Hoewel ik persoonlijk meer voel voor de geloofsdoop, en niet de volwassendoop zoals die hier wordt genoemd, is er natuurlijk geen enkel bijbels bezwaar tegen de kinderdoop. Dat wil ik duidelijk stellen.
Vanuit de bijbel kunnen wij verschillende aspecten van de doop benaderen. De kinderdoop is een doop die vooral vanuit de gemeenschapszin is ontstaan, terwijl de geloofsdoop voorkomt uit het persoonlijke geloof.
De doop, of hoe wij de doop toepassen, is natuurlijk een gevoelig onderwerp dat veel mensen bezig houdt. Het moet duidelijk zijn dat je in deze geen verkeerde keuze kunt maken, of dat de ene doop verheven is boven de andere. Wat de een ziet in de geloofsdoop, ziet de ander bevestigd in de belijdenis.
Wat ik duidelijk wil hebben is dat er geen bijbelse richtlijnen zijn voor wanneer er gedoopt en hoe er gedoopt moet worden, al kun je natuurlijk verschillende dingen met betrekking tot de doop aanhangen.
Als God had gewild dat wij op één bepaalde manier en op één bepaald mooment ons zouden laten dopen, dan ben ik van mening dat God dat in de bijbel had laten opnemen. God heeft dit echter niet gedaan, waardoor de doop in al zijn aspecten dus afhankelijk is van onze interpretatie van de bijbel.
Ik wil, beginnend met dit onderwerp, een lans breken om niet langer de verschillen te benadrukken die wij als christenen onderling hebben, maar vooral zoeken naar de overeenkomsten.
Ik wil nu mijn kringleider citeren:
a. De nadruk op het gemeenschappelijke geeft de doorslag voor mensen zich niet een tweede keer te laten dopen. De ene christen is overtuigd dat zijn doop (kinderdoop) gewoon de nieuwe betekenissen van de christelijke doop erbij krijgt. Hij laat zich dus niet voor de tweede keer dopen. Het voordeel van dit besluit is dat hij de christenen die de kinderdoop voorstaan niet onnodig kwetst, dat is liefde. Het is te begrijpen dat christenen, die de kinderdoop aanhangen, zich verzetten tegen gelovigen die zich een tweede maal laten dopen, omdat het christen zijn niet alleen een persoonlijke aangelegenheid is, maar ook een gemeenschappelijke. Een mens treedt eenmaal toe tot het verbondsvolk van God en het Lichaam van Christus.
b. De nadruk op het persoonlijke geeft de doorslag dat mensen zich wel voor de tweede keer laten dopen. Een ander christen is overtuigd dat hij voor een tweede maal gedoopt wil worden als teken en zegel dat hij persoonlijk tot geloof gekomen (wedergeboren) is. Het voordeel van dit besluit is dat zijn tweede doop voor hem persoonlijk echt betekent en verzegelt wat hij nu gelooft. Het is ook te begrijpen dat christenen die later persoonlijk tot geloof zijn gekomen, zich voor een tweede maal laten dopen omdat de christelijke doop dan pas voor hen een persoonlijke betekenis krijgt. Een mens wordt éénmaal wedergeboren en komt éénmaal echt tot het geloof in Christus.
c. De nadruk op de liefde, acceptatie en geestelijke eenheid van christenen. De nadruk behoort bij beide groepen te liggen op iets anders; om in liefde en acceptatie de éénheid van de heilige Geest te bewaren.
Dit laatste staat in Efeziërs 4:1-6:
Als een gevangene in de Here, vermaan ik u dan te wandelen waardig der roeping, waarmede gij geroepen zijt, met alle nederigheid en zachtmoedigheid, met lankmoedigheid, en elkander in liefde te verdragen, en u te beijveren de eenheid des Geestes te bewaren door de band des vredes: één lichaam en één Geest, gelijk gij ook geroepen zijt in de ene hoop uwer roeping, één Here, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, die is boven allen en door allen en in allen.
