Ik ben zo'n twee jaar geleden best ziek geweest, lichamelijk, maar daardoor heb ik geestelijk ook best een knauw gekregen. Ik was best boos op God, of misschien anders gezegd ook wel enorm teleurgesteld. En vooral ook erg bang. In het begin ging ik met die angst niet tot God, dat was verkeerd, want troost en medeleven van mensen is mooi en ook zeker niet misbaar, maar van God is even hard nodig. Ik projecteerde mijn onmacht op God, eigenlijk is dat heel onredelijk besef ik me achteraf. (maar ik wil niet hiermee niet zeggen dat dat niet nog eens zal gebeuren, helaas). Ik dacht dat ik afhankelijk was van medici en wetenschap, dat was gedeeltelijk ook zo, maar God heeft wel een leidende hand! In die tijd van onderzoeken en een operatie, spanning over het wachten van de uitslag en de verdere behandeling is er erg veel voor me gebeden en heb ik veel gehad aan de mensen uit mijn gemeente erg fijn! Voor de operatie vond ik het gebed ook weer, ik ben er nog steeds enorm dankbaar voor! Want zonder dat was ik die tijd niet zo doorgekomen. Ook naderhand is mijn geloofsleven er erg op vooruit gegaan. Ik voel nu echt dat ik geloof en God's nabijheid. Het gaat gelukkig goed met me, lichamelijk, maar mijn geestelijk leven ook!
Nu vroeg ik me af, of er meer zijn die zoiets meegemaakt hebben, zelf, of misschien van mensen uit hun omgeving. Hoe verging het hun, wat heeft het gedaan voor jouw geloofsleven.
En kennen jullie dat gevoel van onmacht en die onredelijkheid om het niet eerlijk te vinden?
