Kinderwens

[Tuinfluiter]

Meen je dat Rebekka van Hans en /Mirjam??
Wat geweldig voor ze!!!
Echt een wonder idd.

Rebekka, ik wil je heel veel sterkte wensen met alles.
Ik hoop voor jullie dat de uitslagen positief zullen zijn!
Fijn hoor dat je er goed mee om kunt gaan nu met al die zwangeren.
Nogmaals sterkte met wachten en alle onderzoeken.

[Rebekka1]

In het RD van 27-4 las ik de geboorteadvertentie van Hans en Mirjam. De aanhef zegt al veel: 'In stille verwondering ontvingen wij op Gods tijd, uit Zijn hand'.
Wat een prachtig geschenk voor hen!

Wat onze onderzoeken betreft: ik hoop dat er 'iets' uitkomt, de onzekerheid vind ik helemaal niets. Tot nu toe zijn er nog niet echt verontrustende uitslagen. Om verder te onderzoeken moet ik regelmatig naar het ziekenhuis, dat vind ik wel eens lastig tegenover mijn collega's. Naast mijn leidinggevende weten weinig collega's van de onderzoeken. Misschien moet ik toch een keer openheid geven, al vind ik een groot deel echt prívé.

Rebekka

[Vonkie]

Op pag. 16 schrijft Aimee dat zij en haar man graag een kindje willen maar dat het tot nu toe nog niet "gelukt" is. Wel leuk om te melden; Inmiddels zijn ze 28 weken zwanger . Het gaat heel goed met Aimee en ze zijn er super blij mee. Begin juli wordt de baby verwacht .
(Haar man is mijn broer en zij is dus mijn schoonzusje).

[AikonGirl]

Mooi om te lezen van HansenMirjam, en Aimee.

[Bumba]

Wat geweldig voor HansenMirjam! Hoop dat ze gauw iets van zich laten horen op Refoweb!

[*Annette*]

Wat een mooi nieuws toch weer!
Wat fijn voor Hans en Mirjam, Aimee en man !
Hopelijk mag alles verder goed gaan!

Hopelijk laten ze snel zelf weer wat van hun horen!

Al de anderen veel sterkte, maar zo kun je maar weer zien,
de Heere regeert, en niets is onmogelijk voor Hem!

[Tuinfluiter]

Wat fijn voor Hans en Mirjam!!!!
Wat een wonder!
Wat zullen ze blij zijn.


Super leuk voor Aimee en haar man, zo lang op gewacht en nu mag het dan zo zijn, een kindje op komst.
Aimee, van harte gefeliciteerd met de zwangerschap!!!!

[*Annette*]

Hoe gaat het met Tuinfluiter en de andere?

[Tuinfluiter]

Hier eigenlijk nog hetzelfde.
Weinig schot in de zaak.
We mogen begin Juli weer terug komen voor 2 uitslagen en wat dan daarna gaat gebeuren, geen idee.
We wachten maar gewoon af.
Verder gaat het super, het is al een aardige tijd geleden dat iemand in onze nabije omgeving vertelde zwanger te zijn dus dat is op zich wel heerlijk.
Even niet dat verdriet en die pijn voelen.
Er zijn een maand of wat terug nog wel een aantal baby's geboren maar heb daar eigenlijk nooit geen moeite mee.
Hoorde pas nog van een vriendin die een zus heeft die ook nog zo graag een kindje willen (hebben er nu 2) maar het wil niet zo lukken, dat die dus juist erg veel verdriet heeft als dan de baby geboren is, dus ook pas bij mijn vriendin, haar zus, dan zit ze helemaal in de put.
Nou dan prijs ik mezelf gelukkig dat ik daar geen last van heb.
Maar lief van je dat je naar me vraagt

[Daphne]

Spannend, Tuinfluiter. Wat vervelend toch, al dat wachten op uitslagen...

Hier gaat het op dit moment prima. Ik had het alleen even erg moeilijk toen ik te horen kreeg dat mijn zusje zwanger is. Op het moment zelf was ik erg blij voor mijn zusje; zij heeft er ook niks van gemerkt. Maar later, toen ik samen met mijn man was, heb ik toch wel even wat traantjes gelaten.
Verder gaat het echt goed. Verstandelijk gezien heb ik het 'naast me neer gelegd' en ga ik er van uit dat we nooit kinderen zullen krijgen. Misschien erg negatief, maar als ik er wél van uit ga ze te krijgen, is de teleurstelling en het verdriet elke maand en elke keer dat ik hoor dat er één zwanger is alleen maar groter.

