eerste dagen als getrouwd stel

[DesertRose]

De eerste tijd van getrouwd zijn viel mij op bepaald gebied wel tegen. Ik kwam in een totaal vreemde omgeving terecht. Mijn man ging de maandag erna om 7 uur naar zijn werk tot 20.15 uur 's avonds. Ik had geen werk, geen hobby's, kende bijna niemand. Men, ik voelde me echt eenzaam. We hebben het er nu nog wel eens over, echt makkelijk was het niet voor me. Ik heb best wel es gejankt: ik wil hier weg, bij mijn familie in de buurt wonen (schoonfamilie had ik niets mee) enz. Gelukkig had ik na een maand of wat werk voor 2 dagen per week.

Pfoei.....die tijd zie ik ook nog wel komen voor mij, ben ik bang...!
Haha....We zijn er nog niet uit waar we willen gaan wonen. Mijn vriend wil blijven waar hij vandaan komt en ik wil blijven waar ik vandaan kom...en allebei geven we niet zo snel toe, dus dat is echt nog moeilijk.
Maar de gevolgen die jij benoemt, daar ben ik dan ook echt bang voor. En daarom durf ik de stap ook gewoon niet te maken om hier weg te gaan. Daarbij speelt de kerk voor mij ook nog wel een rol, maar toch....

kuch... eh ja herkenbaar!

[tante-tortel]

Als het goed is ga je in de nieuwe plaats waar je samen gaat wonen naar de kerk.
En daar ontmoet je gewoon je broeders en zusters.
Ga gewoon gelijk naar een bijbelstudievereniging, of zoals Daphne naar een koor.

De ervaring van onze dochter is dat ze toen ze in een plaats gingen wonen waar wij niet kerkten, ze gelijk meer als volwasssen werden beschouwd. Terwijl toen ze in dezelfde woonplaats en kerk bleven als waar wij woonden het toch altijd de dochter van.... bleef.
Zelfs toen wij ons onttrokken aan deze kerk keken ze hen er op aan.
En een andere dochter die zich met ons onttrok kreeg nog niet eens bezoek!
Want als wij maar weer terug kwamen zouden zij dat ook wel doen!

Daarom lijkt het me juist goed om gewoon samen in een nieuwe plaats en kerk te beginnen.
Kun je gelijk leren zelfstandig te zijn en zelf je weg te zoeken.
Daar groei je van

[MissF]

Ach, wij zitten nog altijd bij allebei onze ouders in de kerk, en we zijn soms heus wel de dochter en zoon van. Maar daardoor ziet men ons niet als minder volwassen hoor. Wij zijn gewoon ons eigen gezinnetje, al zitten we in de kerk zelfs altijd bij mijn moeder in de bank.
Om eerlijk te zijn vind ik dat dus niet helemaal opgaan, of in ieder geval hier helemaal niet.
Ik was dolblij dat we lekker in de plaats bleven waar we allebei ook al woonden (nouja, ik woonde toen net een jaar een in kesteren, maar dat telt amper ). Lekker alles eigen. Trouwen en samenwonen kostte al energie genoeg!

[Rinus88]

Ik ga straks ook van Gelderland naar Drenthe verhuizen maar ik heb er juist ontzettend veel zin in! Heb de vrienden van vriendlief leren kennen, woon bij mijn schoonfamilie in de buurt en heb zin om nieuwe contacten te gaan maken! Na bijna een heel leven in de zelfde stad ben ik wel toe aan een nieuwe uitdaging!
Al zal ik ook zeker momenten hebben dat ik het liefst gillend terug ga *woon nu trouwens ook op kamers in een andere plaats maar dat vind ik toch anders* maar daar kom ik dan wel weer uit:)
Mijn vriend is vrachtwagenchauffeur dus zal ook veel weg zijn, moet ik denk ik wel echt aan wennen!

[Dippie]

De eerste tijd van getrouwd zijn viel mij op bepaald gebied wel tegen. Ik kwam in een totaal vreemde omgeving terecht. Mijn man ging de maandag erna om 7 uur naar zijn werk tot 20.15 uur 's avonds. Ik had geen werk, geen hobby's, kende bijna niemand. Men, ik voelde me echt eenzaam. We hebben het er nu nog wel eens over, echt makkelijk was het niet voor me. Ik heb best wel es gejankt: ik wil hier weg, bij mijn familie in de buurt wonen (schoonfamilie had ik niets mee) enz. Gelukkig had ik na een maand of wat werk voor 2 dagen per week.

Pfoei.....die tijd zie ik ook nog wel komen voor mij, ben ik bang...!
Haha....We zijn er nog niet uit waar we willen gaan wonen. Mijn vriend wil blijven waar hij vandaan komt en ik wil blijven waar ik vandaan kom...en allebei geven we niet zo snel toe, dus dat is echt nog moeilijk.
Maar de gevolgen die jij benoemt, daar ben ik dan ook echt bang voor. En daarom durf ik de stap ook gewoon niet te maken om hier weg te gaan. Daarbij speelt de kerk voor mij ook nog wel een rol, maar toch....

kuch... eh ja herkenbaar!

Ja? Vertel!

