HSP Higly Sensitive Person, ik ben hoog sensitief.

[*Annet*]

Volgens mij is mijn schoonvader ook erg richting HSP en ik vind het eerlijk gezegd best es moeilijk om op een fatsoenlijke manier met zijn reacties en gedrag om te gaan. Als we niet komen is het niet leuk, als we wel komen is het te druk

[Rope]

Hoe herkenbaar.
Kleine update, ik ben gestopt met m'n studie (vgl. eerdere posts) niet omdat het qua niveau niet ging, maar wel qua intensiviteit. Ik loop nu bij de studentenpsycholoog en moet bewust ontspanningsoefeningen doen iedere dag. Alleen het feit al dat dat extra op het 'to do'-lijstje van iedere dag komt... Het is weer even grenzen aftasten en vooral oppassen niet té voorzichtig worden.

[LeChat]

Sterkte & succes, rope!

[*J*]

Ik herken het heel erg, ik had maanden geleden eens een test ingevuld en daar kwam een hoge score uit. Ik had me er destijds verder niet in verdiept, had het eigenlijk naast me neer gelegd omdat ik dacht dat mijn hooggevoeligheid zich voornamelijk uitte in het aanvoelen van sfeer en emoties. Was niet atlijd fijn, maar echt last had ik er niet van, dus ik deed er niks mee. Tot ik op een ander forum in gesprek raakte over hoogsensitiviteit. Zo kwam ik er achter dat het zoveel meer omvatte, ook voor mij. Ik herkende bijna alle kenmerken in mezelf, en kon opeens ook veel dingen uit het verleden goed plaatsen. Ik ben me nu een beetje aan het verdiepen in HSP, ik vind het erg interessant allemaal. Ik weet nu dat er niks met mij aan de hand is, en dat geeft een goed gevoel

[toppie]

Ook voor mij heel herkenbaar...!

Ik moet al jaren mijn weg zien te vinden in een familie die me niet begrijpt, aanvoelt, nuchter en soms bikkelhard reageert.
Het beste advies wat ik ooit van de hulpverlening heb gekregen, zorg nu eens goed voor jezelf, laat je tanden zien.
Jaren train ik mezelf hierin, stel ook mijn grenzen, maar het ellendige is dat als ik iets weiger, dit nog uren door mijn hoofd blijft spoken.
Had ik toch maar niet..., wat zou de ander nu wel niet denken van mij...., zou ze echt niet boos zijn..., enz.
Als ik de ander dan weer zie, merk ik soms aan reacties dat het me wel kwalijk is genomen.
Vroeger had ik de neiging om opnieuw dingen uit te gaan leggen, nu niet meer, het helpt toch niet.

[marierose]

Tja, ik ben het ook het went voor mij eigenlijk nooit en voor mijn omgeving vind ik het vaak het vervelendst. Het uitleggen doe ik niet meer want dat helpt inderdaad toch niet en ze begrijpen je dan toch ook niet. Onze jongste is het ook en dan heb ik best medelijden met haar en denk ik moet zij allemaal ook nog meemaken en alles nog leren niet alles zielig te vinden van anderen... Wat wel is nu ik al jaren in de thuiszorg werk heb ik het idee dat dat werk me heel veel voldoet want ik zorg graag voor anderen en mensen weer helpen vrolijk te maken ondanks alles vind ik ook leuk en vaak is het 1 op 1 met de klanten want in grote gezelschappen voel ik mij nog steeds niet echt op mijn gemak.. Maar dat laatste heb ik enigszins geaccepteerd. Ik kan me ook weken druk maken om bijv. een weekendje met collega's en aanhang van mijn man zijn werk weg te gaan. Daar zie ik als een berg tegenop... Maar ja, dit soort dingen heb ik altijd al gehad en hoort gewoon bij het leven, je kan je niet altijd met smoesjes ervan af maken... HSP-ers kunnen ook echt ergens van genieten, laatst ben ik met de jongste naar het Afrika-museum geweest en we hebben genoten gewoon van alle aparte dingen die we tegenkwamen. (de andere gezinsleden konden er niet bij zijn want waren ergens anders) En ze zei mam ik vond het erg leuk.. En ik vond het ook super. Ze weet niet dat ze HSP is de juffen van school hadden het al eens gezegd en reageerde ik er eigenlijk niet echt op. Want ik dacht je hebt het gewoon en het er valt best mee te leven, toch?!

[parkiet]

het went nooit zeg je...

Tja, ik ken dat gevoel. Of ik HSP ben? Geen idee, vanuit mijn achtergrond qua studie/werk zie HSP niet als een op zichzelf staand iets (er is met wetenschappelijk onderzoek geprobeerd het in te kaderen, is niet gelukt, heb ik me laten vertellen). Toch herken ik me in dingen. Maar ja, ook de gedachten dat dat het misschien is geeft mij geen rust. Het zit me dwars dat ik me niet op mijn gemak voel in grote groepen, dat ik me dingen erg kan aantrekken, dat ik me zorgen maak over wat anderen over me denken, sfeer aanvoelen (met name lastig als een persoon of omgeving een negatieve sfeer ademt), etc.

Ik merk gewoon dat wat het ook is, me belemmert in wat ik wil doen etc. Op zoek gaan naar een andere diagnose? Nee, dat zie ik dan ook weer niet zitten (heb dan wel weer een idee waar HSP wellicht dichtbij zit, maar heb niet het idee dat dat bij mij past).

[Mortlach]

Ik herken het heel erg, ik had maanden geleden eens een test ingevuld en daar kwam een hoge score uit.

