Mede opvoeden door niet gelovige grootouders in de NGK

[Daphne]

@Galateia: ik ben het met je eens, grootouders hebben geen recht op hun kleinkind, ouders zijn ervoor om een kind op te voeden, daarin spelen grootouders geen rol.

En nee, ik begrijp ook echt niet, wat geaaart nu van ons verwacht... Ik ben in ieder geval niet van plan om je zoon en schoondochter helemaal af te vallen en te beweren dat jullie volkomen gelijk hebben. Ik zou héél graag van je zoon en schoondochter hún kant van het verhaal horen.

[ajl]

Daarbij speelt ook, zoals missf al aangaf, het feit mee dat u nooit gehoord hebt wat de reden hiervan is. U hebt zelf ingevuld dat het waarschijnlijk komt door het geloof, omdat het zo ook bij uw kennissen is gegaan.

Zoals ik al eerder aangaf bepalen de ouders de opvoeding en hebben grootouders geen recht op hun kleinkind. U zou er ook voor kunnen kiezen om ten volle van uw kleinkind te genieten als hij bij u is. Ook al doet u geen aparte dingen met hem samen. U hebt er zelf voor gekozen om zelfs dit contact niet te wensen, omdat het contact niet gaat zoals u het graag zou willen.

[MissF]

En als de vertrouwensband geschaad is (wat me wel heftig in de oren klinkt, als je kind zegt dat het om de vertrouwensband gaat, dat klinkt voor mij toch echt heftiger dan een geloofskwestie), dan lijkt het me juist erg slim om te doen zoals ajl zegt: genieten van de momenten dat hij bij jullie is MET ouders, en zo laten zien dat jullie prima met hem overweg kunnen. Zoiets moet toch groeien dan.

[schelpje3]

O wat erg wat ik hier lees: opa en oma hebben geen recht op een kleinkind.
Ik weet werkelijk niet waar dit op slaat.
Let wel: ik ben nog geen oma ! Dus verdedig mezelf niet, maar toen mijn ouders nog leefden, zag ik de intense vreugde als wij kwamen, met baby of peuter of ouder kind. Ze konden af en toe oppassen vanaf peutertijd, een uurtje of wat, als ik naar de dokter moest, of we moesten bijv gaan condoleren, dat soort dingen.
Later kwam mijn vader kleuter halen voor een ritje op de fiets, prachtig vonden ze dat, of opa en oma gingen met de trein weg, of met een rondvaartboot.
Ze leven niet meer maar als ik de foto's of films bekijk ! Ik had zulke lieve ouders en ze waren een geweldige opa en oma.
De kinderen hebben het er nog over ! Opa en oma hadden een platenbijbel, ze mochten uitkiezen welk bijbelgedeelte opa ging lezen na het eten.
Mijn ouders hadden WEL recht op hun kleinkinderen, dat hebben zij zeker wel !
Zeker als je lieve ouders hebt, kom op, je wilt ze dat geluk toch niet onthouden ?
Als jij er altijd bij bent (vader of moeder) blijf je ook ALTIJD verantwoordelijk en het aanspreekpunt.
Maar als jij er niet bij bent, kunnen ze even ongestoord tuttelen en verwennen.
Wat jammer nou dat ik hier deze harde taal lees. Het doet me echt pijn. Ook al ben ik niet eens oma, ik kan me voorstellen dat DAT aankomt zeg.
Nog even een aanvulling: toen onze kinderen ouder werden, gingen ze uit zichzelf naar opa en oma, uit school of in de zomer savonds na het eten.
Spelletje doen, of rondje lopen.
Die band hebben ze opgebouwd, doordat wij daar de kans voor hebben gegeven.
Ze waren alleen net zo op hun gemak als dat wij er bij waren.
Ze leven niet meer helaas, maar ze zouden er nog heengaan, dat deden ze tot op het allerlaatst. Zelfs toen opa erg ziek was en oma het op het laatst niet meer wist.
Gun je ouders dit, ze verdienen dit ! (behalve als ze het zelf niet willen, die opa's en oma's heb je ook helaas. Maar dan is het een ander verhaal uiteraard, dit gaat over een hunkerende of liefhebbende grootouder)

[schelpje3]

@Galateia: ik ben het met je eens, grootouders hebben geen recht op hun kleinkind, ouders zijn ervoor om een kind op te voeden, daarin spelen grootouders geen rol.

