Psalm 2: Kust de zoon

[Marnix]

Even tussendoor, zou het niet extra erg zijn geweeet dat de Zoon juist met een kus werd verraden?

Overigens zien we daar denk ik ook aan wat er bedoeld wordt. Judas loopt op Jezus af, geeft hem een kus en zegt "meester". Zo begroette je een meerdere en bewees je hem eer. Dat is hier ook de oproep.

[Rozijn]

Het kussen is inderdaad het begroeten. Je onderwerpen.
Ik moet hierbij denken aan de geschiedenis van David, Nabal en Abigaïl.
David komt om het huis van Nabal uit te roeien. Abigaïl gaat hem tegemoet, en onderwerpt zich.

Praktisch in het leven betekent dit dus dat je Christus als jouw Koning, als jouw Heere erkent en belijdt, en je aan Hem onderwerpt.

[Marnix]

Ja. En tegelijkertijd laat het ook iets zien van een hechte band. Bij eenkoning boog men meestal, wierp zich neer. Kussen in deze context laat een niet gelijkwaardige band zien maar tegelijkertijd wel een nauwe band, een vriendschap. Het is dus geen afstandelijke begroeting aan een machtige koning maar een intieme begroeting met een vriend die tegelijk je meester is.

[MaartenB]

In Hb 1:5 wordt Psalm 2, vers 7, geciteerd om de superioriteit van de Zoon boven de engelen kracht bij te zetten:

Want tot wie van de engelen heeft hij ooit gezegd:
Jij bent mijn zoon, ik heb je heden verwekt ?

Vanaf de oude christelijke traditie heeft men dit citaat (terecht) opgevat als de oorspronkelijke generatie van de Zoon uit de Vader, toen God zijn Zoon schiep als zijn evenbeeld - het beeld van de onzichtbare God - waarbij hij afstraling der heerlijkheid en afdruk van zijn wezen werd (Ks 1:15; Hb 1:3).

Raadplegen we ook Handelingen 13, waar we lezen over een toespraak die de apostel Paulus eens hield in de synagoge van Pisidisch Antiochië, dan zullen we zien dat hij de tekst van Psalm 2 eveneens citeerde en in verband bracht met de opstanding van de Messias.
Terecht natuurlijk, want ook toen verwekte de Vader de Zoon tot hernieuwd leven.

Een opmerkelijke gang van zaken: Wij weten uit vele schriftgedeelten dat er een wederverwekking (wedergeboorte) zal plaats vinden voor het Israël Gods en vervolgens ook voor de hele mensheid (Rm 8:22-23).

Maar doordat hij plaatsvervangend voor de mensheid stierf, moest ook de Zoon de ervaring opdoen van een wederverwekking. En dat gebeurde zoals we allen weten op de derde dag na zijn dood, en wel als de eerste van alle gestorvenen (1Ko 15:23-24). Als vanzelfsprekend doet ons dat denken aan Ks 1:18

Hij die oorsprong is, eerstgeborene uit de doden, opdat hijzelf in alle dingen de voorrang zou hebben

In alle dingen heeft de Zoon de voorrang, ook in de wederverwekking, met een betere situatie als resultaat, precies zoals ook met de mensheid het geval zal zijn.

Hoewel de engelen ook zonen Gods worden genoemd (Jb 2:1; 38:7), kent God alleen aan de Messias het werkelijke zoonschap toe. Hij alleen is de Eerstgeborene, want God zelf verwekte hem oorspronkelijk, en ook Hijzelf was Degene die zijn zoon wederverwekte toen hij hem bij de opstanding het leven teruggaf (Op 3:14).

Voor alle anderen is de Zoon oorsprong, zowel in de eerste als in de tweede fase van het scheppingsproces.
Maar dan moeten zij hem wel van harte erkennen en aanvaarden (KUSSEN).

[mohamed]

Uit Handelingen 13:33 en Hebreen 1:5 en 5:5 blijkt dat de Zoon uit Psalm 2 Christus is.

Zeker weten!

De zoon kussen wil zeggen dat je hem gehoorzaam bent, zie ook: Luk 7,45-47 waar een vrouw dat heel letterlijk opvat en hij haar zonden vergeeft.

[mohamed]

Ik heb die tekst nooit eerder gezien.
Je gaat toch niet zeggen dat al die jaren Zijn toorn aan het ontbranden is?
En hoe zou ik de Zoon moeten kussen?

Het staat zo in de bijbel en als dat je niet bevalt, moet je de boodschapper niet willen schieten, maar veelmeer degene van wie de boodschap komt.

Dit keer stelt Spreeuw een terechte vraag die ik persoonlijk leerzaam vond.

[MaartenB]

Over het erkennen van de Zoon (kussen) valt nog meer te ontdekken, vooral wanneer we Psalm 2 in context lezen.
Zoals met zoveel OT-Schriftdelen het geval is, zijn ze niet alleen profetisch van karakter, maar krijgen ze ook hun (uiteindelijke) vervulling in de eindtijd, oftewel in de loop van de 70e Jaarweek voor Israel.

Zo ook Psalm 2.
Want waarom wordt de Psalm, volgens de nbv, ingeleid met de vraag:

Waartoe leidt het woeden van de volken,
het rumoer van de naties?
Antwoord: Tot niets. Ze zinnen op ijdelheid (nbg).

Maar het echte antwoord komt van God zelf in vers 6,
waar we in de tijd vooruit worden geplaatst naar het moment
waarop God het Messiasrijk van zijn Zoon heeft opgericht (Dn 2:44):

Ikzelf heb mijn koning gezalfd,
op de Sion, mijn heilige berg.

En de Zoon zelf bevestigt die daad, in de vv 8 en 9.
God, zijn Vader, had tot hem gezegd:

Vraag het mij
en ik geef je de volken in bezit,
de einden der aarde in eigendom.
Jij kunt ze breken met een ijzeren staf,
ze stukslaan als een aarden pot.’


Maar de volken met hun politieke leiders zijn, op z’n zachts gezegd,
helemaal niet blij met die voor de mensheid gezegende ontwikkeling.
Daarom begint de Psalm met de vermelding dat de natien
tegen God en zijn Zoon in verzet komen (de vv 2 en 3):

De koningen van de aarde komen in verzet,
de wereldmachten spannen samen
tegen de HEER en zijn gezalfde:
‘Wij moeten hun juk afwerpen,
ons van hun boeien bevrijden.’

Uiteraard is dat vragen om moeilijkheden bij God (de vv 4 en 5):

Die in de hemel troont lacht,
de Heer spot met hen.
Dan spreekt hij tot hen in woede,
en zijn toorn verbijstert hen

Maar in de vv 10 tm 12 geeft hij hun toch nog de genadige raad:

Daarom, koningen, wees verstandig,
wees gewaarschuwd, leiders van de aarde.
Onderwerp u, toon de HEER uw ontzag,
breng hem bevend uw hulde.
Bewijs eer aan zijn zoon met een kus,
[Kust de zoon; nbg].
anders ontvlamt zijn woede, en uw weg loopt dood,
want bij het geringste ontsteekt hij in toorn.
Gelukkig wie schuilen bij hem.