Ouders

[DesertRose]

Gelukkig zijn mijn ouders heel normaal. Vandaar dat ik er ook erg van sta te kijken, als ouders van anderen onbegrijpelijke dingen doen. Schokkend soms, kinderachtig, stug, eigenwijs, schijnbaar liefdeloos, of dom.

Maar anderzijds zijn er ook ouders die verbazingwekkend lief kunnen zijn, meelevend, onverwacht zelfs. Ik waardeer het bijzonder dat mijn ouders, voor mij onverwacht, toch erg veel begrip toonden, of minstens een poging deden het te begrijpen, toen mijn omstandigheden zich begonnen te wijzigen. Ik waardeer het bijzonder dat mijn ouders bereid zijn om adviesen van kinderen op te volgen, bereid zijn hun gedrag of houding te veranderen, zich te schikken naar hun kinderen als dat nodig is.

nog meer positieve of negatieve ouder-ervaringen?

[Dippie]

Wat wil je horen/lezen?

[DesertRose]

jou mening over je eigen ouders.

[Rinus88]

Mening over mijn ouders: Ik vind dat ik het niet beter kon treffen! Haha dit klinkt zoetig maar het is wel zo. Heb in mijn puberteit geen geweldige band met ze gehad door dingen die gebeurd zijn maar de laatste jaren en vooral het laatste jaar is mijn band met vooral mijn moeder enorm verbeterd! Ik vertel haar best veel en nu we iets meer op een basis van gelijkwaardigheid met elkaar om kunnen gaan, geniet ik nog van die gesprekken ook! Eerder vond ik dit vreselijk..
Met mijn vader heb ik altijd wel een goede band gehad maar ik ben een enorm vaderskindje, vindt hem echt geweldig en wil nooit een kwaad woord hore over mijn 'beertje'!
Zou alleen leuk zijn als ze wat meer voor mij betaalde zoals zorgverzekering en opleiding

[Evelien]

tsja. Mijn ouders, t zijn schatte van mensen echt waar. Net zoals bij Rinus88 heb ik ook in de puberteit niet echt hele goeie verstandshouding gehad. Maar na die tijd? Heerlijk. Als je ouder wordt waardeer je wel veel meer van ze (althans zo heb ik het ervaren). Gisteren echt een half uur met m'n vader aan de telefoon gezeten. Geweldig toch? Ik mis ze soms echt wel nu ik niet meer in dezelfde stad woonde. Even aanwippen bij ze voor een bakje thee.

[esli]

Ik merk dat mijn band met mijn ouders enorm aan het verbeteren is. In mijn puberteit en toen ik op kamers woonde groeide ik behoorlijk bij ze vandaan. Ze (mn. mijn vader) hebben er best moeite mee als ik ergens anders over denk of dingen anders doe en dat wordt dan niet zo tactisch tegen mij gezegd. Verder zorgde de afstand waarop ik woonde dat we elkaar minder zagen wat er ook wel voor zorgde dat dat band verslapte. Sinds oktober slaap ik weer 2 nachtjes per week bij ze en ik merk dat ze (eindelijk) helemaal accepteren dat ik volwassen ben. Dat en het feit dat ik ze weer veel vaker zie zorgt ervoor dat we weer meer bij elkaars leven betrokken zijn en de band hechter wordt.

[Dippie]

Met mijn mams heb ik een hele goede band. Ik kan alles eigenlijk wel tegen haar zeggen, ik ben dan ook wel veel aan haar gehecht. Daarom zou ik het ook wel erg jammer vinden als ik, als we getrouwd hopen te zijn, niet meer bij haar in de buurt zou wonen! Ze heeft het erg druk met de verzorging van mijn zus, maar ondanks dat probeert ze toch ook wel leuke dingen met mij te doen en dat is dan weer extra gezellig

[Mandelbrot]

Ik heb een perfecte jeugd gehad, als ik een boekje zou schrijven over hoe je kinderen tot een jaar of 16 moet behandelen, dan zouden mijn ouders wel vaak als voorbeeld kunnen dienen. Een gezonde mix van liefde, bescherming en vrijheid.

Als volwassene is het beeld minder positief, en dat komt zowel door mijzelf als door hen. Ik ben in mezelf gekeerd en zij ook (zal wel erfelijk zijn, opa's ook al.... ) Hierdoor zijn veel dingen onbesproken gebleven. We zijn ook wel heel verschillend qua levensbeschouwing en wereldbeeld.

Wat ook meespeelt is het volgende. Als kind heb je (in een harmonieus gezin) toch een beeld dat je ouders perfecte mensen zijn. Dit komt heel natuurlijk vanuit het feit dat ze je verwekt hebben en gevoed en verzorgd en later leer je van alles van ze. Hoe ouder je zelf wordt, hoe meer zelfstandig en hoe minder dat perfecte beeld op de voorgrond is.