En nee, ik begrijp ook echt niet, wat geaaart nu van ons verwacht... Ik ben in ieder geval niet van plan om je zoon en schoondochter helemaal af te vallen en te beweren dat jullie volkomen gelijk hebben. Ik zou héél graag van je zoon en schoondochter hún kant van het verhaal horen.

Ik ook Daphne !
Ik heb vaak een bepaalde kant gehoord in een kwestie, je bent geneigd daar meteen heel ver in mee te gaan.
Ik herken dat fanatisme van een NGK lid totaal niet ! Als het nou oud ger gem of zo was, (niets ten nadele ! maar voor deze kwestie)
Geaaart: laat je zoon eens aan het woord, op dit forum, gewoon via jouw aanmelding, hij heeft tenslotte met "medestanders" te maken !
Laat hij zijn verhaal vertellen, dan kunnen wij beoordelen of dit terecht is of niet.
Is dat geen idee ?

[Galateia]

O wat erg wat ik hier lees: opa en oma hebben geen recht op een kleinkind.
Ik weet werkelijk niet waar dit op slaat.
Let wel: ik ben nog geen oma ! Dus verdedig mezelf niet, maar toen mijn ouders nog leefden, zag ik de intense vreugde als wij kwamen, met baby of peuter of ouder kind. Ze konden af en toe oppassen vanaf peutertijd, een uurtje of wat, als ik naar de dokter moest, of we moesten bijv gaan condoleren, dat soort dingen.
Later kwam mijn vader kleuter halen voor een ritje op de fiets, prachtig vonden ze dat, of opa en oma gingen met de trein weg, of met een rondvaartboot.
Ze leven niet meer maar als ik de foto's of films bekijk ! Ik had zulke lieve ouders en ze waren een geweldige opa en oma.
De kinderen hebben het er nog over ! Opa en oma hadden een platenbijbel, ze mochten uitkiezen welk bijbelgedeelte opa ging lezen na het eten.
Mijn ouders hadden WEL recht op hun kleinkinderen, dat hebben zij zeker wel !
Zeker als je lieve ouders hebt, kom op, je wilt ze dat geluk toch niet onthouden ?
Als jij er altijd bij bent (vader of moeder) blijf je ook ALTIJD verantwoordelijk en het aanspreekpunt.
Maar als jij er niet bij bent, kunnen ze even ongestoord tuttelen en verwennen.
Wat jammer nou dat ik hier deze harde taal lees. Het doet me echt pijn. Ook al ben ik niet eens oma, ik kan me voorstellen dat DAT aankomt zeg.
Nog even een aanvulling: toen onze kinderen ouder werden, gingen ze uit zichzelf naar opa en oma, uit school of in de zomer savonds na het eten.
Spelletje doen, of rondje lopen.
Die band hebben ze opgebouwd, doordat wij daar de kans voor hebben gegeven.
Ze waren alleen net zo op hun gemak als dat wij er bij waren.
Ze leven niet meer helaas, maar ze zouden er nog heengaan, dat deden ze tot op het allerlaatst. Zelfs toen opa erg ziek was en oma het op het laatst niet meer wist.
Gun je ouders dit, ze verdienen dit ! (behalve als ze het zelf niet willen, die opa's en oma's heb je ook helaas. Maar dan is het een ander verhaal uiteraard, dit gaat over een hunkerende of liefhebbende grootouder)

Dat wat jij omschrijft, is wat mij betreft een logisch gevolg van een relatie tussen ouder en kind, en dus later tussen grootouder en kleinkind. Maar als de relatie tussen ouder en kind niet goed zit, dan zal de relatie tussen grootouder en kleinkind niet zo vanzelfsprekend zijn. Zo simpel is het nu eenmaal.

Niemand heeft recht op een (klein)kind. Een bloedband geeft geen rechten, een relatie is namelijk meer dan een bloedband.

Bovenstaande in jouw verhaal gun ik mijn ouders echt heel erg. Voor mijn ouders rijd ik soms inderdaad een middagje heen en weer, zodat ze lekker met hun kleinzoon kunnen spelen, pronken, etc. En dan geniet ik ook. Maar bij mijn schoonouders doe ik dat nooit. Daar gingen we voorheen namelijk ook niet heel vaak naartoe en met de komst van een (klein)kind is dat niet veranderd. Want die relatie is niet veranderd.

