frekje schreef:Raido schreef:O? ik snap niet dat mensen dit kunnen zeggen eigenlijk, ik bid 4 jaar lang (en nu gaat iedereen zeggen; maar deed je het de hele dag, met je hele hart, meende je het echt?) ik bad... ik bid, alles op Gods tijd, Gods tijd is de beste tijd... en dan zeggen dat de mens nooit wil. Raar dat er dan mensen bekeerd worden.
Ja, ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt Raido. God kan echter zoveel beproeven, mensen zo diep laten zinken in allerlei kuilen, dat ze het eigenlijk niet meer zien zitten. Maar toch, door al die duisternis is Jezus er voor hen. Dat kan moeilijk zijn om te begrijpen, maar het is toch echt zo!
Ik kan niet veel voor je zeggen Raido. Echt niet. Gelukkig ervaar je toch dat Jezus er ook voor jou is. Blijf bidden, want God liet nooit een bidder staan. Geef dat in ieder geval niet op! Meer kan ik ook niet zeggen.
Ik denk dat het heel veel helpt door niet te blijven staren op de eigen ziel, zo van: daar moet wat bijzonders gebeuren. Dan is de blik de verkeerde kant op, en wordt het alleen maar steeds donkerder. Geloven is vertrouwen, vertrouwen op God, vertrouwen op Christus. Niet het afwachten van een gebeurtenis.
Daarom krijg ik wel eens de kriebels van de term: bekeerd (moeten) worden. Dat heeft voor mij zoiets van: er moet een bliksem vanuit de hemel bij mij inslaan, en dan vertrouw ik pas dat ik het ware geloof heb. Maar dat is de grootste kolder. Dat is subjectivistisch genavelstaar. (Leert Hebr. 12:1-2 dat? Ik dacht het niet!)
Het ironische is nou juist, dat het bijzondere wat men denkt te moeten ervaren, ervaren wordt vanaf/na het moment dat men zich in vertrouwen overgeeft aan God, aan Christus. Door het vertrouwen, dat het in de geschiedenis plaatsgevonden heilswerk van Christus, jij ook voor jou rekening mag nemen, enkel door het vertrouwen op Hem. 't Klinkt hypercalvinisten ongetwijfeld ergerlijk simpel in de oren, maar zo is het wel.
Precies zoals Raido het formuleerde: Denk dat ik me blind heb gestaard op iets waar ik in wilde geloven...