Berichtdoor toppie » 04 aug 2010 09:44
Ja, Bumba, je belicht nu de kant vanuit jouw ouders en de rest van het gezin gezien.
Argumenten zoals dat de "koude" kant zoon/dochter, broer/zus wegweekt of wegtrekt worden altijd op deze manier geventileerd.
Maar deze vraag wordt gesteld vanuit de andere kant,die hier ook mee worstelt, hoe ermee om te gaan als je iets echt niet wilt.
Daarbij geef jij aan dat de andere kant beter moet communiceren......!
Dat is een forse stelling, die ik niet kan delen met je.
Ik zal proberen uit te leggen waarom.
Wij hebben vaak genoeg aan mijn ouders aangegeven waarom wij ergens niet mee mee wilden/konden doen.
Hebben dus heel veel gecommuniceerd!
Dit werd gewoon niet geaccepteerd door hen, ook niet na vele uitleggingen.
Vele krokodillentranen werden vergoten, want o, die dwarse kinderen, snap je dat nou, het was altijd zo gezellig en nu willen ze opeens niet meer meedoen.
Mijn ouders zagen het gewoon als een bedreiging, hun sinterklaasvieringen, hun kerstvieringen konden geen doorgang hebben, terwijl dat niet zo was.
Het gevolg was dat we helemaal geen zin meer hadden om ergens bij te zijn.
Altijd moesten we voelen en horen dat het de andere keren ook zooooo gezellig was, maar ja, dat hebben jullie weer gemist.
Of als we weigerden om sinterklaas te vieren, werden aan onze kinderen later toch kado's gegeven, onder de mom van zielig.
De kinderen wisten nergens van, keken heel raar toen ze met de kerst ineens in sinterklaaspapier verpakte kado's kregen.
Logisch gevolg was onze boosheid, maar nee, wij moesten accepteren dat we dat zelf hadden veroorzaakt.
Ongewild werden we gedwongen om hun ideeen door te laten gaan.
Ook de andere kinderen in ons ouderlijk gezin werden beinvloed, want moeders tranen hadden veel impact op de rest.
De rest keek ons er dus ook op aan, net als jij eigenlijk ook je broer en je schoonzus erop aan kijkt dat zij niet spontaan meegaan in jullie ideeen.
Dan is het toch logisch als je innerlijk verzet krijgt?
Er wordt zo makkelijk gezegd dat ouders hun kinderen loslaten, maar o wee als het er echt op aan komt.
Als de kinderen dan hun eigen leven op gaan bouwen, komen ze een keer niet op 1e kerstdag maar op de 2e, gaat het mis.
Want....., dan klopt de familietraditie die zij zelf op hebben gezet of in stand hebben gehouden niet meer.
De schuld wordt in de schoenen van de aangetrouwde familie geschoven, want ja, mijn kind vond dit altijd zo leuk!
Met name een van mijn ouders wil heel graag de regie in handen houden, wil heel graag alles organiseren zoals deze ouder het zelf wenst.
Vooral de schijn ophouden dat alles zo goed is, geen hiaaten zijn onderling en dat iedereen zo goed met elkaar kan opschieten.
Juist daarom is alles bij ons thuis kapot gegaan en afgebrokkeld.
Mijn schoonouders lieten ons in alles vrij, daardoor waren er geen verplichtingen en werd de band onderling veel hechter dan bij ons.
je kijkt inderdaad naar die gezellige uurtjes uit, blij dat het ondanks hun hoge leeftijd allemaal nog kan.
Nog steeds is niets verplicht, kom je dan kom je, blijf je weg, ook goede vrienden.
Het gevolg is dat iedereen zich welkom voelt en bijna alle familieleden komen, incl. klein en achterkleinkinderen!
Je kunt jezelf ook afvragen, wat maakt het, dat mijn schoonzusje daar kennelijk niks aan vind?
Zijn de kosten misschien te hoog, hebben jullie inzicht in hun financiele positie?
Voelt zij zich in jullie familie wel op haar gemak?
Is het " niet leuk vinden" wel de reden, zoals ik dat denk.....?
Hoe komt het dat er niet over wordt gecommuniceerd, is er wel een veilig milieu om er over te communiceren?
Wordt er wel echt naar hun/haar ideeen en gevoelens geluisterd, of wordt dat weg geschoven of er over heen gewalst?
Zijn jullie als familie wel flexibel om andere datums te gebruiken om familierituelen door te laten gaan?
Vergeet niet dat je broer een keuze heeft gemaakt, zijn liefde ligt bij je schoonzus.
Daarom heeft hij vader en moeder verlaten en zijn leven verder gegaan met haar!
Als hij voelt dat zij niet geaccepteerd wordt, zal hij kiezen voor haar, logisch!
Dat heb ik ook gedaan voor mijn man!
Hij krijgt de schuld, maar ik heb voor hem gekozen en samen hebben wij dit of dat standpunt!
Mijn ogen zijn opengegaan toen ik bij mijn schoonfamilie over de vloer kwam.
Ja, zij hebben mij medegevormd, zoals dat altijd in het leven gaat, waar je mee omgaat beinvloed je leven.
Volgens mijn ouders ben ik negatief beinvloed, volgens mijzelf ben ik ten positieve veranderd.
Mijn ouders ventileren aan hun kinderen/vrienden en wie het maar horen wil, hun verdriet over hun afvallig kind meegetrokken door de schoonfamilie.
Vanuit mijn oogpunt bezien heb ik hier ook veel verdriet over, had het graag anders gezien, weet dat het ook op een andere manier heel leuk kan zijn.
Het gekke is dat nu, jaren later, ik heel veel steun vanuit mijn eigen ooms/tantes/neven/nichten heb gekregen, die mijn gevoelens wel begrijpen.
Zij veroordelen de wijze waarop mijn ouders hiermee om zijn gegaan, gericht op zichzelf.
Alleen is er nu teveel kapot gegaan/gemaakt om ooit nog te kunnen helen!
Maar naar mijn/onze stem wordt nog steeds niet geluisterd, wij zijn immers de veroorzakers....?!