[toppie]

Ja Galateia, dat is bij ons ook zo.
Er is geen goede band met mijn ouders, ze trekken bepaalde kleinkinderen duidelijk voor.
Onze kinderen bestaan niet zo erg, zeker niet voor mijn moeder.
Mijn schoonouders wonen ook ver weg, maar desondanks is die band heel fijn.
Ze bellen of schrijven kaartjes naar de kids, dat is wederzijds.
Als wij zeggen, we gaan naar opa en oma, dan hoeven we niet eens uit te leggen welke opa en oma, dat is vanzelfsprekend.

Volgens mijn moeder komt de slechte verhouding door ons en door mijn schoonouders, ze heeft vele argumenten.
Maar waar het echt om draait zul je nooit van haar horen, het komt namelijk door haar eigen houding.
We hebben vele gesprekken met haar gehad, alleen ze voelt het niet zoals wij het voelen.
Zij is zielig, want zij ziet haar kleinkinderen niet door ons.
Daarom blijf ik er bij, ik kan niet met deze opa en oma mee in hun argumenten, want volgens mijn idee is hier ook sprake van een eigen invulling.
Eerst de zaak van twee kanten horen, het lijkt me niet meer dan logisch dat er eerst een open en duidelijk gesprek tussen de twee partijen moet komen.
Maar dan nog is er een gevaar dat er een invulling aan gegeven wordt door degene die zich het slachtoffer voelt.
Wij zijn ook "slachtoffer", net zoals mijn ouders.
Maar mijn ouders ventileren het aan wie het maar horen wil, wij zijn hier dikwijls door anderen over aangesproken.
Ons verdriet zit in ons hart, mede door deze acties worden wij alleen maar bevestigd in onze gevoelens.

Net als wat MissF zegt, laat de band eerst maar eens groeien, laat maar eens zien dat jullie echt een opa en oma kunnen zijn, zonder altijd te laten voelen hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is en af te geven op de godsdienst.
Dat wekt alleen maar meer afstand en komt de verhouding zeker niet ten goede!

[schelpje3]

O wat erg wat ik hier lees: opa en oma hebben geen recht op een kleinkind.
Ik weet werkelijk niet waar dit op slaat.
Let wel: ik ben nog geen oma ! Dus verdedig mezelf niet, maar toen mijn ouders nog leefden, zag ik de intense vreugde als wij kwamen, met baby of peuter of ouder kind. Ze konden af en toe oppassen vanaf peutertijd, een uurtje of wat, als ik naar de dokter moest, of we moesten bijv gaan condoleren, dat soort dingen.
Later kwam mijn vader kleuter halen voor een ritje op de fiets, prachtig vonden ze dat, of opa en oma gingen met de trein weg, of met een rondvaartboot.
Ze leven niet meer maar als ik de foto's of films bekijk ! Ik had zulke lieve ouders en ze waren een geweldige opa en oma.
De kinderen hebben het er nog over ! Opa en oma hadden een platenbijbel, ze mochten uitkiezen welk bijbelgedeelte opa ging lezen na het eten.
Mijn ouders hadden WEL recht op hun kleinkinderen, dat hebben zij zeker wel !
Zeker als je lieve ouders hebt, kom op, je wilt ze dat geluk toch niet onthouden ?
Als jij er altijd bij bent (vader of moeder) blijf je ook ALTIJD verantwoordelijk en het aanspreekpunt.
Maar als jij er niet bij bent, kunnen ze even ongestoord tuttelen en verwennen.
Wat jammer nou dat ik hier deze harde taal lees. Het doet me echt pijn. Ook al ben ik niet eens oma, ik kan me voorstellen dat DAT aankomt zeg.
Nog even een aanvulling: toen onze kinderen ouder werden, gingen ze uit zichzelf naar opa en oma, uit school of in de zomer savonds na het eten.
Spelletje doen, of rondje lopen.
Die band hebben ze opgebouwd, doordat wij daar de kans voor hebben gegeven.
Ze waren alleen net zo op hun gemak als dat wij er bij waren.
Ze leven niet meer helaas, maar ze zouden er nog heengaan, dat deden ze tot op het allerlaatst. Zelfs toen opa erg ziek was en oma het op het laatst niet meer wist.
Gun je ouders dit, ze verdienen dit ! (behalve als ze het zelf niet willen, die opa's en oma's heb je ook helaas. Maar dan is het een ander verhaal uiteraard, dit gaat over een hunkerende of liefhebbende grootouder)

Dat wat jij omschrijft, is wat mij betreft een logisch gevolg van een relatie tussen ouder en kind, en dus later tussen grootouder en kleinkind. Maar als de relatie tussen ouder en kind niet goed zit, dan zal de relatie tussen grootouder en kleinkind niet zo vanzelfsprekend zijn. Zo simpel is het nu eenmaal.

