In de kerk zingen we ze nogal eens, wraakpsalmen, de mensen weten niet wat ze zingen en de organist weet niet wat hij speelt, hij doet er nog even een trompet en een bazuin bij en dan:
"Wie ver van U de weelde zoekt,
vergaat eerlang en wordt vervloekt.
Gij roeit hen uit, die afhoereren
en U den trotsen nek toekeren." (ps73:14)
of psalm 68:1
"De HEER' zal opstaan tot den strijd,
Hij zal Zijn haters wijd en zijd,
verjaagd, verstrooid, doen zuchten.
Hoe trots Zijn vijand wezen moog'
hij zal voor Zijn ontzaglijk oog
al sidderende vluchten.
(En dan met een flinke haal, volume maken)
Gij zult hen, daar G'in glans verschijnt,
als rook en damp, die ras verdwijnt,
verdrijven en doen dolen.
't Goddloze volk wordt haast tot as,
't zal voor Uw oog vergaan als was,
dat smelt voor gloênde kolen."
de rillingen lopen me vaak over de rug als we zoiets zingen.
Kan dat nog wel? en dit zijn maar 2 voorbeelden, maar er zijn nog veel verschrikkelijker psalmen. Moeten wij deze psalmen nog wel zingen?
Kun je dit niet beschouwen als tijdgebonden, David was in zijn eentje een oud-testamentisch christen, en voor hem was het hele leven één strijd tegen zijn vijanden, het was dan makkelijk als God voor hem vocht. Maar nu....
Wij moeten toch begaan zijn met het lot van onze naaste, en niet juichend zingen over hun verderf?
Natuurlijk is het Woord een tweesnijdend scherp zwaard, en moet dit ook gezegd worden dat er buiten Christus het oordeel is, maar moet je dat ook zo vol overgave luid zingen, of moeten wij dit met tranen zingen?
Ik heb het al aan veel mensen gevraagd maar niemand wist het eigenlijk, zelfs mijn hooggeachte catechisatieleraar vond het moeilijk. Wat vinden jullie ervan?