Gelukkig mens zijn had Jaop enigszins naar mijn interpretatie ingevuld. Surfer zegt andersom te denken; dat je binnen het huwelijk gelukkig man kunt zijn en daarbuiten gelukkig mens, dat denk ik dus omgedraaid.
Man en vrouw maken 1 wanneer ze samenkomen. Dan zijn het geen man en vrouw meer, maar 1 stel mensen. Natuurlijk ben je elkaars man en vrouw, maar in een andere zin van het woord geloof ik. Je neemt met je huwelijk o.a. de taak op je om niet meer op anderen te letten in de zin van lust. Je laat je vrouw en man-zijn in die zin denk ik achter je tot op zekere hoogte. Dat lijkt mij de bedoeling tenminste, maar ik betwijfel het ten zeerste of de meesten zich daar ook bewust van zijn of willen zijn.
Ik ben dus een man (niet gelukkig, wel vol hoop
)....en een getrouwd man zie ik als een (potentieel) gelukkig mens.
Mijn vraag was er dus vooral op gericht je niet meer in te willen laten met de lusten die kunnen opspelen. Je afstandelijk(er) op te stellen m.b.t. de andere sexe, omdat je je geroepen zou voelen niet een relatie aan te willen gaan.
Nou lukt dat nooit compleet, maar er zijn genoeg redenen te noemen(ook bijbels gezien) waarom dat naar mijn mening de voorkeur geniet. Dat sluit geen relatie uit natuurlijk, maar anders als een gelukkig man zul je niet worden. Is een gelukkig man meer of minder gelukkig dan een gelukkig mens? Nee...ik denk het niet. Maar in vele situaties lijkt het me wel eens gewenster om beter niet dan wel getrouwd te zijn. Daarom ben ik ook van mening dat priesterschap misschien wel eens beter uit de verf zou kunnen komen in ongehuwde staat(Neem de tendens bij de instromende priesters bij de RKK > zowat 75% zou goed homofiel kunnen zijn heb ik mogen vernemen van welgeinformeerde bron(aub geen discussie hier over homofilie daarin!)). Dit is geen generalisatie, want het omgekeerde zal zeker voorkomen, maar dat idee heeft mijn voorkeur.
Flutreden om je liefde te laten lopen:
Tja...ik denk maar zolang je niet met die persoon bent of 1 van beide weigert samen te gaan of blijven, dat het niet de liefde van je leven is geweest (hoeft niet, maar meestal wel). Een reactie van Surfer kan ik daarom ook niet waarderen, want hoe weet je dat het DE liefde van je leven is tot de dood je komt halen?
Natuurlijk ga ik er ook vanuit dat wanneer je iemand trouwt je de intentie hebt dit zo te zien, maar je hebt er geen bal over te zeggen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en de rotzooi dus ook niet!
Calvin: je ongecompliceerd verhaaltje > psychotisch zou ik niet willen zeggen, maar helemaal gezond ook weer niet. Openstaand voor een relatie/huw. of niet, je visie t.o.v. die relatie/huw. is niet bedoeld negatief te zijn denk ik. Je noemt namelijk allemaal mogelijke en meestal ook werkelijke beperkingen/problemen/angsten op. Niet erg dat je het zegt, maar afzien van een relatie/huwelijk daarom lijkt me een ongegronde reden.
Een gegronde reden lijkt me, wanneer je er van overtuigd zou zijn dat je dienstbaarheid beter te kunnen invullen als alleenstaande binnen de kerk in wat voor functie dan ook. En/of als je nog geen partner bent tegengekomen, waar je een relatie mee aan zou willen gaan, waarbij je beschikt over goede zelfkennis om te kunnen oordelen over je eventuele partner met de juiste argumenten. Bij een waardering van iemand daarin mag denk ik ook niet de reden zijn dat je geen partner tegen zou (kunnen) komen die bij je past of precies is wat je zoekt. Je sluit een relatie uit en God lijkt me de enige die je zeggen zal wanneer en of je een relatie zal ontvangen met een huwelijksleven daaraan.
Dit is vooral mijn idee en ervaring. Maar keuze die hier mee te maken hebben zijn veel verstandelijker dan je gevoelens die optreden. Ik heb echt hele leuke dames toch vrij snel gezegd dat ik niet wil stappen of uit eten/drinken. Niet omdat ik zo'n zelfbeheersing heb ofzo, maar ik heb er al (te)veel verdriet mee veroorzaakt. Misschien wel genoeg, omdat ik nu denk te weten wat ik doe ofzo.
