de eigenschappen heb, die ik heb. Ik moet het ermee eens zijn te leven binnen de beperkingen die mij gesteld zijn … De klaarheid en de moed van deze aanvaarding is de grondslag van al het bestaande.’
Wanneer beide beweringen juist zijn, wanneer enerzijds de zelfaanvaarding de grondslag van al het bestaande is en anderzijds niemand geboren wordt met het vermogen zichzelf te aanvaarden en lief te hebben, zien wij ons tegenover een werkelijke uitdaging geplaatst. Er wordt ons een enorme taak voorgelegd en ieder van ons dient zich af te vragen:
Heb ik mijzelf volledig en totaal aanvaard?
Met mijn gaven? Met mijn beperkingen? Met de risico’s die ik loop?
Heb ik mijn lot aanvaard ? Mijn geslacht ? Mijn sexualiteit ? Mijn leeftijd ?
Ben ik gelukkig met mijn huwelijk ? Met mijn kinderen ? Met mijn ouders ?
Stem ik in met mijn ongehuwd-zijn ? Ben ik tevreden met mijn economische situatie ? Met mijn gezondheidstoestand ? Met mijn uiterlijk ?
KORTOM - heb ik mijzelf lief ?

Einde citaat van bladzijde 8 en 9 in het boekje.

Met dank aan de technische dienst..

[frekje]

Aargh wat een afschuwelijk lang stuk. Iedereen scrolt er vast heeeel snel doorheen omdat het veel te lang is en alleen maar over mij gaat.... Maar tis wel lekker om het even van je af te schrijven. Ik hoop dat dit topic nog even in leven blijft want een stukje herkenning helpt ook, gewoon weten dat je niet de enige bent. En nu ga ik weer aan het werk.

Nou, ik iig niet, want ik herken vooral het laatste stukje wel een beetje. Van me afschrijven vind ik heerlijk als ik het ff niet meer weet.

[MissF]

Ik heb mijn haar vrijdag blondgeverfd, en ik moet zeggen dat het mijn zelfbeeld behoorlijk heeft veranderd, in positieve zin. Het is nu blond met lichtrood gemengd, onbedoeld geheel modieus. Het moest nl blond worden, maar omdat ik er een keer een roodtint in had geverfd (zwartkersenrood) krijg je dat er moeilijk uit.
Maar, ik krijg zeer positieve reacties. Het voelt alleen een beetje touwerig aan

Wat ik er mee wil zeggen, is, dat een andere kop af en toe wel meewerkt aan je zelfbeeld, dan hoef je niet telkens tegen dezelfde kop aan te kijken als je in de spiegel kijkt.

Hm...oke, ik verf mijn haar ook, maar mijn zelfbeeld veranderd daar helemaal niks aan hoor, gelukkig! Ik verf het alleen omdat ik mijn eigen kleurtje een beetje vaag vindt.
Maar mijn zelfbeeld zit diep in mij.
En ik kan wel eerlijk zeggen dat ik, vooral sinds ik God heb leren kennen, geen negatief zelfbeeld meer heb! Ik ben erin gaan geloven dat God mij echt neemt zoals ik ben. Met mijn uiterlijk, met mijn innerlijk.
Natuurlijk, als ik me net gedouched heb, mn haren een beetje normaal zitten en leuke kleren aan heb, voel ik me lekkerder dan wanneer ik net uit mijn bed kom, maar dat heeft niet met mijn zelfbeeld te maken.
Een negatief zelfbeeld heeft denk ik ook met je omgeving te maken. Als mensen om je heen steeds zeggen dat je niks bent, lelijk bent, dom bent, dan ga je dat geloven en is dat negatieve beeld er al snel, natuurlijk.
Daarom vind ik het zelf altijd superbelangrijk om altijd positief tegen iedereen aan te kijken en positief tegen iedereen te zijn. Niet steeds die negatieve dingen in iemand benadrukken enzo...

[paprikameisje2]

Ik denk zeker dat je niet de enige ben anglia. De topicstarter is daar denk ik ook wel van overtuigd (die ken ik nl). Ik herken me ook veel in jou. Vooral die contacten die liggen bij mij ook heel erg gevoelig. Ik ben wel iemand die best een beetje een babbel heeft als ik mensen goed ken en mij er fijn bij voel. Wat ik niet begrijp en wat mij het meest onzeker maak zijn de mensen die geen waardering terug geven op het moment dat je het wel kan gebruiken. En met die mensen bedoel ik dan mensen, die ikzelf ook heel veel gewaardeerd heb. Waarschijnlijk weten zij niet hoe ze er mee om moeten gaan ofzo. Ik weet het in ieder geval niet. Ik denk dat verleden wel een grote rol speelt. Ik ben erg bang om mensen te verliezen waar ik goed mee om kan gaan, vriendinnen bijvoorbeeld. Dan ga ik er op een krampachtige manier mee om, waardoor ik ze nog eerder kwijt raak. En dan begint die cirkel van negatiefheid weer… terwijl dat helemaal niet nodig hoeft te zijn.

