contact met God

[dwaler]

In mijn leven heb ik vaak periodes, dat ik het gevoel heb dat God niet
bij mij is, dat ik Hem niet kan "bereiken".

Dit maakt mij aan het wankelen en twijfelen.

Herkent iemand dit?

[Jantjes]

Ik vraag mij af wat voor gevoel je dan hebt als God wel bij je is?
Naar het rechte christelijke geloof hebben wij een tussen persoon nodig om bij God te komen namelijk Christus. Zonder Christus is God een verterend vuur en een eeuwige gloed bij wie niemand komen kan. Daar komt bij dat Christus verlosser is. Dat wil zeggen dat wij ons schuldig moeten voelen om verlost te kunnen worden. Die schuld wordt door de reflectie van de wet (decaloog) veroorzaakt of bewerkt, om bij Hem te komen.
Zalig zijn zij, die Zijn geboden doen, opdat hun macht zij aan den boom des levens, en zij door de poorten mogen ingaan in de stad.

[Tijn]

Dwaler,

Het gevoel dat je beschrijft klinkt inderdaad heel erg bekend. Ik denk dat iedere christen wel periodes in zijn of haar leven kent waarin twijfel de boventoon voert. Vaak zijn dat momenten dat alles even wat minder gaat of als alles juist heel erg lekker loopt. Dat kan per persoon verschillen. Maar als dat gevoel de kop op steekt, moet je je niet laten leiden door je gevoel, maar vanuit je verstand het gevoel als het ware overschreeuwen. In de praktijk doe ik dat door beloften van God voor mezelf hardop te lezen en zo aan mezelf te laten zien dat het maar een gevoel is en niet de realiteit. Ikzelf gebruik hiervoor een paar bijbelteksten:

2 Kor 1,3; 8-10
3 Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost.

8 U moet weten, broeders en zusters, dat de tegenspoed die we in Asia hebben moeten doorstaan, uitzonderlijk groot was. We hadden het zwaar te verduren, zo zwaar dat het onze krachten te boven ging. We vreesden ernstig voor ons leven, 9 we waren er zelfs zeker van dat het doodvonnis al over ons was uitgesproken. Maar juist dat liet ons beseffen dat we niet op onszelf moeten vertrouwen, maar alleen op de God die de doden opwekt, 10 die ons heeft gered en ons opnieuw zal redden uit eenzelfde doodsgevaar. Op hem hebben we onze hoop gevestigd: hij zal ons altijd redden.

[kwebbel]

Zalig zijn zij, die Zijn geboden doen, opdat hun macht zij aan den boom des levens, en zij door de poorten mogen ingaan in de stad.

Je kan wel met teksten gaan "smijten" (sorry bedoel het niet lelijk!!) maar daar heeft dwaler waarschijnlijk niets aan. Het is heel persoonlijk wat ze vraagt en ik ervaar soms hetzelfde! In een moeilijke periode lijkt God zo ongelooflijk ver weg, en zo onbereikbaar. Dat is zo onbegrijpelijk eigenlijk. Wat ik dan vaak zing (in mezelf) het voetstappen gedicht. Heerlijk
Je moet het proberen eenvoudig te houden, Jantjes. (niet kwaad bedoeld of persoonlijk aanvallen.)

[Evelien]

We zeggen wel zo vaak dat God zo ver weg lijkt.

Maar is het niet zo dat wij dan zo ver weg lijken bij God?

Want juist God is er altijd, in voor en tegenspoed.

[Riska]

We zeggen wel zo vaak dat God zo ver weg lijkt.

Maar is het niet zo dat wij dan zo ver weg lijken bij God?

Want juist God is er altijd, in voor en tegenspoed.

