Niet schreef:Weet je: de relatie met God is eigenlijk heel scheef...... Zodra we het goed gaat hebben we Hem vaak niet meer nodig...., maar zodra we in de problemen zitten, dan mag die bij ons komen, en heel vaak is Hij er dan ook voor ons........ Dit is eigenlijk verschrikkelijk scheef...
Ik geloof dat God altijd bij me is. Het heeft niet zozeer te maken met hoe ik mijvoel (zondig, gelukkig, ellendig, heilig). Dan zou het weer van ons moeten komen. Ik denk dat God juist heel blij is als het goed gaat en we niet heel erg veel zijn hulp nodig hebben. Vergelijk God eens met een Vader dat zijn kind leert fietsen.
Als een vader zijn kind leert fietsen dan helpt hij eerst een handje. Hij houdt zijn zoon vast. Op een gegeven moment laat hij zijn zoon voor het eerst los en moet hij zelf leren fietsen. Hij blijft nog wel kijken en moedigt hem aan. En na een poosje ziet hij dat het lukt. En kan hij naar binnen gaan.
Zo is het ook met ons. God wil juist dat het goed met ons gaat. Hij wil dat wij in de praktijk brengen datgene wat Hij ons leert. Als je leven goed gaat mag je blij zijn. Net als een kind dat net heeft leren fietsen denk je dan niet zo veel aan je vader. Je bent helemaal blij met het feit dat je hebt leren fietsen en gaat daar in op. Is dat erg?? Ik denk het niet. God staat denk ik net als die vader uit het voorbeeld thuis voor het raam te wachten en te kijken naar zijn zoon. Met blijdschap!! Omdat zijn zoon iets doet wat hij hem geleerd heeft. En als zijn kind valt... wat zou vader dan doen? En wat zou jij als kind doen? Is daar iets mis mee? Ik denk het niet.
Hij houdt van ons als een Vader voor zijn kind. Wij zijn zijn zonen en dochters.