Niemand heeft recht op een (klein)kind. Een bloedband geeft geen rechten, een relatie is namelijk meer dan een bloedband.

Bovenstaande in jouw verhaal gun ik mijn ouders echt heel erg. Voor mijn ouders rijd ik soms inderdaad een middagje heen en weer, zodat ze lekker met hun kleinzoon kunnen spelen, pronken, etc. En dan geniet ik ook. Maar bij mijn schoonouders doe ik dat nooit. Daar gingen we voorheen namelijk ook niet heel vaak naartoe en met de komst van een (klein)kind is dat niet veranderd. Want die relatie is niet veranderd.

O, bedoel je het zo ! DAAR heb ik alle begrip voor.
Maar zo in het algemeen: grootouders hebben geen recht..... vind ik behoorlijk kwetsend.
Maar, idd, er zijn zoveel schrijnende verhalen.
Mijn schoonouders zijn volstrekt ongelovig, oma is geen warme persoonlijkheid, maar toch hebben wij de kleinkinderen hen niet onthouden.
Ze zien het verschil echt wel ! Naar mijn ouders gingen ze geheel vrijwillig, op eigen initiatief en heel graag.
Andere opa en oma is min of meer verplicht nummer, ze vinden het best wel erg dat deze opa en oma de Heere niet kennen.
Dus ik vind het een taak voor ons om dan te zeggen: laten we maar bidden of de Heere ook in hun hart wil werken.
Dat gebeurt niet en dat is, zeker als ze jong zijn, heel onbegrijpelijk. Dat zeker !
Maar ach, er zijn zoveel persoonlijke verhalen waarom wel, waarom niet.
Een zaak heeft, zoals Toppie ook zegt, 2 kanten, maar dat noemde ik eerder ook wel, wil dolgraag de kant van deze zoon horen.
Neemt niet weg dat ik toch wel het verdriet en wanhoop van Geaaart begrijp hoor !

[geaaart]

Hallo allemaal,
Hartverwarmende reactie's kom ik hier tegen. Vooral schelpje snapt exact hoe relatie's tussen kleinkinderen en grootouders zouden moeten (kunnen) werken. Véél empatisch vermogen en inzicht moet ik zeggen van deze persoon.
Verder allen dank voor jullie (niet altijd begrijpende) reactie's. Ik hoef verder niets en ik vraag al helemaal niet om de NGK af te vallen. Er zou wél begrip moeten zijn voor de kwestie vanwege de dochter van onze kennissen die ook tot dit kerkgenootschap is gaan behoren en daardoor ook haar (altijd zeer liefhebbend geweest zijnde) ouders heeft (moeten) uitsluiten van oppassen etc.

Mijn zoon uitleg geven op dit forum ? Hij geeft ons al niet eens uitleg, laat staan hier...
Mijn allereeste oproep of er nog meer mensen waren zoals wij en ons verhaal hierbij heeft in ieder geval toch veel meningen te lezen gegeven. Ook is zo hier en daar duidelijk geworden dat er toch best pittig "dogmatische" standpunten ingenomen worden door sommige gelovigen als het om de realtie kleinkinderen en niet gelovige grootouders gaat. Dat heeft bij ons soms enorm verbazend gewerkt.

Wij zijn in ieder geval al heel blij met de reactie die we van onze jongste zoon kregen toen hem ter ore was gekomen dat wij niet op mochten passen dat als hij ooit een kind zou krijgen wij zéker op mogen passen.... Gelukkig ziet hij ook wat er gebeurd maar is ook niet bij machte om bij zijn broer eruit te krijgen wat er nou eigenlijk aan de hand is en hij snapt er ook totaal niets van maar kan er niet over praten met z'n oudere inmiddels gelovig geworden broer.

