Mortlach schreef:De doodstraf is in geen enkel geval te rechtvaardigen.
Waarom?
Ik heb wel eens het idee dat het idee van de doodstraf zo ingaat tegen onze natuurlijke drang om te leven, dat we van ons leven dan maar een absoluut onvervreemdbaar recht maken, met als consequentie dat je hele volkeren kunt uitmoorden, zonder zelf de dood onder ogen te hoeven zien als straf.
Maar hoe begrijpelijk de weerzin tegen de dood(straf) ook is (ik kan de natuurlijke weerstand tegen het doden van iemand goed meevoelen), toch is ons eigen leven mijns inziens een recht dat we kunnen verspelen. Alleen al uit oogpunt van proportionaliteit is het onrechtvaardig als iemand, die zonder wroeging tientallen mensen heeft vermoord en honderden andere mensenlevens daarmee heeft verwoest, zelf recht op leven zou hebben.
Kathleen schreef:Hoezo? Waarom geen resocialisatie? Hij moet toch de kans krijgen om ooit weer vrij in de maatschappij rond te kunnen lopen?
Waarom zou hij die kans moeten krijgen, terwijl zijn slachtoffers die kans niet hebben?
Ik denk dat we er teveel met een bril naar kijken van: "Breivik, je hebt een probleem, laten we je helpen om het in het vervolg beter te doen, want je hebt toch nog steeds recht op een fijn leven, wat je ook gedaan hebt". Hoezeer dit ook op meelevendheid lijkt, in feite wordt daarmee voorbijgegaan aan de ernst van wat hij gedaan heeft, aan de verwoesting van de maatschappij waar hij deel van uitmaakte en aan de onomkeerbaarheid van zijn daden voor de slachtoffers. Rechtspraak is dan ook wat anders dan sociaal werk: het heeft ook een element van iemand geven wat hem toekomt in zich, straf dus. En met terechte straf is niets mis.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)