Bij mij heeft dat beeld wel lange tijd in mijn achterhoofd gezeten en ik kan wel zeggen dat ik nog steeds herstellende ben van de ontdekking dat mijn ouders ook maar mensen zijn, vol angsten, goede én slechte eigenschappen.

[Saskia]

@Mandelbrot, ik herken wel een beetje wat je zegt. Toen wij als kinderen klein waren hebben we nooit geweten dat mijn ouders ook wel eens ruzie en onenigheid hadden. Naar ons toe was het altijd harmonieus en dat waardeer ik heel erg. Terwijl het voor hen ook niet altijd makkelijk is geweest, 8 kinderen opvoeden bijv. met het salaris van (eerst) een timmerman, later werd dat wel iets beter. Wat dat betreft heb ik heel veel respect voor ze, wij hebben daar nooit iets van gemerkt. Pas later heb ik me gerealiseerd dat het heus niet altijd pais en vree was, maar dat hebben ze voor ons verborgen weten te houden.
Met m'n vader heb ik een heel goede band, met m'n moeder iets minder. Niet dat we met mekaar in de clinch liggen ofzo, maar close zijn we ook niet. Het is allemaal wat oppervlakkig zeg maar. Dat komt ook vooral door mij, moet ik erbij zeggen, ik heb er niet echt behoefte aan om dat te veranderen, m'n moeder zou dat wel willen.

Nu zie ik ze eigenlijk ook te weinig om de band intensiever te laten zijn, ik merk ook dat de afstand en het verschil in levensomstandigheden steeds meer een stempel gaat drukken. Dat heb ik niet alleen met hen trouwens, maar met bijna iedereen die in NL woont...

[marierose]

mijn vader is streng ger.gem. opgevoed en mocht zondags niets doen alleen binnen zitten ook met superwarm weer e.d. en mijn moeder is ietsje makkelijker opgevoed wel ger.gem. maar niet zo streng als mijn vader is opgevoed. Met mijn vader moet ik niet in discussie gaan over geloof e.d. want dan wil hij het liefst dat ik weer bij de ger.gem. ga terwijl ik juist erg bij de PKN naar mijn zin heb met ons gezin. Dus die discussie's stoppen we tegenwoordig gewoon zo snel mogelijk want als je steeds harder gaat praten tegen elkaar is ook niet nodig en zeker niet leuk... Ik probeer hem vaak uit te leggen dat ik het leuk vind om van allerlei geloven e.d. wat te leren hoe of iemand gelooft en dat maakt mij niet uit welk geloof. Maar mijn vader voelt zich dan meteen aangevallen en begrijpt mij dan niet. Bijv. als we waar we ook zijn in welk alnd of plaats en we zien een kerk waar je kaarsjes kunt branden lopen onze kinderen meteen naar binnen zonder te vragen want we steken dan altijd een kaarsje aan voor onze veel te vroeg geboren zoontje die dan ook een "engeltje" is (als jullie begrijpen wat of ik bedoel) dat is dan even een samen stil zijn met ons eigen gezinnetje en dat zal mijn moeder wel begrijpen maar mijn vader moet ik dat echt niet vertellen want die snapt dat totaal niet en voelt hij zich denk ik verplicht als vader zijn om toch mij erop te wijzen over enz...
Mijn moeder is daarentegen veel makkelijker altijd geweest en nu ze een hersenbloeding heeft gehad heb ik juist een veel betere band met haar en is ze ook veel makkelijker geworden over hoe iemand wil geloven. Omdat haar rem weg is door de afasie die ze nu heeft zegt ze ook alles wat ze wil zeggen met veel humor in haar woorden en dat is veel belangrijker dan iemand met klem proberen over te halen om bijv. weer terug te gaan naar de ger.gem. e.d. ...

[kwebbel]

met mijn ouders heb ik een mindere band, heb ik diverse keren neergezet. Met mijn schoonouders kan ik heel goed opschieten. We gaan waarschijnlijk met hun (weer) op vakantie dit jaar! (zou de 2e keer zijn, 1ste keer dat wij getrouwd zijn). Mijn schoonouders gaan als goed is binnenkort verhuizen en dat vind ik gewoon erg naar! Ze gaan van de andere kant van t water (in het dorp dus) naar Nieuwegein. Een kwartiertje rijden maar ik voel me rot!! Ik vind het echter dat ze er op vooruit gaan, zeker omdat ze niet veel meer kunnen in huis. Dus ik ben voor hun ook echt blij

[Maneah]

Ik herken wat jij zegt, Evelien. Als je ouder wordt waardeer je ze inderdaad veel meer. Je ziet bepaalde zaken anders dan in je puberteit. Wat je in die tijd bijv. als bemoeizucht ervaarde, zie je nu als 'een helpende hand'.. Ik heb een hele goede band met m'n ouders. Met beiden wel heel verschillend, wat waarschijnlijk komt doordat mijn moeder opener is dan m'n vader. Ze staan altijd voor mij klaar, helpen waar het nodig is, laten mij vrij in het maken van keuzes. Kortom: mijn ouders zijn een stel geweldige lieve mensen!

