Verkering

[koekie]

zo, hehe, het duurde even voor ik de goede topic had gevonden
Maar ik denk dat het hier wel bij past.
ik vroeg me namelijk even af hoe men het eerste half jaar van hun verkering heeft ondervonden.
Ik heb nu sinds 2 maanden verkering(voor het eerst) en ik voel me nogal een naiefeling en onzeker op het gebied.
Ik weet niet precies wat ik en kan verwachten van men vriend en ik ben heel onzeker in onze relatie.
verder kwam ik er achter dat ik me moeilijk kan openene, en daar elke keer weer tegen aan loop:O

hehe, ik ben ws gewoon niet geschapen om verkering te hebben;)
Maar ik ben benieuwd of mensen me begrijpen en tips hebben, want ik zou graag veel meer van onze relatie genieten.
die roze wolk enz..

[Rinus88]

Hoe herkenbaar Koekie!
Heb nu intussen 17 maanden verkering maar ik vond dat eerste half jaar ook vreselijk lastig!
Mijn vriend is nogal gesloten en speelde het klaar om, als ik hem zei dat ik wel met hem wilde praten, te zeggen dat hij dat gewoon niet deed omdat meneer daar geen zin in had.
We hebben toen vreselijk veel ruzie gehad omdat ik steeds tegen een muur aan liep bij hem. We hebben op een gegeven moment besloten samen te bidden. Gewoon simpel beginnen want we vonden het beide doodeng maar op deze manier openden we onze harten voor elkaar en werkten we ook aan onze relatie met God.
Ook hadden wij van die bijbelse dagboekjes voor stellen die verkering hadden of verloofd waren, roept ook toe tot praten!

Verder moet je het ook gewoon tijd geven, je moet nog zo vreselijk aan elkaar wennen, vooral als het de eerste keer is dat je verkering hebt, ben je gewoon gewend alleen rekening met je zelf te houden en nu vraagt een ander ineens om aandacht en aanpassingen, best lastig vonden wij!
Je moet ook niet te veel twijfelen of je wel de ware hebt, of je wel geschikt bent voor verkering etc. Probeer gewoon te genieten en te beseffen dat het voor dit moment leuk is, wat de toekomst brengt voor jullie laat God je dan weer zien. Geen zorgen voor morgen, alleen de dingen die Hij je geeft!

[Hippieblijhoofd]

Ik vond het met deze relatie wonderbaarlijk makkelijk gaan maar over het algemeen zijn de eerste paar maanden toch erg onwennig en daardoor minder leuk, vind ik. Dus ik kan me voorstellen dat je het allemaal nog lastig vind. En zelfs deze keer, al vond ik mijn vriend helemaal geweldig, verlangde ik met 6 maanden nog steeds wel terug naar het vrijgezelle leven.

Wat zou je graag anders zien? Je zegt dat je het moeilijk vind om je 'te openen', vind je het moeilijk om open en eerlijk te praten? Volgens mij is dat namelijk de oplossing in dit soort gevallen, dat je zegt wat je denkt. Als je iets lastig vind of onzeker bent is het goed om dat gewoon te zeggen tegen je vriend.

[LeChat]

Wij hadden in het eerste halfjaar ook met enige regelmaat botsingen, vanwege het onwennige en dergelijke. Dus dat is wel herkenbaar. Gelukkig ging het 'vanzelf' over toen we elkaar steeds beter leerden kennen.

[kirsten]

Hier klinkt het ook bekend. We hebben echt absoluut geen ruzie/onenigheid gehad, maar wel heel twijfels over onze toekomst samen. Ik had een beetje last van bindingsangst, maar dat lag ook wel een beetje aan mijn leeftijd denk ik. Probeer toch je gevoel te vertellen tegen je vriend. Het klinkt raar: gewoon verstand op nul en genieten. Ik ben van mezelf een tobber en als ik te veel hierover had nagedacht, dan had ik mijn beste maatje die ik nu heb, laten schieten.

[MissF]

Wij kenden elkaar al heel erg goed voor we verkering kregen, dat heeft wel geholpen. Maar lastig was het zeker! Ik was net begonnen met mijn nieuwe studie, die vooral het eerste half jaar echt heftig was. Ik ben gewend om veel te praten als me iets dwars zit ofzo, mijn man was veel geslotener. Dat botste nogal eens. Niet perse in ruzie, maar hij wist soms niet wat hij met me aan moest, en ik moest dus leren te zeggen wat ik van hem verlangde op zo'n moment. Maar doordat ik dat deed, en hij deed wat ik vroeg, zijn we zo snel naar elkaar gegroeid.
Wij zijn ook meteen begonnen met samen bidden en bijbel lezen, dat vond ik erg belangrijk. Scheelde ook nog eens dat we doordat we samen op dabar gingen verkering kregen, dus dan is de stap tot samen bidden en lezen al minder groot, we hadden het immers net twee weken volop gedaan.
Toch eerlijk zeggen wat je lastig vindt, helpt achteraf het beste.

[kirsten]

Samen bidden en bijbellezen is ook heel fijn ja. Ik vond het in het begin lastig om hardop te bidden, maar na een tijdje went alles. Zo leer je toch elkaar veel beter kennen.

[Gerdien B.]

Op zich wel herkenbaar. Zeker de eerste keer weet je niet wat je kan verwachten. Het eerste jaar hebben wij vooral gewoon geleefd. Daardoor krijg je al redelijk een goed beeld van elkaar. Als de een gesloten is, dan is het goed om dit concreet te benoemen zodat ej beide weet waar je tegen aan loopt. Benoem het ook eerlijk naar elkaar dat je het moeilijk vind. Doe geen belofte: vanaf zal ik mij open stellen want dat werkt niet zo. Probeer er wel aan te werken. De ene keer zal het beter lukken dan de andere keer.
Neem ook de tijd voor elkaar. Wij zijn het eerste jaar geleefd ongeveer door mensen om ons heen en dat is echt verre van goed voor je relatie.