In ieder geval dank allemaal voor jullie soms hartverwarmende reactie's,

Een nog altijd verdrietige opa en oma

[schelpje3]

Geaaart: hoop dat je toch nog af en toe het forum bezoekt ! Er komen immers steeds nieuwe bezoekers bij. Misschien herkennen die zich ook in jouw verdrietige verhaal. Enne, dan kun je het toch ook nog even kwijt, als het weer teveel wordt.
Je zit in een rouwproces, dat kost tijd en energie. Het is als de golven, soms terugtrekkend van het strand, en dan weer woeste branding.
Schaam je niet, het is verschrikkelijk triest.
Alleen diegenen die het (van zeer nabij) meegemaakt hebben of meemaken, zullen dit ten diepste snappen !
Ik hoop echt voor je dat het ooit nog goed komt. Geef de moed niet op. Niets is hier blijvend.

[geaaart]

Hallo Schelpje3,
Inmiddels brei ik maar weer wat verder aan de al 8 pagina's over dit onderwerp.
Dank nog voor je bemoedigende woorden in je laatste bericht. We (mijn vrouw en ik) zijn nu bijna 1,5 jaar verder en hebben geen contact meer gehad met onze zoon en schoondochter.
Gelukkig is er ondertussen een hardstikke lieve kleindochter geboren bij onze jongste zoon en z'n lieve vrouw.
Zij begrijpen deze toestand totaal niet en zitten tussen alles in.
Wij mogen voor vast 1 dag per week en adhoc oppassen wanneer dat zo eens uitkomt. Wat een levensvreugde geeft zo'n kind.
Inmiddels hebben we een separate "gespreksronde" gehad bij een mediator. Zowel wij als onze Nederlands Gereformeerde schoondochter en ook al gedoopte zoon die nu 2 kleinkinderen hebben hebben dus apart een inleidend gesprek gehad.
Hun dominee heeft contact met ons gezocht in het kader van pastoraal werk en stelde in een gesprek met ons voor om te bemiddelen.
Dit hebben wij met alle respect naar hem afgeraden daar hij ook onze schoondochter en haar ouders samen met onze inmiddels ook tot hun geloof bekeerde zoon spreekt en middels God vrijwaart van hun zonden tijdens de kerkdienst. Hij is ook degene geweest die onze zoon catechismus gegeven heeft. Wat onze zoon nooit aangegeven heeft aan ons. Niet dat wij daar ook maar iets over te zeggen hadden willen hebben maar het was wel zo netjes geweest ons daarin te kennen. Hierop hebben wij dus mediation gezocht met de voorwaarde dat zij aan de mediator zouden vertellen waar nou de schoen wringt wegens het niet eens adhoc mogen oppassen door ons of eens samen naar de eendjes te mogen vanwege een oorzaak die volgens hen iets met de "vertrouwensband" te maken zou moeten hebben. Dit hebben zij nu al 1,5 jaar zonder enige toelichting volgehouden en oppas is ook alleen maar toegestaan aan haar gelovige ouders als opa en oma. Toen mijn vrouw en ik hun "mededeling" over de vertrouwensband te horen hebben gekregen zonder enige verdere toelichting hebben wij dus (nu 1,5 jr geleden) het contact geheel verbroken. Als men gewoon de oorzaak eerlijk aangeeft dan kunnen en moeten wij er vrede mee hebben maar nu voelen wij ons enorm aangetast in onze waardigheid als mens, ouder en grootouder omdat wij niet weten wat er (evt. met ons?) aan de hand is. Het voelt in ieder geval aan als buitensluiting want het kan niet zo zijn dat haar gelovige ouders wél op mogen passen en wij niet. Uitgesloten wat ons betreft, zéker op deze "loze" gronden. Daar is een betere verklaring voor nodig vinden wij want dit verdienen wij niet.