Ik weet niet of ik het goed heb, daarom vraag ik het ook maar hier. Zou onzekerheid enzo ook te maken hebben met een negatief zelfbeeld? Kijk want als ik bijvoorbeeld iets moet doen waar ik een negatief gevoel bij heb, ben ik heel zenuwachtig en onzeker, terwijl ik het niet heb als ik bijvoorbeeld moet werken. (waar ik enorm wordt gewaardeerd) of is dat een één of andere gedachte?

Enne Voda!! Goed boek!!!

[frekje]

Mmm, zou het ook te maken kunnen hebben met egoïsme? Daardoor stoot jij juist mensen van je af, en daardoor ontstaat er een negatief zelfbeeld. Lijkt me erg moeilijk, maar probeer dan ook eens mensen op te zoeken die een beetje hetzelfde karakter hebben.

Maar ik geloof niet dat je alleen een negatief zelfbeeld kunt hebben als anderen je negatief vinden. Dat hoeft niet, je kunt het jezelf ook heel erg moeilijk maken...

Onzekerheid... tja, ik denk dat het er zeer veel mee te maken heeft. Als je negatief denkt, ga je twijfelen of het wel goed is wat je doet, en daarmee neemt natuurlijk de onzekerheid toe!

[Anglia]

Mmm, zou het ook te maken kunnen hebben met egoïsme? Daardoor stoot jij juist mensen van je af, en daardoor ontstaat er een negatief zelfbeeld. Lijkt me erg moeilijk, maar probeer dan ook eens mensen op te zoeken die een beetje hetzelfde karakter hebben.

Maar ik geloof niet dat je alleen een negatief zelfbeeld kunt hebben als anderen je negatief vinden. Dat hoeft niet, je kunt het jezelf ook heel erg moeilijk maken...

Onzekerheid... tja, ik denk dat het er zeer veel mee te maken heeft. Als je negatief denkt, ga je twijfelen of het wel goed is wat je doet, en daarmee neemt natuurlijk de onzekerheid toe!

Kijk, wat je zegt over egoïsme, dat denken heel veel mensen juist, dat je alleen maar aan jezelf denkt, je aanstelt en arrogant bent, zulk soort dingen. Doordat je zo'n negatief zelfbeeld heeft kun je bijv. heel veel gaan klagen over dingen waarvan je denkt dat het niet lukt, omdat je jezelf zo laag inschat dat je denkt dat het niet kan, klagen over je uiterlijk (komt denk ik minder vaak voor n.a.v. NZB) etc. De uitingen van het NZB zijn niet het NZB zelf.

Je zegt dat als je negatief denkt, je gaat twijfelen of het wel goed is wat je doet. Ik denk (zo ervaar ik het) dat het eerder andersom is: omdat je zo negatief over jezelf denkt, ga je twijfelen.

Goed ik heb nu ff geen tijd meer om uitgebreid te reageren, ik kom misschien later nog wel terug op dat van onzekerheid.

[paprikameisje2]

Egoïsme???

Dat snap ik niet als ik heel eerlijk ben. Ik denk juist dat je bang bent dat een ander zich egoïstisch gaat gedragen en dat ik dan helemaal niks meer heb. Ik kan er zo één twee drie geen egoïsme uithalen. Misschien komt het wel zo over, dat ik bang ben om iemand kwijt te raken, maar dat is niet vanuit egoïsme.

Ik bedoelde het denk ik anders (k vind erg moeilijk gedachten om te zetten in woorden). Ik bedoelde dat niet anderen mij negatief vinden. Maar ik denk dat anderen dat zo vinden. Ik ga denken voor een ander, terwijl ik niet kan denken wat een ander denkt… (erg ingewikkeld beschreven)

Ehm… Ik heb al een aantal keren gelezen dat wanneer mensen hier beschrijven dat ze God hebben leren kennen, geen negatief zelfbeeld meer hebben. Ik vind dat erg mooi. Mijn vraag is dan… Dus ik heb een negatief zelfbeeld en ken God dus niet? Of ligt dit gewoon per mens verschillend?