Dat is weten, met je verstand.
Maar gevoelsmatig is Hij soms hartstikke ver weg. En als mensen dan kwamen aandragen - in de donkerste periode van mijn leven - met het gedicht van de voetstappen op het strand, dan kon ik daar echt kwaad over worden.
Je bidt de hemel stuk, maar hij lijkt van koper.
Zelfs Jezus haalde Psalm 22 aan: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten". De Psalmist zegt dat niet voor niets. Het hoort bij de mens dat er perioden zijn/kunnen zuijn dat God nergens te bekennen is, terwijl je Hem zo nodig hebt.

Het enige is, hoe moeilijk ook, te blijven bidden. Zeg Hem maar alles. Wat je niet begrijpt, verwijt Hem maar dat Hij er niet is. En als je kunt: zing -tegen de klippen op. Dwars tegen je gevoel zin: zing!
In die donkerste periode van mijn leven heb ik God onvoorstelbaar veel voor de voeten geworpen. Alles wat ik niet begreep. Waarom Hij dingen had laten gebeuren of waarom Hij niet had ingegrepen en voorkomen wat mij was overkomen en aangedaan. Hij was toch Almachtig?

Hoe gek ook, juist in dat - opstandige - gevecht kwam Hij me uiteindelijk nader dan ik ooit had ervaren.

[gerritse]

In mijn leven heb ik vaak periodes, dat ik het gevoel heb dat God niet
bij mij is, dat ik Hem niet kan "bereiken".

Dit maakt mij aan het wankelen en twijfelen.

Herkent iemand dit?

Dag dwaler,

Kan ik je misschien van dienst zijn met een gedeelte uit de bijbel. Ik zou je mee willen nemen naar Lucas 18 v 1 t.m.8.

Het begin t.m.6 is erg onaangenaam, maar ik moet je toch verzoeken, het eens nauwkeurig te lezen.

Maar het gaat miij om vers 7 en 8 en dáar zit voor jou troost in, dacht ik toch wel.

"Zal God dan niet zéker recht verschaffen aan zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot hem roepen ?
Of laat hij hen wachten ?
Ik ( Jezus) zeg jullie, dat hij hun spoedig recht zal verschaffen.
......
Maar als de mensenzoon komt, zal hij dan geloof vinden op aarde ? "

Wat een volstrekte tegenstelling:
- die lompe, onverschilligre, goddeloze , aardse rechter, die uiteindelijk toch recht doet.
- de Heer God, die goed is en liefde.

En dan de zekerheid: de Heer doet zeker recht.

Jij, mijn liever dwaler, roept ook al zo lang tot de Heer. En hij lijkt wel een beetje op die onrechtvaardige rechter. Hij luistert ook niet.
Maar hij doet dat om heel andere redenen.
Soms heeft het er de schijn van of God zich niets van jou aantrekt, of hij je lijden en je vertwijfeling en je twijfel niet ziet, of hij je gebeden niet hoort en niet de geringste aanstalten maakt om ze te vérhoren.
Heus...God vergeet je niet. Je zou kunnen zeggen:
"Wat in het vat zit, verzuurt niet".

Hij gaat je verhoren en hij gaat nú al, in dit leven, die tranen van je ogen afwissen.

In zijn grote plan, zijn masterplan, 'moet' God wel eens prioriteiten aanbrengen. Maar wanneer jij in zijn plan even niet helemaal aan je trekken lijkt te komen...heus...hij komt bij je terug. met haast werkt hij er aan om jouw verdrietelijkheden weg te nemen.

Kop op....dwaler. Even volhouden.

En dan komt ik bij die laatste tekst. Er zullen er velen zijn, juist wanneer de tijden moeilijker gaan worden, die zeggen:
"Nou...ik heb me zeker vergist. Ik houd maar op met verwachten."

Niet met die anderen meedoen dwaler. Je moet misschien nog lang wachten. Maar je gaat merken, wanneer je volhardend en vasthoudend blijft bidden, dat je eigenlijk geluk en geloofszekerheid aan dat gebed gaat ontlenen.

Volhouden hoor.

Daag
Ger