De mediator zag al snel na de 1e gespreksronde in dat dit niet ging lukken en heeft de boel afgeblazen ook omdat wij niet met een schone lei wilden beginnen en dat is noodzaak volgens hen wil je ooit weer eens tot elkaar kunnen komen. Beetje jammer, temeer daar onze zoon heeft laten weten de "vertrouwensband" die de oorzaak ook is geweest van de breuk van onze kant wel besproken te hebben in hun gesprek met de mediator.....
Inmiddels heb ik vanwege mijn enorme boosheid over de gang van zaken een gesprek met de mediator gehad om te leren hoe ik met deze boosheid om kan gaan.
Gebleken is dat het woord "vertrouwensband" wel is gevallen in het gesprek tussen hen en onze zoon en schoondochter maar de onderliggende oorzaak (reden van onze breuk) waar wij als opa en oma door "geweerd" oftewel buitengesloten/afgezonderd worden van onze kleinkinderen is zéker NIET besproken.
Onze zoon heeft hierover dus knetterhard gelogen, net als bij andere zaken de afgelopen 5 jaar zo hebben wij inmiddels moeten ervaren.

Inmiddels ook al gelezen in deze uitgave over verkering via http://www.centrum-g.nl/data/downloads/ ... kering.pdf van het centrum dienstverlening Gereformeerde kerken dat onze ongelovige zoon beslist niet heeft mogen trouwen met onze gereformeerd opgevoede schoondochter. Iets wat ons natuurlijk nooit verteld is. Erg "sneaky" achter onze ruggen om gebeurd allemaal.
Toen was het "afzonderings"proces met zijn ongelovige ouders al in gang gezet. Want in datzelfde geschrift van dit centrum is ook te lezen dat in de bijbel staat "Loop niet in één span met ongelovigen"....etc. etc.

De dominee heeft aangegeven dat vanuit de NGK niet gepropageerd wordt dat ongelovige grootouders niet op gereformeerd op te voeden kleindkinderen mogen passen. Dat zal best zo zijn maar dan worden wij "onderhands" op deze schijnheilige manier behoorlijk afgezonderd want dit is natuurlijk tegen de officiële regels van de NGK in. !
Ik weet nu voor 99,9 % zeker dat mijn zoon en zijn vrouw (met of zonder backup van haar ouders) via allerlei onzin naar buiten toe proberen te verdoezelen dat zij hun kinderen liefst alléén zelf én haar NG ouders op willen voeden en ons derhalve niet alleen willen laten om een eigen (niet bijbelse) band met die kinderen te kunnen krijgen. Als zij dat zouden willen is dat hun goed recht, maar als ze A zeggen (vertrouwensband tevoorschijn toveren) moeten ze ook gewoon B zeggen. Dan zouden wij daar nog wel respect voor kunnen hebben.Maar niet op deze sluwe manier.
Wij hebben hen nu alle gelegenheid gegeven hun "vertrouwensband" flauwekul toe te lichten. Zij vertellen gewoon niets en draaien overal omheen en gebruiken leugens om alles en iedereen af te leiden. Zelfs hun eigen dominee.....

Heb te horen gekregen van de mediator dat het voor ons het beste is niets meer van ons te laten horen want elk woord geeft hen weer voeding om wellicht nog meer uit de leugenkast te trekken....
en voor onszelf onze gedachten goed te analyseren middels o.a. de 4 G methode en afstand te houden van onze zoon met zijn gezin. Hij zal zelf moeten inzien hoeveel verdriet dit al teweeg heft gebracht en contact moeten zoeken. Als wij dat dan als barmhartige samaritanen evt. nog wel willen, want ooit is al je liefde voor je kind vervlogen als het zo moet.
Een nog altijd verdrietige opa en oma

[Acire]

Als ik dit zo lees heeft jullie probleem met je zoon weinig te maken met de NGK, maar gewoon een relatieprobleem tussen jullie en je zoon en schoondochter.
Jammer dat de bemiddelingspogingen zijn afgebroken, echt een gemiste kans.
Wat ik me wel een beetje afvraag... hoeveel heb je er eigenlijk voor over dat het weer goedkomt? Is het verleden vergeten en met een schone lei beginnen echt teveel gevraagd voor jullie? Het klinkt mij in de oren als een hele mooie kans....
Hoe dan ook, veel wijsheid gewenst ermee!