[koekie]

erg fijn om te zien dat dat herkenbaar is.
Ik heb af en toe een erg ongeduldig karakter en wil gewoon dat alles direct goed is.
Maar goed, de werkelijkheid is altijd anders dan wat je in gedachten/dromen had.
Hij weet dat ik moeilijk open kan zijn, en zegt dan heel realexed, oww dat komt allemaal wel. tja, ik ben gewoon te ongeduldig daarvoor:).
Ook ben ik idd zon heerlijke tobber, en ik kan echt vreselijk er over tobben terwijl het nergens op slaat. Ik keek zojuist 'ps, i love you' heeeel herkenbaar:D
Dat van jou herken ik wel missF ik kreeg 1 januari verkering, begon met een nieuwe(eerste) baan, ging het huis uit.
Helemaal niet handig natuurlijk ook

Ok,ik ga gewoon proberen te genieten

[Dine]

Koekie, het is inderdaad herkenbaar. In het begin van onze verkering was ik ook erg gesloten en kropte ik alles op zeg maar.
Ik probeerde het dan alleen te vergeten en te vergeven, om het zo maar te zeggen, maar dat was niet helemaal de goede oplossing Nu zeg ik vaak direct wat ik ergens van vind en anders z.s.m. Dit zorgt voor botsingen soms, maar juist omdat we dan allebei aan kunnen geven waarom we iets vinden, is het ook weer sneller opgelost!
Je schrijft dat je vriend zegt: 'laat maar, dat komt later wel', ik zou dat denk ik proberen te accepteren en denken: dat komt over een halfjaar ofzo wel.. en nu genieten inderdaad!!
Je omstandigheden zijn inderdaad niet ideaal nee, daar maak je je ook al druk om en dan nog een vriend erbij, maar probeer inderdaad gewoon te leven! het nog meer naar elkaar toegroeien en elkaar steeds beter begrijpen komt vanzelf en niet gelijk

[Liesien]

Jups, ik herken het ook. Ik heb nu 10 maanden verkering.. In het begin was ik ook súpergesloten. Het kon soms wel 10 minuten duren voor ik in mijn hoofd een perfect antwoord had bedacht als we over iets persoonlijks praatten en dan moest ik dat antwoord ook nog eens 'naar buiten' zien te krijgen. Ik focuste me daar enorm op en ik vond het allemaal stom.. Want ik vertrouwde mn vriend toch en ik wilde gewoon meteen open zijn enzenzenz. Gelukkig had/heeft mn vriend heel erg veel geduld.. en het komt inderdaad wel. Nu, 10 maanden later kunnen we bijna niet geloven dat ik 10 maanden geleden zo enorm gesloten was. Het gaat echt enorm goed momenteel. Allebei heerlijk open naar elkaar toe Maargoed, de sleutel: Ook al vind je het moeilijk, toch praten.. en als het even niet lukt: Dan maar eventjes niet.. Maar zeg dan wel gewoon dat het even niet lukt. Probeer jezelf er niet al te veel op te focussen, dan word je er alleen maar gek van. En misschien is je motivatie ook wel belangrijk. Ik wilde graag open zijn zodat mn vriend me helemaal zou kunnen leren kennen en heb daarvoor ook echt heel erg mn best gedaan. Het gaat dan niet van de een op andere dag.. maar als je er echt voor gaat zal het lukken

Zo, dat was mijn preek wel eventjes. Volgens mij is het erg chaotisch. Maargoed, als je vragen hebt hoor ik 't wel

[LeChat]

Volgens mij is het wel duidelijk, hoor Liesien.

Als je te maken hebt met een moeilijke prater moeten er ook tig alarmbellen gaan rinkelen als diegene op de vraag "Is er wat?" (als je ziet dat hij/zij niet lekker in zijn/haar vel zit) iets zegt als "Neuj hoor, niks". Daar had (en heb) ik soms ook een handje van en als m'n vriend dan door ging vragen, bleek er altijd toch wel iets aan de hand te zijn en kwam het er ook wel uit. Doorvragen is belangrijk in dat soort situaties, ook al vond ik dat niet zo leuk toen, het werkt wel!

[kwebbel]

ik heb anderhalf jaar een relatie gehad met een jongen waarvan ik dacht dat hij voor altijd bij mij zou blijven. Het kwam hard aan toen hij zei: "Heb nooit van je gehouden."
Toen ik opnieuw verkering kreeg was ik erg onzeker. Ik had wel de angst dat ik opnieuw verlaten zou worden. Gelukkig zijn we nu nog steeds gelukkig getrouwd! We hebben ruim 3 jaar een relatie en anderhalf jaar getrouwd (in juni 2 jaar). De angst heeft er bij mij goed ingezeten, zeker tot het eerste half jaar. Maar later (ook door continue te praten) leer je opnieuw te vertrouwen. Dat kost tijd, maar was (is) in mijn geval de moeite waard.
Sterkte koekie!!

[jip_86]

Neem, (ondanks de fysieke afstand ), de tijd om te praten! Al is het over de normaalste dingen. Als je veel praat komen daar ook zeker onderwerpen waarin je dingen van jezelf kan laten zien.

[Autumn]

Mijn advies: praten en geduld hebben met jezelf. En misschien ook je verwachtingen bijstellen en nergens haast mee hebben. Als het goed is, heb je nog alle tijd van de wereld om je vriend beter te leren kennen, te wennen aan een relatie en te groeien. Bij de een gaat dat sneller dan bij de ander, en dat geeft helemaal niets.