Dat er uit die test een hoge score kwam zegt op zich nog niet zo veel. De mensen achter de test willen natuurlijk zoveel mogelijk mensen in contact brengen met hun stichting.

[Mortlach]

Ook voor mij heel herkenbaar...!

Ik moet al jaren mijn weg zien te vinden in een familie die me niet begrijpt, aanvoelt, nuchter en soms bikkelhard reageert.
Het beste advies wat ik ooit van de hulpverlening heb gekregen, zorg nu eens goed voor jezelf, laat je tanden zien.
Jaren train ik mezelf hierin, stel ook mijn grenzen, maar het ellendige is dat als ik iets weiger, dit nog uren door mijn hoofd blijft spoken.
Had ik toch maar niet..., wat zou de ander nu wel niet denken van mij...., zou ze echt niet boos zijn..., enz.
Als ik de ander dan weer zie, merk ik soms aan reacties dat het me wel kwalijk is genomen.
Vroeger had ik de neiging om opnieuw dingen uit te gaan leggen, nu niet meer, het helpt toch niet.

Ja, het ergste dat mensen zo'n beetje kunnen zeggen is "stel je eens niet zo aan". Alsof je ervoor kiest ergens door uit je doen te raken.

Maar goed, ik heb tijdens mijn therapie voor sociale angst behoorlijk wat dingen geleerd, een daarvan is dat mensen behoorlijk egocentrisch zijn. Oftewel, die mensen maken zich helemaal niet druk om jou, vinden niks van jou, denken niks van jou, omdat ze te druk bezig zijn met aan zichzelf denken. Niet per sé negatief, maar als je je afvraagt wat anderen nu wel niet van je denken, is het antwoord in 99% van de gevallen "niks".

[Mortlach]

Ik krijg trouwens een beetje het idee dat HSP-zijn wordt gekoppeld aan sociale angst. Er kan natuurlijk een verband bestaan, maar dat hoeft niet, en sociale angst is tegenwoordig gelukkig erg goed te behandelen (groepstherapie voor sociale angst, heerlijk, die ironie).

HSP betekent voor mij dat ik heel erg slecht tegen geluid kan wat niet helemaal klopt. Zo kan ik gerust een van mijn boxen een milimeter verplaatsen als het geluid niet 'goed' klinkt of vanaf de verkeerde plaats lijkt te komen. Opnames met veel ruis en tikken zijn ook een crime. Lang leve het digitale tijdperk.

[parkiet]

Mortlach, kun/wil je vertellen wat sociale angst (voor jou) inhoudt?

[Mortlach]

eigenlijk precies wat het zegt: je erg angstig voelen in sociale situaties. In mijn geval me dus onmogelijk druk maken om wat anderen van me zouden denken. Er standaard vanuit gaan dat mensen eropuit waren me te grazen te nemen of boos op me waren. Verwachten dat elke sociale situatie direct zou escaleren tot scheld- en vechtpartijen. (dus ook als bijvoorbeeld een fietser je tegemoet komt rijden, waar je niet eens contact mee hebt). Het werd zo erg dat ik bijna niet meer kon werken en zelfs de straat opgaan werd een opgave.

[schelpje3]

Helaas, zou ik bijna zeggen, ik "lijd" hier ook aan.
Neem soms dingen van iemand over, zeker als ze me na aan het hart liggen.
Als 1 van mijn kinderen migraine heeft, krijg ik het ook !
Als ik ergens binnenstap, voel ik dat er ruzie is geweest bijv.
Ik was laatst bij de huisarts, nou vertel, wat zijn de klachten, vroeg hij.
Maar ik voelde dat hij iets ergs had meegemaakt, waar hij nog mee zat, en ik klapte helemaal dicht.
Na 14 dagen was ik weer bij hem en vroeg het.
Hij was verbaasd, ja dat klopt ! Maar dat moet jou niet weerhouden je verhaal kwijt te kunnen, jawel dus, dat snapte hij dan weer niet.
Ik vind het een handicap, mensen vinden het van mij heel fijn (vaak, men vindt het natuurlijk niet prettig als ik weet dat er onenigheid is geweest)
omdat ik spontaan meelevend reageer. Maar het is wel eens zo zwaar !
Ik moet echt mn grens afbakenen, dat ik niet teveel ergens in meegesleurd word.

[schelpje3]

Volgens mij is mijn schoonvader ook erg richting HSP en ik vind het eerlijk gezegd best es moeilijk om op een fatsoenlijke manier met zijn reacties en gedrag om te gaan. Als we niet komen is het niet leuk, als we wel komen is het te druk

Nou ik denk dat ik wel weet hoe hij dat beleeft.
Ik vind het ook fijn als er iemand komt, maar als het net op het verkeerde moment is, wordt het chaos in mn hoofd.
Intensieve visite (dus indringende gesprekken) moet ik echt alleen smorgens en smiddags voeren, als ik het savonds doe, slaap ik niet. draait alles als een film weer af, en af, en af, tot ik er hor en dol van word.
Misschien eventjes doorvragen: wilt u dat we smiddags komen liever ? of met zn 2tjes, (zonder kinderen als je die hebt)
Of langer van tevoren aankondigen, zoiets ?

[parkiet]

Schelpje, ik klap ook dicht als het niet goed 'voelt' ergens.

Mortlach, dank je voor je uitleg! Dat belemmerde je dan wel vreselijk zeg. Ik lees er een beetje tussendoor dat het nu wel beter gaat, ik hoop dat dat inderdaad zo is.