pipgirl schreef:Ik zie in mijn omgeving veel scheidingen binnen christelijke gezinnen.Vaak is de reden dat een van de partners verliefd is geworden op een ander.
Als je een aantal jaar getrouwd bent met elkaar,wordt het natuurlijk anders en gewoner in een relatie,de eerste verliefdheid etc. wordt minder of is verdwenen.
Maar dat is logisch toch en er komt een ander soort liefde voor in de plaats,een soort verbondenheid,tenminste zo voelt het voor mij,mijn man en ik zijn maatjes,de liefde is er ook nog steeds hoor
Hoe zien jullie dit,ik dacht altijd je bent voor god getrouwd en gaart dus niet scheiden,maar het kan toch voorkomen dat het dus niet voor altijd is,je veranderd als je ouder wordt en je weet nooit van tevoren of een relatie voor altijd is.
En ja dan kan het gebeuren dat je iemand tegenkomt die ook lief en aardig is en er dus weer een soort van spanning komt die wel prettig is,maar wat doe je dan als christen.
Ik denk hier vaak aan de laaste tijd,vooral omdat het in onze omgeving voorkomt.
Ik heb een lieve vriend,maar in mijn omgeving merk ik dat veel mensen dat raar vinden,hoe kun je als getrouwde vrouw nou ook goed bevriend zijn met een man.
Ik ben niet getrouwd, maar ik kan mij dat probleem wel goed voorstellen dat als je een tijd getrouwd bent, dat dan de gevoelens niet meer hetzelfde zijn.
Wat is wijsheid? Minder kijken naar verliefdheid, en wat nuchterder denken, en meer letten op hoe goed je met een ander om kunt gaan? Dus meer inzetten op vriendschappelijkheid en goed op elkaars golflengte zitten, goed met elkaar communiceren etc., dan op verliefdheid? Verliefdheid kan immers ook ontaarden in een ramp, zo is mijn ervaring. Het is zo eens een gedachte van mij.
Doet een hoop, ook voor mij. Hij denkt aan mij, laat mij vrouw voelen. Hoe? Meenemen voor een lange wandeling, kletsen tot in de late uurtjes, we bellen/sms-en vaak, hij kookt voor me, alles!!
). Ik ben echt werkelijk kapot. Gebroken.
zie ik em ook niet 