Berichtdoor Arthur » 03 jan 2003 13:34
Niemand die stelt dat hij of zij ervan overtuigd is een kind van God te zijn zal door mij daarop worden aangevallen hoop ik.
Anderzijds; de manier waarop velen tot God komen zou de mijne niet kunnen zijn.
Velen zien alleen nog maar het facet liefde in God en in Christus. Het toevallen daarvan kost hun dan ook geen moeite. Men ziet aleen de geopende armen van de Heiland. Het is niet de bedoel hiervan een karikatuur te maken. geenszins.
Echter kent men ook de Christus zoals hij zich werkelijk heeft gepresenteerd tijdens zijn rondwandeling op de wereld. op een gegeven moment liet bijna iedereen Hem in de steek. Zelfs toen, met hem tastbaar in zijn liefde, was hij voor velen geen optie. Zouden wij dan wel zo makkelijk kunnen kiezen?
Verder, Christus is naast Zijn eigen evangelie, ook zijn eigen wet! Immers, 1 blik op Christus en volgens mij heb je als mens geen praatjes meer. En juist die ootmoed zie je niet zo gek veel meer. Men is Christen en men kan de wereld aan.
tenslotte nog een dogmatisch element. Een beetje domineesstijl misschien. maar goed. Ik hoor wel eens mensen praten over hun geloofsstrijd. Dan hoor ik zo af en toe mensen zeggen dat ze wel de liefde van Christus hebben gevoeld, maar dat ze nog wachten op de bevrijdend vrijspraak van de vader. Deze mensen zijn vaak absoluut geen dogmavreters of hoe dan ook, het is hun inwendige strijd.
Begrijp me goed. Ik ga hier niet 'de-weg-van-de-Borg-is-de-weg-van-de -kerk-theorieen' verdedigen, die zijn me vaak te scholastisch. waar het hier wel om gaat volgens mij is de voortdurende strijd, het ervaren van de verleidingen van het ongeloof en het gevoelen van de noodzaak van een dagelijks bekering.
Geen ontwikkeling zonder conflict!