[Tuinfluiter]

Oei Daphne, dat vind ik toch heel wat dat je jezelf nu voorstelt dat er geen kinderen zullen komen.
Zolang er geen reden voor is dat je de moed laat zakken moet je blijven hopen hoor.
Maar ik begrijp je wel! je doet dit uit zelfbescherming.
Maar ik weet niet hoelang jullie nu bezig zijn maar na een jaar mag je gewoon naar de huisarts.
Verder wens ik je veel sterkte ermee!!

[Daphne]

Ja, dat is inderdaad zelfbescherming... En ja, verstandelijk gezien heb ik het naast me neergelegd, maar emotioneel gezien niet. Ik blijf op zich wel hoop houden, maar ik 'verbied' mezelf om elke keer stil te staan bij mijn 'baalgevoel'/verdriet als ik een zwangere of een baby gezien heb. Ik weet van mezelf dat ik dan in dat gevoel blijf hangen, mezelf zielig blijf vinden, etc. En ik weet dat, áls ik daarin blijf hangen, ik grote kans heb weer depressief te worden doordat ik dan in een negatieve spiraal zit. En daar heb ik dus absoluut geen zin in, want dan ben ik nog verder van huis.

Hét voordeel van het volgen van een sociale opleiding: ik kan mezelf, aan de hand van methodes, therapie geven...

[Daphne]

Trouwens, we zijn twee jaar getrouwd. Maarre, ik denk dat ik mijn man voorlopig nog niet mee krijg naar de huisarts. Die vindt dat maar niks.

[Tuinfluiter]

Ik vind dat bewonderingswaardig knap van je!
Wat je zegt... je kunt jezelf aan de ene kant beschermen maar ik denk toch ook wel dat er toch altijd ook nog wel een kant zal zijn met verdriet/hoop/verlangen.
Het is wel fijn als je hebt geleerd jezelf therapie te geven.
Natuurlijk is zelfmedelijden niet goed, maar ik vind zelf wel dat je toch echt wel verdrietig mag zijn of wat dan ook, maar jij zegt dat je dan vreest dat je 'door slaat' en depressief word, dat is natuurlijk niet fijn.
Over het naar de huisarts toe gaan, daar moet je echt samen aan toe zijn.
Je zou natuurlijk evt zelf gewoon kunnen gaan en misschien dat door hetgeen de huisarts zegt je man het wel ziet zitten.
Dat was hier wel een beetje het geval zo.
Al stond m'n man er wel achter dat ik een afspraak had gemaakt.
Het zat bij mij zo hoog op een gegeven moment, ik kon wat dat betreft niet meer, toen ging bij mij de knop om om de bellen voor een afspraak.
Maar nogmaals, blijf hopen en laat jezelf heus eens een keer gaan (dat is heel natuurlijk) en probeer toch een keer naar de ha te gaan.

[Daphne]

Ik heb het denk ik een beetje verkeerd uitgelegd.
Natuurlijk ken ik het verdriet ook, net zoals ik in mijn eerste post van vandaag in dit topic vertelde. Toen mijn zusje me meedeelde dat zij zwanger is, was ik voor haar en mijn zwager erg blij, zelf was ik echt verdrietig over het feit dat ik dat nog steeds niet ben. Op zo'n moment gun ik mezelf ook wel de tijd om even verdrietig te zijn, alleen moet ik echt na een huilbui tegen mezelf zeggen: 'Kom op, blijf er niet in hangen!'
Dat 'erin blijven hangen' houdt bij mij in:
- tegen mezelf zeggen: 'Waarom ik niet?'
- dat zorgt er dan weer voor dat ik denk: 'Ach, ons overkomt het toch niet.'
- met als gevolg, dat ik dit dagen lang vol kan houden en maar kan blijven piekeren over de 'waarom'-vraag.

Elke keer dat ik hoor dat er weer iemand zwanger is, komt de 'waarom'-vraag wel naar boven en ben dan ook even flink verdrietig, maar na een tijdje moet ik mezelf echt 'herpakken'. Ik probeer mezelf dan altijd af te leiden door iets nuttigs/ontspannends te gaan doen waarbij ik weinig de kans krijg om te piekeren. Na een (paar) dag(en) ben ik dan aan het nieuwtje gewend en leer ik er wel weer mee te leven.

Enne, dat 'mezelf therapie geven' bedoelde ik een beetje schertsend. Tijdens mijn opleiding heb ik ook geleerd rationeel te denken (RET-therapie) en niet in mijn negatieve gevoel te blijven hangen. Dus dat gebruik ik ook maar een beetje voor mezelf.