[geaaart]

Hallo Arcire (Kolonel?)
Dank voor je reactie. Natuurlijk hebben wij overwogen of wij de lei op konden schonen maar daar is deze buitensluiting van ons als opa en oma veel te pijnlijk voor. Wij vinden dat wij in alle redelijkheid mogen verwachten van 2 christenmensen dat zij ons met respect behandelen en ons niet af mogen schepen door een totaal niet toegelichte "vertrouwensband" kwestie aan te kondigen als het om een uurtje ad-hoc oppas gaat.
Er zijn de afgelopen jaren al wel meer dingetjes geweest die te maken hadden met onze totaal onverdiende "afzondering".
Kijk b.v. maar eens op de site van het Centrum voor Dienstverlening voor Gereformeerde Kerken. Tik daar maar eens verkering in in het zoekveld en download dan de tekst die gebruikt wordt door o.a. pastoraal werkers hoe om te gaan met ongelovigen. Ik wordt daar wel stil van. Wat een fundamentalistische afkeer van ongelovige mensen zoals wij die onze zoon liefdevol hebben opgevoed en respect bijgebracht voor mensen met een geloof en andersdenkenden. Misschien is onze zoon daarom ook wel getrouwd met onze gereformeerde schoondochter en heeft hij "loop niet in een span met ongelovigen" maar aanvaard....
Brrr.
gr.

[T.A.F.]

Mijn ouder en familie is ongelovig.

we hebben redelijk goed contact, maar zo kijken ze wel tv en houden er heel andere gedachtes op na.
zou ik later kinderen krijgen dan ken ik ze goed genoeg dat ze als ze de kans krijgen artikeltjes aandragen of dingen zeggen om "een en ander te relativeren"

proberen ze namelijk bij mij ook, maar ik ben daar weerbaar tegen. ik merk overigens dat mijn broer zijn kinderen ook zelden alleen met mij laat (ik heb paar keer opgepast maar niet vaak) ws om dezelfde reden.. hij kwam eens thuis met een kinderbijbel en dat vond mijn broer (en nog meer zijn vrouw) ook niet tof.
(dus dat argwanen is er andersom) we zijn nl allemaal best wel strong minded in onze overtuiging;) ik in mijn geloof en zij in hun ongeloof.

zou ik later met mijn kinderen mijn ouders bezoeken.. als ze dan nog leven (ze zijn al wat ouder en eer ik een vrouw gevonden heb en kinderen ben je zo jaren verder) dat zeker.. maar ik zou ze niet lange tijd met hen alleen laten.

een algehele buitensluiting gaat inderdaad wat ver.. op zijn mindst kunnen ze eens per twee weken/week met hun eigen ouders samen bij hun grootouders op de koffie.. (waarbij ik wel afspraken zou maken als laat die tv uit.. en geen boeken aan komen slepen naar ze enzo..)

de text ongelijk span ken ik ook, en die geld voor mij op het huwelijk zelf. het is voor een christen verboden om een relatie/huwelijk aan te gaan met iemand die niet christenlijk is.
(nuances in kerkverband zijn hier niet direct mee uitgesloten, maar als later een kind van mij zou thuiskomen met een boedhist, moslim, of ongelovige, zou ik daar ook zeer afwijzend op reageren)
ik ben me bewust dat sommige mensen kwa kerkverband nog wat strakker zijn... als het niet precies dezelfde kerk is...

maar dat men deze text ook op schoonfamilies betrekt.. dat heb ik nog nooit gehoord..

[Mortlach]

ik vind het een beetje vreemd dat je je kinderen niet alleen bij je eigen familie durft te laten. Dat is volgens mij gewoon een kwestie van goede afspraken maken en die dan ook respecteren. Als je dat niet kunt, of niet meent te hoeven, tja, dan ben je inderdaad snel klaar.

Voor mij zou een duidelijke afspraak zijn de kinderen niet te 'beëvangeliseren', dus geen kinderbijbel meegeven en niet het gebed voor het eten op de kinderen richten. Als ik zou merken dat dat gebeurde had je van mij ook een stevig gesprek kunnen verwachten.

Aan de ongelovige kant zou gelden dat de kinderen ruimte moeten krijgen om te bidden voor het eten, bijvoorbeeld, of ze niet voor de tv zetten.

Aan beide kanten geldt dat het geloof van de kinderen zo min mogelijk moet worden ondergraven. Als normale, verantwoordelijke volwassenen moet je daar samen uit kunnen komen. Als het goed is weet je als volwassene dat je niet altijd kunt doen wat je zelf wil (en in dit geval is 'ja, maar het moet van God/ik heb het beste met de kinderen voor/het gaat om hun zielenheil etc. allemaal onacceptabel).