[tante-tortel]

Ik moet eerlijk zeggen dat toen wij gingen trouwen en bleven wonen in de plaats waar mijn schoonouders in de kerk zaten, voor ons het ook zo was als dat onze dochter heeft ervaren.
Pas toen wij naar een andere plaats gingen verhuizen werd het dus anders.
Ook al hoefde dat voor ons niet hoor, we hadden het reuze naar onze zin zo tegenover onze schoonouders wonen

[Evelien]

Ik ben van de week voor het eerst naar een kennis van m'n man geweest. Durfde daar nooit alleen heen te gaan. pppfff zodra ik binnen zat was het zo gezellig dat we echt enorm veel lol gehad enz. Echt zo'n tweede moeder (ze is ook al 64). Mijn man kreeg later een mailtje van haar dat ze het ontzettend leuk vondt dat ik kwam.

zo zie je maar weer, ik zie te veel beren (die er helemaal niet zijn).

[*Annet*]

Het is mij dus echt heel erg tegengevallen om te gaan wonen waar mijn man vandaan kwam en ik had er tevoren best wel zin in. Ik ging ook echt wel naar een zendingsavond of wat er ook te doen was in de kerk. Maar als er heel de avond niemand een woord tegen je zegt voel je je echt niet gelukkig. Daarom ging ik daar ook niet meer heen. Koor was niets voor mij want ik heb daar niets mee. We wonen nu ruim een jaar elders en daar voelde ik me van het begin af aan veel beter op mijn gemak.

[ajl]

Het is mij de eerste tijd ook erg tegengevallen hoor! Ik verhuisde ook 300 km en kende niemand. Aangezien wij daar( in Dordrecht) ook tijdelijk woonden, heb ik mij niet bij een kerk aangesloten. Mijn man en ik hadden beiden een nieuwe baan en wennen aan een leven samen. Hij was/is s'avonds veel weg voor zn werk. Ik heb mij behoorlijk eenzaam gevoeld. Moet zeggen dat ik dat nog wel eens heb. Wij zijn inmiddels weer verhuisd en nu wel aangesloten bij een kerk. Eigenlijk woon ik nu 3 jaar in het westen en meer dan een paar oppervlakkige kennissen heb ik nog niet opgedaan. Best wel jammer af en toe.

[pol]

Heb ik hier ook. Ben 35 km verhuisd en ken nog bar weinig mensen. Het wordt nu iets meer omdat ik elke dag bij school sta en dan een praatje maak met andere moeders maar echt vriendinnen ofzo, nee. En de vriendinnen die ik had zijn ver verhuisd dus dat kontakt verwaterd ook, af en toe hyves of een belletje maar anders niet meer.

[esli]

Ik ben wel blij dat ik als student naar een andere stad ben gegaan. Gelijk lid geworden van een vereniging en dan heb je zo vrienden. Ik ben ook wel erg blij dat mijn man in Leiden wilde gaan wonen, zodat ik niet ergens anders weer opnieuw moest beginnen. Ik zie bij hem dat het, als je geen student meer bent, echt veel lastiger is om contact te maken. Hij voelt zich daar alleen niet eenzaam door, dat zou ik denk ik wel hebben....
Ik hoop nu heel hard dat we allebei in de buurt van Leiden werk kunnen vinden.

[Lalage]

Niet iedereen maakt even makkelijk vrienden en niet iedereen went even snel aan een nieuwe omgeving. Maar voor iedereen zal het wel even lastig zijn in het begin in een nieuwe woonplaats. Zelf heb ik daar eigenlijk amper ervaring mee, maar mijn man wel. Hij mist zijn vrienden uit het oosten soms wel. Maar aan de andere kant: die blijven daar ook niet allemaal eeuwig hangen.

Wij vonden het trouwens heerlijk om eindelijk samen te gaan wonen, we waren er zo erg aan toe en we waren dat heen en weer gereis helemaal zat. Het is hartstikke fijn om allebei tegelijk thuis te zijn en toch bij elkaar te zijn. Je kunt dan ook makkelijker even iets voor jezelf doen, hebt meer vrijheid om dingen in het weekend te plannen.

[kirsten]

Wij hebben zo te horen erg geluk. Wij wonen allebei in het zelfde dorp en we gaan daar ook weer wonen. Maar gek genoeg ben ik het ook zat om telkens weer naar huis te gaan het einde van de avond e.d. Nu wordt het gewoon tijd dat dat afgelopen is.

[miss jane]

Het lijkt me heerlijk als je inderdaad dicht bij elkaar woont en in je eigen, vertrouwde omgeving blijft wonen. Vanwege de baan van mijn vriend, zullen wij een eind verderop moeten gaan wonen. Eerlijk gezegd zie ik daar erg tegenop, omdat je inderdaad weer helemaal moet wennen, je vrienden moet maken enzo. En hier laat je je familie en vrienden achter. Ik vond de beslissing wel heel moeilijk om te nemen.
Maar aan de andere kant zal ik ook blij zijn als het gereis afgelopen is, dat je niet meer 's avonds afscheid hoeft te nemen, maar lekker bij elkaar kunt zijn. Vast herkenbaar

[LeChat]

Maar aan de andere kant zal ik ook blij zijn als het gereis afgelopen is, dat je niet meer 's avonds afscheid hoeft te nemen, maar lekker bij elkaar kunt zijn. Vast herkenbaar

Dat is zeker herkenbaar .

Ik werk al wel in de plaats waar we gaan wonen, maar ga er nog niet naar de kerk enzo. In die zin maken mijn vriend en ik straks dus beiden een nieuwe start. Ergens vind ik dat ook wel goed, want als de één bijvoorbeeld iedereen al kent enzo zou de ander zich ook buitengesloten kunnen voelen (veel verhalen over de periode toen hij/zij nog niet in beeld was, etc.). Het kan natuurlijk ook andersom werken: dat je makkelijker opgenomen wordt als man/vrouw van ..., maar toch.