[MissF]

Ik heb een prima band met mijn ouders. Lange tijd heel erg close, vooral met mijn moeder, maar dat is nu minder. Nu komt mijn gezinnetje op de eerste plaats, niet meer mijn moeder. Lijkt me ook wel gezond
Mijn moeder en ik zijn twee handen op een buik. We weten van elkaar wat we denken, voelen, willen zeggen. Door mijn studie heb ik wel ingezien dat er ook dingen in mijn opvoeding waren die ik als minder fijn heb ervaren. Zoals vervelende gevoelens mochten er niet zijn, iedereen moest altijd heel gelukkig zijn van mijn moeder. Aan de ene kant is dat fantastisch, dat zij door het vuur zou gaan om ons maar gelukkig te zien, maar daarnaast was er weinig ruimte voor eens een keertje wat minder in je vel zitten of even shago zijn. Nu merk ik wel dat ik dat deels ook heb, dat ik wil dat iedereen om wie ik geef het allergelukkigst van de hele wereld is. Maar ik probeer nu wel meer andere gevoelens ook toe te laten en soms een keertje wel eerlijk te zeggen als een vriendin of mijn man vraagt of het nog wel lukt, dat het me even hoog zit. En dat is soms best fijn.
Met mijn vader heb ik ook een hele hechte band (gekregen). Bij hem klop ik altijd aan voor raad op geloofsgebied, voor naslagwerken voor de bijbelkring, voor creatieve ideeen voor de club en VBW. Met hem heb ik meer een band qua geloofsbeleving, al ben ik door de tijden heen meer 'zwaar' gaan denken en mijn vader steeds 'lichter' (dat bedoel ik niet negatief, we verschillen nu gewoon meer van mening over zaken die niet perse van belang zijn dan eerst). Ook merk ik steeds meer dat ik toch veel trekken van mijn vader heb, dat ik veel nuchterder ben dan ik altijd dacht, wat hij ook is, dat ik iets leidinggevends in me heb, wat hij ook heeft. En dat is tof om te zien

Ik hou gewoon enorm veel van hen, maar ik merk wel dat het goed is dat ik bewust wat meer afstand ben gaan nemen, om minder aan hen vast te zitten. Daardoor wordt de band eigenlijk alleen maar beter en durf ik ook alles echt eerlijk tegen ze te zeggen, ook als ik iets minder leuk aan ze vindt

[*Annette*]

Ik heb eigenlijks n probleempje... ik heb het gevoel dat m'n ouders niet helemaal niet in de gaten hebben
wat de psychische klachten van hun dochter inhouden, en wat er allemaal wel niet afspeelt in haar... Nu
wil ik ze dat vertellen, alleen het probleem is dat ik praten over inhoudelijke dingen, wat er in mij omgaat
ed. erg moeilijk vind .

Vb; ik kom terug van een gesprek. Me ma vraag hoe het ging, ik vertel hoe de 'behandeling' er verder uit
zal zien, dat ik in therapie zal gaan ed. Heeft ze n kennis aan de telefoon, die vraagt hoe het ging, zegt
me ma notabene, het is klaar ze hoeft er niet meer heen . Ik riep gelijk, je liegt, en heb het zelf tegen
diegene verteld. Naar diegene hoef ik eerst niet meer toe, maar ze ziet toch zelf wel dat ik er nog lang niet
ben?? En ik had toch gezegd dat er therapiën volgen...

Maar hoe ga ik dat oplossen? Ik dacht erover na om eerst alles maar eens op papier te zetten, en dat maar
eens op hun kussen neerleggen... maar dat vind ik weer zoooo onpersoonlijk, raar ed. Enja ik ben dan weer
heel bang hoe ze erop reageren... ik ben ook niet eens zeker van m'n zaak, misschien hebben ze het wel in
de gaten maar vinden ze het ook erg moeilijk.

Pfff... wat is het toch lastig als praten een 'probleem' voor je is .

Tips zijn welkom!

[Riska]

as later heb ik me gerealiseerd dat het heus niet altijd pais en vree was, maar dat hebben ze voor ons verborgen weten te houden.

Wees er maar heel dankbaar voor. Dat betekent dat ze jullie welzijn op het oog hadden en jullie een veilige jeugd gehad hebben. En lang niet ieder kind kan dat nazeggen.

Maar hoe ga ik dat oplossen? Ik dacht erover na om eerst alles maar eens op papier te zetten, en dat maar
eens op hun kussen neerleggen... maar dat vind ik weer zoooo onpersoonlijk, raar ed. Enja ik ben dan weer
heel bang hoe ze erop reageren... ik ben ook niet eens zeker van m'n zaak, misschien hebben ze het wel in
de gaten maar vinden ze het ook erg moeilijk.

Erover zwijgen en je eigen gang gaan. Voor jezelf dingen opschrijven en verder laten rusten. Misschien komt er ooit begrip, misschien nooit. Maar laat je alsjeblieft niet weerhouden om therapie te blijven volgen!